Η Αναμέτρηση
του Ron Howard. Με τους Frank Langella, Michael Sheen, Kevin Bacon, Sam Rockwell, Oliver Platt
Μάθημα λαϊκής πολιτικής επιστήμης από έναν τέως
του zerVo
Ακόμη κι αν κάνω την υπόθεση εργασίας, πως εντός ολίγου θα παρακολουθήσω την δραματική μεταφορά της (υποθετικής) συνέντευξης εφ όλης της ύλης, που παρέθεσε πριν καμιά δεκαπενταριά χρόνια ο «μαζί σου Αντρέα για μια Ελλάδα νέα» στον έγκριτο Χατζηνικολάου, μου είναι αφάνταστα δύσκολο να βρω στοιχεία που θα έκαναν το συγκεκριμένο θέαμα, έστω και ελάχιστα, ελκυστικό. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται, στην πραγματικότητα, για μια μακροσκελή κουβέντα, ανάμεσα στον μοναδικό αποτυχημένο (με σφραγίδα) Πλανητάρχη στην ιστορία της Αμερικής και τον διαβόητο άνκορμαν Ντέιβιντ Φροστ, κάτι σαν να λέμε τον Εγγλέζο Μικρούτσικο...
Από Αντρέα σε Αντρέα το πάω, για να δείξω πως λαοί σαν και τον δικό μας, που δεν έχουν συναίσθηση του τι συνέβη δίπλα τους μόλις χθες – φαντάσου πριν από τέσσερις δεκαετίες – δεν καίγονται ιδιαίτερα να μελετήσουν μια ατζέντα που περιλαμβάνει από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι το σκάνδαλο Γουότεργκέιτ. Δια στόματος μάλιστα του μέγιστου λαοπλάνου δημαγωγού Ρίτσαρντ Νίξον, που με το μετάλλιο του παραιτηθέντα από το αξίωμα του Προέδρου στο στήθος, πουλά έναντι αδράς αμοιβής τα απομνημονεύματα του, προς τέρψη του αμερικάνικου λαού...
Από Αντρέα σε Αντρέα το πάω, για να δείξω πως λαοί σαν και τον δικό μας, που δεν έχουν συναίσθηση του τι συνέβη δίπλα τους μόλις χθες – φαντάσου πριν από τέσσερις δεκαετίες – δεν καίγονται ιδιαίτερα να μελετήσουν μια ατζέντα που περιλαμβάνει από τον πόλεμο του Βιετνάμ μέχρι το σκάνδαλο Γουότεργκέιτ. Δια στόματος μάλιστα του μέγιστου λαοπλάνου δημαγωγού Ρίτσαρντ Νίξον, που με το μετάλλιο του παραιτηθέντα από το αξίωμα του Προέδρου στο στήθος, πουλά έναντι αδράς αμοιβής τα απομνημονεύματα του, προς τέρψη του αμερικάνικου λαού...
Και εδώ που τα λέμε δεν πρέπει να υπάρχει άλλη ράτσα στον σημερινό κόσμο, που να αντέχει δυόμισι ώρες ανελέητης και βαρετής μονολογίας, προκειμένου να ακούσει και πάλι την ιστορική φράση “when the President does it, that means it's not illegal!”. Γιατί στην ουσία εκεί το πηγαίνει ο συνεσταλμένος Ρίτσι του 80's sitcom "Happy Days", κατά κόσμον Ron Howard, που επαγγέλλεται κινηματογραφικός εκπρόσωπος του Δημοκρατικού κόμματος. Να ξεβρακώσει επί της οθόνης τον πρώην πανίσχυρο άντρα, δείχνοντας τον σαν ένα τιποτένιο ανθρωπάκι, μπροστά στα μάτια των εμβρόντητων γιάνκηδων... Που κάποτε τον αποθέωναν ενώ τώρα τον λοιδορούν και τον εξευτελίζουν. Οι Φαρισαίοι...
Once A President, Always A President, που λέει ο σοφός λαός μας όμως. Και αν κάτι μου έμεινε από το φιλμ, δεν είναι η δέκα δευτερολέπτων παρανοϊκή νιξονική έκρηξη του φινάλε, αλλά η άνεση που έπαιζε στα γόνατα, μέχρι τότε, τον γεμάτο αγωνία για το τι θα δείξουν τα μηχανάκια της AGB, φουκαρά ρεπόρτερ... Και αν κάποιος δει καλύτερα πίσω από τις γραμμές, ο Νίξον – μέγας πολιτικάντης – πέτυχε το ακατόρθωτο. Και να δείξει ποιος είναι στ’ αλήθεια το αφεντικό και να αναδείξει σε δημοσιογραφάρα τον ανύπαρκτο μέχρι στιγμής απέναντι του, αλλά και να κάνει τους γνωστούς για τον σκεπτικισμό τους συμπατριώτες του να ψιθυρίσουν με συμπάθεια: «Τον φουκαρά...»
Για πες: Αν και δεν πολυφέρνει του Ντίκι - αυτό δεν είναι κατ ανάγκη αρνητικό - ο ρολίστας Frank Langella, πετυχαίνει στα εβδομήντα του μια ερμηνεία σφραγίδα στην καριέρα του. Εντάξει, ας δει κι αυτός το όνομα του μια βολά στα oscar nominations.
Στις αίθουσες 12 Φλεβάρη από την UIP
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική