Movies Ltd

Χέρια ψηλά στο στάδιο Μορούμπι, έβαλε γκολ η Κορίνθιανς. Χέρια μουλιασμένα από το Άζαξ, για να λάμψουν οι ξένες σκάλες. Χέρια ευκίνητα, ανάλογα με την περίσταση, ταχυδιανομή ή διάρρηξη. Χέρια που δοξάζουν τον Ύψιστο. Χέρια στιβαρά για να κουμαντάρουν την νταλίκα κι ας είναι από δεκάχρονο. Χέρια γροθιά προς τον ουρανό: "Τα κατάφερα!" Θέλει μαεστρία για να πάρεις 20 εκατομμύρια ζευγάρια χέρια, που ζουν και αναπνέουν με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στο καμίνι του Σάο Πάολο και να τα αναδείξεις μέσα σε 120 λεπτά. Όλες αυτές τις ψυχές που στοιβάζονται σαν ποντίκια στις βρωμερές τρώγλες, μέσα στη λίγδα και τη μιζέρια, ζώντας με πενταροδεκάρες και που κάθε πρωί ατενίζουν τον μελαγχολικό βραζιλιάνικο ουρανό, με το ερωτηματικό αν θα τους ξαναβρεί ξημέρωμα ζωντανούς. Και τι αντάλλαγμα χρειάζεται άραγε για να ξεπεράσεις την νοητή οριακή γραμμή που θα σε κάνει ξεχωριστό, που θα σε εξυψώσει?

Το ερώτημα έχει κατά κύριο λόγο ηθική βάση. Μπορείς να διακριθείς, να γίνεις το χρωματιστό σποτ του όχλου, βαδίζοντας με τον Σταυρό στο χέρι και δίχως να λερωθείς από τον βούρκο της παρανομίας? Είναι ικανή μια κοινωνία που βράζει μέσα στην καχυποψία, τη λαμογιά και τη ρεμούλα να αναθρέψει καλούς και ευυπόληπτους πολίτες? Ή η Α' εθνική (ακόμη και η Β' σε μέρη σαν και το παρόν) θα ανήκει μονάχα σε λίγους, σε ελάχιστους, που θα ρέει στις φλέβες τους το αίμα του γκαστόνε? Kαι ποιο το κέρδος αν την σήμερον ημέρα το παίζεις τίμιος και αγαθός?


Η μάμα-Κλούζα, με τέσσερα παιδιά να θρέψει κι ένα που κυοφορεί, μπορεί να μην έχει τσιγάρο να καπνίσει, μα όταν βρίσκει το δεκάευρο στο παντελόνι του αφεντικού της, θα το επιστρέψει. Μπορεί η ζωή να της στάθηκε ριμάδα, αλλά το μόνο που της απέμεινε είναι το καθαρό μέτωπο κι οι γιοι της, ακόμη και αν ξεσπά πάνω τους πολλές φορές για να τους προστατέψει. Να τους σώσει από την βρωμιά και για το μέλλον τους, έχει ο Θεός. Ο ίδιος Deus που έχει στρέψει το βλέμμα μακριά από παραγκουπόλεις σαν το Σάο Πάολο, το Ρίο και το Ρεσίφε κι ας του εύχονται νυχθημερόν στην υγεία του με Καιπιρίνια οι Μπραζιλέιρος...

Για πες: O Salles - με την βοήθεια της Daniela Thomas, που του είχε σταθεί και πάλι στο Foreign Land - είναι και ο πρώτος μάστορας στην απεικόνιση του σύγχρονου γίγνεσθαι της πατρίδας του. Το Linha δεν έχει την σκληρότητα και το κοφτό μοντάζ του Cidade, είναι όμως πιο ανθρώπινο, έχει ρυθμό μετακινούμενο όμορφα από στόρι σε στόρι, είναι ρεαλιστικό όντας βασισμένο σε πραγματικές ιστορίες και ανά στιγμές σε εξοργίζει με την αδικία που απεικονίζει.