Τελειώνει Με Εμάς (It Ends With Us) Poster ΠόστερΤελειώνει Με Εμάς
του Justin Baldoni. Με τους Blake Lively, Justin Baldoni, Jenny Slate, Hasan Minhaj, Brandon Sklenar.

Αντίο με την πρώτη! Αλλιώς...
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Η αισθηματική νουβέλα It Ends With Us, που βασίστηκε εν πολλοίς στα βιώματα της συγγραφέως Colleen Hoover, κυκλοφόρησε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το καλοκαίρι του 2016, για να αποτελέσει αυτό που λέμε εκδοτικό φαινόμενο. Μέχρι να εκπνεύσει η δεκαετία το βιβλίο είχε μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες και είχε πουλήσει παραπάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα σε όλο τον κόσμο, ευρισκόμενο μόνιμα στην κορυφή των σχετικών λιστών των μπεστ σέλλερς. Την μεγάλη επιτυχία του λογοτεχνικού έργου, που σύντομα έγινε στόχος των παραγωγών του Χόλιγουντ, ακολούθησε η συνέχεια του με τον τίτλο It Starts With Us. Η ταινία αποτέλε3σε ένα γερό χαρτί για την παραγωγό Sony, καθώς απέφερε στα ταμία της, δεκαπέντε φορές περισσότερα από τα 25 εκατομμύρια δολάρια που κόστισε. Να βλεπόταν κιόλας, όλα θα ήσαν πολύ καλύτερα...

Τελειώνει Με Εμάς (It Ends With Us) Quad Poster
Έχοντας μόλις επιστρέψει στην φιλήσυχη Βοστόνη, αμέσως μετά την κηδεία του όχι και τόσο αγαπημένου πατέρα της, η φιλόδοξη Λίλι Μπλουμ θα βάλει μπροστά το επαγγελματικό σχέδιο που πάντοτε ονειρευόταν, να ανοίξει ένα μοντέρνο ανθοπωλείο στην καρδιά της μεγαλούπολης. Η γνωριμία της με τον γοητευτικό γείτονα της, νευροχειρουργό Ράιλ Κινκέιντ - και σύμπτωση 1η, αδελφό της υπαλλήλου της - θα ξυπνήσει μέσα της έντονα τα ερωτικά σκιρτήματα, με συνέπεια να εξελιχθεί σε μια σχέση γεμάτη πάθος! Μέχρι την στιγμή που - σύμπτωση 2η - σε μια βραδινή τους έξοδο σε ένα από τα πλέον κοσμικά εστιατόρια της περιοχής, θα συναντήσει μετά από καιρό, τον Άτλας, την πρώτη θυελλώδη νεανική της σχέση, που τερμάτισε άδοξα μετά την βίαιη παρέμβαση του πατρός της...

Άρα τι? Στην ψυχή της μεγαλοκοπέλας, που και μόνο από το ονοματεπώνυμο της ως Ανθισμένος Κρίνος, καταλαβαίνει κανείς πως η προφέσιοναλ καριέρα της ήταν προδιαγεγραμμένη, θα ξυπνήσουν οι θύμησες από εκείνη την εποχή που μάζεψε στο φοιτητικό της σπίτι τον άστεγο συμμαθητή της, ειδικά τώρα που τον θαρρεί ως έναν σούπερ επιτυχημένο σεφ! Κι αν η καρδιά της παραμένει δοσμένη αποκλειστικά στον μεγαλογιατρό, που καθημερινά σώζει ζωές με το νυστέρι του, κάποιες παρεξηγήσεις θα γεμίσουν τα μέσα του με συναισθήματα ζήλιας και ανασφάλειας, γεγονότα που θα τον ωθήσουν σε αγριεμένα ξεσπάσματα πάνω της. Όπως ακριβώς τα ένιωθε κάποτε και η δική της η μητέρα από τον σύζυγό της, βιώματα που έχουν παραμείνει ανεξίτηλα γραμμένα στην μνήμη της Λίλι...

Έλα μου όμως, κορίτσι μου, που δεν θέλεις να πιστέψεις πως ο μορφονιός και άντρακλας που πήρες την απόφαση να ζήσεις μια ολόκληρη ζωή μαζί του, δεν είναι εκείνος ο αγαπησιάρης και τρυφερός που νόμιζες, ελπίζοντας πως εσύ κάπου κάνεις το λάθος, δικαιολογώντας εν μέρει την επιθετική του στάση. Κακοποιητικές συμπεριφορές που δεν θα αργήσουν να την οδηγήσουν στο να πάρει καίριες αποφάσεις για το μέλλον της οικογένειας της. Όπως ακριβώς δεν τις είχε πάρει η γονέας της, τον καιρό που έπρεπε. Τραύματα που για χρόνια έχει αποθηκευμένα στην ψυχή της η ιδιαίτερα προβληματισμένη πλέον, γυναίκα.

Για να είμαι δίκαιος οι προθέσεις των δημιουργών δεν είναι άσχημές, ενώ υπάρχουν και τα συστατικά για μια αξιοπρεπή καλλιτεχνική δημιουργία, πέραν του αναμενόμενου εισπρακτικού χιτ. Αλλά οι εμπνεύσεις του πρωτάρη την σκηνοθετική καρέκλα, όπως και υποδυόμενου τον σκοτεινού χαρακτήρα δόκτορα, Justin Baldoni, δεν αφήνουν το δημοφιλές πρωτότυπο να εξελιχθεί σε τίποτα περισσότερο από ένα κατάμεστο από κλισέδες φιλμικό Άρλεκιν, χάνοντας πλήρως την ευκαιρία να εμβαθύνει στο ακραίο δράμα της ενδοοικογενειακής βίας. Απίστευτα αργό στην ανάπτυξη του πρώτου, κυρίως, μέρους, με μπόλικα χρονικά πέρα δώθε, που μόνο να μαντέψεις μπορείς για το που πρόκειται να σε οδηγήσουν, το σενάριο, αναγκάζεται να ζητήσει βοήθεια στους από μηχανής θεούς, που θα ζυγώσουν, για όσους δεν έχουν διαβάσει το μυθιστόρημα, σαν κεραυνοί στην εξέλιξη, από τις ακρότητες που προανέφερα.

Με ελάχιστα λογική σκέψη και σύνεση, η κοπελιά θα έπρεπε να την είχε κάνει με αλαφρά βήματα από την γεμάτη νεύρα κλωτσιά που ο γόης έριξε στην καρέκλα της ταράτσας, την βραδιά που πρωτοσυναντήθηκαν. Προφανώς κι έπαιξε ρόλο η γραμμωμένη κορμοστασιά του στο να διαγράψει μονομιάς την αρχική βίαιη εικόνα του, πέφτοντας στην παθιασμένη του αγκάλη. Όμορφη μεν, σαγηνευτική και σέξι, για μια ακόμη φορά, στον βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο της ονειροπόλας λουλουδούς, η Blake Lively, καταγράφει όμως την πιο αρνητική της ερμηνευτική στιγμή, μετά από μια σειρά, το λιγότερο, αξιόλογων εμφανίσεων στο εκράν. Εύχομαι κι ελπίζω η 37χρονη, πυρόξανθης κώμης εδώ, Μίσιζ Ρέινολντς να μην τελειώνει κάπου εδώ και με εμάς, αν και η δυνατή πορεία στα μποξ όφις, ακόμη κι αυτού του μετριότατου σινερομάντζου, μιλά ακριβώς για το αντίθετο...

Τελειώνει Με Εμάς (It Ends With Us) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Αυγούστου 2024 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Joker: Τρέλα για Δύο (Joker: Folie à Deux) Poster ΠόστερJoker: Τρέλα για Δύο (Joker: Folie à Deux)
του Todd Phillips. Με τους Joaquin Phoenix, Lady Gaga, Brendan Gleeson, Catherine Keener, Zazie Beetz, Steve Coogan, Harry Lawtey, Leigh Gill.

I, Who Have Nothing
γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Μεταξύ ζωής και θανάτου. Δια πυρός και σιδήρου. Χορεύοντας με την παράνοια. Σε προειδοποιάω πως η μοιρασμένη στα δυο – στα δέκα δυο, στα χίλια δυο ψύχωση του Joker 2 αποτελεί απολύτως συγκεκαλυμένα το φιλμικό παράδοξο, την έξω αριστερά έκπληξη του είκοσι - εικοσιτέσσαρο. Είναι η τρισαπόλυτη ισοπέδωση δαύτης της εντελώς μούχρας έννοιας του σήκουελ και μάλιστα στη χιλιοκατουρημένη όζουσα χώρα των βουτυρο - κομικμπουκάδων, αυτής της μάστιγας του σινεμά. Είναι επίσης πολλά ακόμη. Η ταύτιση του θνησιγενή, μένταλ αντι-ήρωα με την αδιέξοδη καθημερινότητα του «μέσου» καλού καγαθού πολίτη που κρασάρει υπό το ανήλεο μπούλινγκ κάθε μορφής (χόμο χόμινι λούπους) που αυτοδικαιολογεί ύπαρξη με το μοναδικό στόχο συντριβής της διαφορετικότητας. Γιατί, ας μη γελιόμαστε πλέον, η μόνη αληθινή αναπηρία είναι η απαλοιφή της ετερότητας. Από εκεί πηγάζουν και προς τα εκεί εκκινούνται κάθε μορφής ενέργειες εξουσιαστικής καταστολής.

Joker: Τρέλα για Δύο (Joker: Folie à Deux) Quad Poster
Ο προ 5ετίας Todd Phillips o Hangoverας χτύπησε εισπρακτική φλέβα αδάμαντα του δις μυρίου με τον Joker τον Α’. Τότενες που μεσουρανούσε ο Trump, η ταινία με το απροκάλυπτο ομάζ στον Scorsese και τα κιτρινόγκριζα σέβεντις σάρωσε τον αμφιβληστροειδή και αναποδογύρισε το υπογάστριο του περιθωρίου ωσάν ένα ανατρεπόμενο λυμάτων στο κεφάλι του αμερικανικού μικροαστικού ντρημ. Νοσηρό, ογκώδες και ασταμάτητο, συνοδευόμενο με τα ρέκβιεμ ιντερλούδια της άισλάντερ Hildur Guonadottir παρέδωσε στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα τον ενσαρκωμένο Joker υπό Joaquin Phoenix και κατατρόμαξε την πλέη σέηφ παντοκρατορία των κόμικ φανς με τον νιχιλισμό της. Όμως αυτή εντέλει δεν ήταν παρά η περίτρανη δήλωση του Phillips πως τα φαινόμενα (αυτά της πρώτης ανάγνωσης) εξαπατούν. 

Ο Άρθουρ Φλεκ βρίσκεται εγκλεισμένος στην ψυχιατρική πτέρυγα του Άρκαμ Σίτι αναμένοντας δίκη για τις μισή ντουζίνα δολοφονίες που έχει διαπράξει. Εκεί θα τον βρει η Lee Quinzel (Harley Quinn) , σαλεμένη φαν του, η σκιά του λούνυ τούνς καρτούν Joker που προηγείται της έναρξης της κυρίως ταινίας. Η Lee δεν ήρθε για τον Άρθουρ, αδιαφορεί για τον αδύναμο, κακοποιημένο, ξευτελισμένο φουκαρά, το αρρωστάκι που με προσωπίδα κλόουν λέει άνοστα ανέκδοτα με τον υστερικό κλαυσίγελο να κουκουλώνει την αγιάτρευτη οργή. Η Lee είναι η Harley, η Κουήν της πληγιασμένης καρδιάς του Joker, του καταραμένου αντι-ήρωα, του τιμωρού της ψευδοηθικής και παντιέρας των ηττημένων, προστάτη αγίου-τιμωρού των αδικημένων. 

Το Joker 2 δεν είναι καν ένα σήκουελ, τραβάει κόκκινη γραμμή από κάθε είδους κακόβουλη κριτική περί γκλαμουροποίησης της αχαλίνωτης βίας. Κατά ομολογία, ο Joker ήταν μια Folie a Deux, μια ομαδική παράνοια και αυτό που φόρεσε ως πανοπλία ο δύσμοιρος Άρθουρ Φλεκ για να κατισχύσει του ομαδικού λιντσαρίσματος μιας κοινωνίας που είναι στραβοχυμένη, δομημένη να κονιορτοποιεί όσους δε συμμορφώνονται ως πρόβατα προς καταναλωτική σφαγή στις προσταγές των ελαχίστων ισχυρών και άρα διαμορφωτών της κοινής γνώμης – αναθέματος. Σου θυμίζει κάτι αυτό; Δίκες - καταδίκες στα μαρμαρένια αλώνια των σόσιαλ μήντια, κυνήγι μαγισσών με δαυλούς πόστς - τουήτς δολοφονίας χαρακτήρων στο βωμό της πολιτικής ορθότητας και του άκρατου δικαιωματισμού. Ο Άρθουρ Φλεκ είναι σαλεμένος, απόκληρος, αδύναμος, απελπισμένος και για όλα αυτά εντελώς επικίνδυνος. Ο Άρθουρ Φλεκ πρέπει να πεθάνει. Είναι μια ανορθογραφία, ένας παρίας που δε δικαιούται ούτε ένα μερτικό στον έρωτα. Γιατί η Harley, επαναλαμβάνω με θλίψη, δεν ήταν παρά μόνο η σκιά του, τα δανεικά ενός Joker που δεν έπιασε ποτέ. 

Ναι, η ιδέα να ντυθεί αυτή η τραγωδία ως μιούζικαλ είναι η ευχή και κατάρα του Folie a Deux, παρά την ΞΑΝΑ συγκλονιστική Lady Gaga και τον μαγικό, δίχως φρένα, εναγκαλισμό με την ιδιοφυή ερμηνευτική τρέλα του Phoenix. Λείπει ο αφηγηματικός ρυθμός που γκελάρει κάργα σε συνδυασμό με τη σοκαριστική κατάληξη – αποκάλυψη μιας ματαιότητας που στέλνει τον καλόπιστο θεατή στα βράχια της απογοήτευσης. Ίσως να θαυμάζω τον Todd για τους λάθος λόγους όμως μας δείχνει δυο κοχώνες – βράχους με τις καλλιτεχνικές και πολιτικές που επιλογές σε βαθμό που όταν ο Άρθουρ κραυγάζει με το παράδειγμά του, ΕΓΩ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ, του απαντώ μονομιάς ΝΑΙ ΦΙΛΕ, ΠΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.

Joker: Τρέλα για Δύο (Joker: Folie à Deux) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Οκτωβρίου 2024 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Στενές επαφές με το διάβολο (Late Night with the Devil) Poster ΠόστερΣτενές επαφές με το διάβολο
των Cameron Cairnes, Colin Cairnes. Με τους David Dastmalchian, Laura Gordon, Ian Bliss, Fayssal Bazzi, Ingrid Torelli, Rhys Auteri, Georgina Haig.


Ζωντανή σύνδεση με την Κόλαση!
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Βγες εκεί έξω κύριε Μεσάνυχτα, και πέθανέ τους!"

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετούν τα αδέλφια Cairnes από την Αυστραλία. Προηγήθηκαν οι – απρόβλητες στην Ελλάδα – ταινίες «100 Bloody Acres» (2012) και «Scare Campaign» (2016). Τούτη η ταινία τους έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Μάρτιο του 2023 στο φεστιβάλ South by Southwest. Να σημειώσουμε εδώ την παράξενη συγκυρία με τα αδέλφια Φιλίππου – πατριωτάκια μας από την Αυστραλία – των οποίων η νεανική ταινία τρόμου «Μίλα μου» προηγήθηκε λίγους μήνες σε ότι αφορά την παγκόσμια πρεμιέρα της και την είδαμε στη χώρα μας στην τρέχουσα κινηματογραφική σεζόν!

Στενές επαφές με το διάβολο (Late Night with the Devil) Poster Πόστερ Wallpaper
Οι σκηνοθέτες επέλεξαν ως πρωταγωνιστή τους τον David Dastmalchian όταν διάβασαν ένα κείμενό του στο καλτ περιοδικό Fangoria, σχετικά με παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών τρόμου σε τοπικά, επαρχιακά κανάλια. Ο ηθοποιός με την χαρακτηριστική φυσιογνωμία, έχει παίξει δεύτερους ρόλους μεταξύ των άλλων και στις τρεις (έως τώρα) ταινίες της σειράς της Marvel «Ant Man», στο «The Suicide Squad» του James Gunn του 2021 (όπου υποδυόταν τον Polka-Dot Man) και στο πρώτο «Dune» (επίσης του 2021).

Η υπόθεση: Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 1977. Είναι μια κρίσιμη βραδιά για την τηλεοπτική καριέρα του Τζακ Ντελρόι. Ο Τζακ Ντελρόι είναι ο παρουσιαστής ενός δημοφιλούς βραδινού τηλεοπτικού talk show στις ΗΠΑ, του «Night Owls» (Νυχτερινές Κουκουβάγιες), που βρίσκεται όμως πάντα στη σκιά του κυρίαρχου της συγκεκριμένης ζώνης, Τζόνι Κάρσον. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι υπήρξαν πολλές οι περιπτώσεις όπου ο Τζακ πλησίαζε τα νούμερα του Τζόνι, πάντοτε όμως έβγαινε δεύτερος και καταϊδρωμένος στις μετρήσεις τηλεθέασης. Ένα χρόνο μετά το θάνατο της αγαπημένης του συζύγου – κι αφού εξαφανίστηκε για λίγο από τα εγκόσμια – ο Τζακ βλέπει τα νούμερα τηλεθέασης της εκπομπής του να κατρακυλάνε. Θέλει να το σταματήσει αυτό. Θέλει απεγνωσμένα την κορυφή. Όντας η συγκεκριμένη Δευτέρα η Δευτέρα των Αγίων Πάντων, του περίφημου «Halloween», αλλά και η Δευτέρα που οι διαφημιστικές εταιρίες τσεκάρουν τη δημοφιλία των τηλεοπτικών εκπομπών για να αποφασίσουν τη διανομή των διαφημιστικών πακέτων όλης της χρονιάς, αποτελεί για τον Τζακ κάτι ως η τέλεια ευκαιρία για να ανακάμψει για τα καλά. 

Ετοιμάζει λοιπόν μια «ειδική» εκπομπή με καλεσμένους έναν μάγο, τον Κρίστου, που υποστηρίζει πως επικοινωνεί με πνεύματα νεκρών, τον Κάρμάικλ, που επί χρόνια έκανε τον μάγο και πλέον είναι ταγμένος στο να ξεσκεπάζει κάθε μεταφυσικό ως απάτη και την παραψυχολόγο Τζουν Ρος-Μίτσελ, που έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Συνομιλίες με τον Διάβολο», παίρνοντας συνεντεύξεις από τη Λίλι, μια νεαρή έφηβη, την μοναδική επιζώσα μιας σέχτας Σατανιστών. Τι μπορεί να πάει στραβά; Ο Τζακ Ντελρόι θα το μάθει πολύ σύντομα, όπως και μια ολόκληρη χώρα, σε ζωντανή σύνδεση...

Η άποψή μας: Και τι δεν έχουμε δει live στην τηλεόραση, ε; Τον Κουτσόγιωργα να αφήνει την τελευταία του πνοή στο Ειδικό Δικαστήριο. Τους Δίδυμους Πύργους να καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Τον Άνθρωπο να περπατάει στο φεγγάρι. Την μοιραία πτήση και καταστροφή του Τσάλεντζερ. Τον Κρίστιαν Έρικσεν να σωριάζεται χωρίς αισθήσεις από καρδιακή προσβολή ενώ εξελισσόταν αγώνας στο Euro 2020. Τον Will Smith να χαστουκίζει στη σκηνή των Όσκαρ τον Chris Rock. Πάντως, όσο χάλια κι αν είναι η ελληνική τηλεόραση, την παρακμή εκπομπών όπως το «Naked Attraction», εκείνες του Τζέρι Σπρίνγκερ ή άλλες στις οποίες εξευτελίζονται εν γνώση τους άνθρωποι, δεν την έχει φτάσει. Όχι πως δεν το έχει προσπαθήσει, έτσι; Και εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν έχει καταφέρει να βγάλει στην TV σε live εμφάνιση τον Διάβολο! Ε, κατά πως φαίνεται (χα!), μια εκπομπή το είχε καταφέρει στις ΗΠΑ το μακρινό 1977! 

 Τα αδέλφια Cairnes εκμεταλλεύονται εξαιρετικά το ταλαιπωρημένο υποείδος «lost footage», πρώτος διδάξας του οποίου ήταν το «Blair Witch Project» (σημείωση: ετοιμάζεται... reboot της ταινίας, πόση φτώχεια πλέον στα μυαλά των executives του Χόλιγουντ; ) και προσφέρουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στον τρόμο και την σάτιρα, ενώ παράλληλα ρίχνει κι ένα γερό φτύσιμο στην τηλεόραση όταν εκείνη λειτουργεί ως το τέλειο όπλο χειραγώγησης και προπαγάνδας των μαζών. Το «Δίκτυο» του Sidney Lumet μας περνάει από το μυαλό, πόσο μάλλον που εκείνη η σπουδαία ταινία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Νοέμβριο του 1976, λιγότερο από έναν χρόνο πριν δηλαδή από την «εκπομπή» που βλέπουμε στη συγκεκριμένη ταινία! 

Οι δημιουργοί πέτυχαν να αναπαραστήσουν τέλεια την τηλεοπτική αισθητική και λογική της εποχής: χρησιμοποίησαν τρικάμερο, έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στην χωροταξία, το πως ήταν στημένο το κοινό, τα ρούχα, το έντονο καφέ, γκρι, η αίσθηση της σέπιας. Βρήκαν τον ιδανικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο (κυριολεκτώ) του Dastmalchian, ο οποίος ερμηνεύει με απόλυτη πειστικότητα τον φαουστικό του ήρωα. Και υπάρχει παραπάνω από ένα κλεισίματα ματιού στον «Εξορκιστή» αλλά και στα σινεμά του Carpenter, του Argento και του Cronenberg: είναι πολύ ενδιαφέρουσα νότα το γεγονός ότι «αφηγητής» δεν είναι άλλος από τον Michael Ironside! Μέχρι και... πολιτική βάζουν στο μείγμα τους τα αδέλφια, μιλώντας για αδελφότητες τύπου «Skull and Bones», μέσω των οποίων προωθούνται άνθρωποι. Κι έχουν την υπομονή να χτίζουν την ένταση σταδιακά, να θέτουν τις βάσεις για να έχουν τους θεατές τους γραπωμένους στις άκρες των καρεκλών τους έως ότου τα πράγματα... εκτροχιαστούν στο φινάλε, όπου γίνεται της κακομοίρας! 

Για μένα πάντως, κορυφαία σκηνή της ταινίας είναι εκείνη της «ύπνωσης» του Καρμάικλ – πριν το παροξυσμικό φινάλε. Μαζική ύπνωση μπροστά στα μάτια σου κι άντε μετά να μην πιστεύεις στα μάτια σου! Ωραιότατη ταινία, λογικότατοι οι διθύραμβοι από Stephen King μέχρι και Paul Schrader κι έντονη η ειρωνεία, έτσι; Κι όπως λέει και ο πρωταγωνιστής κάποια στιγμή: «Για πρώτη φορά στην ιστορία της τηλεόρασης, θα έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον διάβολο. Πρώτα όμως, κάποια μηνύματα από τους σπόνσορές μας». Σούπερ! Μια ταινία που σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.

Στενές επαφές με το διάβολο (Late Night with the Devil) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2024 από την Spentzos Films!
Περισσότερα... »

Άσπιλη (Immaculate) Poster ΠόστερΆσπιλη
του Michael Mohan. Με τους Sydney Sweeney, Álvaro Morte, Benedetta Porcaroli, Simona Tabasco, Giorgio Colangeli, Dora Romano, Giampiero Judica.


Η... Σεσίλια του Θεού
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας..."

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michael Mohan. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «One Too Many Mornings» (2010, απρόβλητη στην Ελλάδα), «Πρόταση γάμου» (Save the Date, 2012, κατευθείαν στο dvd στη χώρα μας) και «Οι ηδονοβλεψίες» (The Voyers, 2021, παραγωγή για το prime video, όπου μπορείτε να τη δείτε). Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στις 12 του Μάρτη, στο φεστιβάλ South By Southwest.

Άσπιλη (Immaculate) Poster Πόστερ Wallpaper
Το 2014, σε ηλικία 17 ετών, στα πρώτα βήματα της καριέρας της, η Sydney Sweeney είχε περάσει οντισιόν για τον ρόλο της Σεσίλια. Το όλο πρότζεκτ τότε, όμως, δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Εννιά χρόνια μετά, η Sweeney αποφάσισε να ξαναζωντανέψει αυτό το πρότζεκτ. Κι όντας πλέον ένα από τα πιο hot νέα πρόσωπα στο Χόλιγουντ, ήρθε σε επαφή με τον σεναριογράφο, αγόρασε τα δικαιώματα του σεναρίου (το οποίο ξαναγράφτηκε βελτιωμένο), έγινε παραγωγός της ταινίας, βρήκε κι άλλους χρηματοδότες, προσέλαβε τον σκηνοθέτη με τον οποίο είχε συνεργαστεί στους «Ηδονοβλεψίες», πρωταγωνιστεί στην ταινία και την πούλησε στην εταιρία Neon, που έχει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της ταινίας στις ΗΠΑ. Not bad Sydney, not bad at all...

Η υπόθεση: Η αδελφή Σεσίλια στράφηκε στη θρησκεία από πολύ νεαρή ηλικία, μετά από ένα ατύχημα, όπου κινδύνεψε να πνιγεί σε μια παγωμένη λίμνη κι είχε δηλωθεί επισήμως νεκρή για επτά ολόκληρα λεπτά. Στο μυαλό της, ο Θεός την έσωσε, έχοντας συγκεκριμένο σκοπό και ρόλο για εκείνη στο μέλλον. Όταν το μοναστήρι στο οποίο ζούσε στις ΗΠΑ κλείνει, καθώς αδυνατούσε να συντηρηθεί, η Σεσίλια δέχεται μια πρόσκληση, την οποία είναι αδύνατο να αρνηθεί. Ο πάτερ Σαλ Τεντέσκι την προσκαλεί στην Ιταλία, σε ένα παλιό μοναστήρι, το οποίο είναι αφιερωμένο στη φροντίδα καλογριών, που ζούνε τις τελευταίες ημέρες τους – είτε λόγω γηρατειών είτε λόγω ανίατων ασθενειών. Στην αρχή τα πράγματα φαίνονται ειδυλλιακά, αν και υπάρχει μια δυσκολία προσαρμογής, καθώς δεν μιλάει σχεδόν καθόλου ιταλικά. Γρήγορα, όμως, η αδελφή Σεσίλια θα αντιληφθεί πως κάτι παράξενο συμβαίνει στο μοναστήρι. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο παράξενα όταν μια άμωμος σύλληψη ( ; ) θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της. Τι πραγματικά συμβαίνει στο μοναστήρι, ποιος είναι ο δικός της ρόλος και πώς θα τον διαχειριστεί;

Η άποψή μας: «Η καλόγρια», «Η καλόγρια ΙΙ», «Καθαγιασμός», «Μπενεντέτα», αλλά και «Ο εξορκιστής του Βατικανού» και προσεχώς, στα πολύ κοντά, «Ο πρώτος οιωνός». Πρόσφατες ταινίες με πρωταγωνίστριες καλόγριες, nunsploitation όπως χαρακτηρίζεται το συγκεκριμένο είδος ταινιών τρόμου – κι ας μην είναι όλες οι παραπάνω ταινίες τρόμου. Φαίνεται πως βιώνουμε μια περίοδο αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος του κόσμου για αυτού του είδους τις ταινίες, δηλωτικό μιας εποχής αναζητήσεων, πνευματικών ανησυχιών και επανεξέτασης κάποιων δεδομένων υπό τις νέες συνθήκες του women empowerment μεταξύ των άλλων. Και της πολιτικής ορθότητας. Που, εδώ, τρώει γερή σφαλιάρα, αλλά θα επανέλθουμε στο κλείσιμο του κειμένου... 

Οπότε, με κοινό εξασφαλισμένο, καθώς ο θρησκευτικός τρόμος εξιτάρει, τα πράγματα δείχνουν απλά για όσους γυρίζουν τέτοιου είδους ταινίες: ακολουθούμε τη συνταγή και... άγιος ο Θεός! Πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα; Και πώς οι θεατές θα γυρίσουν την πλάτη τους και θα αδιαφορήσουν; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην ταινία την οποία εξετάζουμε εδώ, αρκετά πράγματα πήγαν στραβά. Ας πούμε, η αρχική, εισαγωγική σκηνή, δεν έχει καμία απολύτως οργανική σχέση με την υπόλοιπη ταινία! Το πώς ακριβώς (και πότε...) επιτυγχάνεται το... θαύμα, δεν εξηγείται ποτέ. Κλισέ όπως δόντι που πέφτει και νύχι σαπισμένο που βγαίνει συν κάποια jump scares, είναι όλα by the book και προβλεπέ, οπότε καμία έκπληξη. Και η εποχή είναι δυσανάγνωστη και δύσκολο να την προσδιορίσεις με ακρίβεια: ρούχα, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αυτοκίνητα κτλ παραπέμπουν στα seventies, σε μια κρίσιμη σκηνή, όμως, υπάρχει χρήση κινητού. Άντε, τρέχα - γύρευε. 

Όμως. Να πάμε και στα θετικά, πριν καταλήξουμε και στα στοιχεία εκείνα της ταινίας που θα σηκώσουν πολύ κουβέντα. Η μουσική του Will Bates είναι εκπληκτική! Καιρό είχα να προσέξω μουσικό score σε ταινία, κι εδώ αυτό ξεχωρίζει, γιατί παραπέμπει στις ένδοξες στιγμές των σάουντρακ του ιταλικού giallo! Η κινηματογράφηση σε πολλές σκηνές – ιδίως εκείνες των ονείρων – παραπέμπει σε αντίστοιχες σκηνές από «Το μωρό της Ρόζμαρι» ή/ και από το «Σουσπίρια». Η ερμηνεία της Sydney Sweeney καταγράφεται επίσης στα θετικά, αν και είναι περισσότερο τολμηρή και ατρόμητη παρά σπουδαία υποκριτικά. Οι δημιουργοί άφησαν χώρο και για χιούμορ στην ταινία, που είναι σαφέστατα ευπρόσδεκτο. Και η παρουσία του Álvaro Morte, του «El Profesor» από το «Casa de papel» είναι σαφώς μια έξυπνη μαρκετινίστικα κίνηση. 

Τίποτε από όλα αυτά, όμως, ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά, θα είχε σημασία και η ταινία θα έμπαινε στο αρχείο ως μία – ακόμα – ταινία – του σωρού, αν δεν υπήρχε ΑΥΤΟ το φινάλε. Ένα φινάλε, που θα σηκώσει πάρα πολύ κουβέντα και θα διχάσει και θα σχολιαστεί. Ένα φινάλε απίστευτα τολμηρό, κι ένα statement στα όρια της ιεροσυλίας! Αν το πάρουν χαμπάρι Χριστιανοί μουτζαχεντίν, θα υπάρξει θέμα! Φλερτάροντας επικίνδυνα με την παρωδία, και ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί, μπορεί να αναγνωστεί ως η απόλυτη πράξη του «είμαι γυναίκα κι εγώ κάνω κουμάντο στο κορμί μου», ως η απόλυτη συνεπαγωγή του empowering women. Κι ένα μεγαλόπρεπο και τσαμπουκαλεμένο, gory, φτύσιμο στην πατριαρχική, οργανωμένη θρησκεία. 

Πολλοί θα είναι αυτοί μετά το πέρας της ταινίας, που θα πουν «τι μαλακία είναι αυτή ρε μπρο;» - και μπορεί να έχουν και δίκιο. Δεν είναι... κρίνος: είναι ένα καρφί που σταυρώνει τον Καθολικισμό. Και μια κοτρόνα, που πέφτει με κρότο και σμπαραλιάζει τον συντηρητισμό, έστω σε μαύρο. Ρε, τους σατανάδες...

Άσπιλη (Immaculate) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2024 από την The Film Group!
Περισσότερα... »

Ένα για το δρόμο (One for the Road) Poster ΠόστερΈνα για το δρόμο
του Markus Goller. Με τους Frederick Lau, Nora Tschirner, Burak Yigit, Friederike Becht, Godehard Giese.


''Πίνω και μεθώ/ ωχ αμάν''...
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Όταν αντί για «άσπρο», «πιάνεις» πάτο...

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του γεννημένου στις 29 Ιουνίου του 1969 στο Μόναχο, Γερμανού σκηνοθέτη. Και η πρώτη που βλέπουμε σε εμπορική προβολή στη χώρα μας. Ο Markus Goller ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός μοντέρ στην FILMHAUS München. Από το 1992 εργάστηκε ως ανεξάρτητος μοντέρ ταινιών μεγάλου μήκους, διαφημιστικών και μουσικών βίντεο. Από το 1998 έχει σκηνοθετήσει πολυάριθμα διαφημιστικά και ντοκιμαντέρ και το 2002 γύρισε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, «Mask Under Mask».

Ένα για το δρόμο (One for the Road) Poster Πόστερ Wallpaper
Η τελευταία του ταινία γυρίστηκε σε 35 ημέρες, από τα τέλη Απριλίου έως τα μέσα Ιουνίου 2021, στο Βερολίνο. Βγήκε στις γερμανικές αίθουσες στις 26 Οκτωβρίου του 2023 και έκανε εισπράξεις εκεί γύρω στο 1,5 εκατομμύριο δολάρια, ενώ οι έως τώρα παγκόσμιες εισπράξεις της φτάνουν τα 2,8 εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: Ο Μαρκ είναι ένας 30something εργοδηγός, που ζει κι εργάζεται στο Βερολίνο. Τα πρωινά δουλεύει σε τεράστιο εργοτάξιο ανέγερσης μιας πολυκατοικίας. Είναι πολύ καλός στη δουλειά του και καταφέρνει να βρίσκει λύσεις χωρίς αντιπαραθέσεις, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την εκτίμηση τόσο των ανωτέρων του όσο κι όσων εργάζονται γι' αυτόν. Τα βράδια... είναι μια άλλη ιστορία. Κάθε βράδυ πίνει δίχως αύριο στα αγαπημένα του στέκια. Περνάει καλά, το διασκεδάζει, θεωρεί ότι το ελέγχει, δεν θεωρεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Έως ότου, ένα βράδυ, μετά από κατανάλωση λίτρων αλκοόλ, αποφασίζει να... παρκάρει καλύτερα το αυτοκίνητό του. 

Για κακή (ή μήπως για καλή; ) του τύχη, εποχούμενος αστυνομικός, του κάνει αλκοτέστ. Και προφανώς τα επίπεδα αλκοόλ στο αίμα του Μαρκ ξεπερνούν τα όρια και λογικά χάνει το δίπλωμά του. Για να το ξανακερδίσει πρέπει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών τεστ. Και να παρακολουθήσει υποχρεωτικά κάποια μαθήματα, που του φαίνονται ιδιαίτερα βαρετά. Ο Μαρκ είναι σίγουρος ότι θα ξεμπερδέψει εύκολα με τη διαδικασία και βάζει στοίχημα με τον κολλητό του ότι δεν θα αγγίξει αλκοόλ για τρεις μήνες. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως τα περιμένει. Κι αντί η κατάστασή του σε σχέση με το αλκοόλ να καλυτερεύει, χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο, όπως προβλέπει η «συμμαθήτριά» του Έλενα. Πού θα καταλήξει όλο αυτό;

Η άποψή μας: Έχουμε δει πολλές ταινίες όπου προβάλλεται η ολέθρια επίδραση του αλκοόλ στη ζωή όσων πίνουν πάνω από ένα... ποτηράκι ημερησίως. Από τον «Μεθύστακα» του Ορέστη Μακρή και το «Μέρες κρασιού και λουλουδιών» με τον Jack Lemmon, μέχρι το σπαραχτικό «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» με τον Nicolas Cage και το πιο πρόσφατο, πολύ αγαπημένο από το ελληνικό κοινό «Άσπρο πάτο» με τον Mads Mikkelsen, η διαδρομή είναι λίγο πολύ προβλέψιμη και προβλεπόμενη. Τούτη η ταινία προσπαθεί αν μη τι άλλο να αποφύγει το μελόδραμα κι εν πολλοίς τα καταφέρνει. Αν και ξέρεις ότι να, σε μια στιγμή, θα υπάρξει ατύχημα λόγω του ποτού κι ότι να, σε άλλη στιγμή, ο ήρωας θα πιάσει πάτο, καθώς πρέπει να φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει παρακάτω και – λίγο αναγκαστικά – ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω, εντέλει, θα νικήσει τα όποια σκοτάδια του. 

Δεν σε πολυχαλάει όμως αυτό. Κι αυτό ισχύει επειδή, αν και σχεδόν δύο ώρες η ταινία, δεν σε αφήνει να βαρεθείς κι επειδή, επίσης, συμπαθούμε τον ήρωα, χωρίς εκείνος (και μέσω αυτού, ο σκηνοθέτης) να «γκλαμουροποιήσει» τη χρήση αλκοόλ. Που επίσης είναι επικίνδυνο να συμβεί σε κάποια ταινία, ακόμα κι αν οι δημιουργοί της έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο εδώ, το γεγονός ότι το backstory του ήρωα δεν κρύβει ένα τραυματικό γεγονός στο παρελθόν: πραγματικά, πίνει επειδή έτσι διασκεδάζει. Λίγο, στο φινάλε (το πραγματικό, όχι εκείνο μετά τα ζενερίκ), υπάρχει μια είδους συμφιλίωση και μια επανασύνδεση, που ακριβώς επειδή δεν έχει γίνει καμία νύξη πουθενά στο σενάριο προηγουμένως, είναι μεν συγκινητική, είναι όμως ταυτόχρονα και ξεκούδουνη. 

Υπάρχει πάντως χιούμορ, υπάρχει ο ενδιαφέρον χαρακτήρας του τουρκικής καταγωγής κολλητού φίλου του Μαρκ – που κλέβει την παράσταση αλά John Cena στα Όσκαρ στην post credits σκηνή – υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον σάουντρακ με προφανή, γνωστά κι άλλα, λιγότερο γνωστά, σούπερ τραγούδια. Και υπάρχει και η αναφορά στην... Καταρίνα Βιτ, που όσοι είμαστε κάποιας ηλικίας, νιώθουμε συμπάθεια για τον πατέρα του ήρωα, τον οποίο τσάκωσε να... αυνανίζεται παρακολουθώντας την να πατινάρει στην TV. Καλές ερμηνείες, καλές προθέσεις, καλό τελικό αποτέλεσμα, με μικρά φάουλ, που όμως μπορείς να τα ξεπεράσεις, μη χάνοντας τη μεγαλύτερη εικόνα. Μικρό το δέμας, τίμιο φιλμάκι.

Ένα για το δρόμο (One for the Road) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2024 από την Filmtrade!
Περισσότερα... »

Oscar Awards 202496th Academy Awards Aftermath: A VERY NOLAN NIGHT

Αν cineτονίσθηκες σχετικά ενωρίτερα εφέτο (1πμ) για την 96η Απονομή των AMPAs, μπορεί να μη έγινες κοινωνός μιας ιδιαίτερα λαμπρής τελετής, ή να έφκιασες συκώτι με τις ανοστιές του Jimmy Kimmel (σωστός ο Τραμπ στην Χ κριτική του, λυπηρό) αλλά ο αληθινός σταρ της βραδιάς ήταν τα Μέλη και ο ακριβοδίκαιος τρόπος που μοίρασαν τον πλούτο, εν εντιθέσει με τα ατοπήματα της τελευταίας 5ετίας. Ο 7κις λούζερ Chris Nolan, παρέμενε ζαμάνια στα πίσω καθίσματα μέχρι την επίσης 7κις χθεσινή δικαίωση του Oppenheimer. Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της οσκαρικής ιστορίας με τον Dark Night και έζμπρωξε την Ακαδημία να ανοίξει τα μάτια σε υποτιμημένα genres είχε την τιμητική του ωστόσο όμως cineβησαν και τα εξής τινά: Δίκαια, τα όσκαρ σεναρίου πήγαν σε Anatomy of a Fall και American Fiction. To The Zone of Interest αναμενόμενα έδρεψε τον κότινο της διεθνούς παραγωγής (πρωτιά για την Αγγλία) όπως και του Ήχου που ήταν όλα τα λεφτά, ήχος ο οποίος έδρασε συν-σκηνοθέτησε με τον Glazer ουσιαστικά.

Oscar Awards 2024

Κύριε Νόλαν μου, άξιος, αλλά sweep δε θα κάνεις. Barbie μου γλυκιά, βολέψου με το τραγούδι (η νεότερη δις οσκαρούχα Billie Eilish στα 23 της), διότι στα below the line υπάρχει King Lanthimos με το χρυσοποίκιλτο κουαρτέτο Makeup – Σκηνικά – Κοστούμια και την ηθοποιάρα Emma Stone δις νικήτρια στα 35 της, έναντι της Gladstone για την οποία εύκολα θα περίμενε κάποιος επικράτηση λόγω της first nations καταγωγής της αλλά... Εγώ λέω παλουκάρια φταίτε γιατί δε τη βγάλατε στο σαπόρτινγκ μα είναι αργά για δάκρυα τώρα Lilly. Μεγάλη χαρά η επιτέλους (πέραν σεναρίου στο παρελθόν) βράβευση του Wes Anderson και του Henry Sugar στα μικρομηκάδικα, γιατί είχε καταντήσει ανέκδοτο, μόνο το ντοκιμαντέρ του έχει μείνει του καλλιτέχνη να διαγωνιστεί πλέον. Δίκαια και οι ρόλοι, με τον Bradley Cooper να μετρά μια ντουζίνα ήττες που νομοτελειακά θα μεταφραστεί οσονούπω σε νίκη έναντι συνόλου καριέρας ή το καθαυτό τιμητικό όσκαρ. 

 Αυτό βέβαια το εύρημα να βγαίνουν πέντε βραβευμένοι ηθοποιοί και να λιβανίζουν τον ρόλο του κάθε υποψηφίου στις 4 ερμηνευτικές κατηγορίες είναι άσχημο κριντζάρισμα ενώ το in memoriam με Μποτσέλι πατέρα και υιό να τραγουδούν κον τε παρτιρό είναι μακάβριο αστείο για τους γνωρίζοντες την ιταλική. Το 3ωρο κουραστικό κατά παράδοση, οι ευχαριστήριοι λόγοι κλασικά βαρετοί, ενώ το “γυμνό” του Τζον Σένα της παρουσίασης των Κοστουμιών για να κλείσει το μάτι στην 50χρονη επέτειο από την περαντζάδα του ξεβράκωτου εισβολέα Robert Opel επί σκηνής ήταν μια κάποια τσαχπινιά ομολογουμένως. Η επίσης έξυπνα δομημένη σειρά των βραβείων δημιούργησε ένα σασπένς για δήθεν στα ίσα κοντράρισμα μεταξύ Oppenheimer – Poor Things αλλά η ανακοίνωση δια στόματος Pacino έλυσε το γρίφο. Ο Christopher Nolan κέρδισε κατά κράτος μεν, όμως ο Yorgos καθιερώθηκε πλέον ως ελίτ σκηνοθέτης και η Ελλάδα οφείλει να καυχάται και να αγαλλιάζει διαυτό. Ο Λάνθιμος κάνει λαμπρή καριέρα στο Χόλυγουντ με ολόδική του υπογραφή, ξεχωριστή αισθητική και μάλιστα με την ικανότητα να εμπνέει σημαντικά ονόματα ερμηνευτών που δουλεύουν μαζί του να ορκίζονται στο όνομά του. 

Από τα ratings συμπαθητικά πήγε αυτό, τουλάχιστον πάνω από την περισινή κατρακύλα. Το σόου χρήζει (διαρκούς) ανανέωσης, σοβαρής σύντμησης και ανανεωτικής σκηνοθετικής άποψης. Ευτυχώς, χαίρομαι που το ξανατονίζω, τα Μέλη έδειξαν το αυτονόητο αλλά ουχί αυταπόδεικτο πως γνωρίζουν δηλαδή να βραβεύουν αποτέλεσμα και όχι μόνο δικαιωματισμούς και liberal τινά πολιτικάντικα κι αυτό με κρατά αισιόδοξο για το μέλλον. Δες τις βραβεύσεις αναλυτικά, και του χρόνου πάλε φίλος ραντεβού... στα οσκαράδικα. 

PS: Take a bow Hayao Miyazaki, δις οσκαρουχος στα 83 του χρόνια!

Ακολουθεί η πλήρης λίστα βραβεύσεων:

Best picture 
"Oppenheimer" — Winner 
"American Fiction" 
"Anatomy of a Fall" 
"Barbie" 
"The Holdovers" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Maestro" 
"Past Lives" 
"Poor Things" 
"The Zone of Interest" 

Best supporting actress 
Da'Vine Joy Randolph, "The Holdovers" — Winner 
Emily Blunt, "Oppenheimer" 
Danielle Brooks, "The Color Purple" 
America Ferrera, "Barbie" 
Jodie Foster, "Nyad" 

Best animated short film 
"War Is Over! Inspired by the Music of John & Yoko" — Winner 
"Letter to a Pig" 
"Ninety-Five Senses" 
"Our Uniform" 
"Pachyderm" 

Best animated feature film 
"The Boy and the Heron" — Winner 
"Elemental" 
"Nimona" 
"Robot Dreams" 
"Spider-Man: Across the Spider-Verse" 

Best original screenplay 
"Anatomy of a Fall" — Winner 
"The Holdovers" 
"Maestro" 
"May December" 
"Past Lives" 

Best adapted screenplay 
"American Fiction" — Winner 
"Barbie" 
"Oppenheimer" 
"Poor Things" 
"The Zone of Interest" 

Best makeup and hairstyling 
"Poor Things" — Winner 
"Golda" 
"Maestro" 
"Oppenheimer" 
"Society of the Snow" 

Best production design 
"Poor Things" — Winner 
"Barbie" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Napoleon" 
"Oppenheimer" 

Best costume design 
"Poor Things" — Winner 
"Barbie" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Napoleon" 
"Oppenheimer" 

Best international feature film 
"The Zone of Interest," United Kingdom — Winner 
"Io Capitano," Italy 
"Perfect Days," Japan 
"Society of the Snow," Spain 
"The Teachers' Lounge," Germany 

Best supporting actor 
Robert Downey Jr., "Oppenheimer" — Winner 
Sterling K. Brown, "American Fiction" 
Robert De Niro, "Killers of the Flower Moon" 
Ryan Gosling, "Barbie" 
Mark Ruffalo, "Poor Things" 

Best visual effects 
"Godzilla Minus One" — Winner 
"The Creator" 
"Guardians of the Galaxy Vol. 3" 
"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" 
"Napoleon" 

Best film editing 
"Oppenheimer" — Winner 
"Anatomy of a Fall" 
"The Holdovers" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Poor Things" 

Best documentary short film 
"The Last Repair Shop" — Winner 
"The ABCs of Book Banning" 
"The Barber of Little Rock" 
"Island in Between" 
"Nǎi Nai & Wài Pó" 

Best documentary feature film 
"20 Days in Mariupol" — Winner 
"Bobi Wine: The People's President" 
"The Eternal Memory" 
"Four Daughters" 
"To Kill a Tiger" 

Best cinematography 
"Oppenheimer" — Winner 
"El Conde" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Maestro" 
"Poor Things" 

Best live action short film 
"The Wonderful Story of Henry Sugar" — Winner 
"The After" 
"Invincible" 
"Knight of Fortune" 
"Red, White and Blue" 

Best sound 
"The Zone of Interest" — Winner 
"The Creator" 
"Maestro" 
"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" 
"Oppenheimer" 

Best original score 
"Oppenheimer" — Winner 
"American Fiction" 
"Indiana Jones and the Dial of Destiny" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Poor Things" 

Best original song 
"What Was I Made For?" from "Barbie" — Winner 
"It Never Went Away" from "American Symphony" 
"I'm Just Ken" from "Barbie" 
"The Fire Inside" from "Flamin' Hot" 
"Wahzhazhe (A Song For My People)" from "Killers of the Flower Moon" 

Best actor 
Cillian Murphy, "Oppenheimer" — Winner 
Bradley Cooper, "Maestro" 
Colman Domingo, "Rustin" 
Paul Giamatti, "The Holdovers" 
Jeffrey Wright, "American Fiction" 

Best director 
Christopher Nolan, "Oppenheimer" — Winner 
Jonathan Glazer, "The Zone of Interest" 
Yorgos Lanthimos, "Poor Things" 
Martin Scorsese, "Killers of the Flower Moon" 
Justine Triet, "Anatomy of a Fall" 

Best actress Emma Stone, 
"Poor Things" — Winner 
Annette Bening, "Nyad" 
Lily Gladstone, "Killers of the Flower Moon" 
Sandra Hüller, "Anatomy of a Fall" 
Carey Mulligan, "Maestro"
gaRis


Περισσότερα... »

 

Oscar Awards 2023FINAL 96TH OSCARS PREDIX: ΕΝΑ ΔΕΚΑΡΙ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ

Κοροϊδευόμαστε τώρα έτσι; Όσοι εξακολουθούμε για κάποια αδιευκρίνιστη αιτία να παρακολουθούμε τα Όσκαρς για κοντά σαράντα (γκουχ, γκουχ...) χρόνια, τα μισά από τα οποία με επίσημη καταγραφή προβλέψεων, δεν έχουμε παρά να ανακηρύξουμε πέραν λογικής αμφιβολίας το Oppenheimer του Chris Nolan αδιαφιλονίκητο νικητή της κυριακάτικης βραδιάς. Σε τέτοια βαθμό μάλιστα που το θεμελιώδες ερώτημα προκύπτει (μετά από τη σάρωση εννέα από τις ένδεκα γκίλντες, συμπεριλαμβανομένων των Σκηνοθετών, Παραγωγών, Ηθοποιών αλλά και των βρετανικών BAFTAs) αν εντέλει προσγειωθεί στο μαγικό αριθμό των δέκα αγαλματιδίων (από 13 υποψηφιότητες), συντροφιά με το μοναχούλι West Side Story (το παλιό, ορθόδοξο) ή φρενάρει στα εννέα, ωσάν τον Τελευταίο Αυτοκράτορα. Εννοείται πως τα τελευταία τριάντα χρόνια η Ακαδημία επέβαλλε τη μοιρασιά του πλούτου ενώ η τρέλα (βλ. κατάρα) του preferential ballot μας ξεφύτρωσε ουκ ολίγες περιπτώσεις καλύτερης ταινίας της χρονιάς με μόλις 2-3 συνολικές νίκες.

Oscar Awards 2023

Από την άλλη, ο Marty οδεύει για άλλο ένα αρνητικό 10άρι, εκτός εάν η Lilly Gladstone, νικήτρια στα SAGs, επιβληθεί της Emma Stone, συμπαραγωγού του Yorgos και νικήτριας των BAFTAs. Επίσης, αν η λογική φέρει τη Barbie να κυριαρχεί σε σκηνικά-κοστούμια-production design (πέραν της σιγουράντζας στο τραγούδι), τότε ο Lanthimos θα οδεύσει κι αυτός για το αρνητικό δεκάρι σα τον Scorsese, με την προϋπόθεση να κερδίσει η Stone την Gladstone ειδάλλως πάμε για τίποτα στα 11. Αν τώρα γίνει ένα μικρό θαύμα και κερδίσει το Poor Things, θα επισυμβεί μια ρεπετισιόν του Nomandland με τη Frances McDormand με νίκες πρωταγωνίστριας και συμπαραγωγού. 

Οι δυο κοντινότεροι, χάριν γούστου τώρα, αντίπαλοι του Oppenheimer διαφαίνονται οι American Fiction (TIFF) και Holdovers (απρόσμενος νικητής στα ACE), αμφότεροι δυνατοί διεκδικητές στα σενάρια, που ως παγκοίνως γνωστό είναι σχεδόν ο απόλυτος δείκτης τελικής επικράτησης στην Καλύτερη Ταινία. Τώρα αν κερδίσει (στο πρωτότυπο σενάριο) Η Ανατομία μιας Πτώσης και κλέψει το πορτοφόλι του Oppenheimer στο τελευταίο βραβείο ξημερώματα, οκ, θα το βιώσουμε και δαύτο (Parasite, κανείς; ) Φυσικά και θα ήθελα (διακαώς) νίκες των Braddley Cooper, Wim Venders, Ryan Gosling, Lanthimos και δε συμμαζεύεται αλλά...συμμαζεύομαι. 

Θα περιοριστώ σε ένα ακόμα cineτό 75%-80% επιτυχημένων μαντεψιών κόντρα στο cineσθημα και πορευόμεθα αναλόγως. Άλλη μια οσκαρική σεζόν ρίχνει αυλαία, σε μια χρονιά προβλέψιμη που όσο κι αν απευχθώ θα διανθιστεί με βραβεύσεις συγκεκριμένου αφηγήματος, ας το θέσω έτσι κομσά, όμως για το aftermath τα λέμε από εβδομάδα, πάντα από το Moviesltd.gr. Φιλιά και καλή μας απόλαυση.: 

ΦΑΒΟΡΙ!
ΑΟΥΤΣΑΙΝΤΕΡ!
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!
    
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ
OPPENHEIMER Emma Thomas, Charles Roven and Christopher Nolan, Producers
POOR THINGS Ed Guiney, Andrew Lowe, Yorgos Lanthimos and Emma Stone, Producers 
AMERICAN FICTION Ben LeClair, Nikos Karamigios, Cord Jefferson and Jermaine Johnson, Producers 
ANATOMY OF A FALL Marie-Ange Luciani and David Thion, Producers 
BARBIE David Heyman, Margot Robbie, Tom Ackerley and Robbie Brenner, Producers 
THE HOLDOVERS Mark Johnson, Producer 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Dan Friedkin, Bradley Thomas, Martin Scorsese and Daniel Lupi, Producers 
MAESTRO Bradley Cooper, Steven Spielberg, Fred Berner, Amy Durning and Kristie Macosko Krieger, Producers 
PAST LIVES David Hinojosa, Christine Vachon and Pamela Koffler, Producers 
THE ZONE OF INTEREST James Wilson, Producer

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ 
OPPENHEIMER Christopher Nolan
POOR THINGS Yorgos Lanthimos
ANATOMY OF A FALL Justine Triet 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Martin Scorsese 
THE ZONE OF INTEREST Jonathan Glazer

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ  
LILY GLADSTONE Killers of the Flower Moon 
EMMA STONE Poor Things
ANNETTE BENING Nyad 
SANDRA HÜLLER Anatomy of a Fall 
CAREY MULLIGAN Maestro 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
CILLIAN MURPHY Oppenheimer 
BRADLEY COOPER Maestro 
COLMAN DOMINGO Rustin 
PAUL GIAMATTI The Holdovers 
JEFFREY WRIGHT American Fiction

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
DA'VINE JOY RANDOLPH The Holdovers
DANIELLE BROOKS The Color Purple 
EMILY BLUNT Oppenheimer 
AMERICA FERRERA Barbie 
JODIE FOSTER Nyad 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
ROBERT DOWNEY JR. Oppenheimer 
RYAN GOSLING Barbie 
STERLING K. BROWN American Fiction 
ROBERT DE NIRO Killers of the Flower Moon 
MARK RUFFALO Poor Things

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
AMERICAN FICTION Written for the screen by Cord Jefferson 
OPPENHEIMER Written for the screen by Christopher Nolan
BARBIE Written by Greta Gerwig & Noah Baumbach 
POOR THINGS Screenplay by Tony McNamara 
THE ZONE OF INTEREST Written by Jonathan Glazer

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
ANATOMY OF A FALL Screenplay - Justine Triet and Arthur Harari 
PAST LIVES Written by Celine Song
THE HOLDOVERS Written by David Hemingson 
MAESTRO Written by Bradley Cooper & Josh Singer 
MAY DECEMBER Screenplay by Samy Burch; Story by Samy Burch & Alex Mechanik 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
OPPENHEIMER Hoyte van Hoytema 
POOR THINGS Robbie Ryan
EL CONDE Edward Lachman 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Rodrigo Prieto 
MAESTRO Matthew Libatique 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ 
BARBIE Jacqueline Durran 
POOR THINGS Holly Waddington
KILLERS OF THE FLOWER MOON Jacqueline West 
NAPOLEON Janty Yates and Dave Crossman 
OPPENHEIMER Ellen Mirojnick 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ
OPPENHEIMER Jennifer Lame
KILLERS OF THE FLOWER MOON Thelma Schoonmaker
THE ANATOMY OF A FALL Laurent Sénéchal 
THE HOLDOVERS Kevin Tent 
POOR THINGS Yorgos Mavropsaridis

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ
MAESTRO Kazu Hiro, Kay Georgiou and Lori McCoy-Bell 
POOR THINGS Nadia Stacey, Mark Coulier and Josh Weston 
GOLDA Karen Hartley Thomas, Suzi Battersby and Ashra Kelly-Blue 
OPPENHEIMER Luisa Abel 
SOCIETY OF THE SNOW Ana López-Puigcerver, David Martí and Montse Ribé

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ  
BARBIE Production Design: Sarah Greenwood; Set Decoration: Katie Spencer 
POOR THINGS Production Design: James Price and Shona Heath; Set Decoration: Zsuzsa Mihalek
KILLERS OF THE FLOWER MOON Production Design: Jack Fisk; Set Decoration: Adam Willis 
NAPOLEON Production Design: Arthur Max; Set Decoration: Elli Griff 
OPPENHEIMER Production Design: Ruth De Jong; Set Decoration: Claire Kaufman 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ 
OPPENHEIMER Ludwig Göransson
KILLERS OF THE FLOWER MOON Robbie Robertson
AMERICAN FICTION Laura Karpman 
INDIANA JONES AND THE DIAL OF DESTINY John Williams 
POOR THINGS Jerskin Fendrix

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 
WHAT WAS I MADE FOR? from Barbie; Music and Lyric by Billie Eilish and Finneas O'Connell
I'M JUST KEN from Barbie; Music and Lyric by Mark Ronson and Andrew Wyatt 
THE FIRE INSIDE from Flamin' Hot; Music and Lyric by Diane Warren 
IT NEVER WENT AWAY from American Symphony; Music and Lyric by Jon Batiste and Dan Wilson 
WAHZHAZHE (A SONG FOR MY PEOPLE) from Killers of the Flower Moon; Music and Lyric by Scott George 

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ 
OPPENHEIMER Willie Burton, Richard King, Gary A. Rizzo and Kevin O'Connell 
THE ZONE OF INTEREST Tarn Willers and Johnnie Burn
THE CREATOR Ian Voigt, Erik Aadahl, Ethan Van der Ryn, Tom Ozanich and Dean Zupancic 
MAESTRO Steven A. Morrow, Richard King, Jason Ruder, Tom Ozanich and Dean Zupancic 
MISSION: IMPOSSIBLE - DEAD RECKONING PART ONE Chris Munro, James H. Mather, Chris Burdon and Mark Taylor 

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ
GODZILLA MINUS ONE Takashi Yamazaki, Kiyoko Shibuya, Masaki Takahashi and Tatsuji Nojima
THE CREATOR Jay Cooper, Ian Comley, Andrew Roberts and Neil Corbould 
GUARDIANS OF THE GALAXY VOL. 3 Stephane Ceretti, Alexis Wajsbrot, Guy Williams and Theo Bialek 
MISSION: IMPOSSIBLE - DEAD RECKONING PART ONE Alex Wuttke, Simone Coco, Jeff Sutherland and Neil Corbould 
NAPOLEON Charley Henley, Luc-Ewen Martin-Fenouillet, Simone Coco and Neil Corbould

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ANIMATION 
SPIDER-MAN: ACROSS THE SPIDER-VERSE Kemp Powers, Justin K. Thompson, Phil Lord, Christopher Miller and Amy Pascal
THE BOY AND THE HERON Hayao Miyazaki and Toshio Suzuki 
ELEMENTAL Peter Sohn and Denise Ream 
NIMONA Nick Bruno, Troy Quane, Karen Ryan and Julie Zackary 
ROBOT DREAMS Pablo Berger, Ibon Cormenzana, Ignasi Estapé and Sandra Tapia Díaz 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 
20 DAYS IN MARIUPOL Mstyslav Chernov, Michelle Mizner and Raney Aronson-Rath
BOBI WINE: THE PEOPLE'S PRESIDENT Moses Bwayo, Christopher Sharp and John Battsek 
THE ETERNAL MEMORY 
FOUR DAUGHTERS Kaouther Ben Hania and Nadim Cheikhrouha 
TO KILL A TIGER Nisha Pahuja, Cornelia Principe and David Oppenheim 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ
THE ZONE OF INTEREST United Kingdom
SOCIETY OF THE SNOW Spain 
IO CAPITANO Italy 
PERFECT DAYS Japan 
THE TEACHERS' LOUNGE Germany 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ANIMATION
LETTER TO A PIG Tal Kantor and Amit R. Gicelter 
WAR IS OVER! INSPIRED BY THE MUSIC OF JOHN & YOKO Dave Mullins and Brad Booker
NINETY-FIVE SENSES Jerusha Hess and Jared Hess 
OUR UNIFORM Yegane Moghaddam 
PACHYDERME Stéphanie Clément and Marc Rius 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
THE ABCS OF BOOK BANNING Sheila Nevins and Trish Adlesic 
NǍI NAI & WÀI PÓ Sean Wang and Sam Davis
THE BARBER OF LITTLE ROCK John Hoffman and Christine Turner 
ISLAND IN BETWEEN S. Leo Chiang and Jean Tsien 
THE LAST REPAIR SHOP Ben Proudfoot and Kris Bowers 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΦΙΛΜ 
THE WONDERFUL STORY OF HENRY SUGAR Wes Anderson and Steven Rales
THE AFTER Misan Harriman and Nicky Bentham 
INVINCIBLE Vincent René-Lortie and Samuel Caron 
KNIGHT OF FORTUNE Lasse Lyskjær Noer and Christian Norlyk 
RED, WHITE AND BLUE Nazrin Choudhury and Sara McFarlane 

gaRis
Περισσότερα... »

Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part Two) Poster ΠόστερDune: Μέρος Δεύτερο
του Denis Villeneuve. Με τους Timothée Chalamet, Zendaya, Rebecca Ferguson, Josh Brolin, Austin Butler, Florence Pugh, Dave Bautista, Christopher Walken, Léa Seydoux, Souheila Yacoub, Stellan Skarsgård, Charlotte Rampling, Javier Bardem.

Ο Ατρείδης της Αραβίας
γράφει ο gaRis (@takisgaris)

Τώρα να ομιλήσω ως Καναδός, θιασώτης του Denis Villeneuve εξαπαλών ονύχων ή κάτι-σαν εκπρόσωπος της νέας γενιάς που γεμώνει ασφυχτικά τα μαλτιπλέξια; Ή σάμπως είναι πιο ταιριαστό το θέμα να ιδωθεί υπό το πρίσμα των φανς του Dune σύμπαντος, όσων ακόμη ζουν από τα 1965 οπόταν έσκασε η βόμβα της σειράς των βιβλίων του Frank Herbert και των καρακαλτάδων που τους βρίσκεις Lynch και Jodorowski γωνία στα αλήστου έιτιζ; Μου βάζεις δύσκολα που λέει και η Νατάσσα αλλά Denis μου το χαρακτήρα σου τον έδειξαν τα έργα σου. Ας το πάρουμε λάου λάου λοιπόν. 

Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part Two) Quad Poster
Καταρχάς Τσικνοπέμπτη και τρελό Πατρινό κεντελάμπόγκο δεν το λές με την καμία το μεγαλοεγχείρημα δαύτο. Υπάρχει μια σολεμνιά, ένας Επιδαύριος στόμφος που σούρχεται η σκέψη δεν μπορεί τώρα από κάπου θα πεταχτεί ο Αιμίλιος Βεάκης με την Άννα Συνοδινού για να απογειωθεί η μέθεξις ναούμ. Μπροστά στο δέος του Zimmer με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό που μπογιατίζει ο φακός του Fraser (βραβευμένοι στο πρώτο Dune προ 3τίας) η κάτω γνάθος κατρακυλά στα πατώματα της IMAX που τραντάσσεται και πάλι συθέμελα με ήχο μεθυστικά απόκοσμο και world-building διαπλανητικού λέβελ.

Έχουμε ευτυχώς αφήσει πίσω το εξποζίσιον που σχεδόν αναγκαστικά μετέτρεψε την αφήγηση περίπου σαν ένα τρίωρο τήζερ τουτουνού και προχωράμε, όχι ακριβώς γοργά πάλι, συνοδοιπόροι του Πωλ - Chalamet των Ατρειδών στο μέγα της ζωής του ταξείδιον, με συντρόφισσα μαμά Rebbeca Ferguson και φιλενάδα Zendaya για να πετύχει τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Αφενός το γδικιωμό της δολοφονίας του πατρός Leto, αφετέρου την εγκαθίδρυσή του ως απόλυτου μονάρχη των Αρακκιδέων και εντέλει την ενηλικίωσή του ως Μεσσία με την αρωγή των Φρέμεν του Javier Bardem. Παρεμπί, τόσο ο Timmy ωριμάζει εμφανώς ως πρωταγωνιστής όσο και ηγέτης ενός εξόχου καστ με υπερατού τον αγνώριστο δολοφονικό εξάδελφο Austin Butler και από κοντά Zendaya και Rebecca. Οι Pugh, Walken, Bautista ολίγον διακοσμητικοί ως ρόλοι ενώ για να σφυρίζουμε ότι βλέπουμε ο πρωταγωνιστής εδωνά είναι ο σκηνοθεταράς Villeneuve. 

Και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Μετά το ζμπαράλιασμα του μποξ όφφι, πάμε τουλάχιστον για ένα ακόμα Dune (το Messiah ίσως; ) και πολλά πρήκουελ. Ο Κεμπεκουά λίγη σχέση πλέον έχει με το μειράκιο των Incendies - Enemy ενώ με το αγαπημένο μου Arrival έχει επιδείξει κοχόνες για μεγάλα πραματάκια. Το Dune είναι η σφραγίδα γνησιότητας της στοχοπροσήλωσης, μεθοδικότητας, καλλιτεχνικής ευθυβολίας, στήριξης κολοσσιαίων πρότζεκτς που κοιτούν κατάματα τη νεολαία, αγκαλιάζοντας συνάμα την κριτική αποδοχή. Μολαταύτα, δε με άγγιξε πέραν του κερδισμένου θαυμασμού το όλον Dune, δεν τρελαίνομαι για τη cineχεια, μου έλειψε ακόμη - ακόμη και το νοσταλγικό καμπ τύπου Star Wars ή μια φερειπείν επική αθωότητα Λόρενς της Αραβίας, τόσο ξεκάθαρου τέμπλεητ και ομάζ στην τοιαύτη περίπτωσή μας. 

Από την άλληνα, μπορεί να είμαι μοναχά εγώ και οι ιδιοσυγκρασίες μου αλλά στο φινάλε-φινάλε αν έχω να διαλέξω μεταξύ μιας σούπερ ραφιναρισμένης σπέις όπερας και την μπουχτιστική αμετροέπεια της Marvelοψευτιάς, ε τότε σημειώσατε στάνταρ άσσο. Το Dune προόρισται να μακροημερεύσει και θα το επιτύχει ως franchise. O Denis είναι καλλιτεχνάρα και θα τον παρακαλούσα να αφήσει τα ρημέηκ τύπου Cleopatra και να κάνει μια πιο απελευθερωμένη ταινία, προσωπικότερη, να επιστρέψει λίγο στη γειτονίτσα του. Εκτός αν έχει πάθει Nolan που για τους περισσότερους είναι μέγιστος έπαινος και ουχί κουσούρι, οπότε ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τα μεγαλοστούντιος του Χόλυγουντ. Γιαταμέ, ψοφάω για cineσθημα και το δείγμα εδώ εζυγίσθη και ευρέθη κάπως ολιγοβαρές.

Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part Two) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Φεβρουαρίου 2024 από την Tanweer!
Περισσότερα... »