Movies Ltd

Αν σου έλεγαν πως για είκοσι ολόκληρα χρόνια, υπήρχε μια κάμερα τοποθετημένη κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να παρακολουθεί τι συμβαίνει ανάμεσα στους τοίχους που φιλοξενούν μια (άκρως) τυπική αστική οικογένεια και το αποτέλεσμα των λήψεων της, σου το έδιναν μονταρισμένο, δεν νομίζω να έπαιρνες κάτι λιγότερο από το LePremier Jour Du Reste De Ta Vie. Χαρές και λύπες, ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές, γέννες και θάνατοι, επιτυχίες και αποτυχίες, αφίξεις και αναχωρήσεις, ωριμάνσεις και παλιμπαιδισμοί, μα στην μέση όλων η αγάπη της φαμίλιας να βασιλεύει. Σαν ένα άλμπουμ φωτογραφικό - για να το κάνω πιο 80s, εκείνο με την διάφανη αυτοκόλλητη ζελατίνα - που μέσα του περιέχει σκόρπια πλανάκια ζωής, σε κάδρο 10x15, που μοναδικό τους σκοπό έχουν να κρατήσουν την στιγμή εδώ, παρούσα. Ακόμη κι αν τα υποκείμενα στις κιτρινισμένες καρτ ποστάλ έχουν τραβήξει τον δρόμο τους - ίσως και τον πιο μακρινό κι αγύριστο - αυτό το αλμπουμάκι είναι η αλυσίδα που τα κρατά για πάντα δεμένα...

Καλοκαίρι του 88' και η πενταμελής οικογένεια του ταξιτζή Ρομπέρ Ντιβάλ, αισθάνεται τον πρώτο κλυδωνισμό στα θεμέλια της, όταν ο ενήλικος πρωτότοκος γιος, αποφασίζει να εγκαταλείψει την εστία για να ζήσει μόνος του. Αυτή είναι και η πρώτη από τις πέντε επιμέρους ιστορίες - ρουμπρίκες, που δένονται πάνω στον σπόνδυλο του φιλμ και χρονικά κρατούν δύο δεκαετίες. Ακολουθούν οι αναφορές στον μικρότερο αδελφό (η πιο νοσταλγική), στην μικρούλα αδελφή (η πιο κινηματογραφική), στην προ εμμηνοπαυσιακής περιόδου μάνα (η πιο επιβεβαιωτική) και τέλος στον πατέρα (η πιο συγκινητική). Ο Bezancon διαθέτει τέσσερα πανίσχυρα εφόδια στην ανάπτυξη του θέματος του. Την δική του έμπνευση, που σε πολλές στιγμές είναι αξιοθαύμαστη (το πλάνο που η πιτσιρίκα αφήνει πίσω της, την αθωότητα της είναι ποίηση), το μοντάζ λεπίδι, αλάνθαστο και δημιουργικό, τα ένα προς ένα διαλεχτα τραγούδια και τις παρουσίες συνολικά της ερμηνευτικής πεντάδας, που λειτουργεί άψογα πάνω στο παρκέ...

Για πες: Λόγω ηλικίας, ξεχώρισα την εικοσάχρονη Deborah Francois, που μπορεί εύκολα να εξελιχθεί στο επόμενο made in France αστεράκι, εκφραστικότατη σε όλες της τις μεταλλάξεις επί σκηνής και τον χαρισματικό Marc Andre Grondin, που είναι και ο συνδετικός κρίκος με το αγαπημένο μου C.R.A.Z.Y., ότι νοσταλγικότερο παρακολούθησα τα τελευταία χρόνια. Τελικά είναι κανόνας: Ταινία που έχει στο soundtrack κομμάτι του Bowie, δύσκολα δεν θα μου αρέσει. Φαντάσου τι συμβαίνει εδώ, που παίζει και η ομορφότερη μελωδία όλων των εποχών, δια στόματος Lou Reed, σε ένα φινάλε που και αντικαπνιστής να είσαι, ανάβεις τσιγάρο άνετα από την συγκίνηση!