Movies Ltd

Δεν πά να λένε όλοι πως το Knowing είναι μια ταινία φαντασίας, αγωνίας ή καταστροφολογίας. Για μένα είναι απλά και μόνο μια ταινία νοσταλγίας. Απλούστατος ο λόγος. Μέσα από τις εικόνες του, το φιλμ του καλού καγαθού Alex Proyas, που είχε προκαλέσει κάποτε θετικότατα σχόλια με το Dark City του, με ταξίδεψε κοντά τριάντα χρόνια στο παρελθόν. Τότε που ανάμεσα στα άλλα δεκάχρονα παιδάκια του δημοτικού, στο σινεάκ της γειτονιάς, κάθε φορά που έπαιζε κάτι ακραίο και εξωφρενικό στην μεγάλη οθόνη, άκουγα κατόπιν του χαρακτηριστικού σλαπ - συνέπεια του ραπίσματος του συγκεκριμένου αισθητήριου οργάνου - από κάθε γωνιά της αίθουσας την γνώριμη φράση: "Ωχ! Το μάτι μου...!" Έ, παρακολουθώντας τον “Σκοτεινό Κώδικα” η συγκεκριμένη κουβέντα στριφογύρναγε διαρκώς στο μυαλό μου με όλα όσα έγραφαν στο πανί. Τι αεροπλάνα σκάνε από το πουθενά πάνω σε ακινητοποιημένες αυτοκινητοπομπές, τι βαγόνια του μετρό βγαίνουν από την πορεία τους προκαλώντας το απόλυτο χάος στο subway, τι εξωγήινοι Άγγελοι έρχονται να σώσουν τον πλανήτη από την επερχόμενη καταστροφή, τι ο καλός μας ήλιος από ζωοδότης αποφασίζει να μετατραπεί σε αφανιστή του ανθρώπινου είδους. Έ, είναι να μην σκαμπιλίζεις το μάτι σου, αδελφέ...?


Και το καλύτερο – το κερασάκι – πρέπει να το κρατήσω για το τέλος. Όλα τα παραπάνω καταστροφικά, μαζί με καμιά πεντακοσαριά ακόμη περιστατικά (φυσικά ανάμεσα τους περίοπτη θέση κατέχουν τα Δίδυμα και η πτώση τους) έχουν προβλεφτεί από κοριτσάκι – Ιεζεκιήλ, μισό αιώνα πριν και έχουν θαφτεί μέσα σε κάψουλα του χρόνου, πριν πέσουν στα χέρια συνεσταλμένου ως χήρου, επιστήμονα καθηγητή και πατέρα αγοριού, που η μοίρα του έχει γράψει να εξελιχθεί σε νέο Αδάμ! Τι? Χάθηκες? Ο αχταρμάς που λέγεται Knowing παίρνει ιδέες από Στενές Επαφές, από Deep Impact και από το Νούμερο 23, τις συγχέει με τις αγωνίες του Shyamalan και τις πανάρει με (εντυπωσιακά είναι η αλήθεια) ειδικά εφέ και τον στόχο του τον πετυχαίνει με απόλυτη ακρίβεια. Νούμερο ένα – ευκολάκι – του αμερικάνικου Box office, με 25 εκατομμύρια για πρώτο σαββατοκύριακο και ας βαράει τα μάτια του όλος ο πληθυσμός της γης!

Για πες: Όσο για τον Cage. Συνεχίζει να με βγάζει ψεύτη. Είχα πει πριν καιρό πως καλλιτεχνικά έχει πιάσει πάτο. Μπα! Έχει κι ακόμα πιο κάτω το βαρέλι. Τουλάχιστον εδώ δεν είναι ο χειρότερος του χωριού, αφού τον βάζει πλάτη η Rose Byrne, που έχει πλέον εξειδίκευση στα disaster movies. Και που από ένα σημείο και μετά παρασύρεται από το συνολικό πανικό και νομίζει πως παίζει “Μήδεια” στην Επίδαυρο...