του Robert Moresco. Με τους James Marsden, Brian Dennehy, Dennis Hopper.
Κόπια που φωνάζει
του zerVo
Επιστρέφοντας με τον χαρακτηρισμό του ανεπιθύμητου, από το Κουβέιτ, όπου υπηρέτησε την θητεία του ως πεζοναύτης, ο δυναμικός Τόμι, θα βρεθεί άσχημα μπλεγμένος στην παγίδα του νόμου, της γενέτειρας του της Φιλαδέλφειας. Προκειμένου να απαλλαγεί οριστικά από τον βραχνά της αστυνομίας, δεν θα διστάσει να υποδυθεί το καρφί, προκειμένου να αποκαλύψει στους εκπροσώπους του νόμου, τις παράνομες δραστηριότητες του αγαπημένου εξαδέλφου του, Τζόι, που είναι βουτηγμένος βαθιά στον βούρκο του υποκόσμου. Πολύ σύντομα όμως θα συνειδητοποιήσει, πως οι δεσμοί που τον δένουν με τον άνθρωπο που καλείται να προδώσει, είναι τόσο ισχυροί που θα δημιουργήσουν μέσα του τεράστιες ηθικές αναστολές.
Ουδείς, ουδέποτε, υποστήριξε πως το να αποσπάσει κανείς ολόκληρα κομμάτια από υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικά πονήματα, δημιουργώντας ένα πολυσυλλεκτικό μωσαϊκό πως θα απέφερε σαν αποτέλεσμα κάτι το θεαματικά καλό. Συνήθως αυτά τα αποκαλούμενα compilations, έχουν τον χαρακτήρα της αρπαχτής, επιχειρώντας κατά κάποιο τρόπο να εκμεταλλευτούν την επιτυχία των θεμάτων, που έχουν αποτελέσει για εκείνα το σημείο αναφοράς. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση του 10th And The Wolf, που επιζητώντας να σταθεί σαν μια αξιοπρεπής γκαγκστερική ταινία, δεν διστάζει να αποσπάσει (με την τεχνική του copy paste) στοιχεία από πασίγνωστα φιλμς του είδους. Το τελικό αποτέλεσμα, όπως είναι φυσικό θυμίζει παζλ, που όλα τα κομμάτια του ταιριάζουν, μόνο που είναι παρμένα από εντελώς διαφορετικές παραστάσεις, με συνέπεια το κάδρο να φαντάζει αλλοπρόσαλλο.
Τι κι αν το φιλμ διαθέτει ψήγματα από την ροή του Goodfellas, τον ανατρεπτικό χαρακτήρα του Donnie Brasco, την μαφιόζικη οσμή του Carlito, την ανεξάρτητη ματιά του City Of Industry, το undercover σασπένς του Departed και τα συγκινησιακά μπιχλιμπίδια του Νονού. Το δέσιμο που επιχειρεί να συνδέσει τα στοιχεία μεταξύ τους, ο πρωτόπειρος σκηνοθέτης Robert Moresco, που σε αρκετούς το όνομα του μπορεί να λέει κάτι, όντας ένας από τους σεναριογράφους του δαιδαλώδους Crash, είναι τόσο χαλαρό, που τα πάντα διαλύονται, μόλις τεθεί σε λειτουργία ο γυάλινος σεναριακός μηχανισμός.
Το παιχνίδι πιθανότατα χάνεται, από πολύ νωρίς, (και) εξαιτίας του κάστινγκ, που παρόλο που σε αυτό συμμετέχουν αρκετά διάσημα ονόματα. Η συνύπαρξη του έμπειρου με το καινούργιο, εφόσον όμως δεν υπάρχει η κατάλληλη χημεία, οδηγεί σε συνοθυλευματικά αποτελέσματα. Ειδικά από την στιγμή που οι παλιοί – σαν τον Dennis Hopper, τον Brian Dennehy, την Lesley Ann Warren και ειδικά τον Val Kilmer – περνούν από την οθόνη του Καρφιού, για ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα σαν κομήτες, αδυνατώντας να δώσουν την απαιτούμενη ώθηση στους νεαρούς πρωταγωνιστές. Δηλαδή τον Giovanni Ribisi που δεν είναι Joe Pesci, τoν γαλανομάτη James Marsden που δεν φτάνει την αξία του Johnny Depp, και τον Brad Renfro που δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο τον Mark Wahlberg, ώστε οι τρεις τους να υποστηρίξουν στο μέγιστο δυνατό τους ρόλους τους. Συνέπεια τούτου, είναι να έχουμε μπροστά μας ένα παντελώς κοινότυπο γκαγκστερικό θρίλερ, που όλα όσα απεικονίζει στα καρέ του, κάπου, κάποτε να τα έχουμε ξαναδει!
Ουδείς, ουδέποτε, υποστήριξε πως το να αποσπάσει κανείς ολόκληρα κομμάτια από υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικά πονήματα, δημιουργώντας ένα πολυσυλλεκτικό μωσαϊκό πως θα απέφερε σαν αποτέλεσμα κάτι το θεαματικά καλό. Συνήθως αυτά τα αποκαλούμενα compilations, έχουν τον χαρακτήρα της αρπαχτής, επιχειρώντας κατά κάποιο τρόπο να εκμεταλλευτούν την επιτυχία των θεμάτων, που έχουν αποτελέσει για εκείνα το σημείο αναφοράς. Όπως ακριβώς συμβαίνει στην περίπτωση του 10th And The Wolf, που επιζητώντας να σταθεί σαν μια αξιοπρεπής γκαγκστερική ταινία, δεν διστάζει να αποσπάσει (με την τεχνική του copy paste) στοιχεία από πασίγνωστα φιλμς του είδους. Το τελικό αποτέλεσμα, όπως είναι φυσικό θυμίζει παζλ, που όλα τα κομμάτια του ταιριάζουν, μόνο που είναι παρμένα από εντελώς διαφορετικές παραστάσεις, με συνέπεια το κάδρο να φαντάζει αλλοπρόσαλλο.
Τι κι αν το φιλμ διαθέτει ψήγματα από την ροή του Goodfellas, τον ανατρεπτικό χαρακτήρα του Donnie Brasco, την μαφιόζικη οσμή του Carlito, την ανεξάρτητη ματιά του City Of Industry, το undercover σασπένς του Departed και τα συγκινησιακά μπιχλιμπίδια του Νονού. Το δέσιμο που επιχειρεί να συνδέσει τα στοιχεία μεταξύ τους, ο πρωτόπειρος σκηνοθέτης Robert Moresco, που σε αρκετούς το όνομα του μπορεί να λέει κάτι, όντας ένας από τους σεναριογράφους του δαιδαλώδους Crash, είναι τόσο χαλαρό, που τα πάντα διαλύονται, μόλις τεθεί σε λειτουργία ο γυάλινος σεναριακός μηχανισμός.
Το παιχνίδι πιθανότατα χάνεται, από πολύ νωρίς, (και) εξαιτίας του κάστινγκ, που παρόλο που σε αυτό συμμετέχουν αρκετά διάσημα ονόματα. Η συνύπαρξη του έμπειρου με το καινούργιο, εφόσον όμως δεν υπάρχει η κατάλληλη χημεία, οδηγεί σε συνοθυλευματικά αποτελέσματα. Ειδικά από την στιγμή που οι παλιοί – σαν τον Dennis Hopper, τον Brian Dennehy, την Lesley Ann Warren και ειδικά τον Val Kilmer – περνούν από την οθόνη του Καρφιού, για ελάχιστα μόνο δευτερόλεπτα σαν κομήτες, αδυνατώντας να δώσουν την απαιτούμενη ώθηση στους νεαρούς πρωταγωνιστές. Δηλαδή τον Giovanni Ribisi που δεν είναι Joe Pesci, τoν γαλανομάτη James Marsden που δεν φτάνει την αξία του Johnny Depp, και τον Brad Renfro που δεν αγγίζει ούτε στο ελάχιστο τον Mark Wahlberg, ώστε οι τρεις τους να υποστηρίξουν στο μέγιστο δυνατό τους ρόλους τους. Συνέπεια τούτου, είναι να έχουμε μπροστά μας ένα παντελώς κοινότυπο γκαγκστερικό θρίλερ, που όλα όσα απεικονίζει στα καρέ του, κάπου, κάποτε να τα έχουμε ξαναδει!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική