Rambo: Το Τελευταίο Αίμα
του Adrian Grunberg. Με τους Sylvester Stallone, Paz Vega, Sergio Peris-Mencheta, Adriana Barraza, Yvette Monreal, Genie Kim, Joaquín Cosío, Oscar Jaenada.
Την κρέμασε την κορδέλα του
του zerVo (@moviesltd) 
14 χρονών, δεύτερη τάξη του γυμνασίου και σε μια κατάμεστη Γαρδένια, με τον κόσμο να κρέμεται ίσαμε έξω στην λεωφόρο, ο Stallone πραγματοποιεί το πρώτο του πολεμικό...αίμα, βάζοντας τάξη στα πεδία των μαχών, απελευθερώνοντας συντρόφους και κατατροπώνοντας τους ερυθρής απόχρωσης σημαίας οχτρούς. Στην αίθουσα που επικρατεί το αδιαχώρητο, οι ιαχές ενθουσιασμού για τον θρίαμβο του μπρατσωμένου με την κορδέλα του μαχητή στο μέτωπο, φτάνουν σε γηπεδικά επίπεδα, κάτι που μάλλον κατάλαβε ο πρωταγωνιστής και γι αυτό επανήλθε έκτοτε με - κι εγώ δεν θυμάμαι - πόσα σίκουελ της ίδιας πάνω κάτω ιστορίας. Οκ, κάποιοι στην ακρούλα της κερκίδας των μη φανατικών γελούσαμε με τις εκρηκτικές σαχλαμάρες του Sly, που μονάχος του κατάφερε να εξολοθρεύσει ολάκερο τον Κόκκινο Στρατό, αλλά πάντα τον είχαμε με αγάπη και συμπάθεια στην ψυχή μας, χάρη στον δακρύβρεχτο εισαγωγικό του Ρόκι και τον αδαή Γιάνκη γκολκίπερ της Απόδρασης. Γνωρίζοντας καλά πως στα χρόνια που θα ακολουθήσουν, εκτός από τους κουτούς Ράμπους, θα πρωταγωνιστούσε σε κάποιες από σπουδαιότερες action adventures ever.
Έντεκα χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία μεγάλη μάχη που έδωσε στην Βιρμανία και ο βετεράνος του Βιετνάμ, αλλά και ενός σωρού πολέμων έκτοτε, λοκατζής Τζον Ράμπο, έχει αποσυρθεί, στην ηρεμία και την γαλήνη του ράντσου του, στα περίχωρα της Αριζόνα. Ακόμη κι αν έχει διαβεί τόσος καιρός από τότε, οι νοσηρές θύμησες της φρίκης του μετώπου, δεν έχουν στιγμή εγκαταλείψει τον ηλικιωμένο άντρα, που απομονωμένος στην δίχως έννοιες φύση παλεύει πια να τις λησμονήσει. Τα προβλήματα όμως δεν λένε να εγκαταλείψουν τον ρωμαλέο εβδομηντάρη, καθώς θα πληροφορηθεί πως η νεαρή Γκαμπριέλα, εγγονή της έμπιστης λατίνας οικονόμου του, Μαρίας, έχει εξαφανιστεί κάπου στο Μεξικό, σε μια προσπάθεια αναζήτησης του χαμένου, βιολογικού της, πατέρα.
Μια καινούργια αποστολή περιμένει λοιπόν τον έμπειρο πρώην πεζοναύτη, που θα ταξιδέψει ολομόναχος πέρα από τα νότια όρια της χώρας για να εντοπίσει τα ίχνη της πιτσιρίκας. Που μέσα στην αφέλεια της, δεν υπολόγισε καλά τους κινδύνους και έχει πέσει θύμα των Μεξικάνικων καρτέλ διακίνησης λευκής σαρκός και σέρνεται αιχμάλωτη και κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών ουσιών στα σιχαμερά μπουντρούμια του Βαγιάρτα. Περιμένοντας απελπισμένη κάποιον να την σώσει και να την αποτραβήξει από τα ανήλεα χέρια των διαβόητων αδελφών Μαρτίνεζ, των βαρόνων του τράφικινγκ σε ολάκερο τον αμερικάνικο νότο.
Μα για στάσου, αυτό δεν είναι Ράμπο. Ράμπο είναι να βρούμε ποιοι είναι ετούτη την στιγμή οι δυνητικοί ζιζάνιοι για την πατρίδα μας, να τους μασκαρέψουμε κατάλληλα ώστε να φαίνονται στους ριπάμπλικαν συμπατριώτες μας όσο το δυνατόν πιο μοχθηροί αλλά και αστείοι και αφού τους αναδείξουμε σε νάμπερ ουάν ένεμι οφ δε στέιτ, να στείλουμε εκεί το καλό το παλικάρι, που πάντα γνωρίζει το καλό το μονοπάτι, για να τους ισοπεδώσει. Αυτό εδώ είναι το Taken! Που βέβαια γραμμένο από Φραντσέζικο χέρι, δεν έψαξε να βρει αντιπάλους για την χώρα του παρά μόνο κοίταξε να δει ποιοι είναι εκείνοι οι λαοί που φημίζονται για τις μαφίες τους. Εδώ, που ουσιαστικά έχουμε μια επακριβώς ίδια ανάπτυξη της ιστορίας, εννοείται με τεράστιες αποκλίσεις σκηνοθετικά και σεναριακά, που μπορεί να μην βάζει στο στόχαστρο Βιετκόγκ, Χμερ, Αφγανούς, Σοβιετικούς και Ταλιμπάν, αλλά τους παροικούντες στα μέρη των Αζτέκων, που, ε, δεν έχουν το γνώρισμα και των πιο καλών παιδιών. Ταμάμ έρχεται και δένει το πράμα για τον Τραμπ ε? Τείχος εδώ και τώρα.
Για να πω την αλήθεια μου δεν ξέρω τι θα έπρεπε να περιμένω από το καινούργιο τεύχος ενός σίριαλ που κρατάει πια 37 χρόνια, δίχως ποτέ του να έχει δείξει σημεία ανανέωσης, ούτε βελτίωσης, παραμένοντας πιστό στις προσταγές της εκάστοτε πολιτικής προβόκας των Γερακιών. Εντέλει, επειδή θα ήταν και κάπως θεότρελο να δούμε έναν παππού να σηκώνει και πάλι οπλοπολυβόλα στις ζούγκλες της Ασίας, το πράγμα κομματάκι καταλαγιάζει, με τον Τζον να τα βάζει μόνο με έναν στρατό Μεχικάνων γκάνγκστερς. Και εκτός, αλλά και εντός έδρας, εκεί που ακολουθεί την Home Alone συλλογιστική και μετατρέπει το αγρόκτημα σε γεμάτο παγίδες φρούριο. Ποιον νοιάζει, όμως, όλο αυτό το πυροτέχνημα βρε Sly μου?
Το έχουμε ξαναπεί πάνω από τριάντα φορές, ακόμη και πριν αποσπάσει τον τιμητικό έπαινο της Οσκαρικής nod για τον Creed. O Stallone έπρεπε ήδη, για δική του υστεροφημία και όχι απαξίωση των όσων απίστευτων έχει προσφέρει στον σινεμά δράσης, να έχει συνταξιοδοτηθεί. Δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στον ίδιο, ας πούμε μερικά μόνο δολάρια στον λογαριασμό του, να περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα και να καρπαζώνει όποιον βρει στο δρόμο του, για χάρη των παλιών καλών ημερών. Στα 75 του, όφειλε είτε να χρησιμοποιήσει την πείρα του, παίζοντας σε ρόλους περιφερειακούς, του σοφού που λέμε, είτε να κάθεται όπως καλή ώρα ο ήρωας του και να σελώνει άλογα, σε καμιά φάρμα στο Τέξας. Ανταυτού επανέρχεται κάθε τρεις και λίγο με ένα κακέκτυπο άλλης επιτυχίας, όπως ακριβώς συνέβη με με το προσχηματικά επιθετικό για την επικίνδυνη γειτονιά της Υπερδύναμης Rambo: Last Blood (που παίζουν σε αυτό μάλιστα - σε αδιάφορες παρουσίες - και η Barraza και η Paz). Κι όλα αυτά για να μας αποδείξει πως περνάει ακόμα η μπογιά του. Ε, δεν περνάει!
Μια καινούργια αποστολή περιμένει λοιπόν τον έμπειρο πρώην πεζοναύτη, που θα ταξιδέψει ολομόναχος πέρα από τα νότια όρια της χώρας για να εντοπίσει τα ίχνη της πιτσιρίκας. Που μέσα στην αφέλεια της, δεν υπολόγισε καλά τους κινδύνους και έχει πέσει θύμα των Μεξικάνικων καρτέλ διακίνησης λευκής σαρκός και σέρνεται αιχμάλωτη και κάτω από την επήρεια των ναρκωτικών ουσιών στα σιχαμερά μπουντρούμια του Βαγιάρτα. Περιμένοντας απελπισμένη κάποιον να την σώσει και να την αποτραβήξει από τα ανήλεα χέρια των διαβόητων αδελφών Μαρτίνεζ, των βαρόνων του τράφικινγκ σε ολάκερο τον αμερικάνικο νότο.
Μα για στάσου, αυτό δεν είναι Ράμπο. Ράμπο είναι να βρούμε ποιοι είναι ετούτη την στιγμή οι δυνητικοί ζιζάνιοι για την πατρίδα μας, να τους μασκαρέψουμε κατάλληλα ώστε να φαίνονται στους ριπάμπλικαν συμπατριώτες μας όσο το δυνατόν πιο μοχθηροί αλλά και αστείοι και αφού τους αναδείξουμε σε νάμπερ ουάν ένεμι οφ δε στέιτ, να στείλουμε εκεί το καλό το παλικάρι, που πάντα γνωρίζει το καλό το μονοπάτι, για να τους ισοπεδώσει. Αυτό εδώ είναι το Taken! Που βέβαια γραμμένο από Φραντσέζικο χέρι, δεν έψαξε να βρει αντιπάλους για την χώρα του παρά μόνο κοίταξε να δει ποιοι είναι εκείνοι οι λαοί που φημίζονται για τις μαφίες τους. Εδώ, που ουσιαστικά έχουμε μια επακριβώς ίδια ανάπτυξη της ιστορίας, εννοείται με τεράστιες αποκλίσεις σκηνοθετικά και σεναριακά, που μπορεί να μην βάζει στο στόχαστρο Βιετκόγκ, Χμερ, Αφγανούς, Σοβιετικούς και Ταλιμπάν, αλλά τους παροικούντες στα μέρη των Αζτέκων, που, ε, δεν έχουν το γνώρισμα και των πιο καλών παιδιών. Ταμάμ έρχεται και δένει το πράμα για τον Τραμπ ε? Τείχος εδώ και τώρα.
Για να πω την αλήθεια μου δεν ξέρω τι θα έπρεπε να περιμένω από το καινούργιο τεύχος ενός σίριαλ που κρατάει πια 37 χρόνια, δίχως ποτέ του να έχει δείξει σημεία ανανέωσης, ούτε βελτίωσης, παραμένοντας πιστό στις προσταγές της εκάστοτε πολιτικής προβόκας των Γερακιών. Εντέλει, επειδή θα ήταν και κάπως θεότρελο να δούμε έναν παππού να σηκώνει και πάλι οπλοπολυβόλα στις ζούγκλες της Ασίας, το πράγμα κομματάκι καταλαγιάζει, με τον Τζον να τα βάζει μόνο με έναν στρατό Μεχικάνων γκάνγκστερς. Και εκτός, αλλά και εντός έδρας, εκεί που ακολουθεί την Home Alone συλλογιστική και μετατρέπει το αγρόκτημα σε γεμάτο παγίδες φρούριο. Ποιον νοιάζει, όμως, όλο αυτό το πυροτέχνημα βρε Sly μου?
Το έχουμε ξαναπεί πάνω από τριάντα φορές, ακόμη και πριν αποσπάσει τον τιμητικό έπαινο της Οσκαρικής nod για τον Creed. O Stallone έπρεπε ήδη, για δική του υστεροφημία και όχι απαξίωση των όσων απίστευτων έχει προσφέρει στον σινεμά δράσης, να έχει συνταξιοδοτηθεί. Δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο στον ίδιο, ας πούμε μερικά μόνο δολάρια στον λογαριασμό του, να περιφέρεται σαν την άδικη κατάρα και να καρπαζώνει όποιον βρει στο δρόμο του, για χάρη των παλιών καλών ημερών. Στα 75 του, όφειλε είτε να χρησιμοποιήσει την πείρα του, παίζοντας σε ρόλους περιφερειακούς, του σοφού που λέμε, είτε να κάθεται όπως καλή ώρα ο ήρωας του και να σελώνει άλογα, σε καμιά φάρμα στο Τέξας. Ανταυτού επανέρχεται κάθε τρεις και λίγο με ένα κακέκτυπο άλλης επιτυχίας, όπως ακριβώς συνέβη με με το προσχηματικά επιθετικό για την επικίνδυνη γειτονιά της Υπερδύναμης Rambo: Last Blood (που παίζουν σε αυτό μάλιστα - σε αδιάφορες παρουσίες - και η Barraza και η Paz). Κι όλα αυτά για να μας αποδείξει πως περνάει ακόμα η μπογιά του. Ε, δεν περνάει!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 26 Σεπτεμβρίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική