Movies Ltd

12

του Nikita Mikhalkov. Με δώδεκα Ρώσους ρολίστες κι έναν τσετσένο αγρίμι.

Η Άρκτος που βρυχάται
του zerVo
Καλός και άγιος ο Mikhalkov. Και δυομισάωρα έπη, σαν και τούτο που μας παρουσίασε είναι και του γούστου μου, αφού έχω αυτή την s/m τάση να αποκρυπτογραφώ πλάνο πλάνο αυτό που θέλει να πει ο ποιητής. Ένα πράγμα θα ήθελα πολύ να μου απαντήσει πραγματικά ο συγκινητικός Ρώσος, που το έχω απορία από τις πρώτες ημέρες που ο Γκορμπατσόφ άνοιξε τις πόρτες. Αν σήμερα ένα, δύο, άντε τρία κομματάκια του χάρτη της αχανούς αυτής χώρας της Ευρασίας, κάνουν τέτοιο σαματά για αυτοδιάθεση, πως στην ευχή κατάφεραν οι Σοβιέτ, να κρατήσουν υπό τον έλεγχο τους όλα αυτά τα (πρώην) κράτη της ΕΣΣΔ, που ο κοινός Έλληνας, θυμάται όταν φτάνει η ώρα της Γιουροβίζιον? Όχι απλά κατόρθωμα. Επίτευγμα...

Μου άρεσε η σκεπτική του 12. Θα χρησιμοποιήσουμε τον μπούσουλα που άλλος δοκίμασε πρώτος και μάλιστα με επιτυχία. Έτσι πάνω στο ριζόχαρτο γράφτηκε η ξεπατικοτούρα του Lumet, μισού αιώνα ζωής παρακαλώ, παρόλα αυτά ακόμη σύγχρονη και καυστική. Δώδεκα άνθρωποι, δώδεκα φυλές του Ισραήλ, κλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, καλούνται να βγάλουν μια απόφαση. Είναι ή δεν είναι ο έφηβος αντάρτης φονιάς του ανθρώπου που τον ανέθρεψε? Το πράγμα μοιάζει πανεύκολο ειδικά μετά την ακροαματική διαδικασία - καραγκιόζ μπερντέ, που αναντίρρητα οδηγεί στο συμπέρασμα της ενοχής. Ένας όμως, μόνον ένας από τους δώδεκα (σημείωση: μόνο άντρες, η Ρωσίδα του σήμερα είναι μόνο για ξύλο και στριπτίζ) φέρει αντίρρηση. Υπάρχει αδικία εδώ και κάποιος πρέπει να ΜΗΝ την σιγοντάρει...


Έτσι στο στρογγυλό τραπέζι των δώδεκα αποστόλων, πέφτει το ξαφνικό ερώτημα: Ρε μπας και ο πιτσιρικάς είναι ινοκέντιος? Η επίπεδη ματιά βλέπει μια μονότονη κουβέντα, που κάποια στιγμή θα βγάλει ένα δικαστικό ρισάλτ με δύο πιθανές απαντήσεις. Για σας δεν κάνει η ταινία, μην ασχολείστε άλλο. Όταν αρχίσουν όμως οι επιμέρους αγορεύσεις των ενόρκων, η καθεμιά με ένα προσωπικό βίωμα από πίσω, γίνεται αντιληπτό πως πάνω στο πανί, σχηματίζεται το παζλ της κοινωνικής διαστρωμάτωσης της σύγχρονης Ρωσίας. Και αυτό είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον, από την στιγμή που κάθε επιμέρους ευαγγελική περικοπή, έχει και τον αντίστοιχο συμβολισμό. Όπως την περιγράφουν ο ζωγράφος, ο γιατρός, ο ταξιτζής, ο επιστήμονας, ο επιχειρηματίας, ο θεατρίνος... Την ίδια ώρα μέσα στο κελί – αγκαλιά του Πούτιν, ο επαναστάτης που περιμένει γεμάτος θάρρος και δίχως την παραμικρή αγωνία το πόρισμα. «Εγώ είμαι ελεύθερος ότι και να λέτε...»

Το τελικό συμπέρασμα που βγαίνει από την κλειστοφοβία του σχολικού γυμναστηρίου (a.k.a. χώρος συνέλευσης των ενόρκων) – η γύμνια της κρατικής οργάνωσης της χώρας σε όλο της το μεγαλείο – είναι αθωωτικό για τον Τσετσένο, τον Οσετό, τον Αμπχάζιο. Φιλαράκο δεν φταις! Άλλοι σε βάλανε να τα κάνεις, αν τα έχεις κάνει. Μάλιστα οι θύρες είναι ορθάνοιχτες να πας στην ευχή του Θεού. Σαν τον σπουργίτι ένα πράγμα. Να ξέρεις όμως πως μακριά από της θαλπωρή μας σε περιμένουν ύαινες και κοράκια. Και η ζωή σου κρέμεται ανά πάσα στιγμή από μια κλωστή. Ακόμη και αν η πατρίδα δεν σου δείξει την αγάπη που σου πρέπει, επαγγελματικές υποχρεώσεις γαρ, στην φωλίτσα σου θα είσαι τουλάχιστον ασφαλής.

Για πες: Καλή η ταινία σου Nikita. Όχι βεβαίως Kolya, αλλά σηκώνει κουβέντα και αυτό είναι ευχάριστο. Αν θέλει φυσικά κανείς να στήσει κουβεντολόι για την Αρκούδα που αναπροσαρμόζει την θέση της στον σύγχρονο ευρωπαϊκό χάρτη...

Στις αίθουσες 12 Φλεβάρη από την Seven