Η σχέση του εβδομηντάχρονου
Marco Bellocchio με τις Κάννες είναι σχεδόν ερωτική. Με το
Vincere την τελευταία του δημιουργία, επισκέπτεται την Κρουαζέτ για ένατη φορά, ενώ για έκτη παίρνει υποψηφιότητα για τον Χρυσό Φοίνικα. Εδώ ο Ιταλός ασχολείται με την πλέον αμφιλεγόμενη προσωπικότητα που ανέδειξε η χώρα του τα τελευταία εκατό χρόνια, τον δικτάτορα
Μπενίτο Μουσολίνι και εστιάζει περισσότερο στην προσωπική του ζωή και όχι στην πολιτική του δράση. Αφορμή στέκεται o περιβόητος εξωσυζυγικός του δεσμός με την
Άιντα Ντάλσερ, καρπός της οποίας υπήρξε ένας γιος, που για τον Ντούτσε, από την στιγμή που ανέλαβε τα ηνία της γείτονος, ήταν ότι πιο ανεπιθύμητο για εκείνον. "
Δεν ενδιαφέρθηκα να φτιάξω ένα φιλμ, για να δείξω την αγριότητα ενός φασιστικού καθεστώτος. Υπήρξα πραγματικά πολύ ενθουσιασμένος από την δράση αυτής της γυναίκας και την άρνηση της για οποιουδήποτε είδους συμβιβασμού. Ίσως αν το είχε κάνει και είχε αποσυρθεί ήσυχα στις σκιές, να είχε μια διαφορετική κατάληξη, όπως είχαν άλλωστε πάμπολλες ερωμένες του Μουσολίνι. Αλλά δεν μπορούσε να το αποδεχτεί κάτι τέτοιο, αναζητούσε να δείξει πως έχει μια ισχυρή προσωπικότητα. Όπως δεν άντεχε το συναίσθημα της προδοσίας, που γνώρισε από έναν άντρα, που καθώς φαίνεται στα ερωτικά της γράμματα, λάτρεψε όσο κανέναν άλλο στην ζωή της" είναι τα κύρια σημεία από την ομιλία του σκηνοθέτη στην Press conference.
Η πρωταγωνίστρια του
Vincere,
Giovanna Mezzogiorno, με τα αγγελικά μάτια και την αεροσυνοδευτική φορεσιά, που πάντοτε παίζει στις υποψηφιότητες για την καλύτερη ερμηνεία του οποιουδήποτε φεστιβάλ συμμετέχει, έχει την δική της άποψη, για την ηρωίδα της: "
Δεν ήθελα να ερμηνεύσω την Άιντα σαν μια τρελή από έρωτα γυναίκα. Αυτός θα ήταν ο εύκολος δρόμος για μένα. Ήθελα να εστιάσω σε κάποια δυνατά σημεία της προσωπικότητας της. Πρώτα από όλα είναι μια μοντέρνα οντότητα, θα μπορούσε κάποιος να την αποκαλέσει φεμινίστρια. Παρόλα αυτά θυσίασε ολόκληρη την ζωή της για έναν άντρα. Αυτό είναι αντιφατικό! Δεν κινείται με την λογική, δεν κάνει υπολογισμούς κινήσεων, δεν πράττει έξυπνα, αλλιώς δεν θα είχε αυτή την τραγική κατάληξη. Κατά έναν τρόπο κινείται τυφλά, έχοντας βάλει έναν και μόνο αυτοσκοπό, να πάει την υπόθεση που την καίει μέχρι τέλους, ακόμη κι αν αυτό θα είναι καταστροφικό για εκείνη. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από τον τρόπο που η Άιντα έλεγε όχι, που αντιδρούσε. Από το πως εκείνη προτιμά να παίρνει την κατάσταση στα χέρια της παρά να νιώθει κυνηγημένη. Στα γυρίσματα δεν ένιωσα ούτε μια μέρα πως η Ντάλσερ ήταν μια μονοδιάστατη περίπτωση, αλλά ένιωθα διαρκώς την πολυπλοκότητα της ματιάς της."
