Πριν δύο χρόνια ήταν ο κοντοχωριανός (Μαρσεγιέζος γαρ) Zinedine Zidane, που ξεκίνησε αυτή την μίνι παράδοση της παρέλασης ταινιών, αφιερωμένες στις ποδοσφαιρικές δόξες στο φεστιβάλ των Καννών, με την παράξενη δημιουργία A 21st-Century Portrait. Πέρσι ήρθε η ώρα του Diego Armando Maradona, του μεγαλύτερου κατά πολλούς ποδοσφαιριστή που γνώρισε ο πλανήτης, όπου δια χειρός Kusturica, αποδόθηκαν φιλμικές τιμές στο ομώνυμο ντοκιμαντέρ. Φέτος ήρθε η ώρα του παίκτη εκείνου, που η φωτογραφία του μπαίνει δίπλα στην έννοια "προσωπικότητα", αυτού που απόλυτα δικαιολογημένα πήρε το προσωνύμιο φιλόσοφος, του αθλητή που με την καριέρα του άλλαξε ολάκερο τον ρου της πορείας του κυκλοθυμικού και απομονωμένου στο νησί του, αγγλικού ποδοσφαίρου. Κυρίες και κύριοι, υποδεχθείτε τον Eric Cantona!
"Λένε πως δεν είναι εύκολο να παίξεις τον εαυτό σου. Όμως στ αλήθεια είναι μυθοπλασία γραμμένη έξοχα από τον Paul Laverty. Απλά καλείσαι να παραμείνεις φυσικός και συγκεντρωμένος. Υπήρχε μια έντονη πίεση πριν την έναρξη των γυρισμάτων, κάτι που δεν είχα νιώσει στις άλλες ταινίες που έπαιζα άλλους χαρακτήρες. Μίλησα πολύ με τον Ken κι έκανα πολλές ερωτήσεις στον εαυτό μου, ώστε να βρω την εμπιστοσύνη να αποδώσω σωστά τον ρόλο." Ο Cantona στο φιλμ υποδύεται τον ίδιο τον Cantona, Που εμφανίζεται σαν οπτασία μπροστά σε έναν απογοητευμένο από την τροπή που έχει πάρει η ζωή του αστό - με το ίδιο ακριβώς όνομα, Έρικ κι αυτός - και του δίνει συμβουλές για το πως πρέπει να αντιμετωπίσει τις θεωρητικά αξεπέραστες δυσκολίες. Σατυρική η φόρμα που ακολουθείται και φέρνει στο μυαλό πολύ Woody Allen. Προς μεγάλη έκπληξη όλων στην καρέκλα κάθεται ο προ τριετίας θριαμβευτής με το θαυμάσιο The Wind That Shakes TheBarley, Ken Loach!
"Πιστεύω πως ήταν πολύ καλό για μας να φτιάξουμε μια ταινία και να είμαστε με το χαμόγελο στα χείλη. Πολλοί λένε πως οι κωμωδία είναι μια τραγωδία με ευχάριστο τέλος. Εμείς το μόνο που νιώθαμε ήταν να αποδώσουμε τις σκηνές με όσο μεγαλύτερο ρεαλισμό γίνεται. Και οι ερμηνευτές αυτό το πέτυχαν απόλυτα, άλλοτε αποδίδοντας με κωμικό τρόπο και άλλοτε με πιο λυπηρό. Αν παίζεις όμως την αλήθεια όλοι είναι ευχαριστημένοι." Ο Loach έχει αποδώσει την κοινωνική πραγματικότητα με πολλούς τρόπους. Αλλά με το ποδόσφαιρο πως το κατάφερε? "Το συγκεκριμένο άθλημα έχει την ιδιότητα να φέρνει τους ανθρώπους κοντά. Μια ομάδα λειτουργεί σαν μια μικρή κοινωνία. Και πλέον οι μόνες στιγμές που κανείς δικαιούται να εκδηλώσει εθνικιστικές τάσεις είναι τις λίγες ώρες που παρακολουθεί την εθνική της χώρας του να παίζει. Σε ένα παιχνίδι τα συναισθήματα εναλλάσσονται με καταιγιστικούς ρυθμούς, από την λύπη στην ευτυχία και από την απελπισία στον θρίαμβο μέσα σε δύο μόλις σαρανταπεντάλεπτα. Αν ένα φιλμ το καταφέρει αυτό, είναι ένα αξιόλογο φιλμ!"
