Η Ρέιτσελ Παντρεύεται
του Jonathan Demme. Με τους Anne Hathaway, Rosemarie Dewitt, Debra Winger
Της βγάζω το καπέλο
του zerVo
Δύο μόλις χρόνια είναι η απόσταση που χωρίζει την πρώτη από την δεύτερη επίσκεψη της Anne Hathaway στο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Βενετίας. Τότε θυμάμαι (The Devil Wears Prada) ελάχιστοι ήταν εκείνοι που της έδιναν έστω και λίγη σημασία – ελέω και Meryl βεβαίως – θεωρώντας την σαν την στάρλετ που πάντοτε θα φέρει το στέμμα της παιδούλας πριγκίπισσας της Disney. Κι όμως, τα φαινόμενα ευτυχώς απάτησαν. Μέσα σε μόλις εικοσιτέσσερις μήνες, η αδύνατη νεουρκέζα με τα εκφραστικά μάτια, από εξπέρ στην απεικόνιση της σύγχρονης ονειροπαρμένης cosmo-girl , καταφέρνει να αποτινάξει από πάνω της τον ζαχαρωτό μανδύα και να αποδείξει πως έχει δυνατότητες. Και μάλιστα πολύ υψηλού βεληνεκούς. Που οδηγούν μέχρι και τις οσκαρικές πεντάδες καμιά φορά, όπως γίνεται στα παραμύθια του θείου Γουόλτ.
Πρώην πρεζόνι, που έχει ξοδέψει τα νιάτα της μέσα στην κλινική αποτοξίνωσης είναι η Κίμι, που θα διακόψει για λίγες ημέρες την εθελούσια φυλακή της, για να παραβρεθεί στο γάμο της αδελφής της, Ρέιτσελ. Ένα τριήμερο που μέσα από τις ατέρμονες εθιμοτυπικές εκδηλώσεις, θα ξυπνήσει φαντάσματα του παρελθόντος στα μέλη της οικογένειας, δείχνοντας πως όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, δεν έκαναν τίποτα για να διατηρήσουν την ακεραιότητα της, παρά ο καθένας αναζήτησε την δική του οδό διαφυγής. Οι χαρακτήρες που ζωγραφίζονται στο πανί μέσα από την πένα της Jenny Lumet, είναι απόλυτα σύγχρονοι, άλλοτε ανεύθυνοι, άλλοτε εκνευριστικοί κι άλλοτε σπαρακτικοί. Δίχως ποτέ να ξεφεύγουν από τα όρια του ρεαλισμού.
Θα περίμενε κανείς από έναν σκηνοθέτη του διαμετρήματος του Jonathan Demme, με το χρυσό μετάλλιο της Σιωπής των Αμνών και το αριστείο της Φιλαδέλφεια, πως θα ακολουθούσε πιο ακαδημαϊκούς κανόνες στην καριέρα του. Λάθος. Εδώ τεχνικά, ακολουθεί ευρωπαϊκά πρότυπα, προσφέροντας κάτι σαν το After The Wedding χωρίς πολλές πολλές ακρότητες. Πέρα από τα τραγικά περιστατικά, που αναδύονται από τις μικρολεπτομέρειες, τις προετοιμασίες, τις λοξές ματιές, τα τσουγκρίσματα στο γιορτινό τραπέζι, όμως, πηγάζει στο φινάλε μια ιδιαίτερη αισιοδοξία για το μέλλον της αστικής φαμίλιας. Ότι και να συμβεί το αίμα νερό δεν γίνεται...
Για πες: Μου άρεσε ο τρόπος, απόλαυσα το στιλ, με συγκλόνισε η Hathaway με το τσιγάρο στο χέρι, λάτρεψα που ξαναείδα την Winger, όντας ερωτευμένος μαζί της από εποχής Ιπτάμενου και Τζέντλεμαν. Βαρέθηκα υπερβολικά πάντως από την πλήρη αναπαραγωγή του χρονικού ενός γιάνκικου γάμου, σε τέτοιο βαθμό, που κάτι δικά μας «κρεβάτια» και «χαιρετούρες» φαντάζουν σαν την απόλυτη διασκέδαση
Πρώην πρεζόνι, που έχει ξοδέψει τα νιάτα της μέσα στην κλινική αποτοξίνωσης είναι η Κίμι, που θα διακόψει για λίγες ημέρες την εθελούσια φυλακή της, για να παραβρεθεί στο γάμο της αδελφής της, Ρέιτσελ. Ένα τριήμερο που μέσα από τις ατέρμονες εθιμοτυπικές εκδηλώσεις, θα ξυπνήσει φαντάσματα του παρελθόντος στα μέλη της οικογένειας, δείχνοντας πως όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, δεν έκαναν τίποτα για να διατηρήσουν την ακεραιότητα της, παρά ο καθένας αναζήτησε την δική του οδό διαφυγής. Οι χαρακτήρες που ζωγραφίζονται στο πανί μέσα από την πένα της Jenny Lumet, είναι απόλυτα σύγχρονοι, άλλοτε ανεύθυνοι, άλλοτε εκνευριστικοί κι άλλοτε σπαρακτικοί. Δίχως ποτέ να ξεφεύγουν από τα όρια του ρεαλισμού.
Θα περίμενε κανείς από έναν σκηνοθέτη του διαμετρήματος του Jonathan Demme, με το χρυσό μετάλλιο της Σιωπής των Αμνών και το αριστείο της Φιλαδέλφεια, πως θα ακολουθούσε πιο ακαδημαϊκούς κανόνες στην καριέρα του. Λάθος. Εδώ τεχνικά, ακολουθεί ευρωπαϊκά πρότυπα, προσφέροντας κάτι σαν το After The Wedding χωρίς πολλές πολλές ακρότητες. Πέρα από τα τραγικά περιστατικά, που αναδύονται από τις μικρολεπτομέρειες, τις προετοιμασίες, τις λοξές ματιές, τα τσουγκρίσματα στο γιορτινό τραπέζι, όμως, πηγάζει στο φινάλε μια ιδιαίτερη αισιοδοξία για το μέλλον της αστικής φαμίλιας. Ότι και να συμβεί το αίμα νερό δεν γίνεται...
Για πες: Μου άρεσε ο τρόπος, απόλαυσα το στιλ, με συγκλόνισε η Hathaway με το τσιγάρο στο χέρι, λάτρεψα που ξαναείδα την Winger, όντας ερωτευμένος μαζί της από εποχής Ιπτάμενου και Τζέντλεμαν. Βαρέθηκα υπερβολικά πάντως από την πλήρη αναπαραγωγή του χρονικού ενός γιάνκικου γάμου, σε τέτοιο βαθμό, που κάτι δικά μας «κρεβάτια» και «χαιρετούρες» φαντάζουν σαν την απόλυτη διασκέδαση
Στις αίθουσες 19 Φλεβάρη από την Audiovisual
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική