Movies Ltd

Εντάξει, δεν είναι λιγάκι βαρύγδουπο κάθε φορά που ένας νέος - και πιθανόν και ταλαντούχος - σκηνοθέτης, παρουσιάζει μια ταινία, που κινείται σε δύο παράλληλους κόσμους και διέπεται από στοιχειωδώς αξιοπρεπείς αρτιστίκ κανόνες, να βαφτίζεται αυτομάτως σαν ο καινούργιος Terry Gilliam? Έτσι έγινε και πριν καμιά δεκαριά χρόνια με τον Alex Proyas, που εμφανίστηκε φορτσάτος με τα Dark City και The Crow και τελικά κατέληξε σε ανοησίες επιπέδου Knowing, έτσι γίνεται και τώρα με αυτόν τον Λονδρέζο τον McMorrow, που από την πρώτη του κιόλας ταινία, το δισυπόστατο Franklyn, μας έχει προκύψει ο νέος διάδοχος του Mr.Brazil! Στακάτε παιδιά, γιατί τα πράγματα δεν είναι και τόσο απλά...

Διφασικότητος το ανάγνωσμα. Στην δώθε μεριά βαράει το Μπιγκ Μπεν του Λονδίνου, όπου με αυτοκτονικές τάσεις καλλιτέχνιδα σμιλεύει το απονενοημένο, φαντασιόπληκτος νεαρός οραματίζεται σε κάθε του βήμα την γυναίκα της ζωής του και απελπισμένος πατέρας αναζητά τον χαμένο του, στον πόλεμο, γιο. Στην πέρα, τρίζουν οι σιδερένιες πόρτες και τα πλακόστρωτα του μεταμοντέρνου κόσμου της Meanwhile City, όπου μασκοφόρος άντρας, αποπειράται να διαφύγει της μήνης του αγριεμένου και ακραία θρησκευόμενου νόμου. Η πρώτη περίπτωση φαινομενικά διέπεται από ρεαλισμό η δεύτερη απαιτεί ανοιχτομυαλιά για να την κατανοήσεις. Όσο ο χρόνος περνά, τα δύο παράλληλα σύμπαντα μπουρδουκλώνονται και οι όροι αντιστρέφονται. Η φαντασία περνά στον γνωστό κόσμο και η αληθινότητα στον παράλληλο του. Σιγά σιγά σχηματίζεται η εικόνα που θέλει να φτιάξει ο ποιητής, μα, οι γέφυρες για να ενωθούν αυτές οι δύο όχθες, θυμίζουν 'Άρτα. Οι χαρακτήρες από στιγμή σε στιγμή περιμένεις να αποκαλύψουν το μυστικό αντάπτορα, αλλά μάταια. Στο φινάλε μόνο ο ένας στους τρεις το πραγματοποιεί και στην ουσία καταλαβαίνεις πως ο συσχετισμός που πάλευες για μιάμιση ώρα, δεν είχε μόνο οριζόντιο άνυσμα αλλά και κάθετο. Κι άλλη παράμετρος στο παιχνίδι δηλαδή...

Για πες: Με λίγα λόγια, ακόμη και αν έχεις τις καλύτερες των προθέσεων, το Franklyn θα σε παρατήσει κάπου στη μέση, αφήνοντας πολλές φρούδες υποσχέσεις με το αινιγματικό βασικό του κορμό, με το ψευτό superhero στυλ, αλλά και την όμορφη, επιπέδου υπερπαραγωγής, καλλιτεχνική διεύθυνση. Από τους ερμηνευτές ξεχωρίζει στα σημεία η Eva Green, έχοντας ένα πολύ δυνατό ίντρο στη σκηνή του ψυχιάτρου, αλλά μέχρις εκεί. Τα αρσενικά - για να σου θυμίσω που τους έχεις ξαναπετύχει, είναι ο Ιαν Κέρτις του Control, Sam Riley, ο αποκαλυπτικός πράκτορας του Breach, Ryan Phillippe και ο Θεόντεν, Bernard Hill - λειτουργούν με τον πλέον επίπεδο τρόπο, όχι γιατί δεν έχουν υπόβαθρο αλλά διότι μάλλον και οι ίδιοι απορούν για το πως θα αναποδογυρίσει το σενάριο από στιγμή σε στιγμή. Ok, ντεμπούτο είναι για τον McMorrow, μην είμαι σκληρός, θα μπορούσε να ήταν σαφώς χειρότερο...