1993 ήταν όταν μια ελάχιστα διάσημη νεαρή σκηνοθέτης, αποχωρούσε από την Κρουαζέτ, αγκαλιά με τον Χρυσό Φοίνικα, για μια ταινία που λατρεύτηκε από το σύνολο όσων την παρακολούθησαν. Το Piano, όχι μονάχα υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της περιόδου, αλλά εκτόξευσε και το όνομα της Jane Campion στα ουράνια, αναδεικνύοντας το ταλέντο μιας νέας δημιουργού από την Ωκεανία. Δυστυχώς η συνέχεια της όχι απλά δεν ήταν καλή, αλλά είχε μια κατακλυσμιαία φθίνουσα πορεία, με ταινίες μετριότατης αισθητικής και έμπνευσης. Μια κατιούσα που καλείται να σπάσει το Bright Star, ένα αισθηματικό δράμα εποχής, είδος που η Νεοζηλανδή μάλλον γνωρίζει καλά...
"Το πρώτο συναίσθημα που ένιωσα διαβάζοντας το βιβλίο του Andrew Motion ήταν συγκίνηση. Με άγγιξε πολύ ο έρωτας ανάμεσα στο ζευγάρι, η αθωότητα, η ομορφιά μιας τέτοιας σχέσης." Η Jane Campion ευρισκόμενη στις Κάννες για να παρουσιάσει την ταινία της ξεκινάει μια αναφορά στο σύγγραμμα που αποτέλεσε την βάση για το σενάριο της και που μιλά για την τρυφερή σχέση του Βρετανού ποιητή του 19ου αιώνα Τζον Κιτς και της γειτόνισσας του, Φάνι Μπρον. "Είμαι πολύ τυχερή που είχα να επεξεργαστώ ένα θέμα όπως η βιογραφία του Κιτς, διαβάζοντας το, ένιωσα πως μπήκα σε έναν άλλο πλανήτη, έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Η ιστορία διαθέτει μαγεία αλλά και πόνο, που σου δημιουργεί μια ιδιαίτερη γοητεία. Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για ένα biopic, αλλά για μια περιγραφή της σχέσης, από την σκοπιά της κοπέλας, εμβαθύνοντας όμως κατά κάποιο τρόπο στο έργο του ποιητή μέσα από τις σημειώσεις και τα ερωτικά γράμματα που έστελνε."
Μπορεί να μην αποτελούν πρώτα ονόματα, όμως και οι δύο πρωταγωνιστές Ben Whishaw και Abbie Cornish, έχουν δώσει δείγματα της ερμηνευτικής τους αξίας. Ο πρώτος, γνωστός μας από μια ακόμη διασκευή βιβλίου περασμένης εποχής - Perfume - λέει "Δεν γνώριζα και πολλά πράγματα για τον ήρωα που κλήθηκα να ερμηνεύσω. Υπάρχει πάντως γενικότερα μια προκατάληψη γύρω από τα πρόσωπα των ρομαντικών ποιητών, με συνέπεια οι μοντέρνοι να τους αποστρέφονται κατά κάποιο τρόπο. Μελετώντας όμως περισσότερο το έργο του, διαβάζοντας τις ερωτικές επιστολές, καταλαβαίνοντας την ευαισθησία του, κυριολεκτικά τον ερωτεύτηκα. Θεωρώ τον Κιτς ως ένα καλλιτέχνη γεμάτο ρεαλισμό και έμπνευση."Η κατάξανθη Αυστραλέζα Cornish, του Candy, μια κούκλα δίπλα του μέσα σε ένα ολόλευκο φόρεμα συμπλήρωσε: "Οι γυναίκες της περιόδου της ηρωίδας που υποδύομαι δεν είχαν τρομερά ενδιαφέροντα, έδειχναν όμως έναν ιδιαίτερο συγκεντρωτισμό και υπευθυνότητα με ότι καταπιάνονταν. Ένα από αυτά και το κέντημα, που για εκείνες ήταν ένα είδος ποίησης, βελονιά με την βελονιά. Μοναχική απασχόληση, όπως άλλωστε κι εκείνη του ποιητή, συναίσθημα που ένιωσαν και οι δύο σε αυτή την φάση της ζωής τους. Υπάρχει ένας συσχετισμός μεταξύ αυτών που έπραττε τόσο ο Κιτς όσο και η Φάνι, έτσι εξηγείται και το άμεσο ταίριασμα τους, που εξελίχθηκε σε έρωτα."
