Movies Ltd

Παράξενη περίπτωση αυτός ο Garrel. Μοιάζει σαν να γεννήθηκε κάπου στον περασμένο αιώνα, και τώρα που τα χρόνια έχουν περάσει, είναι υποχρεωμένος να φτιάξει ταινίες τόσο με την σκεπτική του τότε, αλλά και τις τεχνικές του πρωτόγονου βωβού σινεμά. Να πεις μια για το ασπρόμαυρο κάδρο, άντε εντάξει, είναι η εικαστική του εμμονή και κατά συνέπεια παρέμβαση. Να πεις δυο για τον παλμό, που κοντεύει να αγγίξει τιμές νεκρού, κομμάτια να γίνει, Γάλλος είναι, οτερισμό έχει σπουδάσει. Αυτά τα συνεχόμενα fade out σε τρύπα τι ρόλο παίζουν και τα επαναλαμβάνει κάθε τρεις και λίγο? Και ενώ η ιστορία του έχει μια άλφα σεναριακή δομή, γιατί την καταστρέφει με το αφαιρετικό - όπου το θυμηθεί - στιλ? Ενώ από την άλλη παρεμβάλει πλάνα, που ούτε σχέση έχουν με την υπόθεση, ούτε συμβάλλουν στον ειρμό του θεατή και του προκαλούν σύγχυση αν θελήσει να τα προσθέσει στα προηγούμενα.


Επαγγελματίας φωτογράφος γνωρίζεται σε shooting με ανατέλλον αστέρι του σινεμά, όμορφη μεν, ορισμό της μουρτζούφλας δε. Ερωτεύονται σφόδρα, μα εκείνη είναι παντρεμένη, δεν αντέχει να μην τον έχει και τρελαίνεται. Και η τρέλα φέρνει την αυτοκαταστροφή και το στερνό αντίο. Στην επόμενη σκηνή η Καρόλ είναι πια φάντασμα που στριφογυρνά στα όνειρα του Φρανσουά! Σόρι αλλά τέτοιο ντεμοντέ θέμα, ούτε η Ελίζαμπεθ Ογκίλβι δεν θα σκεφτόταν και μάλιστα στα νιάτα της. Φυσικά και είναι δυνατόν κάποιος να εγκαταλείψει τα εγκόσμια για χάρη ενός διαλυμένου έρωτα και πέραν του μακαβρίου, κρύβει ένα ρομαντισμό. Το πρώην έτερο ήμισυ, που για δυο ώρες το παίζει Ρουβάς στα 90s, με ποιο συναισθηματικό υπόβαθρο δημιουργεί στο μυαλό του τέτοιες ψευδαισθήσεις, εμμονές και εντέλει τύψεις για να την επαναφέρει στον νου του σαν οπτασία? Άγνωσται αι βουλαί...

Για πες: Στην προηγούμενη φτιάξη του Garrel (Les amants réguliers), αυτό το παράξενο α/μ υφάκι ταίριαζε σε μεγάλο βαθμό με την ατμόσφαιρα του Γαλλικού Μάη του 68' που ήθελε να αναβιώσει και μου άρεσε. Το σκοινί κορδόνι όμως δεν είναι καλός σύμβουλος και εδώ στην πραγματικότητα καταστρέφει τις όποιες υγιείς προθέσεις. Ακόμη και σαν μορφή τέχνης να το δω, ο Παριζιάνος με τις αναχρονιστικές του μεθόδους με χάλασε, επιμένοντας σε μια κινηματογραφική φόρμα που έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και δεν την αναπολεί πλέον κανείς. Ούτε σαν φάντασμα μέσα από τον καθρέφτη...