Movies Ltd

Κι εγώ έλεγα πως δεν θα κυκλοφορούσε ποτέ. Πάνε δυο χρόνια σχεδόν από τότε που προβλήθηκε στην Θεσσαλονίκη και στο φεστιβάλ Νεανικού σινεμά και το release του ολοένα και πήγαινε προς τα πίσω. Όχι πως έχασε κι η Βενετιά βελόνι δηλαδή, που το πόνημα του Jeremy Podeswa δεν έβρισκε το δρόμο για την αίθουσα, μιας και δεν πρόκειται για κάτι νέο, ως κινηματογραφικό θέμα ψυχικής αναζήτησης. Μπορεί η Vapona να έκανε καλή δουλειά κρατώντας τον σκόρο μακριά από την κόπια τόσο καιρό, δεν τα κατάφερε εξίσου καλά στον τρόπο της προσέγγισης του θέματος από τον δημιουργό, που θυμίζει από μακριά μπαγιάτικο κουλούρι. Η μελαγχολία και το γκρίζο είναι καλά όπλα αφήγησης, αλλά το πολύ το κύριε ελέησον το βαριέται κι ο παπάς. Ειδικότερα την στιγμή που το φιλμ προσπαθεί να πιάσει έναν κάποιο ρυθμό, όταν πρωταγωνιστής γίνεται το παρελθόν, έρχεται δια μέσου της τεχνικής φλασμπακ το μίζερο παρόν και καταστρέφει τα πάντα. Και άντε πάλι από την αρχή ο Σίσυφος...


Παιδάκι επτά χρονών ήταν ο Τζάκομπ, όταν ξέφυγε από την οργή των Ναζί, στην πατρίδα του την Πολωνία, με την βοήθεια ενός Έλληνα αρχαιολόγου. Σήμερα μπορεί να είναι ένας διακεκριμένος διανοούμενος, στο μυαλό του πάντοτε στριφογυρνά η ανάμνηση της σφαγής της οικογένειας του αλλά και η ελπίδα πως η αγαπημένη του αδελφή είναι πιθανό να βρίσκεται ακόμη κάπου ζωντανή. Ο Stephen Dillane, ένας από τους καλύτερους Βρετανούς θεατρικούς ερμηνευτές και ο Rade Serbedzija, γνώριμος Γιουγκοσλάβος ρολίστας,παίζουν ένα αξιόλογο ερμηνευτικό πινγκ πονγκ, όσο το φιλμ κινείται πέρα δώθε στο χρόνο. Δεν βοηθιούνται όμως οι ρόλοι τους από το υπνωτικό σενάριο, που από ένα σημείο και μετά αποπροσανατολίζει την κοινή ματιά.

Για πες: Η παρουσία της Strada Productions στα credits της παραγωγής, σημαίνει πως υπάρχει έντονο το ελληνικό στοιχείο στο Fugitive Pieces. Τα νησιά μας στις στιγμές που η δράση μεταφέρεται στην Ελλάδα και οι γνώριμοι πρωταγωνιστές όπως η Μπαζάκα και ο Καραμίχος, δίνουν έναν πιο ενδιαφέροντα τόνο στην ανάγνωση του, άσχετα αν ο τόπος μας λειτουργεί πιο πολύ σαν γεφυράκι ανάμεσα στους δύο κόσμους του βασικού ήρωα και όχι σαν το σημείο αναφοράς του, όπως υποστηρίζει το προμόσιον...