By Takis Garis
Έτσι τα φέρνει η ποτάνα η ζωή, τέλος. Πέστην καταραμένο όφι ή Αλέκο με τα κυδώνια, ένα και το αυτό. Ο καλλιτέχνης των Σκιών που πιάστηκε στην Κατοχή από την Komandatur, σφραγίζει διαβατήριο για την αθανασία πέφτοντας από τα σκαλιά του Goethe Institut, βραβευμένος με βαθιά υπόκλιση από τον τότε κατακτητή. Πως πέθανε ο Οδυσσέας; O μύθος αφηγείται για τα στερνά του ήρωα, ότι ένα πουλί από ψηλά άφησε ένα καύκαλο χελώνας να πέσει επί της κεφαλής του ομηρικού περι-πλανευτή δίνοντας το ακαριαίο – άρα όλβιο - τέλος. Σα να μην πρέπει αναμενόμενος θάνατος σε μια τίμια αναγνωρισμένη, λαϊκά παραδεδεγμένη ζωή σαν αυτή του Σπαθάρη του Ευγενούς...
Κι ο Καραμανλής τραβάει τον berde της Βουλής, για να μη μας πνίξει η μπόχα από τη Siemens. Μα, είναι “φίλοι μας οι Γερμανοί”, δεν είναι; Τι εξυπνάδα είναι τούτη πάλι. Σα να έχεις πιάσει τη γυναίκα σου καβάλα στο κρεβάτι και να κλείνεις την πόρτα, αθόρυβα, μη την τρομάξεις. Να είμαστε κύριοι πάνω απόλα, μην παρεκραπεί το λαϊκό αίσθημα κι έτσι. Θαύμα γεύση. Το κουνημένο δάκτυλο του Τέλη Παυλίδη δείχνει νίκη των Οικολόγων στις Ευρωεκλογές. Το έθνος βέβαια έχει σαφώς σοβαρότερα πράγματα να κάνει, όπως το να ουρλιάξει «Σάκηηηη!!!» και να απαιτήσει σύστριγγλο περισσότερα κοντινά στον άνω δεξιό κοιλιακό και το σμιλευτό λακάκι του εθνικού σταρ (sorry κε Ευαγγελόπουλε). Κι όλα αυτά με τη Θώδη στο φρενοκομείο και τον Λεβέντη να ευχαριστεί τον Αυτιά στο το πιο σεμνό comeback στην ιστορία του τηλεοπτικού trash. Με τη χτυπητή διαφορά ότι trash δεν είναι πλέον ο συμπαθής πρόεδρος της Ένωσης Κεντρώων, ούτε καν το νέο calypso –παρτουζοσουξέ της Σαρρή «Αφρικανέ – Αφρικανέ».
Trash είναι ο Howard, o Goldman, o Koep και ο Hanks που κάνουν τα παπαγαλάκια του Λιακόπουλου σπαταλώντας σε καιρό ύφεσης τον χρόνο και το χρήμα του αθώου θεατή με εξτραβανγκάντζες φαντασιόπληκτου μικροαστισμού τύπου Dan Brown. To ίδιο κι ο Sir Andrew Loyd Weber όπου μετά τη Kitch-o-vision θα διαγκωνίζεται με την Πόπη Μπριζολέ για το πανηγύρι της Κάτω Μαγούλας όταν πιάσουν οι μέγαλες ζέστες κάτω απτό αυλάκι. Άλλο τόσο ο Κόκκαλης που θέλει να πάρει το επόμενο νταμπλ με τον Τιμούρ Κετσπάγια, ξεχνώντας ότι κάπου υπάρχει κι ο Σουμ, σε μια ποιο στα-μούτρα σημειολογία. Σε αυτή τη λίγκα κι ο Βγενόπουλος που έξαφνα του μύρισαν σκορδαλιά τα χνώτα του Τζίγκερ και του Πατέρα θέτοντας θέμα αισθητικής σε έναν χώρο που έχουν κοσμίσει Κοσκωτάδες, Σαλιαρέληδες, Μάκαροι και Μπέοι – όπως λέμε το αγλάισμα των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών.
Ίδια γεύση με τη μαγιάτικη μπλοκμπαστερίτιδα, καθώς ως γνωστόν τα μεγάλα ψάρια πλέουν στα φριζαρισμένα πελάγη του Δεκέμβρη. Μολαταύτα και δίχως να σκίζω τα ρούχα μου, εύκολα διακρίνω στο αναγεννημένο Star Trek 11 το πρώτο must see της σαιζόν. Όποιοι δεν ξέρουν ποιος είναι ο William Shatner ας δουν πως ψαλιδίζει τα σώβρακα του βραβευμένου James Spader στο Boston Legal. O Captain Kirk δε γυρίζει πίσω στο Enterprise, παρά τις φιλοτιμημένες κατά την γενική κριτική προσπάθησες (κι όχι «προσπάθειες») του Chris Pine. Όσο για τον no name stand-in του Spock-Nimoy, μη λερώσω το στόμα μου. Οπότε, τι με άρεζε εντέλει από το όλο εγχείρημα; Υπάρχουν τρεις σημαντικές λέξεις.
J.J.Abrams. Όταν Ζερβόπουλα με ματακοροδέψεις για την καποτινή μου βαθμολόγηση του Μ:Ι3, μάσα τα λόγια σου με πολλή ζαχαρίτσα. Σαραντάρησες (σήμερα – ανήμερα - HAPPY BΙRΤHDAY!) και μυαλό δεν έβαλες. Ο άνθρωπος που από ένας Lost Alias έβαλε τον Tom Cruise δευτεροπλανάτο στην πρώτη του ταινία, φτιάχνοντας τo καλύτερο M:I νεκρανάστησε ένα ένδοξο sci-fi project πιο σεσηπασμένο κι από το ελληνικό κυνοβούλιο. Αυτός όμως δεν τράβηξε τον karagioz berde, παρά με σταθερό χέρι, με πλήρες κουλάντρισμα των εφέδων και ισολογισμένες θεωρία και δράση, έκαμε σημαντικότερο άλμα αποδαύτο του Batman Begins και μεγαλύτερο ίσως (καλά μεγάλη μπουκιά να φάω καλύτερα, αλλά...) αποκείνο του Sakis στο απόψινο χοροπηδηχτάτο jigglάκι που καγχάται ότι This Is Our Night.
Καλή Επιτυχία Ελλάδα!
Καλή Επιτυχία Ελλάδα!
