Movies Ltd

Με αξιοπρέπεια

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Μπορούμε λοιπόν να βάλουμε το ‘’ευ’’ μπροστά από τον θάνατο;

Αυτή είναι η 24η μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Pedro Almodovar – και η πρώτη του μεγάλου μήκους, γυρισμένη στα αγγλικά κι όχι στα ισπανικά. Έχει γυρίσει άλλες δύο ταινίες στα αγγλικά, αλλά εκείνες ήταν μικρού μήκους. Μιλάμε για τα «The Human Voice» (2020), όπου συνεργάστηκε για πρώτη φορά με την Tilda Swinton και «Strange Way of Life» (2023). Και είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του, που έλαβε μέρος στο φεστιβάλ Βενετίας, η τρίτη που συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό της τμήμα και η πρώτη που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα, το μεγαλύτερο βραβείο στην κινηματογραφική καριέρα του Ισπανού σκηνοθέτη, καθώς δεν έχει τιμηθεί ούτε με Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες, ούτε με Χρυσή Άρκτο στο Βερολίνο. Έχει βέβαια τιμηθεί με Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου για το «Μίλα της» κι έχει κερδίσει στις Κάννες τα βραβεία σκηνοθεσίας για το «Όλα για τη μητέρα μου» και σεναρίου για το «Γύρνα πίσω».

Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας στις 2 Σεπτεμβρίου και την πανελλήνια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Αθηνών «Νύχτες Πρεμιέρας» στις 14 Οκτωβρίου. Όπως σε όλες τις ταινίες του, ο Almodóvar υπογράφει το σενάριο – αυτή τη φορά βασίζεται στο βιβλίο της Sigrid Nunez «What Are You Going Through». Κι ένα ενδιαφέρον στατιστικό για το τέλος: οι δύο πρωταγωνίστριες, Julianne Moore και Tilda Swinton, συναντιούνται για πρώτη φορά σε ταινία, έχουν κερδίσει και οι δύο Όσκαρ ερμηνείας και είναι γεννημένες και οι δύο το 1960: στις 5 Νοεμβρίου η Tilda και στις 3 Δεκεμβρίου η Julianne.

Η υπόθεση: Η Ίνγκριντ και η Μάρθα ήταν στενές φίλες στα νιάτα τους, όταν δούλευαν μαζί στο ίδιο περιοδικό. Η Ίνγκριντ έγινε επιτυχημένη συγγραφέας, ενώ η Μάρθα βραβευμένη πολεμική ανταποκρίτρια, και οι δύο τους έπαψαν να έχουν επαφές αναγκαστικά λόγω των συνθηκών των ζωών τους. Μετά από χρόνια, όπου απλά μάθαιναν η μία τα επαγγελματικά επιτεύγματα της άλλης, στα εξήντα τους πλέον, η Ίνγκριντ θα πληροφορηθεί τυχαία πως η Μάρθα πάσχει από καρκίνο. Και καθώς τυχαίνει εκείνη την εποχή να βρίσκονται και οι δυο τους στη Νέα Υόρκη, θα την επισκεφτεί στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται. 

Οι δύο φίλες θα θυμηθούν τα παλιά, θα γεμίσουν τα κενά ενθυμούμενες και εξομολογούμενες αναμνήσεις του παρελθόντος, που δεν γνωρίζει η μία για την άλλη και θα ξαναέρθουν πολύ κοντά. Τόσο κοντά, που η Μάρθα, εντελώς φυσικά, θα ζητήσει από την Ίνγκριντ κάτι, που η Ίνγκριντ δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί. Όταν η πειραματική θεραπεία στην οποία υποβάλλεται η Μάρθα, δεν έχει τα ποθούμενα αποτελέσματα, η Μάρθα αποφασίζει να επιλέξει εκείνη το πότε θα αποχαιρετήσει τον μάταιο τούτο κόσμο. Και ζητάει από την Ίνγκριντ να τη βοηθήσει, περισσότερο ως παρουσία: όντας κοντά της, στο διπλανό δωμάτιο...

Η άποψή μας: «Το διπλανό δωμάτιο» δεν είναι μια τυπική ταινία του Pedro Almodóvar. Κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. 75 χρονών πλέον, ο αγαπημένος Ισπανός δημιουργός από τη Λα Μάντσα (ναι, αυτήν, του Δον Κιχώτη) ίσως να νιώθει πως έχει εξαντλήσει την ενασχόλησή του με τα χαρακτηριστικά του μελοδράματα ή με τις ιδιαίτερες και πολύχρωμες κωμωδίες. Ίσως να θέλει να βγει και λίγο έξω από το safe zone του. Εξάλλου, δεν έχει να αποδείξει τίποτε άλλο πια. Απαλλαγμένος από περιττά βάρη, ίσως να τον απασχολεί περισσότερο πλέον κι ο θάνατος, πιο χειροπιαστά, πιο άμεσα, πιο υπαρξιακά. Καθόλου τυχαία λοιπόν η (τριπλή) αναφορά μέσα στην ταινία του εδώ στο «The Dead» του James Joyce (τόσο το βιβλίο, όσο και την κινηματογραφική μεταφορά του από τον τεράστιο John Huston, που στα ελληνικά αποδόθηκε ως «Οι Δουβλινέζοι») και στις τελευταίες φράσεις του: «Thorns his soul swooned slowly as he heard the snow falling faintly through the universe. And faintly falling like The Descent of their last. End upon all the living and the dead»... 

Ο θάνατος και το πως τον αντιμετωπίζουμε γενικότερα, και η ευθανασία ειδικότερα λοιπόν αποτελούν τη βασική θεματική της ταινίας και ο Almodóvar είναι σοβαρός κι όχι σοβαροφανής, λιτός και ελεγειακός. Συγκρατημένος, με σαφή στόχευση και ενδιαφερόμενος πάρα πολύ για το πως αντιδράμε μπροστά στο Τέλος. Αυτά που βλέπουμε επί της μεγάλης οθόνης, θα μπορούσαν να λαμβάνουν χώρα πάνω σε μια θεατρική σκηνή, με τις δύο πρωταγωνίστριες, την Julianne Moore και την Tilda Swinton, να δίνουν δυο εξαιρετικές ερμηνείες. Κι όλα αυτά, χωρίς ποτέ η ταινία να ξεπέφτει στο μελό ή να στοχεύει στον ερεθισμό των δακρυϊκών μας αδένων. Μέχρι εδώ, όλα καλά. Υπάρχουν όμως και πράγματα που «κλωτσάνε», άλλα λιγότερο κι άλλα περισσότερο. 

Ο Almodóvar ανοίγει τη βεντάλια, λες και δεν πιστεύει (αρκετά) πως από μόνη της η σχέση των δύο γυναικών και η στάση τους απέναντι στο θάνατο και την ευθανασία, είναι ικανή να στηρίξει ολόκληρη την ταινία. Πετάει μια φράση για την άνοδο της ακροδεξιάς και του νεοφιλελευθερισμού ωσάν πυροτέχνημα, χωρίς καμία οργανική σύνδεση με το υπόλοιπο της ταινίας. Μπάζει τον χαρακτήρα που υποδύεται ο John Turturro, για να κάνει εντέλει έναν - αποτυχημένο - παραλληλισμό του τέλους της Μάρθας με το επικείμενο τέλος του κόσμου, που μοιάζει αναπόφευκτο. Το αστυνομικό στοιχείο στο φινάλε και ο ρόλος του Alessandro Nivola θαρρείς και προστέθηκαν απλά για να γεμίσει ο φιλμικός χρόνος, μιας που τίποτε ουσιαστικό δεν προσφέρουν στην ταινία. Απλά, ο Nivola λειτουργεί ως το πρόσωπο μέσω του οποίου εκφράζονται εκείνοι οι άνθρωποι που έχουν πιο παγιωμένες και άτεγκτες θέσεις πάνω στο θέμα της ευθανασίας. Κι ένας διπλός ρόλος, που αποκαλύπτεται επίσης στο φινάλε, λες και μπήκε απλά και μόνο για να διχάσει και να προκαλέσει σούσουρο. Τουλάχιστον άστοχο – κι ας έχει αποδείξει πολλάκις η Tilda Swinton μπορεί να παίξει τα πάντα! 

Στη ζυγαριά, πάντως, τα θετικά της ταινίας υπερτερούν των αρνητικών. Ενδιαφέρον στοιχείο βρήκα το πως η καλλιτεχνική διεύθυνση και η διεύθυνση φωτογραφίας δημιουργούν ταμπλό – σκηνές, που παραπέμπουν θαρρείς σε πίνακες του Edward Hopper ενώ στο φλάσμπακ της σκηνής της πυρκαγιάς αντιγράφεται κανονικά ο πίνακας «Christina’s World» του Andrew Wyeth. Οι πιο ώριμοι – και σε μυαλό και σε ηλικία – θεατές, θα αγαπήσουν. Αλλά, να σε πω κάτι ως κατακλείδα; «Million Dollar Baby». Αυτά.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Νοεμβρίου 2024 από την Tanweer!

Μία είναι η Ουσία / Φτάνει η τόση μαλατσία...

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Άνδρες, γουρούνια, δολοφόνοι!"

Η Coralie Fargeat γεννήθηκε στο Παρίσι το 1976. Ξεκίνησε να κάνει ταινίες από πολύ νεαρή ηλικία, επιστρατεύοντας τα παιχνίδια της, ενώ καλλιέργησε το πάθος της για τις ταινίες είδους χάρη στον παππού της, που άφησε την πιτσιρίκα Coralie να δει στα 12 της ταινίες που οι γονείς της έκριναν πως είναι πολύ βίαιες, όπως τη σειρά ταινιών «RoboCop» και «Η Μύγα» (The Fly). Αργότερα, όταν ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Ινστιτούτο Πολιτικών Σπουδών στο Παρίσι, έπεσε πάνω σε ένα κινηματογραφικό γύρισμα στο προαύλιο του πανεπιστημίου και ζήτησε από τον βοηθό σκηνοθέτη να κάνει την πρακτική της. Συμμετείχε ως ασκούμενη στο σετ της επόμενης ταινίας του και πέρασε τα επόμενα δύο χρόνια ως ασκούμενη για να εξοικειωθεί. Σπούδασε και στο περίφημο La Fémis. Μετά από μία σειρά μικρών ταινιών που απέσπασαν καλές κριτικές, η δημιουργός παρουσίασε την ταινία «Revenge» στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο του 2017, το οποίο χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό.

Το The Substance είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της. Έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περασμένο φεστιβάλ των Καννών, όπου συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα, τιμώμενη τελικά με το βραβείο σεναρίου. Κι επειδή στις Κάννες συνηθίζουν να χρονομετρούν και τα... χειροκροτήματα μετά το πέρας της επίσημης προβολής, είναι η ταινία του διαγωνιστικού που χειροκροτήθηκε για περισσότερο χρόνο από όλες τις συμμετέχουσες. Επίσης, με σχεδόν 40 εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις παγκοσμίως, η ταινία αποτελεί τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία για τη mubi, την εταιρία που ανέλαβε την διανομή της.

Η υπόθεση: H Ελίζαμπεθ Σπαρκλ είναι μια 50 something γυναίκα, παλιά δόξα του κινηματογράφου, με δικό της αστέρι στο Hollywood Walk of Fame, που πλέον παρουσιάζει μια εκπομπή fitness στην τηλεόραση, σαν εκείνες που γύριζε η Τζέιν Φόντα τη δεκαετία του '80. Μια μέρα, όμως, θα ακούσει τυχαία τον καναλάρχη, τον Χάρβεϊ (γκουχ, γκουχ) να λέει στο τηλέφωνο πως ήρθε η ώρα να την αντικαταστήσει με μια πιτσιρίκα, καθώς η ίδια έχει μεγαλώσει. Ζαλισμένη, νιώθοντας πως πλέον θα είναι στα αζήτητα, και πικραμένη, θα εμπλακεί σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Και στο νοσοκομείο, ένας μυστήριος νεαρός, θα της αφήσει κατιτίς στην τσέπη της. Ένα στικάκι, που γράφει THE SUBSTANCE. Δύσπιστη αρχικά, η Ελίζαμπεθ δεν θα δώσει και τόση σημασία στις υποσχέσεις που δίνει η Ουσία. 

Εντέλει, όμως, θα υποκύψει. Πώς μπορεί να πει όχι στη χρήση της Ουσίας, που υπόσχεται πως μέσω αυτής, θα «γεννηθεί» ένας δεύτερος, νεώτερος, καλύτερος εαυτός της; Που υπόσχεται πως όλα μπορούν να λειτουργήσουν περίφημα εάν και εφόσον οι δύο εαυτοί, που είναι ο ίδιος, η Ελίζαμπεθ δηλαδή, απλά ο ένας αποτελεί τη νεότερη και πιο φωτογενή εκδοχή του πρωτότυπου, δρουν και ζουν (ενόσω ο άλλος βρίσκεται σε ένα είδος κώματος) αυστηρά και εναλλάξ, μία βδομάδα ο ένας, μια βδομάδα ο άλλος, πετυχαίνοντας την απόλυτη ισορροπία; Έλα όμως που ο νεότερος εαυτός της Ελίζαμπεθ, η Σου, «ερωτευμένη» με τα νιάτα της και την επιτυχία της, δεν τηρεί τα προβλεπόμενα, «ζει» περισσότερο από εβδομάδα, με επιπτώσεις στην Ελίζαμπεθ; Ε, όπως καταλαβαίνετε, όλο αυτό, δεν θα έχει... καλό τέλος. Ή μήπως όχι;

Η άποψή μας: «Μία είναι η Ουσία/ δεν υπάρχει Αθανασία», που λέει και το τραγούδι. Και «Η ΟΥΣΙΑ είναι μία κι ο μπακλαβάς γωνία», που λέει και το γνωστό ευφυολόγημα. Το «Substance», με ελληνικό υπότιτλο «Το ελιξήριο της νιότης», είναι μια ταινία απίθανα σοκαριστική, που ο 20χρονος εαυτός μου θα την λάτρευε, στην ηλικία που είμαι, όμως, αναγκαστικά πιο συντηρητικός, μπορώ να πω πως μου προκάλεσε ναυτία, ειδικά με το 30λεπτο (τόσο ήταν; δεν ξέρω, μου φάνηκε και μεγαλύτερο μπορώ να σου πω) φινάλε της, που είναι παραληρηματικό, εξωφρενικό, οργιαστικό και τόσο εξτραβαγκάντζα, που το έβλεπα και από τη μια έκλεινα τα μάτια μου, από την άλλη χασκογελούσα αμήχανα, και το κυριότερο, ένιωθα απίστευτα άβολα, και το βίωνα σωματικά στο όριο του να κάνω εμετό... 

Αν την πρώτη μιάμιση ώρα της ταινίας τώρα, την είχε γυρίσει ετεροφυλόφιλος άντρας σκηνοθέτης, θα είχε καεί κανονικά στην πυρά ως σεξιστής. Τα κοντινά στα ολόγυμνα σώματα της Demi Moore και της Margaret Qualley είναι υπερβολικά πολλά και υπερβολικά λεπτομερή και in your face και η όλη «χορογραφία» παραπέμπει σχεδόν σε κάτι σαν καλλιτεχνική τσόντα, αν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ κάτι τέτοιο! Τα παραλέω; Μπορεί. Βεβαίως, η σκηνοθέτιδα έχει έναν (ολοφάνερο) σκοπό: να καταγγείλει το ανδρικό βλέμμα, που φετιχοποιεί το γυναικείο κορμί, που το μεταφράζει ως αντικείμενο, ένα σκεύος ηδονής με ημερομηνία λήξης. Ακόμα καλύτερα: θωπεύει τον ηδονοβλεψία μέσα σε κάθε άνδρα, τονίζοντας καβλιάρικα τα υπέροχα σώματα των δύο γυναικών, για να τραβήξει απότομα το χαλί στο τρίτο μέρος και να τα κάνει όλα ρόιδο, σε ένα φινάλε που θαρρείς αποτελεί την συνισταμένη της σκηνής των εμετών από το «Τρίγωνο της θλίψης» με τη σκηνή της εκδίκησης της Sissy Spacek από το «Carrie»! 

Γενικά, οι κινηματογραφοφιλικές αναφορές είναι πάμπολλες! Από «Hellraiser» και την καρπεντερική «Απειλή» έως το «Επικίνδυνες σχέσεις» και το «Showgirls» (η Σου της Qualley όταν είναι βαμμένη και κάνει το πρόγραμμα γυμναστικής, μοιάζει πάρα πολύ με την Elizabeth Berkley της ταινίας του Paul Verhoeven) και από το «Ο άνθρωπος ελέφαντας» και το «Ο θάνατος σου πάει πολύ» μέχρι τη «Μύγα» (ιδίως της κρονεμπεργκικής εκδοχής) και τον... «Κυνόδοντα» (χα!), αλλά και το «Ψυχώ». Μέχρι και στην προηγούμενη ταινία της, το «Revenge» (υπερβολική κι εκείνη, δεν λέω, αλλά εν πάση περιπτώσει, πιο ταινία είδους και πιο ενδιαφέρουσα από τούτη) κάνει αναφορά: ναι, τα σκουλαρίκια σε σχήμα αστεριού! Υπάρχουν και οι λογοτεχνικές αναφορές: «Δόκτωρ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ» και «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι» ανήκουν σίγουρα σε αυτές. Η Coralie Fargeat είναι ικανότατη σκηνοθέτις, έχει «μάτι», αλλά δείχνει ανοικονόμητη: σχεδόν δυόμιση ώρες διαρκεί η ταινία της, με την τελευταία μισή και παραπάνω ώρα να δείχνει βασανιστική. Και βέβαια γίνεται επίτηδες αυτό: ναι ρε βολεμένε θεατή, θα σε κάνω να βλαστημήσεις την ώρα και τη στιγμή που μπήκες στην αίθουσα να δεις την ταινία, με ένα κρεσέντο «ασχήμιας» και επίθεσης στη σύμβαση. Ντου από παντού. 

Εντάξει, οι άρρενες θεατές θα πρέπει να συνηθίσουν στην μετά metoo εποχή, πως πλέον θα απεικονίζονται ολοένα και περισσότερο ως απωθητικά όντα (η σκηνή στο εστιατόριο, με τον Χάρβεϊ να καταβροχθίζει γαρίδες, σε κλόουζ απ και ευρυγώνιο και με τον ήχο να μεγεθύνει το αίσθημα της αηδίας και της απέχθειας, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα). Γενικά, ο ήχος είναι από τα ενοχλητικά της ταινίας, βασικά επειδή επαναλαμβάνεται επιτείνοντας την αίσθηση ανακατωσούρας. Φεμινιστική body horror... κωμωδία ( ; ), με σπουδαίες ερμηνείες από τις δύο κυρίες – ήθελε κότσια, ιδίως από την Moore, να εκτεθεί τόσο πολύ ψυχολογικά αλλά κυρίως σωματικά, και είναι εκείνη που ασχημαίνει και γερνάει και τελικά γίνεται το Τέρας, το Φρικιό (άλλες δύο αναφορές εδώ, σε «Φρανκενστάιν» και στο «Freaks»), με ένα παρατεταμένο, οργιαστικό φινάλε, που κάποιοι θα βρουν διασκεδαστικό, η πλειοψηφία των θεατών όμως θα το νιώσει άβολο. Έτσι λέω – και νομίζω πως έχω δίκιο. 

Στρατευμένο σινεμά, ενάντια στους άντρες, ενάντια στα βάσανα στα οποία έχουν υποβάλλει τις γυναίκες, ενάντια στο γεγονός ότι τις έχουν στρέψει τη μία εναντίον της άλλης, ενάντια στη στρεβλή εικόνα, ενάντια στο «ο κόσμος θέλει ωραία κορίτσια να χαμογελούν». Με... χιούμορ. Το hype θα τραβήξει πολλούς στην αίθουσα, η πραγματικότητα θα φρικάρει τους περισσότερους που θα τολμήσουν, εντάξει, δεν είναι του γούστου μου η ταινία, πάντως αδιάφορη δεν τη λες με τίποτα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Οκτωβρίου 2024 από την Feelgood Ent.!

γράφει ο  gaRis (@takisgaris)

Μεταξύ ζωής και θανάτου. Δια πυρός και σιδήρου. Χορεύοντας με την παράνοια. Σε προειδοποιάω πως η μοιρασμένη στα δυο – στα δέκα δυο, στα χίλια δυο ψύχωση του Joker 2 αποτελεί απολύτως συγκεκαλυμένα το φιλμικό παράδοξο, την έξω αριστερά έκπληξη του είκοσι - εικοσιτέσσαρο. Είναι η τρισαπόλυτη ισοπέδωση δαύτης της εντελώς μούχρας έννοιας του σήκουελ και μάλιστα στη χιλιοκατουρημένη όζουσα χώρα των βουτυρο - κομικμπουκάδων, αυτής της μάστιγας του σινεμά. Είναι επίσης πολλά ακόμη. Η ταύτιση του θνησιγενή, μένταλ αντι-ήρωα με την αδιέξοδη καθημερινότητα του «μέσου» καλού καγαθού πολίτη που κρασάρει υπό το ανήλεο μπούλινγκ κάθε μορφής (χόμο χόμινι λούπους) που αυτοδικαιολογεί ύπαρξη με το μοναδικό στόχο συντριβής της διαφορετικότητας. Γιατί, ας μη γελιόμαστε πλέον, η μόνη αληθινή αναπηρία είναι η απαλοιφή της ετερότητας. Από εκεί πηγάζουν και προς τα εκεί εκκινούνται κάθε μορφής ενέργειες εξουσιαστικής καταστολής.

Ο προ 5ετίας Todd Phillips o Hangoverας χτύπησε εισπρακτική φλέβα αδάμαντα του δις μυρίου με τον Joker τον Α’. Τότενες που μεσουρανούσε ο Trump, η ταινία με το απροκάλυπτο ομάζ στον Scorsese και τα κιτρινόγκριζα σέβεντις σάρωσε τον αμφιβληστροειδή και αναποδογύρισε το υπογάστριο του περιθωρίου ωσάν ένα ανατρεπόμενο λυμάτων στο κεφάλι του αμερικανικού μικροαστικού ντρημ. Νοσηρό, ογκώδες και ασταμάτητο, συνοδευόμενο με τα ρέκβιεμ ιντερλούδια της άισλάντερ Hildur Guonadottir παρέδωσε στην παγκόσμια κινηματογραφική κοινότητα τον ενσαρκωμένο Joker υπό Joaquin Phoenix και κατατρόμαξε την πλέη σέηφ παντοκρατορία των κόμικ φανς με τον νιχιλισμό της. Όμως αυτή εντέλει δεν ήταν παρά η περίτρανη δήλωση του Phillips πως τα φαινόμενα (αυτά της πρώτης ανάγνωσης) εξαπατούν. 

Ο Άρθουρ Φλεκ βρίσκεται εγκλεισμένος στην ψυχιατρική πτέρυγα του Άρκαμ Σίτι αναμένοντας δίκη για τις μισή ντουζίνα δολοφονίες που έχει διαπράξει. Εκεί θα τον βρει η Lee Quinzel (Harley Quinn) , σαλεμένη φαν του, η σκιά του λούνυ τούνς καρτούν Joker που προηγείται της έναρξης της κυρίως ταινίας. Η Lee δεν ήρθε για τον Άρθουρ, αδιαφορεί για τον αδύναμο, κακοποιημένο, ξευτελισμένο φουκαρά, το αρρωστάκι που με προσωπίδα κλόουν λέει άνοστα ανέκδοτα με τον υστερικό κλαυσίγελο να κουκουλώνει την αγιάτρευτη οργή. Η Lee είναι η Harley, η Κουήν της πληγιασμένης καρδιάς του Joker, του καταραμένου αντι-ήρωα, του τιμωρού της ψευδοηθικής και παντιέρας των ηττημένων, προστάτη αγίου-τιμωρού των αδικημένων. 

Το Joker 2 δεν είναι καν ένα σήκουελ, τραβάει κόκκινη γραμμή από κάθε είδους κακόβουλη κριτική περί γκλαμουροποίησης της αχαλίνωτης βίας. Κατά ομολογία, ο Joker ήταν μια Folie a Deux, μια ομαδική παράνοια και αυτό που φόρεσε ως πανοπλία ο δύσμοιρος Άρθουρ Φλεκ για να κατισχύσει του ομαδικού λιντσαρίσματος μιας κοινωνίας που είναι στραβοχυμένη, δομημένη να κονιορτοποιεί όσους δε συμμορφώνονται ως πρόβατα προς καταναλωτική σφαγή στις προσταγές των ελαχίστων ισχυρών και άρα διαμορφωτών της κοινής γνώμης – αναθέματος. Σου θυμίζει κάτι αυτό; Δίκες - καταδίκες στα μαρμαρένια αλώνια των σόσιαλ μήντια, κυνήγι μαγισσών με δαυλούς πόστς - τουήτς δολοφονίας χαρακτήρων στο βωμό της πολιτικής ορθότητας και του άκρατου δικαιωματισμού. Ο Άρθουρ Φλεκ είναι σαλεμένος, απόκληρος, αδύναμος, απελπισμένος και για όλα αυτά εντελώς επικίνδυνος. Ο Άρθουρ Φλεκ πρέπει να πεθάνει. Είναι μια ανορθογραφία, ένας παρίας που δε δικαιούται ούτε ένα μερτικό στον έρωτα. Γιατί η Harley, επαναλαμβάνω με θλίψη, δεν ήταν παρά μόνο η σκιά του, τα δανεικά ενός Joker που δεν έπιασε ποτέ. 

Ναι, η ιδέα να ντυθεί αυτή η τραγωδία ως μιούζικαλ είναι η ευχή και κατάρα του Folie a Deux, παρά την ΞΑΝΑ συγκλονιστική Lady Gaga και τον μαγικό, δίχως φρένα, εναγκαλισμό με την ιδιοφυή ερμηνευτική τρέλα του Phoenix. Λείπει ο αφηγηματικός ρυθμός που γκελάρει κάργα σε συνδυασμό με τη σοκαριστική κατάληξη – αποκάλυψη μιας ματαιότητας που στέλνει τον καλόπιστο θεατή στα βράχια της απογοήτευσης. Ίσως να θαυμάζω τον Todd για τους λάθος λόγους όμως μας δείχνει δυο κοχώνες – βράχους με τις καλλιτεχνικές και πολιτικές που επιλογές σε βαθμό που όταν ο Άρθουρ κραυγάζει με το παράδειγμά του, ΕΓΩ, ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΧΩ ΤΙΠΟΤΑ, του απαντώ μονομιάς ΝΑΙ ΦΙΛΕ, ΠΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ.

Ζωντανή σύνδεση με την Κόλαση!

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Βγες εκεί έξω κύριε Μεσάνυχτα, και πέθανέ τους!"

Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετούν τα αδέλφια Cairnes από την Αυστραλία. Προηγήθηκαν οι – απρόβλητες στην Ελλάδα – ταινίες «100 Bloody Acres» (2012) και «Scare Campaign» (2016). Τούτη η ταινία τους έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Μάρτιο του 2023 στο φεστιβάλ South by Southwest. Να σημειώσουμε εδώ την παράξενη συγκυρία με τα αδέλφια Φιλίππου – πατριωτάκια μας από την Αυστραλία – των οποίων η νεανική ταινία τρόμου «Μίλα μου» προηγήθηκε λίγους μήνες σε ότι αφορά την παγκόσμια πρεμιέρα της και την είδαμε στη χώρα μας στην τρέχουσα κινηματογραφική σεζόν!

Οι σκηνοθέτες επέλεξαν ως πρωταγωνιστή τους τον David Dastmalchian όταν διάβασαν ένα κείμενό του στο καλτ περιοδικό Fangoria, σχετικά με παρουσιαστές τηλεοπτικών εκπομπών τρόμου σε τοπικά, επαρχιακά κανάλια. Ο ηθοποιός με την χαρακτηριστική φυσιογνωμία, έχει παίξει δεύτερους ρόλους μεταξύ των άλλων και στις τρεις (έως τώρα) ταινίες της σειράς της Marvel «Ant Man», στο «The Suicide Squad» του James Gunn του 2021 (όπου υποδυόταν τον Polka-Dot Man) και στο πρώτο «Dune» (επίσης του 2021).

Η υπόθεση: Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 1977. Είναι μια κρίσιμη βραδιά για την τηλεοπτική καριέρα του Τζακ Ντελρόι. Ο Τζακ Ντελρόι είναι ο παρουσιαστής ενός δημοφιλούς βραδινού τηλεοπτικού talk show στις ΗΠΑ, του «Night Owls» (Νυχτερινές Κουκουβάγιες), που βρίσκεται όμως πάντα στη σκιά του κυρίαρχου της συγκεκριμένης ζώνης, Τζόνι Κάρσον. Κι αυτό παρά το γεγονός ότι υπήρξαν πολλές οι περιπτώσεις όπου ο Τζακ πλησίαζε τα νούμερα του Τζόνι, πάντοτε όμως έβγαινε δεύτερος και καταϊδρωμένος στις μετρήσεις τηλεθέασης. Ένα χρόνο μετά το θάνατο της αγαπημένης του συζύγου – κι αφού εξαφανίστηκε για λίγο από τα εγκόσμια – ο Τζακ βλέπει τα νούμερα τηλεθέασης της εκπομπής του να κατρακυλάνε. Θέλει να το σταματήσει αυτό. Θέλει απεγνωσμένα την κορυφή. Όντας η συγκεκριμένη Δευτέρα η Δευτέρα των Αγίων Πάντων, του περίφημου «Halloween», αλλά και η Δευτέρα που οι διαφημιστικές εταιρίες τσεκάρουν τη δημοφιλία των τηλεοπτικών εκπομπών για να αποφασίσουν τη διανομή των διαφημιστικών πακέτων όλης της χρονιάς, αποτελεί για τον Τζακ κάτι ως η τέλεια ευκαιρία για να ανακάμψει για τα καλά. 

Ετοιμάζει λοιπόν μια «ειδική» εκπομπή με καλεσμένους έναν μάγο, τον Κρίστου, που υποστηρίζει πως επικοινωνεί με πνεύματα νεκρών, τον Κάρμάικλ, που επί χρόνια έκανε τον μάγο και πλέον είναι ταγμένος στο να ξεσκεπάζει κάθε μεταφυσικό ως απάτη και την παραψυχολόγο Τζουν Ρος-Μίτσελ, που έγραψε ένα βιβλίο με τίτλο «Συνομιλίες με τον Διάβολο», παίρνοντας συνεντεύξεις από τη Λίλι, μια νεαρή έφηβη, την μοναδική επιζώσα μιας σέχτας Σατανιστών. Τι μπορεί να πάει στραβά; Ο Τζακ Ντελρόι θα το μάθει πολύ σύντομα, όπως και μια ολόκληρη χώρα, σε ζωντανή σύνδεση...

Η άποψή μας: Και τι δεν έχουμε δει live στην τηλεόραση, ε; Τον Κουτσόγιωργα να αφήνει την τελευταία του πνοή στο Ειδικό Δικαστήριο. Τους Δίδυμους Πύργους να καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα. Τον Άνθρωπο να περπατάει στο φεγγάρι. Την μοιραία πτήση και καταστροφή του Τσάλεντζερ. Τον Κρίστιαν Έρικσεν να σωριάζεται χωρίς αισθήσεις από καρδιακή προσβολή ενώ εξελισσόταν αγώνας στο Euro 2020. Τον Will Smith να χαστουκίζει στη σκηνή των Όσκαρ τον Chris Rock. Πάντως, όσο χάλια κι αν είναι η ελληνική τηλεόραση, την παρακμή εκπομπών όπως το «Naked Attraction», εκείνες του Τζέρι Σπρίνγκερ ή άλλες στις οποίες εξευτελίζονται εν γνώση τους άνθρωποι, δεν την έχει φτάσει. Όχι πως δεν το έχει προσπαθήσει, έτσι; Και εν πάση περιπτώσει, κανείς δεν έχει καταφέρει να βγάλει στην TV σε live εμφάνιση τον Διάβολο! Ε, κατά πως φαίνεται (χα!), μια εκπομπή το είχε καταφέρει στις ΗΠΑ το μακρινό 1977! 

 Τα αδέλφια Cairnes εκμεταλλεύονται εξαιρετικά το ταλαιπωρημένο υποείδος «lost footage», πρώτος διδάξας του οποίου ήταν το «Blair Witch Project» (σημείωση: ετοιμάζεται... reboot της ταινίας, πόση φτώχεια πλέον στα μυαλά των executives του Χόλιγουντ; ) και προσφέρουν μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία, που καταφέρνει να ισορροπήσει ανάμεσα στον τρόμο και την σάτιρα, ενώ παράλληλα ρίχνει κι ένα γερό φτύσιμο στην τηλεόραση όταν εκείνη λειτουργεί ως το τέλειο όπλο χειραγώγησης και προπαγάνδας των μαζών. Το «Δίκτυο» του Sidney Lumet μας περνάει από το μυαλό, πόσο μάλλον που εκείνη η σπουδαία ταινία βγήκε στις κινηματογραφικές αίθουσες τον Νοέμβριο του 1976, λιγότερο από έναν χρόνο πριν δηλαδή από την «εκπομπή» που βλέπουμε στη συγκεκριμένη ταινία! 

Οι δημιουργοί πέτυχαν να αναπαραστήσουν τέλεια την τηλεοπτική αισθητική και λογική της εποχής: χρησιμοποίησαν τρικάμερο, έδωσαν ιδιαίτερη προσοχή στην χωροταξία, το πως ήταν στημένο το κοινό, τα ρούχα, το έντονο καφέ, γκρι, η αίσθηση της σέπιας. Βρήκαν τον ιδανικό πρωταγωνιστή στο πρόσωπο (κυριολεκτώ) του Dastmalchian, ο οποίος ερμηνεύει με απόλυτη πειστικότητα τον φαουστικό του ήρωα. Και υπάρχει παραπάνω από ένα κλεισίματα ματιού στον «Εξορκιστή» αλλά και στα σινεμά του Carpenter, του Argento και του Cronenberg: είναι πολύ ενδιαφέρουσα νότα το γεγονός ότι «αφηγητής» δεν είναι άλλος από τον Michael Ironside! Μέχρι και... πολιτική βάζουν στο μείγμα τους τα αδέλφια, μιλώντας για αδελφότητες τύπου «Skull and Bones», μέσω των οποίων προωθούνται άνθρωποι. Κι έχουν την υπομονή να χτίζουν την ένταση σταδιακά, να θέτουν τις βάσεις για να έχουν τους θεατές τους γραπωμένους στις άκρες των καρεκλών τους έως ότου τα πράγματα... εκτροχιαστούν στο φινάλε, όπου γίνεται της κακομοίρας! 

Για μένα πάντως, κορυφαία σκηνή της ταινίας είναι εκείνη της «ύπνωσης» του Καρμάικλ – πριν το παροξυσμικό φινάλε. Μαζική ύπνωση μπροστά στα μάτια σου κι άντε μετά να μην πιστεύεις στα μάτια σου! Ωραιότατη ταινία, λογικότατοι οι διθύραμβοι από Stephen King μέχρι και Paul Schrader κι έντονη η ειρωνεία, έτσι; Κι όπως λέει και ο πρωταγωνιστής κάποια στιγμή: «Για πρώτη φορά στην ιστορία της τηλεόρασης, θα έχουμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον διάβολο. Πρώτα όμως, κάποια μηνύματα από τους σπόνσορές μας». Σούπερ! Μια ταινία που σίγουρα αξίζει την προσοχή σας.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Απριλίου 2024 από την Spentzos Films!

Η... Σεσίλια του Θεού

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

"Αν ξανακατεβείς Χριστέ στη Γη μας..."

Αυτή είναι η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Michael Mohan. Έχουν προηγηθεί οι ταινίες: «One Too Many Mornings» (2010, απρόβλητη στην Ελλάδα), «Πρόταση γάμου» (Save the Date, 2012, κατευθείαν στο dvd στη χώρα μας) και «Οι ηδονοβλεψίες» (The Voyers, 2021, παραγωγή για το prime video, όπου μπορείτε να τη δείτε). Η παγκόσμια πρεμιέρα της δόθηκε στις 12 του Μάρτη, στο φεστιβάλ South By Southwest.

Το 2014, σε ηλικία 17 ετών, στα πρώτα βήματα της καριέρας της, η Sydney Sweeney είχε περάσει οντισιόν για τον ρόλο της Σεσίλια. Το όλο πρότζεκτ τότε, όμως, δεν μπόρεσε να πραγματοποιηθεί. Εννιά χρόνια μετά, η Sweeney αποφάσισε να ξαναζωντανέψει αυτό το πρότζεκτ. Κι όντας πλέον ένα από τα πιο hot νέα πρόσωπα στο Χόλιγουντ, ήρθε σε επαφή με τον σεναριογράφο, αγόρασε τα δικαιώματα του σεναρίου (το οποίο ξαναγράφτηκε βελτιωμένο), έγινε παραγωγός της ταινίας, βρήκε κι άλλους χρηματοδότες, προσέλαβε τον σκηνοθέτη με τον οποίο είχε συνεργαστεί στους «Ηδονοβλεψίες», πρωταγωνιστεί στην ταινία και την πούλησε στην εταιρία Neon, που έχει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης της ταινίας στις ΗΠΑ. Not bad Sydney, not bad at all...

Η υπόθεση: Η αδελφή Σεσίλια στράφηκε στη θρησκεία από πολύ νεαρή ηλικία, μετά από ένα ατύχημα, όπου κινδύνεψε να πνιγεί σε μια παγωμένη λίμνη κι είχε δηλωθεί επισήμως νεκρή για επτά ολόκληρα λεπτά. Στο μυαλό της, ο Θεός την έσωσε, έχοντας συγκεκριμένο σκοπό και ρόλο για εκείνη στο μέλλον. Όταν το μοναστήρι στο οποίο ζούσε στις ΗΠΑ κλείνει, καθώς αδυνατούσε να συντηρηθεί, η Σεσίλια δέχεται μια πρόσκληση, την οποία είναι αδύνατο να αρνηθεί. Ο πάτερ Σαλ Τεντέσκι την προσκαλεί στην Ιταλία, σε ένα παλιό μοναστήρι, το οποίο είναι αφιερωμένο στη φροντίδα καλογριών, που ζούνε τις τελευταίες ημέρες τους – είτε λόγω γηρατειών είτε λόγω ανίατων ασθενειών. Στην αρχή τα πράγματα φαίνονται ειδυλλιακά, αν και υπάρχει μια δυσκολία προσαρμογής, καθώς δεν μιλάει σχεδόν καθόλου ιταλικά. Γρήγορα, όμως, η αδελφή Σεσίλια θα αντιληφθεί πως κάτι παράξενο συμβαίνει στο μοναστήρι. Τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο παράξενα όταν μια άμωμος σύλληψη ( ; ) θα φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της. Τι πραγματικά συμβαίνει στο μοναστήρι, ποιος είναι ο δικός της ρόλος και πώς θα τον διαχειριστεί;

Η άποψή μας: «Η καλόγρια», «Η καλόγρια ΙΙ», «Καθαγιασμός», «Μπενεντέτα», αλλά και «Ο εξορκιστής του Βατικανού» και προσεχώς, στα πολύ κοντά, «Ο πρώτος οιωνός». Πρόσφατες ταινίες με πρωταγωνίστριες καλόγριες, nunsploitation όπως χαρακτηρίζεται το συγκεκριμένο είδος ταινιών τρόμου – κι ας μην είναι όλες οι παραπάνω ταινίες τρόμου. Φαίνεται πως βιώνουμε μια περίοδο αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος του κόσμου για αυτού του είδους τις ταινίες, δηλωτικό μιας εποχής αναζητήσεων, πνευματικών ανησυχιών και επανεξέτασης κάποιων δεδομένων υπό τις νέες συνθήκες του women empowerment μεταξύ των άλλων. Και της πολιτικής ορθότητας. Που, εδώ, τρώει γερή σφαλιάρα, αλλά θα επανέλθουμε στο κλείσιμο του κειμένου... 

Οπότε, με κοινό εξασφαλισμένο, καθώς ο θρησκευτικός τρόμος εξιτάρει, τα πράγματα δείχνουν απλά για όσους γυρίζουν τέτοιου είδους ταινίες: ακολουθούμε τη συνταγή και... άγιος ο Θεός! Πόσο στραβά μπορούν να πάνε τα πράγματα; Και πώς οι θεατές θα γυρίσουν την πλάτη τους και θα αδιαφορήσουν; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, στην ταινία την οποία εξετάζουμε εδώ, αρκετά πράγματα πήγαν στραβά. Ας πούμε, η αρχική, εισαγωγική σκηνή, δεν έχει καμία απολύτως οργανική σχέση με την υπόλοιπη ταινία! Το πώς ακριβώς (και πότε...) επιτυγχάνεται το... θαύμα, δεν εξηγείται ποτέ. Κλισέ όπως δόντι που πέφτει και νύχι σαπισμένο που βγαίνει συν κάποια jump scares, είναι όλα by the book και προβλεπέ, οπότε καμία έκπληξη. Και η εποχή είναι δυσανάγνωστη και δύσκολο να την προσδιορίσεις με ακρίβεια: ρούχα, περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αυτοκίνητα κτλ παραπέμπουν στα seventies, σε μια κρίσιμη σκηνή, όμως, υπάρχει χρήση κινητού. Άντε, τρέχα - γύρευε. 

Όμως. Να πάμε και στα θετικά, πριν καταλήξουμε και στα στοιχεία εκείνα της ταινίας που θα σηκώσουν πολύ κουβέντα. Η μουσική του Will Bates είναι εκπληκτική! Καιρό είχα να προσέξω μουσικό score σε ταινία, κι εδώ αυτό ξεχωρίζει, γιατί παραπέμπει στις ένδοξες στιγμές των σάουντρακ του ιταλικού giallo! Η κινηματογράφηση σε πολλές σκηνές – ιδίως εκείνες των ονείρων – παραπέμπει σε αντίστοιχες σκηνές από «Το μωρό της Ρόζμαρι» ή/ και από το «Σουσπίρια». Η ερμηνεία της Sydney Sweeney καταγράφεται επίσης στα θετικά, αν και είναι περισσότερο τολμηρή και ατρόμητη παρά σπουδαία υποκριτικά. Οι δημιουργοί άφησαν χώρο και για χιούμορ στην ταινία, που είναι σαφέστατα ευπρόσδεκτο. Και η παρουσία του Álvaro Morte, του «El Profesor» από το «Casa de papel» είναι σαφώς μια έξυπνη μαρκετινίστικα κίνηση. 

Τίποτε από όλα αυτά, όμως, ούτε τα θετικά ούτε τα αρνητικά, θα είχε σημασία και η ταινία θα έμπαινε στο αρχείο ως μία – ακόμα – ταινία – του σωρού, αν δεν υπήρχε ΑΥΤΟ το φινάλε. Ένα φινάλε, που θα σηκώσει πάρα πολύ κουβέντα και θα διχάσει και θα σχολιαστεί. Ένα φινάλε απίστευτα τολμηρό, κι ένα statement στα όρια της ιεροσυλίας! Αν το πάρουν χαμπάρι Χριστιανοί μουτζαχεντίν, θα υπάρξει θέμα! Φλερτάροντας επικίνδυνα με την παρωδία, και ισορροπώντας σε τεντωμένο σχοινί, μπορεί να αναγνωστεί ως η απόλυτη πράξη του «είμαι γυναίκα κι εγώ κάνω κουμάντο στο κορμί μου», ως η απόλυτη συνεπαγωγή του empowering women. Κι ένα μεγαλόπρεπο και τσαμπουκαλεμένο, gory, φτύσιμο στην πατριαρχική, οργανωμένη θρησκεία. 

Πολλοί θα είναι αυτοί μετά το πέρας της ταινίας, που θα πουν «τι μαλακία είναι αυτή ρε μπρο;» - και μπορεί να έχουν και δίκιο. Δεν είναι... κρίνος: είναι ένα καρφί που σταυρώνει τον Καθολικισμό. Και μια κοτρόνα, που πέφτει με κρότο και σμπαραλιάζει τον συντηρητισμό, έστω σε μαύρο. Ρε, τους σατανάδες...

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Μαρτίου 2024 από την The Film Group!

''Πίνω και μεθώ/ ωχ αμάν''...

γράφει ο Θόδωρος Γιαχουστίδης(@PAOK1969)

Όταν αντί για «άσπρο», «πιάνεις» πάτο...

Αυτή είναι η όγδοη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του γεννημένου στις 29 Ιουνίου του 1969 στο Μόναχο, Γερμανού σκηνοθέτη. Και η πρώτη που βλέπουμε σε εμπορική προβολή στη χώρα μας. Ο Markus Goller ξεκίνησε την καριέρα του ως βοηθός μοντέρ στην FILMHAUS München. Από το 1992 εργάστηκε ως ανεξάρτητος μοντέρ ταινιών μεγάλου μήκους, διαφημιστικών και μουσικών βίντεο. Από το 1998 έχει σκηνοθετήσει πολυάριθμα διαφημιστικά και ντοκιμαντέρ και το 2002 γύρισε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, «Mask Under Mask».

Η τελευταία του ταινία γυρίστηκε σε 35 ημέρες, από τα τέλη Απριλίου έως τα μέσα Ιουνίου 2021, στο Βερολίνο. Βγήκε στις γερμανικές αίθουσες στις 26 Οκτωβρίου του 2023 και έκανε εισπράξεις εκεί γύρω στο 1,5 εκατομμύριο δολάρια, ενώ οι έως τώρα παγκόσμιες εισπράξεις της φτάνουν τα 2,8 εκατομμύρια δολάρια.

Η υπόθεση: Ο Μαρκ είναι ένας 30something εργοδηγός, που ζει κι εργάζεται στο Βερολίνο. Τα πρωινά δουλεύει σε τεράστιο εργοτάξιο ανέγερσης μιας πολυκατοικίας. Είναι πολύ καλός στη δουλειά του και καταφέρνει να βρίσκει λύσεις χωρίς αντιπαραθέσεις, κερδίζοντας με αυτόν τον τρόπο την εκτίμηση τόσο των ανωτέρων του όσο κι όσων εργάζονται γι' αυτόν. Τα βράδια... είναι μια άλλη ιστορία. Κάθε βράδυ πίνει δίχως αύριο στα αγαπημένα του στέκια. Περνάει καλά, το διασκεδάζει, θεωρεί ότι το ελέγχει, δεν θεωρεί ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Έως ότου, ένα βράδυ, μετά από κατανάλωση λίτρων αλκοόλ, αποφασίζει να... παρκάρει καλύτερα το αυτοκίνητό του. 

Για κακή (ή μήπως για καλή; ) του τύχη, εποχούμενος αστυνομικός, του κάνει αλκοτέστ. Και προφανώς τα επίπεδα αλκοόλ στο αίμα του Μαρκ ξεπερνούν τα όρια και λογικά χάνει το δίπλωμά του. Για να το ξανακερδίσει πρέπει να περάσει από μια σειρά ιατρικών και ψυχολογικών τεστ. Και να παρακολουθήσει υποχρεωτικά κάποια μαθήματα, που του φαίνονται ιδιαίτερα βαρετά. Ο Μαρκ είναι σίγουρος ότι θα ξεμπερδέψει εύκολα με τη διαδικασία και βάζει στοίχημα με τον κολλητό του ότι δεν θα αγγίξει αλκοόλ για τρεις μήνες. Τα πράγματα όμως δεν εξελίσσονται όπως τα περιμένει. Κι αντί η κατάστασή του σε σχέση με το αλκοόλ να καλυτερεύει, χειροτερεύει ολοένα και περισσότερο, όπως προβλέπει η «συμμαθήτριά» του Έλενα. Πού θα καταλήξει όλο αυτό;

Η άποψή μας: Έχουμε δει πολλές ταινίες όπου προβάλλεται η ολέθρια επίδραση του αλκοόλ στη ζωή όσων πίνουν πάνω από ένα... ποτηράκι ημερησίως. Από τον «Μεθύστακα» του Ορέστη Μακρή και το «Μέρες κρασιού και λουλουδιών» με τον Jack Lemmon, μέχρι το σπαραχτικό «Αφήνοντας το Λας Βέγκας» με τον Nicolas Cage και το πιο πρόσφατο, πολύ αγαπημένο από το ελληνικό κοινό «Άσπρο πάτο» με τον Mads Mikkelsen, η διαδρομή είναι λίγο πολύ προβλέψιμη και προβλεπόμενη. Τούτη η ταινία προσπαθεί αν μη τι άλλο να αποφύγει το μελόδραμα κι εν πολλοίς τα καταφέρνει. Αν και ξέρεις ότι να, σε μια στιγμή, θα υπάρξει ατύχημα λόγω του ποτού κι ότι να, σε άλλη στιγμή, ο ήρωας θα πιάσει πάτο, καθώς πρέπει να φτάσει σε εκείνο το σημείο όπου δεν υπάρχει παρακάτω και – λίγο αναγκαστικά – ο μόνος δρόμος είναι προς τα πάνω, εντέλει, θα νικήσει τα όποια σκοτάδια του. 

Δεν σε πολυχαλάει όμως αυτό. Κι αυτό ισχύει επειδή, αν και σχεδόν δύο ώρες η ταινία, δεν σε αφήνει να βαρεθείς κι επειδή, επίσης, συμπαθούμε τον ήρωα, χωρίς εκείνος (και μέσω αυτού, ο σκηνοθέτης) να «γκλαμουροποιήσει» τη χρήση αλκοόλ. Που επίσης είναι επικίνδυνο να συμβεί σε κάποια ταινία, ακόμα κι αν οι δημιουργοί της έχουν τις καλύτερες προθέσεις. Άλλο ενδιαφέρον στοιχείο εδώ, το γεγονός ότι το backstory του ήρωα δεν κρύβει ένα τραυματικό γεγονός στο παρελθόν: πραγματικά, πίνει επειδή έτσι διασκεδάζει. Λίγο, στο φινάλε (το πραγματικό, όχι εκείνο μετά τα ζενερίκ), υπάρχει μια είδους συμφιλίωση και μια επανασύνδεση, που ακριβώς επειδή δεν έχει γίνει καμία νύξη πουθενά στο σενάριο προηγουμένως, είναι μεν συγκινητική, είναι όμως ταυτόχρονα και ξεκούδουνη. 

Υπάρχει πάντως χιούμορ, υπάρχει ο ενδιαφέρον χαρακτήρας του τουρκικής καταγωγής κολλητού φίλου του Μαρκ – που κλέβει την παράσταση αλά John Cena στα Όσκαρ στην post credits σκηνή – υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον σάουντρακ με προφανή, γνωστά κι άλλα, λιγότερο γνωστά, σούπερ τραγούδια. Και υπάρχει και η αναφορά στην... Καταρίνα Βιτ, που όσοι είμαστε κάποιας ηλικίας, νιώθουμε συμπάθεια για τον πατέρα του ήρωα, τον οποίο τσάκωσε να... αυνανίζεται παρακολουθώντας την να πατινάρει στην TV. Καλές ερμηνείες, καλές προθέσεις, καλό τελικό αποτέλεσμα, με μικρά φάουλ, που όμως μπορείς να τα ξεπεράσεις, μη χάνοντας τη μεγαλύτερη εικόνα. Μικρό το δέμας, τίμιο φιλμάκι.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Μαρτίου 2024 από την Filmtrade!

96th Academy Awards Aftermath: A VERY NOLAN NIGHT

Αν cineτονίσθηκες σχετικά ενωρίτερα εφέτο (1πμ) για την 96η Απονομή των AMPAs, μπορεί να μη έγινες κοινωνός μιας ιδιαίτερα λαμπρής τελετής, ή να έφκιασες συκώτι με τις ανοστιές του Jimmy Kimmel (σωστός ο Τραμπ στην Χ κριτική του, λυπηρό) αλλά ο αληθινός σταρ της βραδιάς ήταν τα Μέλη και ο ακριβοδίκαιος τρόπος που μοίρασαν τον πλούτο, εν εντιθέσει με τα ατοπήματα της τελευταίας 5ετίας. Ο 7κις λούζερ Chris Nolan, παρέμενε ζαμάνια στα πίσω καθίσματα μέχρι την επίσης 7κις χθεσινή δικαίωση του Oppenheimer. Ο άνθρωπος που άλλαξε τον ρου της οσκαρικής ιστορίας με τον Dark Night και έζμπρωξε την Ακαδημία να ανοίξει τα μάτια σε υποτιμημένα genres είχε την τιμητική του ωστόσο όμως cineβησαν και τα εξής τινά: Δίκαια, τα όσκαρ σεναρίου πήγαν σε Anatomy of a Fall και American Fiction. To The Zone of Interest αναμενόμενα έδρεψε τον κότινο της διεθνούς παραγωγής (πρωτιά για την Αγγλία) όπως και του Ήχου που ήταν όλα τα λεφτά, ήχος ο οποίος έδρασε συν-σκηνοθέτησε με τον Glazer ουσιαστικά.

Κύριε Νόλαν μου, άξιος, αλλά sweep δε θα κάνεις. Barbie μου γλυκιά, βολέψου με το τραγούδι (η νεότερη δις οσκαρούχα Billie Eilish στα 23 της), διότι στα below the line υπάρχει King Lanthimos με το χρυσοποίκιλτο κουαρτέτο Makeup – Σκηνικά – Κοστούμια και την ηθοποιάρα Emma Stone δις νικήτρια στα 35 της, έναντι της Gladstone για την οποία εύκολα θα περίμενε κάποιος επικράτηση λόγω της first nations καταγωγής της αλλά... Εγώ λέω παλουκάρια φταίτε γιατί δε τη βγάλατε στο σαπόρτινγκ μα είναι αργά για δάκρυα τώρα Lilly. Μεγάλη χαρά η επιτέλους (πέραν σεναρίου στο παρελθόν) βράβευση του Wes Anderson και του Henry Sugar στα μικρομηκάδικα, γιατί είχε καταντήσει ανέκδοτο, μόνο το ντοκιμαντέρ του έχει μείνει του καλλιτέχνη να διαγωνιστεί πλέον. Δίκαια και οι ρόλοι, με τον Bradley Cooper να μετρά μια ντουζίνα ήττες που νομοτελειακά θα μεταφραστεί οσονούπω σε νίκη έναντι συνόλου καριέρας ή το καθαυτό τιμητικό όσκαρ. 

 Αυτό βέβαια το εύρημα να βγαίνουν πέντε βραβευμένοι ηθοποιοί και να λιβανίζουν τον ρόλο του κάθε υποψηφίου στις 4 ερμηνευτικές κατηγορίες είναι άσχημο κριντζάρισμα ενώ το in memoriam με Μποτσέλι πατέρα και υιό να τραγουδούν κον τε παρτιρό είναι μακάβριο αστείο για τους γνωρίζοντες την ιταλική. Το 3ωρο κουραστικό κατά παράδοση, οι ευχαριστήριοι λόγοι κλασικά βαρετοί, ενώ το “γυμνό” του Τζον Σένα της παρουσίασης των Κοστουμιών για να κλείσει το μάτι στην 50χρονη επέτειο από την περαντζάδα του ξεβράκωτου εισβολέα Robert Opel επί σκηνής ήταν μια κάποια τσαχπινιά ομολογουμένως. Η επίσης έξυπνα δομημένη σειρά των βραβείων δημιούργησε ένα σασπένς για δήθεν στα ίσα κοντράρισμα μεταξύ Oppenheimer – Poor Things αλλά η ανακοίνωση δια στόματος Pacino έλυσε το γρίφο. Ο Christopher Nolan κέρδισε κατά κράτος μεν, όμως ο Yorgos καθιερώθηκε πλέον ως ελίτ σκηνοθέτης και η Ελλάδα οφείλει να καυχάται και να αγαλλιάζει διαυτό. Ο Λάνθιμος κάνει λαμπρή καριέρα στο Χόλυγουντ με ολόδική του υπογραφή, ξεχωριστή αισθητική και μάλιστα με την ικανότητα να εμπνέει σημαντικά ονόματα ερμηνευτών που δουλεύουν μαζί του να ορκίζονται στο όνομά του. 

Από τα ratings συμπαθητικά πήγε αυτό, τουλάχιστον πάνω από την περισινή κατρακύλα. Το σόου χρήζει (διαρκούς) ανανέωσης, σοβαρής σύντμησης και ανανεωτικής σκηνοθετικής άποψης. Ευτυχώς, χαίρομαι που το ξανατονίζω, τα Μέλη έδειξαν το αυτονόητο αλλά ουχί αυταπόδεικτο πως γνωρίζουν δηλαδή να βραβεύουν αποτέλεσμα και όχι μόνο δικαιωματισμούς και liberal τινά πολιτικάντικα κι αυτό με κρατά αισιόδοξο για το μέλλον. Δες τις βραβεύσεις αναλυτικά, και του χρόνου πάλε φίλος ραντεβού... στα οσκαράδικα. 

PS: Take a bow Hayao Miyazaki, δις οσκαρουχος στα 83 του χρόνια!

Ακολουθεί η πλήρης λίστα βραβεύσεων:

Best picture 

"Oppenheimer" — Winner 

"American Fiction" 

"Anatomy of a Fall" 

"Barbie" 

"The Holdovers" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Maestro" 

"Past Lives" 

"Poor Things" 

"The Zone of Interest" 

Best supporting actress 

Da'Vine Joy Randolph, "The Holdovers" — Winner 

Emily Blunt, "Oppenheimer" 

Danielle Brooks, "The Color Purple" 

America Ferrera, "Barbie" 

Jodie Foster, "Nyad" 

Best animated short film 

"War Is Over! Inspired by the Music of John & Yoko" — Winner 

"Letter to a Pig" 

"Ninety-Five Senses" 

"Our Uniform" 

"Pachyderm" 

Best animated feature film 

"The Boy and the Heron" — Winner 

"Elemental" 

"Nimona" 

"Robot Dreams" 

"Spider-Man: Across the Spider-Verse" 

Best original screenplay 

"Anatomy of a Fall" — Winner 

"The Holdovers" 

"Maestro" 

"May December" 

"Past Lives" 

Best adapted screenplay 

"American Fiction" — Winner 

"Barbie" 

"Oppenheimer" 

"Poor Things" 

"The Zone of Interest" 

Best makeup and hairstyling 

"Poor Things" — Winner 

"Golda" 

"Maestro" 

"Oppenheimer" 

"Society of the Snow" 

Best production design 

"Poor Things" — Winner 

"Barbie" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Napoleon" 

"Oppenheimer" 

Best costume design 

"Poor Things" — Winner 

"Barbie" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Napoleon" 

"Oppenheimer" 

Best international feature film 

"The Zone of Interest," United Kingdom — Winner 

"Io Capitano," Italy 

"Perfect Days," Japan 

"Society of the Snow," Spain 

"The Teachers' Lounge," Germany 

Best supporting actor 

Robert Downey Jr., "Oppenheimer" — Winner 

Sterling K. Brown, "American Fiction" 

Robert De Niro, "Killers of the Flower Moon" 

Ryan Gosling, "Barbie" 

Mark Ruffalo, "Poor Things" 

Best visual effects 

"Godzilla Minus One" — Winner 

"The Creator" 

"Guardians of the Galaxy Vol. 3" 

"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" 

"Napoleon" 

Best film editing 

"Oppenheimer" — Winner 

"Anatomy of a Fall" 

"The Holdovers" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Poor Things" 

Best documentary short film 

"The Last Repair Shop" — Winner 

"The ABCs of Book Banning" 

"The Barber of Little Rock" 

"Island in Between" 

"Nǎi Nai & Wài Pó" 

Best documentary feature film 

"20 Days in Mariupol" — Winner 

"Bobi Wine: The People's President" 

"The Eternal Memory" 

"Four Daughters" 

"To Kill a Tiger" 

Best cinematography 

"Oppenheimer" — Winner 

"El Conde" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Maestro" 

"Poor Things" 

Best live action short film 

"The Wonderful Story of Henry Sugar" — Winner 

"The After" 

"Invincible" 

"Knight of Fortune" 

"Red, White and Blue" 

Best sound 

"The Zone of Interest" — Winner 

"The Creator" 

"Maestro" 

"Mission: Impossible - Dead Reckoning Part One" 

"Oppenheimer" 

Best original score 

"Oppenheimer" — Winner 

"American Fiction" 

"Indiana Jones and the Dial of Destiny" 

"Killers of the Flower Moon" 

"Poor Things" 

Best original song 

"What Was I Made For?" from "Barbie" — Winner 

"It Never Went Away" from "American Symphony" 

"I'm Just Ken" from "Barbie" 

"The Fire Inside" from "Flamin' Hot" 

"Wahzhazhe (A Song For My People)" from "Killers of the Flower Moon" 

Best actor 

Cillian Murphy, "Oppenheimer" — Winner 

Bradley Cooper, "Maestro" 

Colman Domingo, "Rustin" 

Paul Giamatti, "The Holdovers" 

Jeffrey Wright, "American Fiction" 

Best director 

Christopher Nolan, "Oppenheimer" — Winner 

Jonathan Glazer, "The Zone of Interest" 

Yorgos Lanthimos, "Poor Things" 

Martin Scorsese, "Killers of the Flower Moon" 

Justine Triet, "Anatomy of a Fall" 

Best actress Emma Stone, 

"Poor Things" — Winner 

Annette Bening, "Nyad" 

Lily Gladstone, "Killers of the Flower Moon" 

Sandra Hüller, "Anatomy of a Fall" 

Carey Mulligan, "Maestro"