Movies Ltd

Έτσι που τα κατάφεραν κι μετέτρεψαν την ζωή του Μερίν σε τετράωρο φιλμικό έπος, αν δεν έκανες την επιλογή να το απολαύσεις - όποτε κυκλοφορήσει σε DVD - σε μια βίντεο-βραδιά (πίστεψε με, εγγυημένα καλή) και συνεπώς δεν ήσουν στους περίπου 8 χιλιάδες που πήγαν στην αίθουσα για να δουν το πρώτο μέρος, έχει καλώς. Στην αντίθετη περίπτωση, ήδη περιμένεις ένα δεκαπενθήμερο για να δεις την συνέχεια, έχοντας το αφήσει στο σημείο, όπου ο περιβόητος κακοποιός, αφού έχει κτίσει φήμη και πέραν του Ατλαντικού (στον Καναδά) το σκάει από την φυλακή και οργανώνει την μεγάλη επιστροφή στη Γαλλία. Νέα δεκαετία πια - του 70 - ο ληστής έχει ανακηρυχθεί ως ο Νούμερο 1 καταζητούμενος από την παρισινή αστυνομία και μετά από σωρεία παράνομων πράξεων, συλλαμβάνεται στην γιάφκα του, οδηγείται στην δικαιοσύνη και τρώει είκοσι χρονάκια κάθειρξη. Και λίγα ήταν... Σιγά μην τα εκτίσει όμως, αφού στο μυαλό του πάντα στριφογυρνά η απόδραση και θα κάνει ότι περνά από το χέρι του για να διαφύγει από το υπερ-υψίστης ασφαλείας La Sante!

Υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στον αρχικό και τον τελικό τόμο της κινηματογραφικής ζωής του Jacques Mesrine κι έχει να κάνει με το γεγονός πως εδώ, ο Richet, ασχολείται περισσότερο με τον χαρακτήρα του γκάνγκστερ, δίνοντας απαντήσεις στα ερωτηματικά για τους λόγους που τον οδήγησαν στις ακραίες πράξεις. Σε στιγμιότυπα τόσο μέσα στην φυλακή, όπου συντάσσει το βιβλίο του "Το Φονικό Ένστικτο" περιγράφοντας μία προς μία, περίπου σαράντα εκτελέσεις, όσο και κατοπινά - με την τετραμελή οικογένεια που τον φυγάδευσε, την αναρχική συνέντευξη στο Paris Match, την ανάμειξη του στις αριστερίστικες οργανώσεις και τον OAS - γίνεται εύκολα αντιληπτό, πως ο τύπος περισσότερο ενδιαφερόταν για την προσωπική του προβολή (είτε σαν πασίγνωστος εγκληματίας, είτε σαν ένα είδος Ρομπέν) παρά για τα οικονομικά οφέλη των ένοπλων επιχειρήσεων του. Ένας απίθανος συνδυασμός αυταρέσκειας, πλεονεξίας και ματαιοδοξίας, που θα τον οδηγήσει σε εκρήξεις θυμού και δυσπιστίας, τόσο σε άτομα που τον προκάλεσαν δημοσίως, αλλά κυρίως σε πρόσωπα δικά του, κοντινά.

Για πες: Το δεύτερο επεισόδιο, με κέρδισε πιο πολύ, αν και στερείται του ταχύτατου ρυθμού του Instict De Mort. Δεν είναι πια το στυλιζαρισμένο, γεμάτο πιστολίδι κόπυ νουάρ εποχής του Melville, αλλά γίνεται πιο βρώμικο και προσωποπαγές, στην απόπειρα μελέτης του πιο επικίνδυνου παράνομου της Γαλλίας. Ο Cassel μάλιστα έχει δυσκολότερο έργο, όντας αρχικά υποχρεωμένος να αλλάζει διαρκώς εξωτερική εμφάνιση και σχήμα, αλλά και να παίζει με τις εκφράσεις, για να αποδώσει την παράνοια της ωραιοπάθειας. Το σόλο του στην δίκη - η αγαπημένη μου σκηνή - θυμίζει κάτι από Al Capone, δοσμένο στις καλύτερες ημέρες του De Niro και Τόνι Μοντάνα μαζί, όταν αντιλαμβάνεται πως έχει το πάνω χέρι στον υπόκοσμο. Τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα πως μου άρεσε ο Mesrine. Και θα τον ξαναδώ πολλές φορές ακόμη στο μέλλον. Και πιθανότατα σερί, τέσσερις ωρίτσες, δίχως διακοπές και τα τοιαύτα..