Movies Ltd

Ακόμη και μετά τον θρίαμβο των Εννιάμισι Εβδομάδων, όταν όλοι παραληρούσαν στην θέα του απόλυτου σέξι ζευγαριού που γνώρισε η μεγάλη οθόνη, εγώ είχα κάποιες ενστάσεις πιστεύοντας πως υπάρχει ερωτικότερη επιλογή από την Bassinger για να πλαισιώσει τον Rourke. Η συνύπαρξη άλλωστε του γοητευτικού Mickey με την υποσχόμενη Diane Lane, στον Αταίριαστο του Coppola, έδινε τροφή στο κρυφό όνειρο, να τους δω και πάλι παρέα επί σκηνής. Η συνέχεια γνωστή... Αν στοιχημάτιζα τότε όλη μου την περιουσία, πως και οι δύο θα έχουν πορεία αντιστρόφως ανάλογη των προσδοκιών, πιθανότατα σήμερα να ήμουν εκατομμυριούχος Εκείνη από τις αμέτρητες λάθος επιλογές της πέρασε στην αφάνεια, μέχρι πρόσφατα που επιχείρησε ένα τυχαίο comeback, ενώ εκείνος πέφτοντας στην λακκούβα με τα face lifting, πια μπορεί να παίξει μόνο τον Μαρβ από το Sin City ή τον καρδιοπαθή μαραμένο κάτσερ, άντε μέχρι κανά Ινδιάνο πιστολέρο με φιλοσοφικές ανησυχίες...


Η πένα του Elmore Leonard ορίζει: Βετεράνος εκτελεστής της μαφίας, που δεν αρέσκεται να αφήνει κατάλοιπα στις δουλειές του, βρίσκεται στο κατόπι υπό διάζευξη ανδρόγυνου, που έτυχε να βρεθεί μάρτυρας σε αποτυχημένη απόπειρα ληστείας, που δεν είχε οργανώσει ο ίδιος αλλά ο ηλίθιος (wanabee) συνεργάτης του. Αν κάτι καθιστά σαφές το φιλμάκι από το δίλεπτο ίντρο του - που σε προδιαθέτει πως θα παρακολουθήσεις κάτι εντυπωσιακό, αλλά... - είναι πως αν το επάγγελμα σου υπέχει έντονου ρίσκου, ποτέ μην το περιπλέκεις με το συναίσθημα. Είναι ζήτημα χρόνου να βρεθείς με μια αχνιστή τρύπα ανάμεσα στα μάτια, αποχαιρετώντας πριν την ώρα σου τον μάταιο τούτο κόσμο. Όπως ο Blackbird, που παρασύρεται στα 90 λεπτά διάρκειας του έργου, όχι λίγες φορές σε λάθη καρδιάς. Ένας γνήσιος ταραντινικός αντι-ήρωας, που ξέρεις καλά πως οι στιγμές του είναι μετρημένες, αλλά παρακαλάς σε αυτές να βρίσκεται μόνιμα στο πρώτο πλάνο σε σχέση με την θελκτική μεν αλλά άχρωμη Lane ή τον ασόβαρο Thomas Jane...

Για πες: Χωρίς Rourke το Killshot είναι ένα ευγενές b-movie με κυνηγούς και κυνηγημένους, που δεν ξεπερνά το επίπεδο της σωρηδόν βιντεοκασέτας. Με εκείνον το πράγμα αλλάζει. Γίνεται ταινία αξίωσης, γεννά ερωτήματα για τον χαρακτήρα του πληρωμένου κίλερ, αποκτά τέμπο που ολοένα και ανεβαίνει και κυρίως σε κάνει να ξεχνάς τα (πολλά) σεναριακά ατοπήματα που πέφτει όσο εξελίσσεται. Πολύ θα ήθελα πάντως να έχω δει την ίδια ταινία, μια εικοσαετία πριν, όχι από τα χέρια του θεατρικού Madden, αλλά του (μην τον πω) Zalman King...