Movies Ltd

Άκου όνειρο που είδα. Ήταν, λέει, η Ελλάδα το κέντρο του κόσμου. Και στο σινεμά, η πρώτη χώρα της γης. Κι ο λόφος του Χόλιγουντ βρισκόταν κάπου στο Πέραμα. Και ανάμεσα σε όλους τους σπουδαίους δημιουργούς, είχαμε και έναν, τον Ηλιάδη, που έφτιαχνε επικά φιλμς τρόμου. Το Last House On The Left υπήρξε το πρώτο του, πριν καμιά σαρανταριά χρόνια κι έκτοτε έγινε διάσημος (και ζάμπλουτος) σε όλο τον κόσμο, προσφέροντας ανατριχιαστικά λουτρά αίματος, στους διψασμένους θεατές. Και κάπου στις μέρες μας, εμφανίστηκε από το πουθενά, από μια μακρινή χώρα, Αμερική την λένε, ένας απίθανος που τον λέγανε Craven, που ξαναγύρισε το Last House, με τις ευλογίες του Ηλιάδη, που σαν καλός γονιός, στάθηκε δίπλα στην αναγέννηση ενός από τα παιδιά του. Και βλέποντας όλοι μας, το ριμέικ αναρωτιόμαστε φωναχτά: Ρε συ, που έμαθε αυτός ο Wes από σκηνοθεσία, εκεί χάμω στους Ινδιάνους? Έχουνε και κάμερες ευτούνοι ή μόνο τόξα και βέλη? Κι εκείνος ούτε που πτοήθηκε. Ξέρετε πόσα εξώφυλλα μου έχουν ετοιμασμένα εκεί πέρα στην πατρίδα? Mr Hollywood με αποκαλούν! Και τότε κτύπησε το ξυπνητήρι...


Φράξια περιθωριακών κακοποιών, αφού βασανίζει μέχρι θανάτου (?) σε ερημική περιοχή δύο ανήλικα κορίτσια, κάνει το λάθος να ζητήσει καταφύγιο στο ερημικό σπίτι ενός εκ των θυμάτων. Το θέμα της ταινίας είναι η κόντρα των χαρακτήρων. Από την μια μεριά υπάρχει το ζωώδες ένστικτο των καθαρμάτων, αντιγραμμένο καθ εικόνα και κατ ομοίωση από το απόλυτα πρωτότυπο Deliverance, που σκοτώνει αδιακρίτως, δίχως να νιώθει το συναίσθημα του ανθρώπινου πόνου. Στην απέναντι όχθη υπάρχει η ανθρωπιά, που εκπροσωπείται από το πρώτο λειτούργημα που σου έρχεται στον νου, το ιατρικό. Συνάμα όμως ο γιατρός, που θα γιάνει τις πληγές των φυγάδων δολοφόνων, είναι και ο γονιός του αθώου θύματος. Κι εκεί ξεκινά η μεταστροφή του ρόλου. Στο μυαλό ξυπνά το ένστικτο της εκδίκησης και εκείνος που μέχρι τώρα, έσωζε ζωές, τώρα το μόνο που ζητά είναι να τις αφαιρέσει. Το τελικό πλάνο, ομολογεί την πλήρη μετάλλαξη ενός τέτοιου αγαθού είδους, σε πραγματικό τέρας. Αρκεί απλά ένα (πανίσχυρο εδώ που τα λέμε) κλικ, τελικά, για να ποτιστεί κανείς με την ένεση της αυτοδικίας και να εξελιχθεί σε ακόμη χειρότερο κτήνος. Και αυτό το ψυχικό vice versa, το Last House On The Left τo απεικονίζει περίφημα. Μακάρι να ήταν και το πρωτότυπο δικό σου αγαπητέ Κύριε Iliadis...

Για πες: Είχα για να είμαι ειλικρινής μια περιέργεια για το πως θα τα πάει ο Έλληνας, στην πρώτη του χολιγουντιανή απόπειρα, λόγω του ότι το δείγμα δουλειάς του μέχρι ώρας, ήταν μάλλον ανεπαρκές. Ο Ηλιάδης, αυτό που κατορθώνει είναι να προσφέρει μια ταινία τρόμου, που δεν επικεντρώνει στις σκηνές φρίκης - που υπάρχουν δεν στο κρύβω - αλλά περισσότερο στην ατμόσφαιρα. Και αυτό το κλειστοφοβικό κλίμα και η αίσθηση της απομόνωσης, είναι που ωθεί τα πρόσωπα της ιστορίας σε ακόμη πιο αποτρόπαιες ενέργειες. Το μόνο που θα ήθελα να ζητήσω από τον συμπατριώτη μας - που έχει μέλλον, το ξέρει και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από άλλους σύγχρονους σκηνοθέτες του genre που έχουν θεοποιηθεί - είναι να έριχνε (σεναριακά) λίγο περισσότερο ξύλο σε αυτόν τον Tony Goldwyn, τον μπαμπά - χειρουργό - εκδικητή της υπόθεσης, που από την εποχή του Ghost, είκοσι χρόνια τώρα, η φάτσα του μου κάθεται στο στομάχι...