Movies Ltd

Με νωπές ακόμη τις μνήμες στο μυαλό μου, από την παρακολούθηση της μίνι σειράς έξι επεισοδίων State Of Play του BBC, κάθισα να δω την κινηματογραφική του, εξαμερικανισμένη βεβαίως, εκδοχή. Η εμπειρία από την πρόσφατη ανάγνωση του πεντάωρου τηλεοπτικού χιτ του βρετανικού κολοσσού, μου άνοιγε διάπλατα τη διάθεση, πως θα δω κάτι αξιόλογο και στο πανί. Βεβαίως ήξερα εκ των προτέρων πως, ακόμη και αν το φιλμ αποδεικνυόταν ποιότητας (που αποδείχτηκε) πολύ δύσκολα θα ξεπερνούσε τον πήχη που είχε θέσει ο πρόγονος του, κυρίως για έναν και πολύ σημαντικό λόγο: Τον χρόνο. Αυτό το στοιχείο που στην μικρή οθόνη υπάρχει άφθονο για να αναπτύξει κανείς το θέμα του, ενώ εδώ όλα έπρεπε να είναι τόσο συμπτυγμένα και συμμαζεμένα, που λογικά θα υπήρχαν αφαιρέσεις και παρακάμψεις από το αρχικό σενάριο. Στην πραγματικότητα όμως στα μισά λεπτά, μελετήθηκε μονάχα η μία όψη του νομίσματος, σε αντίθεση με το σίριαλ, που το παιχνίδι κορώνα γράμματα εναλλασσόταν πλάνο με το πλάνο.


Γερουσιαστής βρίσκεται αντιμέτωπος με το σοκ του θανάτου όμορφης βοηθού αλλά και ερωμένης του. Δακτυλοδεικτούμενος από το κοινωνικό σύνολο, θα προσπαθήσει να επιβιώσει του σκανδάλου με την βοήθεια παλιόφιλου, βετεράνου ρεπόρτερ. Δύο οι χτύποι του φιλμικού δευτερολέπτου: Στο τικ υπάρχει ο πολιτικός, αυτός που εκλεγμένος από το λαό πρέπει να γνοιαστεί για κείνον, δείχνοντας μια ξεκάθαρη εικόνα πεντακάθαρη και απόμακρη από κάθε έννοια λαμογιάς. Στο τακ αντιστοιχεί ο δημοσιογράφος, εκείνος που με όπλο την πένα και σφαίρα την έρευνα, μπορεί ανά πάσα στιγμή να κρίνει, να πυροβολήσει την εξουσία. Το πιο ταιριαστό κοινωνικό ζευγάρι των ημερών μας, μπορεί να διέπεται από σχέσεις ανιδιοτέλειας? Δύσκολο. Συνήθως η έλξη έχει να κάνει με αυτό που λαϊκιστί αποκαλείται διαπλοκή. Στο State Of Play κατονομάζεται φιλία. Ακόμη και αν ο Macdonald δεν πετυχαίνει να μας δείξει το πόσο ισχυρός είναι αυτός ο κρίκος (αντίθετα με το BBC, που είναι πολύ ανθρωπινότερο) πολλές φορές αυτή η διαπλοκή μπορεί να έχει και συναισθηματικό χαρακτήρα. Το φιλμ εστιάζει πολύ περισσότερο στο "τακ" (πιθανολογώ διότι και ο αστέρας που το ερμηνεύει είναι υψηλότερου διαμετρήματος) και στον τρόπο που πρέπει να διαχωρίζει την είδηση από τη φήμη.

Ο Καλ ΜακΑφρι της Washington Globe, είναι δημοσιογράφος παλαιού τύπου, δεν υποστηρίζεται από τεχνολογικά εφόδια, θυμίζει τους Μπερνστάιν και Γούντγουορντ, του All The Presidents Men, καίει σόλες για να βγάλει το λαβράκι, βασίζεται υπερβολικά στην απόδειξη και όχι στην ένδειξη, δεν είναι αυτό που λέμε παπαγαλάκι, να πετά την είδηση και μετά τρέχα γύρευε. Είναι για το λόγο αυτό σε μόνιμη ρήξη με την αρχισυνταξία, που διψά με κυνισμό για αίμα. Σε αντιδιαστολή με τα πολυβόλα της ιντερνετικής έκδοσης του φύλλου, που ανυπόγραφα και ανυπόστατα μπορούν να σπιλώσουν υπολήψεις. Καθρέφτης της σημερινής πραγματικότητας του Τύπου δηλαδή, που η λέξη "έρευνα" αγνοείται κι έχει αντικατασταθεί από τις αποκλειστικότητες της πορδής. Και αν υπάρχει ένας φράχτης που εμποδίζει τον υπεύθυνο συντάκτη, από το να πατήσει το enter στέλνοντας το κείμενο για δημοσίευση, δεν είναι το υπαρκτό κολλητιλίκι με τον κόνγκρεσμαν, αλλά το ότι ακόμη δεν έχει απτά στοιχεία στα χέρια του. Μα υπάρχουν στ'αλήθεια ακόμη ανεξάρτητοι εφημεριδάδες που σκέπτονται με αυτό τον τρόπο? Γιατί οι πολιτικοί που δρουν όπως ο παρόντας, αγγίζουν το απόλυτο ποσοστό.

Για πες: Το αμερικάνικο State Of Play είναι ένα σωστά δομημένο θρίλερ, που εκθέτει ολάκερη την αλήθεια, δίχως να αφήνει πολύ τον θεατή να σκεφτεί παραπέρα. Έχει ρυθμό, έχει εξαίρετη καλλιτεχνική φροντίδα, έχει πλούσιο σενάριο και εμπορικό ξετύλιγμα και γι αυτό αρέσει. Άσε που το καστ είναι διαλεγμένο μέχρι κομπάρσου, με τον Russel Crowe, να παίζει ένα ρόλο γάντι, τύπου 70s που του ταιριάζει, βρώμικο, τσαπατσούλικο μα και γνωστικό συνάμα, την ώρα o Affleck παλεύει το comeback, η McAdams δράτει την ευκαιρία για αναγνώριση περαιτέρω του Notebook, ενώ το μόνο που μας έμεινε από τον εγγλέζικο φλεγματισμό είναι η γατίσια ματιά και τα σε θέση επίθεσης σταυρωμένα χέρια της διευθύντριας σύνταξης Mirren, μπροστά στον κίνδυνο να εκδώσει πρώτος το θέμα ο ανταγωνιστής...