Movies Ltd

Στις σελίδες του βιβλίου της μακραίωνης ιστορίας του κινέζικου έθνους - που είναι πολύ περισσότερες σε αριθμό ακόμη και από το σύνολο των σημερινών της κατοίκων - την πλέον εξέχουσα θέση κατέχει η μάχη που έλαβε χώρα στις αρχές του 3ου μ.Χ. αιώνα, στις όχθες του ποταμού Γιανγκτζέ, στο στενό που έμεινε γνωστό ως οι Κόκκινοι Λόφοι. Μια μάχη που φέρνει στο νου σε μεγάλο βαθμό, επικά ελληνικά κατορθώματα, όπως των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας και των Δερβενακίων, με δύο σημαντικότατες όμως διαφορές. Αρχικά το μέγεθος των αντιμαχομένων πλευρών, μιας και μιλάμε για νούμερα που φτάνουν ακόμη και το μισό εκατομμύριο εμπλεκομένων στρατιωτών, αλλά κυρίως πως δεν επρόκειτο για μια πολεμική ρήξη ανάμεσα σε δύο διαφορετικά κράτη, αλλά για έναν εμφύλιο σπαραγμό, αποτέλεσμα της διάλυσης της αχανούς χώρας σε τρία διαφορετικά βασίλεια, αμέσως μετά την πτώση της κυριαρχίας των Χαν.

Το έπος των Κόκκινων Λόφων, εδώ και δεκαετίες αποτέλεσε βασικό συστατικό αναφοράς αμέτρητων κινηματογραφικών (και όχι μόνο, εφόσον δεν είναι λίγα τα βίντεο-παιχνίδια που στηρίζονται στο συγκεκριμένο θέμα) παραγωγών, αλλά πάντοτε έλειπε εκείνη η ξεχωριστή δημιουργία που θα έμενε στην ιστορία του σινεμά, ως η απόλυτη γύρω από τον συγκεκριμένο θρύλο. Προσωπικά ως λάτρης του είδους, κυρίως διότι οι κινέζοι είναι οι μοναδικοί παγκοσμίως που επιμένουν στην έννοια της υπερπαραγωγής, περίμενα με ιδιαίτερη αγωνία το αποτέλεσμα, μιας και το παγκόσμιο κοινό είχε εμφανίσει τάσεις βαριεστιμάρας, με την συνεχή επανάληψη θεμάτων που αφορούν στην σινική κουλτούρα και παράδοση, από την εποχή της άνθισης του Τίγρη και Δράκου μέχρι τις ημέρες μας. Το βέβαιο είναι πως το Red Cliff δεν πρέπει να άφησε κανέναν φανατικό του genre ανικανοποίητο, ιδίως όποιον είχε την τύχη να παρακολουθήσει το έργο ολοκληρωμένο, στα δύο του μέρη όπως προβλήθηκε στην πατρίδα του και όχι πετσοκομμένο όπως προτιμήθηκε να δειχτεί παγκοσμίως (και στην Ελλάδα)...


Για να πω του στραβού το δίκιο, ελάχιστοι θα ήταν εκείνοι που θα παρακολουθούσαν το πρώτο δυομισάωρο μέρος, πριν από κανά εξάμηνο, παρατώντας την δράση στην μέση για να περιμένουν σήμερα την εξέλιξη της σε ένα (ιδίας χρονικής διάρκειας) επεισόδιο. Έτσι κι αλλιώς όμως πόσοι είναι εκείνοι που θα κατευθυνθούν προς την σκοτεινή αίθουσα για να τιμήσουν το συμπιεσμένο πολεμικό έπος του μάστορα John Woo, στην χώρα μας? Χίλιοι? Δυο χιλιάδες? Άντε πέντε... καλύτερα να το έκανε ένα όμορφο πακέτο μίνι σειράς η διανομή, να το έδινε σύντομα στην μικρή οθόνη, μπας και χαρούν όλοι εκείνοι (μαζί τους και του λόγου μου) που μεγάλωσαν με τον μύθο του Shogun. Έτσι κι αλλιώς το Red Cliff, διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία εντυπωσιασμού, που προσφέρουν αφειδώς οι Κινέζοι, όπως αμέτρητα ειδικά εφέ, εντυπωσιακές σκηνές μάχης, απίθανες χορογραφίες και τόσους κομπάρσους που σου δίνεται η εντύπωση πως από τα πλατώ πέρασε ο μισός πληθυσμός της Κίνας!

Για πες: Ο Woo, δημιουργός σωρείας ταινιών κινηματογραφικής δράσης - όπως του ανεπανάληπτου Face/Off, έκανε το καθήκον του προσφέροντας το απόλυτο έπος γύρω από την μάχη ανάμεσα στις στρατιές του Κάο Κάο και του Ζου Γιου, στον Κόκκινο (εδώ προτιμήθηκε το "Πορφυρό", και καλά) Λόφο. Το παλιομοδίτικο στόρι ανάμεσα στον πανίσχυρο και τον αδύναμο, όπου ο δεύτερος μπορεί να υπερισχύσει μόνο με σύμμαχο την πονηριά και την στρατηγική, εμένα με κερδίζει σε οποιαδήποτε έκφραση του, σε σύγκριση με το πατάω ένα κουμπί και τα κάνω όλα λίμπα. Και το κινέζικο σινεμά βαδίζει προς αυτό τον δρόμο, χρησιμοποιώντας θεωρίες του παλιού καλού κι εντυπωσιακού Χόλιγουντ μεν, που δεν έχει καμία σχέση με την σημερινή αποθέωση της φανφάρας, δε!