Από τις μέχρι στιγμής κρίσεις που διαβάζουμε για τα φιλμς που συμμετέχουν στο διαγωνιστικό των Καννών, το
The Time That Remains του Παλαιστίνιου
Elia Suleiman, είναι εκείνο για το οποίο δεν έχει ακουστεί το παραμικρό αρνητικό σχόλιο. Όλοι κάτι αξιόλογο έχουν να πουν για το πόνημα του σκηνοθέτη της
Θεικής Παρέμβασης, της δημιουργίας που μας συστήθηκε, επίσης στην Ριβιέρα, πριν από επτά χρόνια. Στην νέα του ταινία ο Suleiman, κάνει μια αυτοβιογραφική αναδρομή από το 1948 μέχρι τις ημέρες μας, κάνοντας σαφείς αναφορές στο αβάσταχτο πολιτικό ζήτημα που βασανίζει την πατρίδα του: "
Η αφήγηση της ιστορίας μου έχει άμεση σχέση με την παγκόσμια κατάσταση που όλοι μας βιώνουμε. Το θέμα της ιστορίας έχει καθαρά πολιτική χροιά και αφορά όλους εκείνους τους Παλαιστίνιους που παρέμεινα στα πάτρια εδάφη τους αμέσως μετά το πέρας του μεγάλου πολέμου και θεωρούνται από τους κυρίαρχους του τόπου σαν ξένοι. Άρα είναι ένα απόλυτα πολιτικό θέμα, δοσμένο όμως με πάρα πολλά προσωπικά στοιχεία, φάσεις ενός ατόμου που έχει βιώσει την σημασία του να είναι ταυτόχρονα και ξένος και συμπατριώτης, κάποιου δεν έχει ένα σπίτι για να ζήσει και όλο περιπλανιέται αλλά ξαναγυρνά. Αυτός είναι ο χαρακτήρας του The Time That Remains, Που μιλά για την κατάσταση στον κόσμο μέσα από ένα πολύ προσωπικό πρίσμα."
Ως
Παλαιστίνιος ο ίδιος όμως, δεν νιώθει το συναίσθημα της προκατάληψης, πριν ακόμη ανοίξει το στόμα του να μιλήσει? "
Το να είσαι Παλαιστίνιος είναι πάντοτε μια πρόκληση, ειδικά αν αποπειραθείς να μιλήσεις για κάποιο ζήτημα που αφορά ολόκληρο τον κόσμο, πάντοτε η σκοπιά του θεατή θα μεταφερθεί στο γεωπολιτικό πρόβλημα της χώρας μου. Δεν θέλω να παρουσιάζω την μία και μόνη αλήθεια, γιατί η ιστορία δεν είναι αντικειμενική. Εμένα με ενδιαφέρει πιο πολύ να παρουσιάζω κομψές εικόνες, με σαφείς κινήσεις και ευχάριστα σύνολα ήχων που να αγκαλιάζουν τον θεατή και να του δημιουργούν ευεξία. Πάντως πραγματικά αυτή η πίεση, πολλές φορές έχει λειτουργήσει θετικά σε εμένα και με έχει κάνει στην άποψη μου να είμαι πιο ειλικρινής και τίμιος!"
