Movies Ltd

Ξέρεις τι με πείραξε? Ότι η δική μου η πληγή μοιάζει σαν να ξύστηκε περισσότερο μετά από την παρακολούθηση του Guz Sancisi. Και μπορείς να φανταστείς γιατί? Διότι το θέμα δεν το ανακίνησα εγώ, αλλά ο φταίχτης της ιστορίας, που νιώθει τύψεις για όσα δεινά προκάλεσε εκείνο το κατάμαυρο διήμερο του 55' και τα ράμματα στο κορμί του τον τρώνε, με συνέπεια να αναζητά με κάποιο τρόπο την εξιλέωση. Σεπτεμβριανά σου λέει ο άλλος και πράσινα άλογα. Εδώ για εμάς υπάρχουν τόσα κοινωνικά θέματα να αναπτύξουμε κινηματογραφικά σαν Έλληνες, η Σούλα και ο καραβοσύρτης της, η Λούφα της στρατιωτικής θητείας, οι μέλισσες του Αυγούστου, σιγά μην μας κινήσει την δημιουργική περιέργεια ένας ψιλοτσαμπουκάς πριν από πενήντα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη. Λες και τον θυμάται κανείς μωρέ τώρα πες...


Φθινόπωρο στην Πόλη που βρίσκεται σε πολιτικό αναβρασμό. Ο Μπεχτσέτ, φοιτητής με παραδοσιακά σοβινιστικές αντιλήψεις, θα βρεθεί στην δίνη των εξελίξεων που υποκινούνται από το παρακράτος και αφορούν στις σχέσεις της χώρας με την Ελλάδα και την Κύπρο. Μέσα στο θολωμένο μυαλό του θα προστεθεί και ο ξαφνικός έρωτας για την όμορφη Έλενα, την γκρέκα πόρνη, από το απέναντι μπαλκόνι. Το Pains Of Autumn φυσικά και δεν είναι μια ταινία που θα πάρει από το χέρι το τραγικό γεγονός για να το αναδείξει. Δεν είναι η δουλειά της άλλωστε. Είναι όμως μια δημιουργία, που με αφορμή τον δεσμό ανάμεσα σε έναν Τούρκο και μια Ρωμιά, επιχειρεί να φωτίσει μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας. Και που μοιάζει να ενοχλεί (πλέον) τους γείτονες σε τέτοιο βαθμό, που δεν μπορούν να δουν τον εαυτό στον καθρέφτη, όχι για όσα προξένησαν, αλλά διότι δεν αντέδρασαν και άφησαν να εξελιχθεί μια πολιτική διαδήλωση, σε σφαγή.

Στην εξέλιξη τους οι Πληγές, δεν έχουν να επιδείξουν ιδιαίτερες καλλιτεχνικές αρετές, αφού δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα καλοκουρδισμένο τηλεοπτικό ρομάντζο. Αργοί ρυθμοί, αξιομνημόνευτο μουσικό θέμα, λίγοι έως ελάχιστοι χαρακτήρες, φρεσκοβαμμένα νοβοπάν στα ντεκόρ. Κι όμως ενώ όλα κυλούν τόσο αργά, μέσα σου γνωρίζοντας προς τα που πηγαίνει το τρένο, νιώθεις την καρδιά σου να κτυπά σε άλλο τέμπο. Παρακαλάς να μην φτάσει η στιγμή που θα μιλήσουν τα γκλομπ, μα μάταια. Στο αντίκρυ του ρημαγμένου δρόμου, στρωμένου με τα κουρελιασμένα ρούχα από τις βιτρίνες, που το καθένα αντιστοιχεί σε μια συλλημένη ψυχή, δεν ξέρω αν θ' αντέξεις. Εγώ δεν τα κατάφερα...

Για πες: Το Guz Sancisi δεν υπογράφει καμία αίτηση συγχώρεσης, μοιάζει πιο πολύ με πρώτη εξομολόγηση κάποιου που πονά για ένα παλιό του σφάλμα. Θέλει καρδιά και κουράγιο να επιχειρήσεις απλά και μόνο κάτι τέτοιο, ειδικά σε μια χώρα που διέπεται από αμέτρητους πολιτικοθρησκευτικούς κανόνες. Οι Τούρκοι απέδειξαν - έστω και με επιφανειακό τρόπο - πως διαθέτουν την λεβεντιά, ανακινώντας το συμβάν, εκτιμώντας το ανάλογα με την αθρόα προσέλευση στις αίθουσες και κάνοντας πέρα τις φασιστικές αντιδράσεις των γκριζόλυκων, κάτι που δεν πέτυχαν τότε. Το κακό της υπόθεσης είναι πως ο κουρνιαχτός που σήκωσε το Guz, μπορεί να ενοχλήσει τον δικό μας ύπνο και να καταστρέψει τα όνειρα με τις κόκκινες μηλιές και τους μαρμαρωμένους βασιλιάδες...