Movies Ltd

Πριν την θέαση του φιλμ κι έχοντας κατά νου πως πρόκειται να παρακολουθήσω μια ταινία από αυτές που φέρουν διεθνώς το ταμπελάκι crime - εμείς παλιά, τον καιρό της δόξας τους, τις αποκαλούσαμε απλά αστυνομικές - γαλλικής κοπής και που βασίζεται σε πραγματική ιστορία, από το μυαλό μου πέρασε νοσταλγικά εκείνη η περίοδος που το είδος ήταν κυρίαρχο και είχε σαν λαϊκούς ήρωες τον Ventura, τον Duchesne, τον Serrault, τον Delon. Ειδικά στα πρώτα πλάνα εκδήλωσα έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό αντικρίζοντας στην οθόνη, μια ακριβή αναπαράσταση της δεκαετίας του 70, με τα μακρυά μαλλιά, την ιδιαίτερη μόδα, τα τραγούδια, που σκοπό της είχε να αποδώσει όσο το δυνατόν πιο πιστά το πνεύμα της περιόδου που εξελίσσεται η υπόθεση. Κι όμως από την χημεία κάτι έλειπε, που έκανε το στόρι όσο εξελισσόταν όλο και πιο απόμακρο, πιο απρόσιτο. Έλειπε η ψυχή. Και σε αυτό το genre οι Γάλλοι δεν έβαζαν κάτι περισσότερο, ούτε χρήμα, ούτε εφέ. Η ψυχή ήταν υπέρ αρκετή.


Δύο αδέλφια, ο ένας μπάτσος, ο άλλος εγκληματίας. Δύο ζωές, η μια ακολουθεί πιστά το γράμμα του νόμου και η άλλη ξοδεύεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής. Δύο παράλληλες γραμμές, με αντίθετη φορά, που όμως ανάμεσα τους κυλά ένα κατακόκκινο ποτάμι αίματος που αραιά και που τις ενώνει. Και που οτιδήποτε και να συμβεί δεν πρόκειται να στερέψει ποτέ. Είναι ο πιο ισχυρός κρίκος που φαντάζεται ο ανθρώπινος νους. O Maillot - όμως - έχοντας στα χέρια του μια δυνατή ιστορία, προτιμά να αναλωθεί σε δευτερεύουσες διαδρομές που αποπροσανατολίζουν από την ουσία, με συνέπεια στο φινάλε όπου το αίμα σιγά σιγά νερώνει, να μην υπάρχει καμία ιδιαίτερη αντίδραση από τον αδιάφορο θεατή...

Για πες: Είναι η δεύτερη φορά που συνεργάζονται o Francois Cluzet με τον Guillaume Canet, μετά το δαιδαλώδες θρίλερ Ne Le Dis A Personne, που σκηνοθέτησε ο δεύτερος. Δεν χωρά αμφισβήτησης πως ο Cluzet, ως εμπειρότερος και σωστότερος ως ερμηνευτής διαχειρίζεται καλύτερα τον ρόλο του "κακού" αδελφού σε σύγκριση με τον Canet, που δείχνει πως του ταιριάζουν καλύτερα πιο χαμηλότονες διανομές...