Movies Ltd

Τι γλυκό που είναι το ξένο! Και τι γούστο που έχει να βλέπεις τον κύριο ανταγωνιστή σου να παλεύει για να βελτιώσει το εμπορικό προϊόν της αντιδικίας κι εσύ με μια μαεστρική κίνηση να του κλέβεις την ιδέα, παρουσιάζοντας την για δική σου! Γίνεσαι και ο πρώτος μάγκας με αλλουνού κόλλυβα Αλλά αυτός δεν είναι παρά ένας κανόνας της μοντέρνας αγοράς, που έχει εκτοξεύσει στα ύψη τα κόστη που δαπανώνται για βιομηχανική κατασκοπεία, αναλογικά με εκείνα που δίνονται στα r&d εργαστήρια. Ένα παιχνίδι που απαιτεί απεριόριστη καπατσοσύνη για να το παίξεις, αλλά ακόμη μεγαλύτερη εξυπνάδα για να αντέξεις. Γιατί στο τέλος κάθε μάχης μόνον ένας είναι ο νικητής. Και κατά συνέπεια αυτός που θα επιβιώσει.


Πρώην agent της MI6 εκείνος και πρώην πράκτορας της CIA εκείνη. Γνωρίστηκαν πριν χρόνια, αγαπήθηκαν και χάθηκαν. Σήμερα με πολλαπλές ιδιότητες ο καθένας, δουλεύουν για ένα κοινό σκοπό: Να αποσπάσουν το καλά κρυμμένο μυστικό, που κρύβουν οι μελετητές φαρμακευτικής εταιρίας και θα κάνει πάταγο στο άκουσμα του, αποδίδοντας το στον κύριο αντίπαλο της. Καταρχήν εκείνο που σου ζητά μια καθαρόαιμη ψυχαγωγική ταινία σαν το Duplicity, είναι καθαρό μυαλό και πολλή προσοχή. Να μην ξεκολλήσει στιγμή το βλέμμα από το πανί, αλλιώς ουσία γκουντμπάι. Βασικό συστατικό της, καμιά δεκαριά ταξίδια μέσα στο χρόνο, μπρος και πίσω με άξονα το τώρα, που μέσα από αυτά γνωριζόμαστε καλύτερα με το ζευγάρι των τριπλών (τουλάχιστον) κατασκόπων και με τον τρόπο που αυτοί κτίζουν την σχέση τους. Μια οικοδομή εύθραυστη, αφού στηρίζεται σε σαθρά θεμέλια, δίχως το μπετό της εμπιστοσύνης, αλλά συνάμα τόσο γοητευτική σαν να έχει ποτίσει την πρόσοψη της, η χρυσόσκονη της παλιάς καλής χολιγουντιανής εποχής.

Για πες: Ο (ικανότατος) Gilroy στην ουσία παίρνει κάποια στοιχεία από την πρώτη του ταινία (Michael Clayton), που θα μπορούσε κάλλιστα να λεγόταν και Duplicity και διώχνει από πάνω τους το στενόχωρο ύφος, τυλίγοντας τα με ένα ρομαντικό feeling, τα επιταχύνει σε ένα ταχύ τέμπο και τα περιστρέφει με αμέτρητα twist, προσφέροντας ένα ελκυστικό αποτέλεσμα. Είναι άδικο για το ντουέτο Roberts - Owen, να σκορπάει το προμόσιον στον αέρα συνειρμικά φέιγ βολάν από τον πρότερο βίο του Closer, αφού η συνύπαρξη τους ούτε κυκλοθυμική είναι, ούτε μονοδιάστατη. Περισσότερο Hepburn - Tracy μου έφεραν στο νου και μα το Θεό το καταχάρηκα. Τώρα αν κάποιοι κουραστούν - πολύ πιθανό - από την αλόγιστη χρήση του φλασμπάκ και χάσουν την λογική συνέχεια των Αδιακρισιών (ανέμπνευστος ελληνικός τίτλος) ας κρατήσουν στην μνήμη τις σαγηνευτικές ματιές που ανταλλάσσουν οι δύο σταρ και που σε αυτό το επίπεδο η Μέκκα του σινεμά, δεν μας χαρίζει πια πολλές...