Άσπιλη (Immaculate) Poster ΠόστερΆσπιλη
του Michael Mohan. Με τους Sydney Sweeney, Álvaro Morte, Benedetta Porcaroli, Simona Tabasco, Giorgio Colangeli, Dora Romano, Giampiero Judica.


Η... Σεσίλια του Θεού
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας..."

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michael Mohan. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «One Too Many Mornings» (2010, απρόβλητη στην Ελλάδα), «Πρόταση γάμου» (Save the Date, 2012, κατευθείαν στο dvd στη χώρα μας) και «Οι ηδονοβλεψίες» (The Voyers, 2021, παραγωγή για το prime video, όπου μπορείτε να τη δείτε). Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στις 12 του Μάρτη, στο φεστιβάλ South By Southwest.

Άσπιλη (Immaculate) Poster Πόστερ Wallpaper
Το 2014, σε ηλικία 17 ετών, στα πρώτα βήματα της καριέρας της, η Sydney Sweeney είχε περάσει οντισιόν για τον ρόλο της Σεσίλια. Το όλο πρότζεκτ τότε, όμως, δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Εννιά χρόνια μετά, η Sweeney αποφάσισε να ξαναζωντανέψει αυτό το πρότζεκτ. Κι όντας πλέον ένα από τα πιο hot νέα πρόσωπα στο Χόλιγουντ, ήρθε σε επαφή με τον σεναριογράφο, αγόρασε τα δικαιώματα του σεναρίου (το οποίο ξαναγράφτηκε βελτιωμένο), έγινε παραγωγός της ταινίας, βρήκε κι άλλους χρηματοδότες, προσέλαβε τον σκηνοθέτη με τον οποίο είχε συνεργαστεί στους «Ηδονοβλεψίες», πρωταγωνιστεί στην ταινία και την πούλησε στην εταιρία Neon, που έχει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της ταινίας στις ΗΠΑ. Not bad Sydney, not bad at all...

Η υπόθεση: Η αδελφή Σεσίλια στράφηκε στη θρησκεία από πολύ νεαρή ηλικία, μετά από ένα ατύχημα, όπου κινδύνεψε να πνιγεί σε μια παγωμένη λίμνη κι είχε δηλωθεί επισήμως νεκρή για επτά ολόκληρα λεπτά. Στο μυαλό της, ο Θεός την έσωσε, έχοντας συγκεκριμένο σκοπό και ρόλο για εκείνη στο μέλλον. Όταν το μοναστήρι στο οποίο ζούσε στις ΗΠΑ κλείνει, καθώς αδυνατούσε να συντηρηθεί, η Σεσίλια δέχεται μια πρόσκληση, την οποία είναι αδύνατο να αρνηθεί. Ο πάτερ Σαλ Τεντέσκι την προσκαλεί στην Ιταλία, σε ένα παλιό μοναστήρι, το οποίο είναι αφιερωμένο στη φροντίδα καλογριών, που ζούνε τις τελευταίες ημέρες τους – είτε λόγω γηρατειών είτε λόγω ανίατων ασθενειών. Στην αρχή τα πράγματα φαίνονται ειδυλλιακά, αν και υπάρχει μια δυσκολία προσαρμογής, καθώς δεν μιλάει σχεδόν καθόλου ιταλικά. Γρήγορα, όμως, η αδελφή Σεσίλια θα αντιληφθεί πως κάτι παράξενο συμβαίνει στο μοναστήρι. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο παράξενα όταν μια άμωμος σύλληψη ( ; ) θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της. Τι πραγματικά συμβαίνει στο μοναστήρι, ποιος είναι ο δικός της ρόλος και πώς θα τον διαχειριστεί;

Η άποψή μας: «Η καλόγρια», «Η καλόγρια ΙΙ», «Καθαγιασμός», «Μπενεντέτα», αλλά και «Ο εξορκιστής του Βατικανού» και προσεχώς, στα πολύ κοντά, «Ο πρώτος οιωνός». Πρόσφατες ταινίες με πρωταγωνίστριες καλόγριες, nunsploitation όπως χαρακτηρίζεται το συγκεκριμένο είδος ταινιών τρόμου – κι ας μην είναι όλες οι παραπάνω ταινίες τρόμου. Φαίνεται πως βιώνουμε μια περίοδο αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος του κόσμου για αυτού του είδους τις ταινίες, δηλωτικό μιας εποχής αναζητήσεων, πνευματικών ανησυχιών και επανεξέτασης κάποιων δεδομένων υπό τις νέες συνθήκες του women empowerment μεταξύ των άλλων. Και της πολιτικής ορθότητας. Που, εδώ, τρώει γερή σφαλιάρα, αλλά θα επανέλθουμε στο κλείσιμο του κειμένου... 

Οπότε, με κοινό εξασφαλισμένο, καθώς ο θρησκευτικός τρόμος εξιτάρει, τα πράγματα δείχνουν απλά για όσους γυρίζουν τέτοιου είδους ταινίες: ακολουθούμε τη συνταγή και... άγιος ο Θεός! Πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα; Και πώς οι θεατές θα γυρίσουν την πλάτη τους και θα αδιαφορήσουν; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην ταινία την οποία εξετάζουμε εδώ, αρκετά πράγματα πήγαν στραβά. Ας πούμε, η αρχική, εισαγωγική σκηνή, δεν έχει καμία απολύτως οργανική σχέση με την υπόλοιπη ταινία! Το πώς ακριβώς (και πότε...) επιτυγχάνεται το... θαύμα, δεν εξηγείται ποτέ. Κλισέ όπως δόντι που πέφτει και νύχι σαπισμένο που βγαίνει συν κάποια jump scares, είναι όλα by the book και προβλεπέ, οπότε καμία έκπληξη. Και η εποχή είναι δυσανάγνωστη και δύσκολο να την προσδιορίσεις με ακρίβεια: ρούχα, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αυτοκίνητα κτλ παραπέμπουν στα seventies, σε μια κρίσιμη σκηνή, όμως, υπάρχει χρήση κινητού. Άντε, τρέχα - γύρευε. 

Όμως. Να πάμε και στα θετικά, πριν καταλήξουμε και στα στοιχεία εκείνα της ταινίας που θα σηκώσουν πολύ κουβέντα. Η μουσική του Will Bates είναι εκπληκτική! Καιρό είχα να προσέξω μουσικό score σε ταινία, κι εδώ αυτό ξεχωρίζει, γιατί παραπέμπει στις ένδοξες στιγμές των σάουντρακ του ιταλικού giallo! Η κινηματογράφηση σε πολλές σκηνές – ιδίως εκείνες των ονείρων – παραπέμπει σε αντίστοιχες σκηνές από «Το μωρό της Ρόζμαρι» ή/ και από το «Σουσπίρια». Η ερμηνεία της Sydney Sweeney καταγράφεται επίσης στα θετικά, αν και είναι περισσότερο τολμηρή και ατρόμητη παρά σπουδαία υποκριτικά. Οι δημιουργοί άφησαν χώρο και για χιούμορ στην ταινία, που είναι σαφέστατα ευπρόσδεκτο. Και η παρουσία του Álvaro Morte, του «El Profesor» από το «Casa de papel» είναι σαφώς μια έξυπνη μαρκετινίστικα κίνηση. 

Τίποτε από όλα αυτά, όμως, ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά, θα είχε σημασία και η ταινία θα έμπαινε στο αρχείο ως μία – ακόμα – ταινία – του σωρού, αν δεν υπήρχε ΑΥΤΟ το φινάλε. Ένα φινάλε, που θα σηκώσει πάρα πολύ κουβέντα και θα διχάσει και θα σχολιαστεί. Ένα φινάλε απίστευτα τολμηρό, κι ένα statement στα όρια της ιεροσυλίας! Αν το πάρουν χαμπάρι Χριστιανοί μουτζαχεντίν, θα υπάρξει θέμα! Φλερτάροντας επικίνδυνα με την παρωδία, και ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί, μπορεί να αναγνωστεί ως η απόλυτη πράξη του «είμαι γυναίκα κι εγώ κάνω κουμάντο στο κορμί μου», ως η απόλυτη συνεπαγωγή του empowering women. Κι ένα μεγαλόπρεπο και τσαμπουκαλεμένο, gory, φτύσιμο στην πατριαρχική, οργανωμένη θρησκεία. 

Πολλοί θα είναι αυτοί μετά το πέρας της ταινίας, που θα πουν «τι μαλακία είναι αυτή ρε μπρο;» - και μπορεί να έχουν και δίκιο. Δεν είναι... κρίνος: είναι ένα καρφί που σταυρώνει τον Καθολικισμό. Και μια κοτρόνα, που πέφτει με κρότο και σμπαραλιάζει τον συντηρητισμό, έστω σε μαύρο. Ρε, τους σατανάδες...

Άσπιλη (Immaculate) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2024 από την The Film Group!
Περισσότερα... »

Ένα για το δρόμο (One for the Road) Poster ΠόστερΈνα για το δρόμο
του Markus Goller. Με τους Frederick Lau, Nora Tschirner, Burak Yigit, Friederike Becht, Godehard Giese.


''Πίνω και μεθώ/ ωχ αμάν''...
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Όταν αντί για «άσπρο», «πιάνεις» πάτο...

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του γεννημένου στις 29 Ιουνίου του 1969 στο Μόναχο, Γερμανού σκηνοθέτη. Και η πρώτη που βλέπουμε σε εμπορική προβολή στη χώρα μας. Ο Markus Goller ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός μοντέρ στην FILMHAUS München. Από το 1992 εργάστηκε ως ανεξάρτητος μοντέρ ταινιών μεγάλου μήκους, διαφημιστικών και μουσικών βίντεο. Από το 1998 έχει σκηνοθετήσει πολυάριθμα διαφημιστικά και ντοκιμαντέρ και το 2002 γύρισε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, «Mask Under Mask».

Ένα για το δρόμο (One for the Road) Poster Πόστερ Wallpaper
Η τελευταία του ταινία γυρίστηκε σε 35 ημέρες, από τα τέλη Απριλίου έως τα μέσα Ιουνίου 2021, στο Βερολίνο. Βγήκε στις γερμανικές αίθουσες στις 26 Οκτωβρίου του 2023 και έκανε εισπράξεις εκεί γύρω στο 1,5 εκατομμύριο δολάρια, ενώ οι έως τώρα παγκόσμιες εισπράξεις της φτάνουν τα 2,8 εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: Ο Μαρκ είναι ένας 30something εργοδηγός, που ζει κι εργάζεται στο Βερολίνο. Τα πρωινά δουλεύει σε τεράστιο εργοτάξιο ανέγερσης μιας πολυκατοικίας. Είναι πολύ καλός στη δουλειά του και καταφέρνει να βρίσκει λύσεις χωρίς αντιπαραθέσεις, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την εκτίμηση τόσο των ανωτέρων του όσο κι όσων εργάζονται γι' αυτόν. Τα βράδια... είναι μια άλλη ιστορία. Κάθε βράδυ πίνει δίχως αύριο στα αγαπημένα του στέκια. Περνάει καλά, το διασκεδάζει, θεωρεί ότι το ελέγχει, δεν θεωρεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Έως ότου, ένα βράδυ, μετά από κατανάλωση λίτρων αλκοόλ, αποφασίζει να... παρκάρει καλύτερα το αυτοκίνητό του. 

Για κακή (ή μήπως για καλή; ) του τύχη, εποχούμενος αστυνομικός, του κάνει αλκοτέστ. Και προφανώς τα επίπεδα αλκοόλ στο αίμα του Μαρκ ξεπερνούν τα όρια και λογικά χάνει το δίπλωμά του. Για να το ξανακερδίσει πρέπει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών τεστ. Και να παρακολουθήσει υποχρεωτικά κάποια μαθήματα, που του φαίνονται ιδιαίτερα βαρετά. Ο Μαρκ είναι σίγουρος ότι θα ξεμπερδέψει εύκολα με τη διαδικασία και βάζει στοίχημα με τον κολλητό του ότι δεν θα αγγίξει αλκοόλ για τρεις μήνες. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως τα περιμένει. Κι αντί η κατάστασή του σε σχέση με το αλκοόλ να καλυτερεύει, χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο, όπως προβλέπει η «συμμαθήτριά» του Έλενα. Πού θα καταλήξει όλο αυτό;

Η άποψή μας: Έχουμε δει πολλές ταινίες όπου προβάλλεται η ολέθρια επίδραση του αλκοόλ στη ζωή όσων πίνουν πάνω από ένα... ποτηράκι ημερησίως. Από τον «Μεθύστακα» του Ορέστη Μακρή και το «Μέρες κρασιού και λουλουδιών» με τον Jack Lemmon, μέχρι το σπαραχτικό «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» με τον Nicolas Cage και το πιο πρόσφατο, πολύ αγαπημένο από το ελληνικό κοινό «Άσπρο πάτο» με τον Mads Mikkelsen, η διαδρομή είναι λίγο πολύ προβλέψιμη και προβλεπόμενη. Τούτη η ταινία προσπαθεί αν μη τι άλλο να αποφύγει το μελόδραμα κι εν πολλοίς τα καταφέρνει. Αν και ξέρεις ότι να, σε μια στιγμή, θα υπάρξει ατύχημα λόγω του ποτού κι ότι να, σε άλλη στιγμή, ο ήρωας θα πιάσει πάτο, καθώς πρέπει να φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει παρακάτω και – λίγο αναγκαστικά – ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω, εντέλει, θα νικήσει τα όποια σκοτάδια του. 

Δεν σε πολυχαλάει όμως αυτό. Κι αυτό ισχύει επειδή, αν και σχεδόν δύο ώρες η ταινία, δεν σε αφήνει να βαρεθείς κι επειδή, επίσης, συμπαθούμε τον ήρωα, χωρίς εκείνος (και μέσω αυτού, ο σκηνοθέτης) να «γκλαμουροποιήσει» τη χρήση αλκοόλ. Που επίσης είναι επικίνδυνο να συμβεί σε κάποια ταινία, ακόμα κι αν οι δημιουργοί της έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο εδώ, το γεγονός ότι το backstory του ήρωα δεν κρύβει ένα τραυματικό γεγονός στο παρελθόν: πραγματικά, πίνει επειδή έτσι διασκεδάζει. Λίγο, στο φινάλε (το πραγματικό, όχι εκείνο μετά τα ζενερίκ), υπάρχει μια είδους συμφιλίωση και μια επανασύνδεση, που ακριβώς επειδή δεν έχει γίνει καμία νύξη πουθενά στο σενάριο προηγουμένως, είναι μεν συγκινητική, είναι όμως ταυτόχρονα και ξεκούδουνη. 

Υπάρχει πάντως χιούμορ, υπάρχει ο ενδιαφέρον χαρακτήρας του τουρκικής καταγωγής κολλητού φίλου του Μαρκ – που κλέβει την παράσταση αλά John Cena στα Όσκαρ στην post credits σκηνή – υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον σάουντρακ με προφανή, γνωστά κι άλλα, λιγότερο γνωστά, σούπερ τραγούδια. Και υπάρχει και η αναφορά στην... Καταρίνα Βιτ, που όσοι είμαστε κάποιας ηλικίας, νιώθουμε συμπάθεια για τον πατέρα του ήρωα, τον οποίο τσάκωσε να... αυνανίζεται παρακολουθώντας την να πατινάρει στην TV. Καλές ερμηνείες, καλές προθέσεις, καλό τελικό αποτέλεσμα, με μικρά φάουλ, που όμως μπορείς να τα ξεπεράσεις, μη χάνοντας τη μεγαλύτερη εικόνα. Μικρό το δέμας, τίμιο φιλμάκι.

Ένα για το δρόμο (One for the Road) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2024 από την Filmtrade!
Περισσότερα... »

Oscar Awards 202496th Academy Awards Aftermath: A VERY NOLAN NIGHT

Αν cineτονίσθηκες σχετικά ενωρίτερα εφέτο (1πμ) για την 96η Απονομή των AMPAs, μπορεί να μη έγινες κοινωνός μιας ιδιαίτερα λαμπρής τελετής, ή να έφκιασες συκώτι με τις ανοστιές του Jimmy Kimmel (σωστός ο Τραμπ στην Χ κριτική του, λυπηρό) αλλά ο αληθινός σταρ της βραδιάς ήταν τα Μέλη και ο ακριβοδίκαιος τρόπος που μοίρασαν τον πλούτο, εν εντιθέσει με τα ατοπήματα της τελευταίας 5ετίας. Ο 7κις λούζερ Chris Nolan, παρέμενε ζαμάνια στα πίσω καθίσματα μέχρι την επίσης 7κις χθεσινή δικαίωση του Oppenheimer. Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της οσκαρικής ιστορίας με τον Dark Night και έζμπρωξε την Ακαδημία να ανοίξει τα μάτια σε υποτιμημένα genres είχε την τιμητική του ωστόσο όμως cineβησαν και τα εξής τινά: Δίκαια, τα όσκαρ σεναρίου πήγαν σε Anatomy of a Fall και American Fiction. To The Zone of Interest αναμενόμενα έδρεψε τον κότινο της διεθνούς παραγωγής (πρωτιά για την Αγγλία) όπως και του Ήχου που ήταν όλα τα λεφτά, ήχος ο οποίος έδρασε συν-σκηνοθέτησε με τον Glazer ουσιαστικά.

Oscar Awards 2024

Κύριε Νόλαν μου, άξιος, αλλά sweep δε θα κάνεις. Barbie μου γλυκιά, βολέψου με το τραγούδι (η νεότερη δις οσκαρούχα Billie Eilish στα 23 της), διότι στα below the line υπάρχει King Lanthimos με το χρυσοποίκιλτο κουαρτέτο Makeup – Σκηνικά – Κοστούμια και την ηθοποιάρα Emma Stone δις νικήτρια στα 35 της, έναντι της Gladstone για την οποία εύκολα θα περίμενε κάποιος επικράτηση λόγω της first nations καταγωγής της αλλά... Εγώ λέω παλουκάρια φταίτε γιατί δε τη βγάλατε στο σαπόρτινγκ μα είναι αργά για δάκρυα τώρα Lilly. Μεγάλη χαρά η επιτέλους (πέραν σεναρίου στο παρελθόν) βράβευση του Wes Anderson και του Henry Sugar στα μικρομηκάδικα, γιατί είχε καταντήσει ανέκδοτο, μόνο το ντοκιμαντέρ του έχει μείνει του καλλιτέχνη να διαγωνιστεί πλέον. Δίκαια και οι ρόλοι, με τον Bradley Cooper να μετρά μια ντουζίνα ήττες που νομοτελειακά θα μεταφραστεί οσονούπω σε νίκη έναντι συνόλου καριέρας ή το καθαυτό τιμητικό όσκαρ. 

 Αυτό βέβαια το εύρημα να βγαίνουν πέντε βραβευμένοι ηθοποιοί και να λιβανίζουν τον ρόλο του κάθε υποψηφίου στις 4 ερμηνευτικές κατηγορίες είναι άσχημο κριντζάρισμα ενώ το in memoriam με Μποτσέλι πατέρα και υιό να τραγουδούν κον τε παρτιρό είναι μακάβριο αστείο για τους γνωρίζοντες την ιταλική. Το 3ωρο κουραστικό κατά παράδοση, οι ευχαριστήριοι λόγοι κλασικά βαρετοί, ενώ το “γυμνό” του Τζον Σένα της παρουσίασης των Κοστουμιών για να κλείσει το μάτι στην 50χρονη επέτειο από την περαντζάδα του ξεβράκωτου εισβολέα Robert Opel επί σκηνής ήταν μια κάποια τσαχπινιά ομολογουμένως. Η επίσης έξυπνα δομημένη σειρά των βραβείων δημιούργησε ένα σασπένς για δήθεν στα ίσα κοντράρισμα μεταξύ Oppenheimer – Poor Things αλλά η ανακοίνωση δια στόματος Pacino έλυσε το γρίφο. Ο Christopher Nolan κέρδισε κατά κράτος μεν, όμως ο Yorgos καθιερώθηκε πλέον ως ελίτ σκηνοθέτης και η Ελλάδα οφείλει να καυχάται και να αγαλλιάζει διαυτό. Ο Λάνθιμος κάνει λαμπρή καριέρα στο Χόλυγουντ με ολόδική του υπογραφή, ξεχωριστή αισθητική και μάλιστα με την ικανότητα να εμπνέει σημαντικά ονόματα ερμηνευτών που δουλεύουν μαζί του να ορκίζονται στο όνομά του. 

Από τα ratings συμπαθητικά πήγε αυτό, τουλάχιστον πάνω από την περισινή κατρακύλα. Το σόου χρήζει (διαρκούς) ανανέωσης, σοβαρής σύντμησης και ανανεωτικής σκηνοθετικής άποψης. Ευτυχώς, χαίρομαι που το ξανατονίζω, τα Μέλη έδειξαν το αυτονόητο αλλά ουχί αυταπόδεικτο πως γνωρίζουν δηλαδή να βραβεύουν αποτέλεσμα και όχι μόνο δικαιωματισμούς και liberal τινά πολιτικάντικα κι αυτό με κρατά αισιόδοξο για το μέλλον. Δες τις βραβεύσεις αναλυτικά, και του χρόνου πάλε φίλος ραντεβού... στα οσκαράδικα. 

PS: Take a bow Hayao Miyazaki, δις οσκαρουχος στα 83 του χρόνια!

Ακολουθεί η πλήρης λίστα βραβεύσεων:

Best picture 
"Oppenheimer" — Winner 
"American Fiction" 
"Anatomy of a Fall" 
"Barbie" 
"The Holdovers" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Maestro" 
"Past Lives" 
"Poor Things" 
"The Zone of Interest" 

Best supporting actress 
Da'Vine Joy Randolph, "The Holdovers" — Winner 
Emily Blunt, "Oppenheimer" 
Danielle Brooks, "The Color Purple" 
America Ferrera, "Barbie" 
Jodie Foster, "Nyad" 

Best animated short film 
"War Is Over! Inspired by the Music of John & Yoko" — Winner 
"Letter to a Pig" 
"Ninety-Five Senses" 
"Our Uniform" 
"Pachyderm" 

Best animated feature film 
"The Boy and the Heron" — Winner 
"Elemental" 
"Nimona" 
"Robot Dreams" 
"Spider-Man: Across the Spider-Verse" 

Best original screenplay 
"Anatomy of a Fall" — Winner 
"The Holdovers" 
"Maestro" 
"May December" 
"Past Lives" 

Best adapted screenplay 
"American Fiction" — Winner 
"Barbie" 
"Oppenheimer" 
"Poor Things" 
"The Zone of Interest" 

Best makeup and hairstyling 
"Poor Things" — Winner 
"Golda" 
"Maestro" 
"Oppenheimer" 
"Society of the Snow" 

Best production design 
"Poor Things" — Winner 
"Barbie" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Napoleon" 
"Oppenheimer" 

Best costume design 
"Poor Things" — Winner 
"Barbie" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Napoleon" 
"Oppenheimer" 

Best international feature film 
"The Zone of Interest," United Kingdom — Winner 
"Io Capitano," Italy 
"Perfect Days," Japan 
"Society of the Snow," Spain 
"The Teachers' Lounge," Germany 

Best supporting actor 
Robert Downey Jr., "Oppenheimer" — Winner 
Sterling K. Brown, "American Fiction" 
Robert De Niro, "Killers of the Flower Moon" 
Ryan Gosling, "Barbie" 
Mark Ruffalo, "Poor Things" 

Best visual effects 
"Godzilla Minus One" — Winner 
"The Creator" 
"Guardians of the Galaxy Vol. 3" 
"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" 
"Napoleon" 

Best film editing 
"Oppenheimer" — Winner 
"Anatomy of a Fall" 
"The Holdovers" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Poor Things" 

Best documentary short film 
"The Last Repair Shop" — Winner 
"The ABCs of Book Banning" 
"The Barber of Little Rock" 
"Island in Between" 
"Nǎi Nai & Wài Pó" 

Best documentary feature film 
"20 Days in Mariupol" — Winner 
"Bobi Wine: The People's President" 
"The Eternal Memory" 
"Four Daughters" 
"To Kill a Tiger" 

Best cinematography 
"Oppenheimer" — Winner 
"El Conde" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Maestro" 
"Poor Things" 

Best live action short film 
"The Wonderful Story of Henry Sugar" — Winner 
"The After" 
"Invincible" 
"Knight of Fortune" 
"Red, White and Blue" 

Best sound 
"The Zone of Interest" — Winner 
"The Creator" 
"Maestro" 
"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" 
"Oppenheimer" 

Best original score 
"Oppenheimer" — Winner 
"American Fiction" 
"Indiana Jones and the Dial of Destiny" 
"Killers of the Flower Moon" 
"Poor Things" 

Best original song 
"What Was I Made For?" from "Barbie" — Winner 
"It Never Went Away" from "American Symphony" 
"I'm Just Ken" from "Barbie" 
"The Fire Inside" from "Flamin' Hot" 
"Wahzhazhe (A Song For My People)" from "Killers of the Flower Moon" 

Best actor 
Cillian Murphy, "Oppenheimer" — Winner 
Bradley Cooper, "Maestro" 
Colman Domingo, "Rustin" 
Paul Giamatti, "The Holdovers" 
Jeffrey Wright, "American Fiction" 

Best director 
Christopher Nolan, "Oppenheimer" — Winner 
Jonathan Glazer, "The Zone of Interest" 
Yorgos Lanthimos, "Poor Things" 
Martin Scorsese, "Killers of the Flower Moon" 
Justine Triet, "Anatomy of a Fall" 

Best actress Emma Stone, 
"Poor Things" — Winner 
Annette Bening, "Nyad" 
Lily Gladstone, "Killers of the Flower Moon" 
Sandra Hüller, "Anatomy of a Fall" 
Carey Mulligan, "Maestro"
gaRis


Περισσότερα... »

 

Oscar Awards 2023FINAL 96TH OSCARS PREDIX: ΕΝΑ ΔΕΚΑΡΙ ΓΙΑ ΤΡΕΙΣ

Κοροϊδευόμαστε τώρα έτσι; Όσοι εξακολουθούμε για κάποια αδιευκρίνιστη αιτία να παρακολουθούμε τα Όσκαρς για κοντά σαράντα (γκουχ, γκουχ...) χρόνια, τα μισά από τα οποία με επίσημη καταγραφή προβλέψεων, δεν έχουμε παρά να ανακηρύξουμε πέραν λογικής αμφιβολίας το Oppenheimer του Chris Nolan αδιαφιλονίκητο νικητή της κυριακάτικης βραδιάς. Σε τέτοια βαθμό μάλιστα που το θεμελιώδες ερώτημα προκύπτει (μετά από τη σάρωση εννέα από τις ένδεκα γκίλντες, συμπεριλαμβανομένων των Σκηνοθετών, Παραγωγών, Ηθοποιών αλλά και των βρετανικών BAFTAs) αν εντέλει προσγειωθεί στο μαγικό αριθμό των δέκα αγαλματιδίων (από 13 υποψηφιότητες), συντροφιά με το μοναχούλι West Side Story (το παλιό, ορθόδοξο) ή φρενάρει στα εννέα, ωσάν τον Τελευταίο Αυτοκράτορα. Εννοείται πως τα τελευταία τριάντα χρόνια η Ακαδημία επέβαλλε τη μοιρασιά του πλούτου ενώ η τρέλα (βλ. κατάρα) του preferential ballot μας ξεφύτρωσε ουκ ολίγες περιπτώσεις καλύτερης ταινίας της χρονιάς με μόλις 2-3 συνολικές νίκες.

Oscar Awards 2023

Από την άλλη, ο Marty οδεύει για άλλο ένα αρνητικό 10άρι, εκτός εάν η Lilly Gladstone, νικήτρια στα SAGs, επιβληθεί της Emma Stone, συμπαραγωγού του Yorgos και νικήτριας των BAFTAs. Επίσης, αν η λογική φέρει τη Barbie να κυριαρχεί σε σκηνικά-κοστούμια-production design (πέραν της σιγουράντζας στο τραγούδι), τότε ο Lanthimos θα οδεύσει κι αυτός για το αρνητικό δεκάρι σα τον Scorsese, με την προϋπόθεση να κερδίσει η Stone την Gladstone ειδάλλως πάμε για τίποτα στα 11. Αν τώρα γίνει ένα μικρό θαύμα και κερδίσει το Poor Things, θα επισυμβεί μια ρεπετισιόν του Nomandland με τη Frances McDormand με νίκες πρωταγωνίστριας και συμπαραγωγού. 

Οι δυο κοντινότεροι, χάριν γούστου τώρα, αντίπαλοι του Oppenheimer διαφαίνονται οι American Fiction (TIFF) και Holdovers (απρόσμενος νικητής στα ACE), αμφότεροι δυνατοί διεκδικητές στα σενάρια, που ως παγκοίνως γνωστό είναι σχεδόν ο απόλυτος δείκτης τελικής επικράτησης στην Καλύτερη Ταινία. Τώρα αν κερδίσει (στο πρωτότυπο σενάριο) Η Ανατομία μιας Πτώσης και κλέψει το πορτοφόλι του Oppenheimer στο τελευταίο βραβείο ξημερώματα, οκ, θα το βιώσουμε και δαύτο (Parasite, κανείς; ) Φυσικά και θα ήθελα (διακαώς) νίκες των Braddley Cooper, Wim Venders, Ryan Gosling, Lanthimos και δε συμμαζεύεται αλλά...συμμαζεύομαι. 

Θα περιοριστώ σε ένα ακόμα cineτό 75%-80% επιτυχημένων μαντεψιών κόντρα στο cineσθημα και πορευόμεθα αναλόγως. Άλλη μια οσκαρική σεζόν ρίχνει αυλαία, σε μια χρονιά προβλέψιμη που όσο κι αν απευχθώ θα διανθιστεί με βραβεύσεις συγκεκριμένου αφηγήματος, ας το θέσω έτσι κομσά, όμως για το aftermath τα λέμε από εβδομάδα, πάντα από το Moviesltd.gr. Φιλιά και καλή μας απόλαυση.: 

ΦΑΒΟΡΙ!
ΑΟΥΤΣΑΙΝΤΕΡ!
ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ!
    
ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ
OPPENHEIMER Emma Thomas, Charles Roven and Christopher Nolan, Producers
POOR THINGS Ed Guiney, Andrew Lowe, Yorgos Lanthimos and Emma Stone, Producers 
AMERICAN FICTION Ben LeClair, Nikos Karamigios, Cord Jefferson and Jermaine Johnson, Producers 
ANATOMY OF A FALL Marie-Ange Luciani and David Thion, Producers 
BARBIE David Heyman, Margot Robbie, Tom Ackerley and Robbie Brenner, Producers 
THE HOLDOVERS Mark Johnson, Producer 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Dan Friedkin, Bradley Thomas, Martin Scorsese and Daniel Lupi, Producers 
MAESTRO Bradley Cooper, Steven Spielberg, Fred Berner, Amy Durning and Kristie Macosko Krieger, Producers 
PAST LIVES David Hinojosa, Christine Vachon and Pamela Koffler, Producers 
THE ZONE OF INTEREST James Wilson, Producer

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ 
OPPENHEIMER Christopher Nolan
POOR THINGS Yorgos Lanthimos
ANATOMY OF A FALL Justine Triet 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Martin Scorsese 
THE ZONE OF INTEREST Jonathan Glazer

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ  
LILY GLADSTONE Killers of the Flower Moon 
EMMA STONE Poor Things
ANNETTE BENING Nyad 
SANDRA HÜLLER Anatomy of a Fall 
CAREY MULLIGAN Maestro 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
CILLIAN MURPHY Oppenheimer 
BRADLEY COOPER Maestro 
COLMAN DOMINGO Rustin 
PAUL GIAMATTI The Holdovers 
JEFFREY WRIGHT American Fiction

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
DA'VINE JOY RANDOLPH The Holdovers
DANIELLE BROOKS The Color Purple 
EMILY BLUNT Oppenheimer 
AMERICA FERRERA Barbie 
JODIE FOSTER Nyad 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΝΔΡΙΚΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ
ROBERT DOWNEY JR. Oppenheimer 
RYAN GOSLING Barbie 
STERLING K. BROWN American Fiction 
ROBERT DE NIRO Killers of the Flower Moon 
MARK RUFFALO Poor Things

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΙΑΣΚΕΥΑΣΜΕΝΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
AMERICAN FICTION Written for the screen by Cord Jefferson 
OPPENHEIMER Written for the screen by Christopher Nolan
BARBIE Written by Greta Gerwig & Noah Baumbach 
POOR THINGS Screenplay by Tony McNamara 
THE ZONE OF INTEREST Written by Jonathan Glazer

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ ΣΕΝΑΡΙΟ
ANATOMY OF A FALL Screenplay - Justine Triet and Arthur Harari 
PAST LIVES Written by Celine Song
THE HOLDOVERS Written by David Hemingson 
MAESTRO Written by Bradley Cooper & Josh Singer 
MAY DECEMBER Screenplay by Samy Burch; Story by Samy Burch & Alex Mechanik 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ
OPPENHEIMER Hoyte van Hoytema 
POOR THINGS Robbie Ryan
EL CONDE Edward Lachman 
KILLERS OF THE FLOWER MOON Rodrigo Prieto 
MAESTRO Matthew Libatique 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΕΝΔΥΜΑΤΟΛΟΓΙΑ 
BARBIE Jacqueline Durran 
POOR THINGS Holly Waddington
KILLERS OF THE FLOWER MOON Jacqueline West 
NAPOLEON Janty Yates and Dave Crossman 
OPPENHEIMER Ellen Mirojnick 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΟΝΤΑΖ
OPPENHEIMER Jennifer Lame
KILLERS OF THE FLOWER MOON Thelma Schoonmaker
THE ANATOMY OF A FALL Laurent Sénéchal 
THE HOLDOVERS Kevin Tent 
POOR THINGS Yorgos Mavropsaridis

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΑΚΙΓΙΑΖ ΚΑΙ ΚΟΜΜΩΣΕΙΣ
MAESTRO Kazu Hiro, Kay Georgiou and Lori McCoy-Bell 
POOR THINGS Nadia Stacey, Mark Coulier and Josh Weston 
GOLDA Karen Hartley Thomas, Suzi Battersby and Ashra Kelly-Blue 
OPPENHEIMER Luisa Abel 
SOCIETY OF THE SNOW Ana López-Puigcerver, David Martí and Montse Ribé

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ  
BARBIE Production Design: Sarah Greenwood; Set Decoration: Katie Spencer 
POOR THINGS Production Design: James Price and Shona Heath; Set Decoration: Zsuzsa Mihalek
KILLERS OF THE FLOWER MOON Production Design: Jack Fisk; Set Decoration: Adam Willis 
NAPOLEON Production Design: Arthur Max; Set Decoration: Elli Griff 
OPPENHEIMER Production Design: Ruth De Jong; Set Decoration: Claire Kaufman 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ 
OPPENHEIMER Ludwig Göransson
KILLERS OF THE FLOWER MOON Robbie Robertson
AMERICAN FICTION Laura Karpman 
INDIANA JONES AND THE DIAL OF DESTINY John Williams 
POOR THINGS Jerskin Fendrix

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ 
WHAT WAS I MADE FOR? from Barbie; Music and Lyric by Billie Eilish and Finneas O'Connell
I'M JUST KEN from Barbie; Music and Lyric by Mark Ronson and Andrew Wyatt 
THE FIRE INSIDE from Flamin' Hot; Music and Lyric by Diane Warren 
IT NEVER WENT AWAY from American Symphony; Music and Lyric by Jon Batiste and Dan Wilson 
WAHZHAZHE (A SONG FOR MY PEOPLE) from Killers of the Flower Moon; Music and Lyric by Scott George 

ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΗΧΟΣ 
OPPENHEIMER Willie Burton, Richard King, Gary A. Rizzo and Kevin O'Connell 
THE ZONE OF INTEREST Tarn Willers and Johnnie Burn
THE CREATOR Ian Voigt, Erik Aadahl, Ethan Van der Ryn, Tom Ozanich and Dean Zupancic 
MAESTRO Steven A. Morrow, Richard King, Jason Ruder, Tom Ozanich and Dean Zupancic 
MISSION: IMPOSSIBLE - DEAD RECKONING PART ONE Chris Munro, James H. Mather, Chris Burdon and Mark Taylor 

ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΟΠΤΙΚΑ ΕΦΕ
GODZILLA MINUS ONE Takashi Yamazaki, Kiyoko Shibuya, Masaki Takahashi and Tatsuji Nojima
THE CREATOR Jay Cooper, Ian Comley, Andrew Roberts and Neil Corbould 
GUARDIANS OF THE GALAXY VOL. 3 Stephane Ceretti, Alexis Wajsbrot, Guy Williams and Theo Bialek 
MISSION: IMPOSSIBLE - DEAD RECKONING PART ONE Alex Wuttke, Simone Coco, Jeff Sutherland and Neil Corbould 
NAPOLEON Charley Henley, Luc-Ewen Martin-Fenouillet, Simone Coco and Neil Corbould

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ANIMATION 
SPIDER-MAN: ACROSS THE SPIDER-VERSE Kemp Powers, Justin K. Thompson, Phil Lord, Christopher Miller and Amy Pascal
THE BOY AND THE HERON Hayao Miyazaki and Toshio Suzuki 
ELEMENTAL Peter Sohn and Denise Ream 
NIMONA Nick Bruno, Troy Quane, Karen Ryan and Julie Zackary 
ROBOT DREAMS Pablo Berger, Ibon Cormenzana, Ignasi Estapé and Sandra Tapia Díaz 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 
20 DAYS IN MARIUPOL Mstyslav Chernov, Michelle Mizner and Raney Aronson-Rath
BOBI WINE: THE PEOPLE'S PRESIDENT Moses Bwayo, Christopher Sharp and John Battsek 
THE ETERNAL MEMORY 
FOUR DAUGHTERS Kaouther Ben Hania and Nadim Cheikhrouha 
TO KILL A TIGER Nisha Pahuja, Cornelia Principe and David Oppenheim 

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΑΙΝΙΑ
THE ZONE OF INTEREST United Kingdom
SOCIETY OF THE SNOW Spain 
IO CAPITANO Italy 
PERFECT DAYS Japan 
THE TEACHERS' LOUNGE Germany 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ANIMATION
LETTER TO A PIG Tal Kantor and Amit R. Gicelter 
WAR IS OVER! INSPIRED BY THE MUSIC OF JOHN & YOKO Dave Mullins and Brad Booker
NINETY-FIVE SENSES Jerusha Hess and Jared Hess 
OUR UNIFORM Yegane Moghaddam 
PACHYDERME Stéphanie Clément and Marc Rius 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ
THE ABCS OF BOOK BANNING Sheila Nevins and Trish Adlesic 
NǍI NAI & WÀI PÓ Sean Wang and Sam Davis
THE BARBER OF LITTLE ROCK John Hoffman and Christine Turner 
ISLAND IN BETWEEN S. Leo Chiang and Jean Tsien 
THE LAST REPAIR SHOP Ben Proudfoot and Kris Bowers 

ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ ΦΙΛΜ 
THE WONDERFUL STORY OF HENRY SUGAR Wes Anderson and Steven Rales
THE AFTER Misan Harriman and Nicky Bentham 
INVINCIBLE Vincent René-Lortie and Samuel Caron 
KNIGHT OF FORTUNE Lasse Lyskjær Noer and Christian Norlyk 
RED, WHITE AND BLUE Nazrin Choudhury and Sara McFarlane 

gaRis
Περισσότερα... »

Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part Two) Poster ΠόστερDune: Μέρος Δεύτερο
του Denis Villeneuve. Με τους Timothée Chalamet, Zendaya, Rebecca Ferguson, Josh Brolin, Austin Butler, Florence Pugh, Dave Bautista, Christopher Walken, Léa Seydoux, Souheila Yacoub, Stellan Skarsgård, Charlotte Rampling, Javier Bardem.

Ο Ατρείδης της Αραβίας
γράφει ο gaRis (@takisgaris)

Τώρα να ομιλήσω ως Καναδός, θιασώτης του Denis Villeneuve εξαπαλών ονύχων ή κάτι-σαν εκπρόσωπος της νέας γενιάς που γεμώνει ασφυχτικά τα μαλτιπλέξια; Ή σάμπως είναι πιο ταιριαστό το θέμα να ιδωθεί υπό το πρίσμα των φανς του Dune σύμπαντος, όσων ακόμη ζουν από τα 1965 οπόταν έσκασε η βόμβα της σειράς των βιβλίων του Frank Herbert και των καρακαλτάδων που τους βρίσκεις Lynch και Jodorowski γωνία στα αλήστου έιτιζ; Μου βάζεις δύσκολα που λέει και η Νατάσσα αλλά Denis μου το χαρακτήρα σου τον έδειξαν τα έργα σου. Ας το πάρουμε λάου λάου λοιπόν. 

Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part Two) Quad Poster
Καταρχάς Τσικνοπέμπτη και τρελό Πατρινό κεντελάμπόγκο δεν το λές με την καμία το μεγαλοεγχείρημα δαύτο. Υπάρχει μια σολεμνιά, ένας Επιδαύριος στόμφος που σούρχεται η σκέψη δεν μπορεί τώρα από κάπου θα πεταχτεί ο Αιμίλιος Βεάκης με την Άννα Συνοδινού για να απογειωθεί η μέθεξις ναούμ. Μπροστά στο δέος του Zimmer με τον γερμανικό εξπρεσιονισμό που μπογιατίζει ο φακός του Fraser (βραβευμένοι στο πρώτο Dune προ 3τίας) η κάτω γνάθος κατρακυλά στα πατώματα της IMAX που τραντάσσεται και πάλι συθέμελα με ήχο μεθυστικά απόκοσμο και world-building διαπλανητικού λέβελ.

Έχουμε ευτυχώς αφήσει πίσω το εξποζίσιον που σχεδόν αναγκαστικά μετέτρεψε την αφήγηση περίπου σαν ένα τρίωρο τήζερ τουτουνού και προχωράμε, όχι ακριβώς γοργά πάλι, συνοδοιπόροι του Πωλ - Chalamet των Ατρειδών στο μέγα της ζωής του ταξείδιον, με συντρόφισσα μαμά Rebbeca Ferguson και φιλενάδα Zendaya για να πετύχει τρία πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Αφενός το γδικιωμό της δολοφονίας του πατρός Leto, αφετέρου την εγκαθίδρυσή του ως απόλυτου μονάρχη των Αρακκιδέων και εντέλει την ενηλικίωσή του ως Μεσσία με την αρωγή των Φρέμεν του Javier Bardem. Παρεμπί, τόσο ο Timmy ωριμάζει εμφανώς ως πρωταγωνιστής όσο και ηγέτης ενός εξόχου καστ με υπερατού τον αγνώριστο δολοφονικό εξάδελφο Austin Butler και από κοντά Zendaya και Rebecca. Οι Pugh, Walken, Bautista ολίγον διακοσμητικοί ως ρόλοι ενώ για να σφυρίζουμε ότι βλέπουμε ο πρωταγωνιστής εδωνά είναι ο σκηνοθεταράς Villeneuve. 

Και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε; Μετά το ζμπαράλιασμα του μποξ όφφι, πάμε τουλάχιστον για ένα ακόμα Dune (το Messiah ίσως; ) και πολλά πρήκουελ. Ο Κεμπεκουά λίγη σχέση πλέον έχει με το μειράκιο των Incendies - Enemy ενώ με το αγαπημένο μου Arrival έχει επιδείξει κοχόνες για μεγάλα πραματάκια. Το Dune είναι η σφραγίδα γνησιότητας της στοχοπροσήλωσης, μεθοδικότητας, καλλιτεχνικής ευθυβολίας, στήριξης κολοσσιαίων πρότζεκτς που κοιτούν κατάματα τη νεολαία, αγκαλιάζοντας συνάμα την κριτική αποδοχή. Μολαταύτα, δε με άγγιξε πέραν του κερδισμένου θαυμασμού το όλον Dune, δεν τρελαίνομαι για τη cineχεια, μου έλειψε ακόμη - ακόμη και το νοσταλγικό καμπ τύπου Star Wars ή μια φερειπείν επική αθωότητα Λόρενς της Αραβίας, τόσο ξεκάθαρου τέμπλεητ και ομάζ στην τοιαύτη περίπτωσή μας. 

Από την άλληνα, μπορεί να είμαι μοναχά εγώ και οι ιδιοσυγκρασίες μου αλλά στο φινάλε-φινάλε αν έχω να διαλέξω μεταξύ μιας σούπερ ραφιναρισμένης σπέις όπερας και την μπουχτιστική αμετροέπεια της Marvelοψευτιάς, ε τότε σημειώσατε στάνταρ άσσο. Το Dune προόρισται να μακροημερεύσει και θα το επιτύχει ως franchise. O Denis είναι καλλιτεχνάρα και θα τον παρακαλούσα να αφήσει τα ρημέηκ τύπου Cleopatra και να κάνει μια πιο απελευθερωμένη ταινία, προσωπικότερη, να επιστρέψει λίγο στη γειτονίτσα του. Εκτός αν έχει πάθει Nolan που για τους περισσότερους είναι μέγιστος έπαινος και ουχί κουσούρι, οπότε ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τα μεγαλοστούντιος του Χόλυγουντ. Γιαταμέ, ψοφάω για cineσθημα και το δείγμα εδώ εζυγίσθη και ευρέθη κάπως ολιγοβαρές.

Dune: Μέρος Δεύτερο (Dune: Part Two) Rating


Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Φεβρουαρίου 2024 από την Tanweer!
Περισσότερα... »

Υπέροχες μέρες (Perfect Days) Poster ΠόστερΥπέροχες μέρες
του Wim Wenders. Με τους Koji Yakusho, Tokio Emoto, Arisa Nakano, Aoi Yamada, Yumi Aso, Sayuri Ishikawa, Tomokazu Miura as Tomoyama, Min Tanaka.


''...And I'm feeling good''!!!
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Ωδή στην καθημερινότητα

Το The Tokyo Toilet Project (ή ΤΤΤ) ήταν μια ιδέα, που ήθελε να παρουσιάσει σε ολόκληρο τον κόσμο την κουλτούρα φιλοξενίας της χώρας αυτής της Άπω Ανατολής. Προτάθηκε από ιθύνοντες, που είχαν στο νου τους οι τουαλέτες να είναι έτοιμες για τους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο του 2020, οι οποίοι, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, πραγματοποιήθηκαν εντέλει το 2021, χωρίς ουσιαστικά την παρουσία θεατών. Σε ότι αφορά τον Wenders, η κινηματογραφική εκδοχή του project του προτάθηκε ως ανάθεση αν το καλοσκεφτεί κανείς: του ζητήθηκε να γυρίσει 4 με 5 ταινίες μικρού μήκους, 15 λεπτών η καθεμία, με θέμα τις συγκεκριμένες – 17 τον αριθμό – τουαλέτες, στην περιοχή Shibuya του Τόκιο, εν είδει ντοκιμαντέρ. Στον Wenders άρεσε η ιδέα, αλλά την τροποποίησε για να τη φέρει στα μέτρα του. Έτσι γύρισε τούτη τη μεγάλη μήκους ταινία, στην οποία εμφανίζονται οι 9 από τις 17 τουαλέτες, ως μυθοπλασία, με γυρίσματα που κράτησαν μόλις 17 ημέρες.

Υπέροχες μέρες (Perfect Days) Poster Πόστερ Wallpaper
Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα, και μάλιστα τιμήθηκε με το βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής και με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας, για τον Koji Yakusho. Επίσης, αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Ιαπωνίας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ, μπαίνοντας στην προνομιούχα τελική πεντάδα. Και είναι η πρώτη φορά που η Ιαπωνία καταθέτει ταινία στη συγκεκριμένη κατηγορία, που δεν την έχει γυρίσει Ιάπωνας σκηνοθέτης. 

Φιλμογραφία: Αυτή είναι η 23η μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του γεννημένου στις 14 Αυγούστου του 1945 (πλησιάζει δηλαδή στα 80 του χρόνια!) στο Ντίσελντορφ, Γερμανού σκηνοθέτη. Το πλήρες του όνομα είναι Ernst Wilhelm Wenders. Έχει γυρίσει μόνος του και 11 ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους. Οι πέντε αγαπημένες μου ταινίες του την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο, είναι οι εξής: 1) «Παρίσι, Τέξας» (Paris, Texas, 1984), 2) «Τα φτερά του έρωτα» (Der Himmel über Berlin, 1987), 3) «Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι» (Die Angst des Tormanns beim Elfmeter, 1972), 4) «Υπέροχες μέρες» (Perfect Days, 2023) και «Ένας Αμερικανός φίλος» (Der amerikanische Freund, 1977).

Η υπόθεση: Ο Χιραγιάμα μοιάζει να είναι απόλυτα ικανοποιημένος με την καθημερινότητά του, εργαζόμενος ως καθαριστής τουαλετών στο Τόκιο. Πέρα από την αυστηρά δομημένη καθημερινή του εργασία, απολαμβάνει το πάθος του για τη μουσική και τα βιβλία. Και αγαπάει πολύ τα δέντρα, τα οποία και λατρεύει να φωτογραφίζει. Μια σειρά από απροσδόκητες συναντήσεις αποκαλύπτουν σταδιακά περισσότερες λεπτομέρειες για το παρελθόν του.

Η άποψή μας: Ο ήρωας της τελευταίας ταινίας του Wenders λέγεται Χιραγιάμα. Καθόλου τυχαία, έτσι ονομάζεται και ο ήρωας της τελευταίας ταινίας που γύρισε πριν από πάνω από 60 χρόνια, ο δάσκαλός του (όπως συνηθίζει να τον χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Wim), ο σπουδαίος Yasujirô Ozu. Μιλάμε για το «Φθινοπωρινό απόγευμα» (Sanma no aji/ An Autumn Afternoon, 1962). Ο πιο... Αμερικάνος από τους Γερμανούς σκηνοθέτες είναι ταυτόχρονα και ο πιο... Ιάπωνας. Και σε τούτη του την ταινία, ξαναβρίσκει επιτέλους τη φόρμα του σε ότι αφορά φιλμ μυθοπλασίας, που θαρρείς την είχε χάσει για πάντα μετά τα «Φτερά του έρωτα», από το 1987, δηλαδή για σχεδόν 4 δεκαετίες, δεν είχε γυρίσει ταινία της προκοπής! 

Τα φεστιβάλ συνέχιζαν να τον έχουν στην ατζέντα τους, καθώς το παρελθόν του ήταν απίστευτα καλό, αλλά θαρρείς και προσπαθούσε να κάνει κάθε φορά μια ταινία χειρότερη από την προηγούμενη! Πλέον, πήγαινες να δεις μια ταινία του Wenders και ήλπιζες τουλάχιστον να μην πεθάνεις από την πλήξη! Ναι, ο άνθρωπος που γύρισε το συγκλονιστικό «Παρίσι, Τέξας» είχε χάσει την έμπνευσή του και γύριζε ταινίες που δεν αφορούσαν κανέναν. Να, όμως, που ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και γύρισε ένα μικρό διαμάντι. Ένα ήσυχο αριστούργημα, μια ταινία – meditation, έναν φόρο τιμής στην ευγένεια, την απλότητα, το ήθος και την αποδοχή. 

Ο Χιραγιάμα δεν ήταν πάντα αυτός που βλέπουμε στην ταινία. Παλιά, ήταν ένας άλλος. Παλιά, αδιαφορούσε. Παλιά, ήταν δυστυχισμένος, ένας ακόμα κυνηγός της επιτυχίας, του πλούτου, της γυαλιστερής επιφάνειας, του ετεροπροσδιορισμού. Κι όλα αυτά εξαιτίας του komorebi: του χορού των φύλλων στον άνεμο δηλαδή, που πέφτουν σαν μία σκιά στον τοίχο μπροστά σου, χάρη σε μία πηγή φωτός που έρχεται από το σύμπαν, από τον ήλιο. Γι' αυτό στα όνειρά του – αλλά όχι μόνο σε αυτά – ο Χιραγιάμα βλέπει αυτά τα παιχνιδίσματα του φωτός με τις σκιές. Είναι ευτυχισμένος ο Χιραγιάμα; Όχι βέβαια. Έχει καταφέρει όμως κάτι πάρα πολύ σημαντικό: να συμφιλιωθεί με τον εαυτό του και να αποδεχθεί την ζωή του. Με τις μικρές χαρές και τις μεγάλες θλίψεις της. 

Για τους βιαστικούς και τους κυνικούς, στην ταινία δεν συμβαίνει απολύτως τίποτε. Ή μάλλον, απλά βλέπουμε τον Χιραγιάμα να βιώνει τη δική του «Μέρα της Μαρμότας»: ξυπνάει, τριμάρει το μουστάκι του, παίρνει τον καφέ του από τον αυτόματο πωλητή έξω από το δωρικό σπίτι όπου μένει, μπαίνει στο παράξενο, μικρό όχημά του, βάζει στο κασετόφωνο αγαπημένα άλμπουμ του παρελθόντος, καθαρίζει τουαλέτες, πίνει την λεμονάδα του πάντα στο ίδιο μαγαζί, τρώει το κολατσιό του πάντα στο ίδιο πάρκο, συναντά τους ίδιους ανθρώπους, πέφτει να κοιμηθεί διαβάζοντας Φόκνερ ή Χάισμιθ, ονειρεύεται και φτου κι από την αρχή. Αυτή είναι η καθημερινότητά του – και δεν διαμαρτύρεται. 

Δεν επιζητά αποδράσεις, γρήγορες απολαύσεις, έντονα φιξάκια, να γίνει πετυχημένος, in, αποδεκτός. Μοιάζει αναχρονιστικός. Και τι αντίθεση, ε; Προτιμά να ακούει μουσική μέσα από αναλογικά μέσα αναπαραγωγής ενώ καθαρίζει τις πλέον hitech τουαλέτες του κόσμου! Μένει «πίσω» ζώντας στην πιο προηγμένη – θα μπορούσε κάποιος να πει μέχρι και ρομποτοποιημένη – τεχνολογικά δυτική κοινωνία. Είναι ταπεινός σε μια εποχής άκρατου εγωισμού. Και όχι, αυτό που φαίνεται ως ρουτίνα και ως επανάληψη, δεν είναι. Δεν είναι αν αντιμετωπίζεις την κάθε μέρα με την ίδια ευχαρίστηση και περιέργεια, όταν ανακαλύπτεις μέσα σε αυτήν τις μικρές χαρές, ένα χαμόγελο, μια ευγενική χειρονομία, το θαύμα της ζωής. 

Δεν θα μπορούσε να τη γυρίσει αυτήν την ταινία ο Wenders όταν ήταν νέος. Δεν θα μπορούσε να τη γυρίσει την ταινία κανένας νέος σε ηλικία σκηνοθέτης: χρειάζεται μια βιωμένη εμπειρία ζωής, ένα καταστάλαγμα, μια επίτευξη μιας ζεν κατάστασης, ένα ξεσκαρτάρισμα από όλα τα περιττά και τα στρεσογόνα. Μια ταινία που λειτουργεί ως χάδι στα μάτια του θεατή, μια ταινία με εξαιρετικό σάουντρακ, όπου όλα τα πολύ γνωστά και πολύ αγαπημένα τραγούδια του ένδοξου παρελθόντος ακούγονται ως βάλσαμο απέναντι στον εγκατεστημένο θόρυβο, ένα – ακόμα – road movie από τον μάστορα του είδους, που αποδεικνύει πως τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα. Και με έναν συγκλονιστικό Koji Yakusho στον πρωταγωνιστικό ρόλο, να ζωντανεύει έναν εντελώς συνειδητοποιημένο άνθρωπο. 

Και στην τελευταία σκηνή της ταινίας, υπό τους ήχους του «Feeling Good» της Nina Simone, με ένα αμοντάριστο, συνεχόμενο close up, βλέπουμε αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο να χαμογελά, να είναι έτοιμος να κλάψει, να είναι γεμάτος συναισθήματα, γεμάτος και πλήρης, να αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα όλων όσων λένε οι στίχοι: «It's a new dawn/ It's a new day/ It's a new life for me, ooh/ And I'm feeling good». Και τι υπέροχο, αυτή η ξεχωριστή ταινία, να έχει καταφέρει να κάνει γκελ στον κόσμο, ε; Όσοι δεν την έχετε δει ακόμα, αντέστε.

Υπέροχες μέρες (Perfect Days) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Φεβρουαρίου 2024 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »

Ο πάγος που καίει (Ran dong / The Breaking Ice) Poster ΠόστερΟ πάγος που καίει
του Anthony Chen. Με τους Zhou Dongyu, Liu Haoran, Qu Chuxiao.


"Jules et Jim" αλά κινέζικα
γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Τρεις καρδιές τον χειμώνα

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο γεννημένος στις 18 Απριλίου του 1984 στη Σιγκαπούρη, Anthony Chen. Το πολύ ιδιαίτερο στοιχείο του συγκεκριμένου σκηνοθέτη είναι ο διεθνισμός του. Πρώτη του ταινία ήταν το «Ilo Ilo» (2013), φιλμ που είχε κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ των Καννών, στο τμήμα «Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών», κερδίζοντας την Χρυσή Κάμερα καλύτερης πρώτης ταινίας από όλα τα επίσημα τμήματα του φεστιβάλ. Η ιστορία διαδραματιζόταν στη Σιγκαπούρη της δεκαετίας του '90, κι αφορούσε στη σχέση μιας υπηρέτριας από τις Φιλιππίνες με τον πιτσιρίκο μιας οικογένειας, που βίωνε την οικονομική κρίση της εποχής. Η συνεννόηση γινόταν στα αγγλικά. Δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του (και η μόνη που έως τώρα είχε προβληθεί εμπορικά στη χώρα μας) ήταν το σπουδαίο «Η εποχή της βροχής» (Re dai yu/ Wet Season, 2019), με παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Τορόντο. Διαπραγματεύονταν τη σχέση ανάμεσα σε μια καθηγήτρια κινέζικων από τη Μαλαισία κι έναν μαθητή της σε ένα γυμνάσιο της Σιγκαπούρης. Να πούμε εδώ ότι οι κάτοικοι της Σιγκαπούρης μιλάνε κατά βάση Μαλαϊκά (η γλώσσα της γειτονικής Μαλαισίας), αλλά τα Αγγλικά είναι η γλώσσα που έχει επικρατήσει στη διοίκηση και τη δημόσια ζωή της χώρας. 

Το 2023 ο Chen είχε έτοιμες δύο ταινίες. Η μία είναι το «Drift», που έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ του Σάντανς. Γυρισμένη στην Ελλάδα (!!!), αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας από τη Λιβερία, που το σκάει από τη χώρα της για να βρει καταφύγιο σε ένα ελληνικό νησί, όπου γνωρίζει μια Αμερικανίδα ξεναγό, με την οποία αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση. Πρωταγωνίστρια είναι η Cynthia Erivo, μικρό ρόλο έχει η Δωροθέα Μερκούρη και στην ταινία ομιλείται η αγγλική και η ελληνική! Τέλος, η τελευταία του ταινία, αυτή που εξετάζουμε εδώ, έχει γυριστεί στην κινέζικη πόλη Γιαντζί, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα της Κίνας με τη Βόρεια Κορέα, και στην οποία σχεδόν ο μισός πληθυσμός έχει κορεατική καταγωγή, εξού και στην ταινία ομιλούνται τα κινέζικα και τα κορεάτικα!

Ο πάγος που καίει (Ran dong / The Breaking Ice) Poster Πόστερ Wallpaper
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα». Στην Ελλάδα η πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο 64ο φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης παρουσία του σκηνοθέτη. Αποτέλεσε την επίσημη πρόταση της Σιγκαπούρης για το ξενόγλωσσο Όσκαρ. Τα γυρίσματα της ταινίας ολοκληρώθηκαν μέσα σε 38 ημέρες, χωρίς να υπάρχει ολοκληρωμένο σενάριο με την έναρξη των γυρισμάτων. Και κάποιες σκηνές γυρίστηκαν σε πολύ ψυχρές θερμοκρασίες (-18 βαθμοί Κελσίου)!!!

Η υπόθεση: Ο Χαοφένγκ είναι ένας 20 something νεαρός άνδρας. Ζει και εργάζεται ως χρηματιστής στη Σαγκάη και τα καταφέρνει μια χαρά σε ότι αφορά τα οικονομικά του. Σε ότι αφορά τα ψυχολογικά του, βιώνει καταθλιψάρα. Θα πάει στην παραμεθόρια πόλη Γιαντζί, στη νοτιοανατολική πλευρά της αχανούς Κίνας, που βρίσκεται κοντά στα σύνορα με την Κορεατική Χερσόνησο, προκειμένου να παραβρεθεί στο γάμο ενός φίλου του. Θα γνωρίσει την συνομήλική του ξεναγό, Νανά, η οποία δεν είναι ευχαριστημένη από τη δουλειά της, κι έχει ένα έντονο σημάδι από παλιά πληγή στο ύψος του αστραγάλου της. Ο Χαοφένγκ θα γοητευτεί από την Νανά. Και η Νανά θα γοητευτεί από τον Χαοφένγκ και με αφορμή την απώλεια του κινητού του, θα τον βάλει στην καθημερινότητά της, που πάντα ολοκληρώνεται με ατέλειωτα βράδια φτηνής διασκέδασης και άφθονου αλκοόλ. 

Την παρέα συμπληρώνει ο Ξιάο. Ο Ξιάο, του οποίου η κορεατικής καταγωγής οικογένεια διατηρεί «τουριστικό» εστιατόριο, είναι ερωτευμένος με τη Νανά. Οι τρεις αυτοί άνθρωποι, στο άνθος της ηλικίας τους, στο αποκορύφωμα της νιότης τους, θα δημιουργήσουν ένα ιδιαίτερο ερωτικό τρίγωνο. Ένα μεθυσμένο βράδυ θα αποφασίσουν να επισκεφθούν την Λίμνη του Παραδείσου, την λίμνη δηλαδή που βρίσκεται στο μεγαλύτερο υψόμετρο από κάθε άλλη στον κόσμο, στο όρος Τσαγκμπάι. Η εμπειρία θα είναι καθαρτική για όλους τους. Κι όταν οι δρόμοι τους χωρίσουν, ο καθένας τους θα προσπαθήσει να επαναπροσδιορίσει κάποια από τα βασικά στοιχεία της ζωής του...

Η άποψή μας: Ξεκινάει η ταινία και παρακολουθούμε εργάτες να κόβουν τεράστια γεωμετρικά κομμάτια πάγου τα οποία και συλλέγουν με σιδερένια λοστάρια, λες και βλέπουμε μια live action εκδοχή του... «Frozen», χωρίς τα τραγούδια (που, σημειωτέον, η ταινία διαθέτει και από δαύτα). Ο σκηνοθέτης τοποθετεί τους νεαρούς, ποικιλοτρόπως «τραυματισμένους» ήρωές του στο συγκεκριμένο χωροχρονικό πλαίσιο. Κωδική η λέξη «πάγος», σε όλες τις κλίσεις και μορφές της. Η εξωγενής παγωνιά θαρρείς κι έχει παρεισφρήσει στις ζωές τους: κανείς τους δεν είναι ευχαριστημένος με την πορεία που έχει ακολουθήσει, με τη δουλειά του, με αυτό που βιώνει στην καθημερινότητά του. Επίσης κωδική, η λέξη «σύνορα». «Αν κάνω ένα βήμα είμαι αλλού», που έλεγε ο Ηλίας Λογοθέτης ευρισκόμενος στα σύνορα Ελλάδας – Βόρειας Μακεδονίας (τότε, ενωμένης Γιουγκοσλαβίας) στο υπέροχο «Το μετέωρο βήμα του πελαργού» του Θόδωρου Αγγελόπουλου. 

Κι εδώ οι ήρωες βρίσκονται σε σύνορα, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μπορούν πχ να φωνάξουν ευρισκόμενοι δίπλα στα σύνορα με τη Βόρεια Κορέα: η φωνή τους περνάει τα σύνορα, οι ίδιοι όμως απαγορεύεται να το κάνουν. Να πω εδώ πως υπάρχει μια εκλεκτική συγγένεια της ταινίας και με το «Burning» του τεράστιου παικταρά Lee Chang-dong, αν και τούτη η ταινία, όσο καλή κι αν είναι, δεν μπορεί να φτάσει τα δυσθεώρητα ύψη και τις επιδόσεις εκείνης της δημιουργίας του Κορεάτη σκηνοθέτη. Κι εκεί, πάντως, ερωτικό τρίγωνο είχαμε, κι εκεί σύνορα υπήρχαν – ανάμεσα στη Βόρεια και τη Νότια Κορέα. Και για να κλείσουμε με τις αναφορές, ο Anthony Chen δεν κρύβει την αγάπη του για το «Jules et Jim» του François Truffaut: η σκηνή της... απόπειρας ληστείας στο βιβλιοπωλείο αποτελεί ξεκάθαρο φόρο τιμής στο γαλλικό φιλμ. 

Τρεις νέοι, τα απόνερα της ενηλικίωσης, τα σύνορα που τους εγκλωβίζουν, ο πάγος που τους στοιχειώνει. Κι όμως, από κάτω σιγοβράζει το αίμα, το πάθος, η ανάγκη για φιλία, η ανάγκη για το «μαζί». «Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», που λέει και η Μποφίλιου. Η ταινία είναι στερεά γειωμένη στην πραγματικότητα, ενώ παράλληλα δεν φοβάται να παίξει και σε συμβολικό επίπεδο, φλερτάροντας και με παραδοσιακούς μύθους της περιοχής, δίνοντας και μια επιπρόσθετη μεταφυσική χροιά στο μείγμα. Η διεύθυνση φωτογραφίας κάνει παπάδες και μας δίνει υπέροχες εικόνες, ιδίως σε ότι έχει να κάνει με την Λίμνη του Παραδείσου και το όρος Τσαγκμπάι. Η δε σκηνή με την αρκούδα είναι ανατριχιαστικά όμορφη. Υπάρχουν και στοιχεία της ταινίας που θεωρώ περιττά, πχ όλη η υποπλοκή με τον τύπο που είναι κλέφτης καταστημάτων και καταζητείται, με μια σημαντική αμοιβή να προσφέρεται σε όποιον βοηθήσει στη σύλληψή του, θαρρείς και υπάρχει μόνο και μόνο για να πει ο Ξιάο πως η ζωή του δεν αξίζει ούτε όσο η συγκεκριμένη αμοιβή. 

Κάνει όμως και πάρα πολλά πράγματα σωστά ο Chen. Αρχικά, εκμαιεύει υπέροχες ερμηνείες από το πρωταγωνιστικό του τρίο, και ιδίως από την κοπέλα, την Zhou Dongyu, που έχει όλα τα φόντα να αποτελέσει την επόμενη Gong Li. Μπορεί κι έχει χιούμορ σε μια ταινία, που εύκολα θα μπορούσε να κατηγορηθεί για φεστιβαλική (με την κακή έννοια), αλλά ευτυχώς δεν είναι. Στη σκηνή δε στο κλαμπ, όπου η Νανά λέει στον Χαοφένγκ «δεν περίμενες να δεις κάτι τέτοιο εδώ, έτσι;» ουσιαστικά απευθύνει την ερώτηση στον θεατή: δεν περίμενες να δεις κάτι τόσο φρέσκο, όμορφο, νεανικό και ελεύθερο όπως αυτή η ταινία, έτσι; Και κερδίζει το στοίχημα. Ωραίο(ς).

Ο πάγος που καίει (Ran dong / The Breaking Ice) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Φεβρουαρίου 2024 από την One From The Heart!
Περισσότερα... »

Σιδερένια Γροθιά (The Iron Claw) Poster ΠόστερΣιδερένια Γροθιά
του Sean Durkin. Με τους Zac Efron, Jeremy Allen White, Harris Dickinson, Maura Tierney, Holt McCallany, Lily James.

Κατς, όλα στημένα, όλα σικέ!
γράφει ο zerVo (@moviesltd)

Ακούγεται παράξενο κι όμως πολύ καιρό πριν ο Χαλκ Χόγκαν και η παρέα του καταστήσουν αυτό το θέαμα πάλης, που παίζεται μεν από αθλητές, αλλά δεν ορίζει κάτι παραπάνω από ακραίο παπατζιλίκι, σε παγκόσμια γνωστό, στα μέρη μας υπήρχε ιδιαίτερα φανατικό κοινό που αδημονούσε να παρακολουθήσει τους θρυλικούς αγώνες κατς. Οι οποίοι σύμφωνα με εκείνες τις πρωτόγονης κοπής και υπερβολικά φοβιστικές αφίσες που γέμιζαν τους τοίχους πέριξ του Τάφου του Ινδού - βασικής έδρας των αναμετρήσεων - διαλαλούσαν τα σπουδαία ντέρμπι ανάμεσα στον Τρομάρα, τον Καρπόζηλο, τον Σαμψών και τον Κωστογλάκη, ενάντια στον φοβερό και τρομερό Μασκοφόρο Τούρκο. Που στην τελική δεν ήταν παρά ένας φουκαράς περαστικός από την Αλεξάνδρας, που τον είχαν καρναβαλίσει, δίνοντας του ένα χαρτζιλίκι, προκειμένου να τρώει για ένα μισάωρο καρπαζές από τα μεγαθήρια. Φοβερές στιγμές, ιστορικές, που έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί και που στο μυαλό, τις επανέφερε η ταινία The Iron Claw, που η θεματική της περιστρέφεται γύρω από το δημοφιλέστατο πέραν του Ατλαντικού σόου, που έχει σαν βάση του το ρέστλινγκ...

Σιδερένια Γροθιά (The Iron Claw) Quad Poster
Έχοντας υπάρξει και ο ίδιος πρωταθλητής της επαγγελματικής πάλης, ο αυταρχικών μεθόδων, προπονητής πλέον, Φριτζ Φον Έριχ, θα κάνει ότι περνά από το χέρι του ώστε οι τέσσερις γιοι του, όχι απλά να ακολουθήσουν τα χνάρια του, αλλά να ανεβούν όσο το δυνατόν ψηλότερα στην παγκόσμια κατάταξη, ακόμη και να κατακτήσουν την πολυπόθητη χρυσή ζώνη του τσάμπιον. Πιθανότητες που μάλλον περισσότερες να τα καταφέρει έχει ο πρεσβύτερος των διαδόχων, Κέβιν, που ξοδεύει για τον σκοπό αυτό τόνους ιδρώτα στην προπόνηση, σε σύγκριση με τους μικρότερους αδελφούς του. Δηλαδή τον Ντέιβιντ, που αγωνίζεται στην σκιά του, τον Κέρι, που προετοιμάζεται πιο πολύ για να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας ως δισκοβόλος και τον Μάικ, που σίγουρα προτιμά να γρατσουνά την κιθάρα του, από το να κτίζει μούσκουλα στο γυμναστήριο.

Αν μια τάση επικρατήσει όμως, αυτή δεν θα είναι άλλη από εκείνη του επίμονου πατρός, που το έχει βάλει σκοπό ζωής τα βλαστάρια του να γράψουν με τα πιο ανεξίτηλα γράμματα το όνομα τους στο λίμπρο ντόρο της WWE. Κατόρθωμα που επιβάλλεται να ολοκληρωθεί για την αποκομμένη κοινωνικά Τεξανή φαμίλια, με οποιοδήποτε κόστος. Και πραγματικά οι παλαιστές, ο ένας μετά τον άλλο θα πετύχουν να αναρριχηθούν στα πιο υψηλά κλιμάκια της ιεραρχίας, πανηγυρίζοντας νίκες και τρόπαια και κερδίζοντας φήμη και δόξα, εκτός από τα χιλιάδες δολάρια. Κι εκεί θα φτάσει η ώρα του αντιτίμου, που εκτός από ματοβαμένο θα είναι ιδιαίτερα σκληρό με την οικογένεια, ενόσω τα χτυπήματα της μοίρας, θα διαδέχονται το ένα το άλλο, με τον πιο αβάσταχτο τρόπο.

Στην ιστορία έμεινε ως η κατάρα των Φον Έριχ και ως η απαρχή της ορίζεται με την απώλεια του πρώτου χρονικά παιδιού τους στην πολύ μικρή ηλικία των πέντε χρόνων από παθολογικά αίτια. Θα ακολουθήσουν μια σειρά αιφνίδιοι θάνατοι, βαρύτατοι τραυματισμοί αλλά και πικρές αυτοκτονίες, που όλες θα έχουν σαν κοινή βασική αιτία πρόκλησης τους, την αβάσταχτη καταπίεση που δέχτηκαν τα παιδιά από τον αδυσώπητο γονιό τους. Που με την σειρά του δεν λυγίζει καν μπροστά στην απώλεια των τέκνων του, απόλυτα πεπεισμένος πως διαθέτει τόσους αναπληρωματικούς, τέσσερις, τρεις, δύο ακόμα, ικανούς να πραγματοποιήσουν το μεγαλεπήβολο και φιλόδοξο σχέδιο του, για την κατάκτηση της αγωνιστικής κορυφής.

Το αφηγηματικό σχήμα τοποθετεί στο επίκεντρο της ιστορίας τον (ας πούμε) πρεσβύτερο των υιών Κέβιν, στήνοντας τον ανάμεσα στα υπερβολικά θέλω του πατρός και τις προφανείς αδυναμίες των αδελφών του. Λογικό, εφόσον είναι ο μοναδικός επιζών από την οικογένεια, να έχει συμπαρασταθεί στην παραγωγή ως σύμβουλος, ακόμη όμως λογικότερο καθώς είναι κι εκείνος που αφιερώνεται στο σπορ ολοκληρωτικά, δεν δείχνει να τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο, είτε ως χόμπι, είτε ως συνήθεια. Και βέβαια ορίζει την ντουντούκα που μεγεθύνει ακόμη περισσότερο την βροντερή κι εξουσιαστική φωνή του πατέρα, εκτιμώντας εν αρχή πως το μοναδικό δίκαιο είναι να κατακτήσει εκείνος, ως πρώτος στην χρονολογική ιεραρχία, το πρωτάθλημα. Είναι το σημείο που αρχίζουν να γεννιούνται οι αμφιβολίες, ενόσω ο Παπα-Φριτζ διαλέγει άλλο γιο να παίξει σε κάθε τελικό, υποβαθμίζοντας τον και καταρρακώνοντας την αυτοπεποίθηση του. Στάση που δεν θα αλλάξει καν, ούτε όταν τα φέρετρα κάνουν την εμφάνιση τους, το αντίθετο η δίψα για επικράτηση θα γίνει ακόμη πιο έκδηλη στα μάτια του άπονου και ματαιόδοξου πατέρα.

Είναι ακριβώς αυτό το σημείο που θα περίμενε ο γνώστης της κίβδηλης ουσίας του κατς, να την εισάγει στο φιλμικό παιχνίδι, ο έχοντας το γενικό πρόσταγμα Sean Durkin, ώστε να επιχειρήσει να διευρύνει τον μικρόκοσμο της φαμιλιάρικης μπίζνας, σε ένα μεγαλύτερο κοινωνικό πλαίσιο. Κι αυτό θα έμπαζε τον θεατή ακόμη πιότερο στην ταμπακιέρα, στον συσχετισμό του παραμυθιάσματος του κοσμάκη που σκίζει ρούχα για φοβερούς και τρομερούς ήρωες που τάχαμου με μια σιδερένια λαβή - άκρως αποπροσανατολιστικός ο εγχώριος τίτλος - δύνανται να ακινητοποιήσουν τον αντίπαλο γίγα. Ο Καναδός σκηνοθέτης σου δίνει την εντύπωση πως από ένα πόντο και μετά, αφήνει στην γωνία του καναβάτσου το σοσιολογικό βάρος που ενδεχόμενα θα μπορούσε να προκύψει στίβοντας το σενάριο, για να προσφέρει ένα οικογενειακό δράμα, δεσμών, θριάμβων και θανάτων, απόλυτα προσεγμένο μεν στο στήσιμο του, αλλά ημιτελές στα όλα όσα θα μπορούσε να σερβίρει προς συζήτηση.

Οι σεκάνς παλαιστικής μάχης, δοσμένες ακόμη μέσα από το πρίσμα των σέπια δεκαετιών 70 και 80, είναι πράγματι πολύ αξιόλογες και ρεαλιστικές, ίσως όμως σαν παιγμένες σε σλόου μόσιον, αν τις συγκρίνουμε με το φαντασμαγορικό σούπερ θέαμα που προσφέρουν οι ντυμένοι σαν κλόουν μοντέρνοι wrestlers. Οφείλουμε δε, να απονείμουμε τα πιο σπουδαία μετάλλια στους πρωταγωνιστές, που για να καταφέρουν να αποδώσουν τους ρόλους τους, πρέπει να ακολούθησαν τουλάχιστον έναν χρόνο προετοιμασίας του κορμιού τους, ώστε να γεμίσει με μύες, βασικό συστατικό ενός ακόμη εντυπωσιασμού της επαγγελματικής πάλης. Αγνώριστος, αλλά και καλύτερος από ποτέ υποκριτικά, ο μορφονιός Zac Efron, ηγείται της ομάδας των μεταλλασσόμενων σε Hulk του ανσάμπλ, άπαντες με μαλλί της μόδας αθληταρά Μπρους Τζένερ - που αυτός κι αν απέδειξε το εκτός ορίων παραμύθι, περί του μοναδικού κι ανεπανάληπτου άριου αμερικάνικου ανδρισμού. Καταπληκτικοί ρολίστες ο Holt McCallany και η Maura Tierney ως οι αδιάφορου / πνιγμένου, αντίστοιχα, συναισθήματος γονείς, σίγουρα ανεκμετάλλευτη, περνά η παρουσία της πάντα εκφραστικής Lily James, ως ουδέτερης συμβίας του Κέβιν.

Καλοφτιαγμένο και συνεπές στις ακαδημαϊκές προσταγές, το Iron Claw στέκεται αξιοπρεπώς σαν ένα Raging Bull κλωναράκι που όμως χάνει σημαντικές ευκαιρίες να προβληματίσει με την χρήση της αλληγορίας του αθλητικού ψέματος. Η επιμονή στην σχέση των καταπιεσμένων αδελφών και στην προβολή των τραγωδιών που τους ακολούθησαν, στην ουσία ορίζει και την μοναδική διάσταση που ολοκληρώνει η πλοκή κι έχει να κάνει με το χειρότερο είδος ανατροφής από τους γονείς. Που όταν συνδυάζεται με το όσο δεν πάει σκληρό παιχνίδισμα της τύχης, οδηγούμαστε σε μονοπάτια που ο περίγυρος αποκαλεί, μεταφυσικά, ως κατάρες. Όφειλε να το ζορίσει λίγο παραπάνω ο Durkin, αφού η γνώριμη στους παλαιστικούς κύκλους ιστορία που μας παρουσίασε, του έδινε εκ πρώτης όψης την μπετόν αρμέ βάση που ζητούσε για να κτίσει το κάτι επιπλέον. Βάσει και των ικανοτήτων του βέβαια. Μου φαίνεται πως κτύπησε καμπανάκι και η μεγάλη ευκαιρία για κάτι σπουδαιότερο χάθηκε...

Σιδερένια Γροθιά (The Iron Claw) Rating
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Φεβρουαρίου 2024 από την Feelgood Ent.!
Περισσότερα... »