Η Κατάρα
του Nicolas Pesce. Με τους Andrea Riseborough, Demián Bichir, John Cho, Betty Gilpin, Lin Shaye, Jacki Weaver.
Ούτε Ιερό, Ούτε Τόσιο!
του zerVo (@moviesltd) 
Βρισκόμαστε στο μεταίχμιο της αλλαγής του αιώνα, όταν τα λιμνάζοντα νερά του παγκόσμιου κινηματογραφικού horror, έρχεται να ταράξει ένα νέο κύμα φιλμς από την μακρινή χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου, γεμάτο υποσχέσεις να μοιράσει αμέτρητες ανατριχίλες στο διψασμένο για αγωνία κοινό. Με αρχική ώθηση από τον πανζουρλισμό που προκάλεσε το Ringu του Koji Suzuki στα 1998 και με όπλο τις δύο βιντεοκασέτες, που κάτω από τον γενικό τίτλο Ju-On σάρωσαν την γιαπωνέζικη αγορά, ο δαιμόνιος Takashi Shimizu θα πάρει το ρίσκο να μεταφέρει τις ιδέες του στην μεγάλη οθόνη. Αποτέλεσμα? Ισοπέδωση των box office της υφηλίου, εκατομμύρια δολάρια εισπράξεις, μα το κυριότερο, ανανέωση θεματική ενός genre που είχε παγώσει από έμπνευση, απογοητεύοντας με τα ανακυκλωτικά του θέματα τους φανατικούς του οπαδούς. Και μια συνέχεια και δυο και ένα αμερικάνικο ριμέικ και ένα ακόμη σίκουελ και άλλο ένα. Ώσπου ο κουρνιαχτός κόπασε και ο made in Japan τρόμος, έγινε κι αυτός ιστορία. Μύθο που μας επανέφερε στην μνήμη, είκοσι χρόνια μετά, ένα άκαιρο και άκυρο ριμπούτ, κυριολεκτικά, με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
Έχοντας μόλις χάσει τον αγαπημένο της σύζυγο από βαριά αρρώστια, η νεοσύλλεκτη ντετέκτιβ Μαλντούν, θα αναζητήσει μια καινούργια τύχη, μαζί με τον μικρούλη γιο της, σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη της Πενσυλβάνια. Στις πρώτες κιόλας ώρες περιπολίας της, μαζί με τον έμπειρο ρέιντζερ Γκούντμαν, θα βρεθεί μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη, ανακαλύπτοντας σε απόκρημνη περιοχή, το απανθρακωμένο πτώμα μιας ηλικιωμένης γυναίκας, μέσα στο αυτοκίνητο της. Και παρόλες τις παραινέσεις του συνεργάτη της να δείξει ιδιαίτερα προσεχτική, κυρίως αν επισκεφθεί την, σύμφωνα με τα λεγόμενα στοιχειωμένη, οικία της οδού Ρέιμπερν όπου το θύμα εργαζόταν τελευταία, εκείνη δείχνοντας ιδιαίτερο ζήλο στην έρευνα της, θα το πράξει χωρίς δισταγμό.
Απ! Άρπα την πάνω σου λοιπόν τώρα την ανεμοβλογιά, αφού δεν παίρνεις από λόγια! Ιός που ξεκίνησε μια φορά κι έναν μακρινό καιρό, από την άλλη άκρη της γης, το ακαταλαβίστικό Τόκιο, όταν μια αμερικανίδα νοσοκόμα, αποκλειστική σε σπίτι των προαστίων της μεγαλούπολης, φοβισμένη πως κάτι περίεργο τρέχει εκεί μέσα, θα την κάνει άρον άρον για τα πάτρια εδάφη, μπας και γλυτώσει από τους μπαμπούλες. Φευ! Εκείνοι έχουν ριζώσει για τα καλά μέσα της, προκαλώντας στην ίδια, την οικογένεια της, αλλά και όλους όσους έρθουν σε επαφή μαζί τους στο εφεξής, το ίδιο καταραμένο αποτέλεσμα: Έναν φρικιαστικό κι επώδυνο θάνατο!
Για να τα βάλουμε όμως λιγάκι τα πράγματα στην θέση τους, διότι υπάρχουν και κάποιοι, που όχι απλά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Τζού-Ον, αλλά δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ο μάστορας του manga Shimizu πραγματοποιούσε το όνειρο του. Στο διαμέρισμα της γιαπωνέζικης πρωτεύουσας όπου ξεκίνησαν όλα, είχε συμβεί - τότε - μια ανείπωτη τραγωδία, καθώς ο φαμιλιάρης Σαέκι, εκτιμώντας πως η σύζυγός του, Καγιάκο, τον απατά, την δολοφόνησε εν ψυχρώ, τύχη που είχε ακολούθως και ο δεκάχρονος γιος τους Τόσιο, αλλά και ο ίδιος, προχωρώντας στο απονενοημένο διάβημα. Σύμφωνα λοιπόν με τους θρύλους της πιο πλούσιας σε παράδοση χώρας της γης, όταν κάποιος άνθρωπος χάνει την ζωή του με τόσο βίαιο τρόπο, αυτόματα γεννιέται μια κατάρα, που ακολουθεί τον οποιονδήποτε είχε σχέση μαζί του. Εξού και η προαναφερόμενη ίωση, που η νοσηλεύτρια έφερε μαζί της μαζί της από τα ξένα.
Ας πούμε λοιπόν πως ορθά σκέφτηκε η παραγωγή της Sony, να αναστήσει δηλαδή έναν τίτλο, το λιγότερο σπουδαίο, στα χρονικά του φιλμικού τρόμου. Ποια ακριβώς μεθοδολογία φαντάστηκε πως θα ταίριαζε στο να επαναφέρει στην ζωή το The Grudge, μένοντας χιλιάδες μίλια μακρυά από την αρχική δομή, που στηρίζεται στις δοξασίες ενός, αλαφροΐσκιωτου για να είμαστε ειλικρινείς, έθνους? Απλά στο ότι με την μυρωδιά και μόνο της προφητείας, τραβάς για τον άλλο κόσμο. Άντε και να το δεχτώ. Αυτή την αλλοπρόσαλλη αφήγηση ποιος μπορεί να την σκαρφίστηκε, ρίχνοντας ανάκατες στο μίξερ, ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά τέσσερις διαφορετικές και πρωθύστερου χρόνου ιστορίες.
Στην πραγματικότητα ο θεατής για να κατανοήσει τι τρέχει που, επιβάλλεται να έχει μαντικέ ικανότητες ή έστω να έχει σιμά του έναν επεξηγητή για να τον καθοδηγεί τι ακριβώς βλέπει. Μια η ιστορία με την χήρα μπατσίνα, μια εκείνη με την ξενιστή, μια με το ζευγάρι που περιμένει παιδί, μια με το υπερήλικο αντρόγυνο που ταλαιπωρείται από ασθένειες. Μπερδεψοδουλειά που επιβαρύνει τόσο το βιογραφικό του ταλαντούχου φοβιστή σκηνοθέτη Nicolas Pesce, όσο όμως κυρίως, των συμμετεχόντων στην ασέβεια, που δεν είναι μικρά μεγέθη ως ονόματα, ιδίως ο Demian Bichir και η Jackie Weaver, μία και δύο φορές προταθέντες για Όσκαρ ερμηνείας ο καθείς.
Οι οποίοι καλούνται εδώ, με άξονα την αστυνομική περσόνα της Andrea Riseborough, να ανεβάσουν ένα επίπεδο επάνω σταρικά, το συνολικό production, μα πέφτουν θύματα κι εκείνοι ενός ακαταλαβίστικου μοντάζ αρπαχτής, που άλλα δείχνει να θέλει να πει και άλλα στο φινάλε μας παρουσιάζει. Κρίμα, όχι τόσο για τα χρήματα που πήγαν ολοκληρωτικά στράφι, αλλά για τον κοσμάκη που καρτερούσε μια τονωτική ένεση στο είδος, χάρη στην πιασάρικη εμπορικά μαρκίζα. Ασυνέχεια, ασυνέπεια, ούτε τρόμος, ούτε τινάγματα, ούτε σοβαρά φαντάσματα, ούτε υποβλητική ατμόσφαιρα. Ούτε ιερό, ούτε όσιο...
Απ! Άρπα την πάνω σου λοιπόν τώρα την ανεμοβλογιά, αφού δεν παίρνεις από λόγια! Ιός που ξεκίνησε μια φορά κι έναν μακρινό καιρό, από την άλλη άκρη της γης, το ακαταλαβίστικό Τόκιο, όταν μια αμερικανίδα νοσοκόμα, αποκλειστική σε σπίτι των προαστίων της μεγαλούπολης, φοβισμένη πως κάτι περίεργο τρέχει εκεί μέσα, θα την κάνει άρον άρον για τα πάτρια εδάφη, μπας και γλυτώσει από τους μπαμπούλες. Φευ! Εκείνοι έχουν ριζώσει για τα καλά μέσα της, προκαλώντας στην ίδια, την οικογένεια της, αλλά και όλους όσους έρθουν σε επαφή μαζί τους στο εφεξής, το ίδιο καταραμένο αποτέλεσμα: Έναν φρικιαστικό κι επώδυνο θάνατο!
Για να τα βάλουμε όμως λιγάκι τα πράγματα στην θέση τους, διότι υπάρχουν και κάποιοι, που όχι απλά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει Τζού-Ον, αλλά δεν είχαν καν γεννηθεί όταν ο μάστορας του manga Shimizu πραγματοποιούσε το όνειρο του. Στο διαμέρισμα της γιαπωνέζικης πρωτεύουσας όπου ξεκίνησαν όλα, είχε συμβεί - τότε - μια ανείπωτη τραγωδία, καθώς ο φαμιλιάρης Σαέκι, εκτιμώντας πως η σύζυγός του, Καγιάκο, τον απατά, την δολοφόνησε εν ψυχρώ, τύχη που είχε ακολούθως και ο δεκάχρονος γιος τους Τόσιο, αλλά και ο ίδιος, προχωρώντας στο απονενοημένο διάβημα. Σύμφωνα λοιπόν με τους θρύλους της πιο πλούσιας σε παράδοση χώρας της γης, όταν κάποιος άνθρωπος χάνει την ζωή του με τόσο βίαιο τρόπο, αυτόματα γεννιέται μια κατάρα, που ακολουθεί τον οποιονδήποτε είχε σχέση μαζί του. Εξού και η προαναφερόμενη ίωση, που η νοσηλεύτρια έφερε μαζί της μαζί της από τα ξένα.
Ας πούμε λοιπόν πως ορθά σκέφτηκε η παραγωγή της Sony, να αναστήσει δηλαδή έναν τίτλο, το λιγότερο σπουδαίο, στα χρονικά του φιλμικού τρόμου. Ποια ακριβώς μεθοδολογία φαντάστηκε πως θα ταίριαζε στο να επαναφέρει στην ζωή το The Grudge, μένοντας χιλιάδες μίλια μακρυά από την αρχική δομή, που στηρίζεται στις δοξασίες ενός, αλαφροΐσκιωτου για να είμαστε ειλικρινείς, έθνους? Απλά στο ότι με την μυρωδιά και μόνο της προφητείας, τραβάς για τον άλλο κόσμο. Άντε και να το δεχτώ. Αυτή την αλλοπρόσαλλη αφήγηση ποιος μπορεί να την σκαρφίστηκε, ρίχνοντας ανάκατες στο μίξερ, ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά τέσσερις διαφορετικές και πρωθύστερου χρόνου ιστορίες.
Στην πραγματικότητα ο θεατής για να κατανοήσει τι τρέχει που, επιβάλλεται να έχει μαντικέ ικανότητες ή έστω να έχει σιμά του έναν επεξηγητή για να τον καθοδηγεί τι ακριβώς βλέπει. Μια η ιστορία με την χήρα μπατσίνα, μια εκείνη με την ξενιστή, μια με το ζευγάρι που περιμένει παιδί, μια με το υπερήλικο αντρόγυνο που ταλαιπωρείται από ασθένειες. Μπερδεψοδουλειά που επιβαρύνει τόσο το βιογραφικό του ταλαντούχου φοβιστή σκηνοθέτη Nicolas Pesce, όσο όμως κυρίως, των συμμετεχόντων στην ασέβεια, που δεν είναι μικρά μεγέθη ως ονόματα, ιδίως ο Demian Bichir και η Jackie Weaver, μία και δύο φορές προταθέντες για Όσκαρ ερμηνείας ο καθείς.
Οι οποίοι καλούνται εδώ, με άξονα την αστυνομική περσόνα της Andrea Riseborough, να ανεβάσουν ένα επίπεδο επάνω σταρικά, το συνολικό production, μα πέφτουν θύματα κι εκείνοι ενός ακαταλαβίστικου μοντάζ αρπαχτής, που άλλα δείχνει να θέλει να πει και άλλα στο φινάλε μας παρουσιάζει. Κρίμα, όχι τόσο για τα χρήματα που πήγαν ολοκληρωτικά στράφι, αλλά για τον κοσμάκη που καρτερούσε μια τονωτική ένεση στο είδος, χάρη στην πιασάρικη εμπορικά μαρκίζα. Ασυνέχεια, ασυνέπεια, ούτε τρόμος, ούτε τινάγματα, ούτε σοβαρά φαντάσματα, ούτε υποβλητική ατμόσφαιρα. Ούτε ιερό, ούτε όσιο...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Ιανουαρίου 2020 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική