Movies Ltd

Πάντοτε αυτή η τρέλα που πιάνει κάποιους, με την βραβειοποίηση της καλλιτεχνίας με έβρισκε αντίθετο. Τι πάει να πει τώρα βραβείο Χρυσού Φοίνικα και βραβείο Νόμπελ και βραβείο Όσκαρ? Ελάχιστοι μπορούν να κατανοήσουν, πως οτιδήποτε περιστρέφεται του καλλιτεχνικού τομέα δεν δύναται, εξ ορισμού, να συνθλίβεται, πάνω στο ταρτάν των 100 μέτρων, της εκάστοτε διοργάνωσης, για να βγει πρώτο. Για να μην παρεξηγηθούν οι ολόχρυσοι μας Έλληνες και τόσο σπουδαίοι δημιουργοί - όπου και να βρίσκονται, κοντά ή μακριά μας - φυσικά και δεν υποτιμώ το κατόρθωμα μιας τέτοιας επιτυχίας. Όσους Φοίνικες όμως και να κέρδισε η Αιωνιότητα, στην καρδιά μου, όπως και στην ψυχή όλων των Ελλήνων, που βγαίναν δακρυσμένοι από τους τότε ημικεντρικούς, χάρη στον ρεαλισμό που απεικόνιζε τον Τόπο μας, ποτέ δεν πήρε την θέση του (τιμημένου με μικρότερης βαρύτητας έπαθλα) Θιάσου. Τα Παιδιά του Πειραιά, σηκώσανε Όσκαρ στο Λος Άντζελες, όμως τα μάτια να βουρκώσουν μόνο το Αστέρι του Βοριά τάκανε, η Οδός Ονείρων κι η Θάλασσα Πλατιά. Για να μην πω πως ποια τιμή για το Άξιον Εστί, μπορεί να είναι μεγαλύτερη από το να απεικονίζει την ελληνική σημαία της αντίστασης κατά του φασισμού? Το Νόμπελ? Για ρώτα κανά παιδάκι του Δημοτικού αν το γνωρίζει. Το Ένα το Χελιδόνι όμως είναι για τα εξάχρονα τώρα, ότι υπήρξαν κάποτε για μας τα Φουσάτα κι ο Δαβάκης... Άλλα χρόνια... Ευτυχώς!

Ο Γιώργος Λάνθιμος με τον Κυνόδοντα, ήταν ο πρώτος που έσπασε μετά από πολλά χρόνια το στοπ, που έριχναν οι μεγάλες κινηματογραφικές διοργανώσεις της Γηραιάς Ηπείρου, στην εγχώρια βιομηχανία. Ήταν Σεπτέμβρης του 2004, όταν ο Παναγιωτόπουλος εκπροσώπησε την χώρα μας στην Μόστρα, με τον φιλότιμο Delivery του και έκτοτε το χάος. Φέτος το παράλληλο διαγωνιστικό πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Καννών - αυτό δηλαδή που δεν έχει να κάνει με την 18άδα της Μπαρτσελόνα, όπου Μέσι ο Tarantino και όπου Ετό ο Haneke - που δίνει την δυνατότητα σε νεότερους δημιουργούς να αναπτύξουν την δική τους θεωρία γύρω από το σινεμά, συμπεριέλαβε τον Λάνθιμο στο πρόγραμμα του. Δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο και μακάρι κάποια μέρα να το κάνω, αλλά είμαι απόλυτα βέβαιος πως για εκείνον, αυτή και μόνο η επιλογή, ισοδυναμούσε με όλα τα χρυσά μετάλλια της οικουμένης. Θυμάμαι πριν από 4-5 χρόνια ένα παλικάρι κινηματογραφιστής, ελληνοκύπριος, που είχαν διαλέξει (απλά και μόνο) το δεκάλεπτο μικρού μήκους του στην Βενετία, μου έλεγε πως τέτοια εμπειρία στην ζωή του δεν πρόκειται να ξαναζήσει. Χαλάλι και του ενός και του άλλου! Και χίλια μπράβο τους! Για την πάρτη τους...

Έτσι όμως που τα έφερε η μοίρα απόψε ο Λάνθιμος πήρε την πρωτιά στον όμιλο του! Ένα Κάποιο Βλέμα κύριοι. Το σημαντικότερο τρόπαιο της Ριβιέρας μετά τον Χρυσό Φοίνικα! Μονομιάς αλλάζουν όλα! Ο Λάνθιμος δεν είναι πλέον ο συμμετέχοντας, είναι ο νικητής. Να σου πω την αλήθεια, για μένα νικητής ήταν ήδη, αφού με περισσότερους από δέκα ανθρώπους που μίλησα, έβαζαν τον Κυνόδοντα μέσα στις τρεις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ. Αλλά εδώ είναι και τροπαιούχος! Τι σημαίνει για εκείνον? Εικάζω δεν ξέρω! Μια πολύ μεγάλη χαρά, μια ευτυχία, μια ικανοποίηση! Τι σημαίνει για εμάς? Μια τεράστια ντροπή! Το παληκάρι πήγε στα ξένα, γράφοντας φαρδύ πλατύ το Greece δίπλα στην ταινία του και ούτε ένας (ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ) μέσα στο τελευταίο δεκαήμερο που κρατούσαν οι εκδηλώσεις, δεν το ανέφερε στα μεγάλα κανάλια, ούτε ένας ρε αδερφέ δεν το έβαλε εξώφυλλο στις πολυάσχολες με τα σκάνδαλα φυλλάδες. Για να ανεβάσουμε ακόμη τον λόγο αντίθεσης, δεν χρειάζεται να αναφέρω πόσες χιλιάδες εργατοώρες χύθηκαν για να καλυφτεί ένα (μεγάλο το θες, δεν θα διαφωνήσω) καλλιτεχνικό γεγονός στην Μόσχα το περασμένο Σάββατο. Αυτή είναι φιλάρα μου η χώρα σου. Πέντε μέτρα και πέντε σταθμά. Ο Κυνόδοντας είναι ο μπανάλ και ο This Is The Night ο λαμπερός. To Certain Regard είναι η Β' ΕΣΚΑ και η Eurovision το Champions League.

Έριξα μια ματιά στους περασμένους νικητές του θεσμού. Ελάχιστους γνωρίζω και λίγες ταινίες έχω δει από τα μέσα του 90 που δημιουργήθηκε. Και στο λέω εγώ που βλέπω καμιά χιλιάδα ετησίως... Μακάρι να βγω ψευταράς, αλλά και το δικό μας το παιδί, δεν έχει στόχο τα Box office. Έτσι κι αλλιώς το ότι στην αφίσα του Κυνόδοντα θα υπάρχει συνοδευτικό το χρυσοκίτρινο φοινικένιο στεφάνι, στον λαουτζίκο δεν λέει τίποτα. Μη σου πω πως έτσι που θα την βλέπουν κρεμασμένη στα γνωστά στέκια, οι πιο πολλοί θα νομίσουν, πως πρόκειται για καμιά συναυλία ανεξάρτητης σκηνής. Αυτό δεν με μέλλει όμως διόλου. Ξέρεις τι με σκάει? Που αύριο, άντε και μεθαύριο, οι γνωστοί καρεκλοκένταυροι θα οικειοποιηθούν την επιτυχία και από Τρίτη, ούτε σε ξέρω ούτε σε είδα. Και ξέρεις τι με κάνει να διαλύομαι? Που κάποτε βλέπαμε τον Θίασο και τις Μέρες του 36', ακούγαμε την Φλέρυ, τον Μαρίνο και τον Ήλιο Νοητό και κοκαλώναμε, χωρίς να ζητάμε την διεθνή τους επιβεβαίωση. Τώρα λιώνουμε με τα ξυρισμένα στήθη και τους σφιχτούς κοιλιακούς. Άλλα χρόνια... Δυστυχώς!