Κάποτε στο...Χόλιγουντ
του Quentin Tarantino. Με τους Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Emile Hirsch, Margaret Qualley, Timothy Olyphant, Austin Butler, Dakota Fanning, Bruce Dern, Al Pacino.
Hail Quentin
του gaRis (@takisgaris) 
Πήρα τη φαμελιά εψές το πουρνό και μετά από 3 ώρες περιπλάνηση σε ατέλειωτα βοσκοτόπια με βουστάσια μέχρι αλόγατα και αιγοπρόβατα φτάσαμε στη Sauble Beach, εκεί που το Ontario ακροθιγώς χαϊδεύει το υπογάστριο της λίμνης Huron. Πριχού αφιχθούμε κανα μισάωρο, σταθμεύσαμε για το πατροπαράδοτο μπρέκφαστ στο Elsie’s Diner, όπου όλα ήταν 50s themed, με τη Μέριλυν και τον Έλβις να δεσπόζουν στο συνυφασμένο cineιρμικά στο μυαλό μου Pulp Fiction σύμπαν. Το αβγό και το μπέικο να χλιμιντρίζουν στα tastebuds, πιστοποιώντας το ισχυρό κουλέρ - λοκάλ κι εγώ να σκέφτομαι ότι έχουν περάσει 25 χρόνια από την πλημμυρίδα που σάρωσε την Κρουαζέτα στα 1994, με τον μετα - Νουβέλ Βάγκ αποχυμωτή του (εμμ...) pulp Quentin Tarantino να περνά από το μπλέντερ απαξύμπασα την μπασκλασαρία της χολυγουντιανής ανθεποποιίας.
Εννιά ταινίες μετά από το Reservoir Dogs (προσμετρώντας φυσικά το Kill Bill ως δυο τεμάχια), το Κάποτε στο...Χόλιγουντ (Once Upon A Time In...Hollywood) θα μπορούσε - κατά δήλωση - να είναι η 10η και τελευταία δημιουργία του βιντεοκλαμπίστα - μέσα στον - καλλιτέχνη Quentin. Ευτυχώς που αυτοπροσδιορίζεται ως μόλις η 9η.
Πέντε χρόνια στη συγγραφή, το project πέρασε εξυπαρχής στα κινηματογραφικά πρωτοσέλιδα ως the Manson family murders, με κομβική ημερομηνία την 9η Αυγούστου 1969 όταν η 8 μηνών έγκυος φέρελπις ενζενί Sharon Tate, σύζυγος του Roman Polanski, σφαγιάστηκε μεταξύ άλλων στη βίλα της στο 10050 Cielo Drive. Ώδινεν όρος η ιδέα, όμως αυτό που για 2 ώρες και ¾ οράται επί της οθόνης είναι μια Margot Robbie / Τέιτ να περιφέρεται αγγελική και αιθέρια με 12 γραμμές διάλογο, καθώς το επίκεντρο μοιράζεται το εκτυφλωτικής λάμψης bromance ντουέτο Leonardo DiCaprio - Brad Pitt, τουτέστιν ο σε αποδρομή γουεστερνάς τηλεοπτικός αστήρ με τον stuntman / σωφέρ / νταραβεριτζή του, σε σκετσάκια inside (εμμ...) Hollywood νευρωσικής υπαξιακής κρίσης, μπολιασμένης με την καρυκευματικής γελωτοπλασίας ικανότητα του Tarantino, να καθηλώνει αισθησιαρχικά με το σχεδόν τίποτα ουσιαστικώς.
Ο νιόπαντρος σκηνοθέτης του Inglourious Basterds όπου ξανάγραψε την ιστορία του τέλους του ναζισμού, επαναεπιχειρεί μια ποιητική τη αδεία ιστορική παραχάραξη με ένα αμφιλεγόμενο αιμοσταγές τέλος - παραπομπή στο (χειρότερό του) grindhouse flick Death Proof, ενώ στην πορεία θα ξεφτιλίσει το είδωλο Bruce Lee και θα γεμώσει την οθόνη άπλυτες γυναικείες πατούσες, ικανοποιώντας το πασίγνωστο φετίχ του.
Μη μπερδεύεσαι, αυτή δεν είναι καν μια προσπάθεια κατεδάφισης του δημιουργού που έμαθε σινεμά στη νέα γενιά κριτικών κινηματογράφου, με τις αναφορές και εδώ σε ένα μάτσο ξεχασμένους πιονέρους της b μουβιόλας μέχρι τον Claude Lelouch. Στις δικές μου αντένες, ο τυπάς είπε να κάνει το δικό του Roma, φθονώντας (αποδεδειγμένα) το Boogie Nights, για να καταλήξει σε κάτι σαν το Hail, Caesar! των Coen Bros: Υποδειγματικά χρωματισμένο (Richardson είναι αυτός), σαρδόνια γραμμένο για να καυτηριάσει την αμετροεπή κενότητα της ζωής μέσα στα studios αλλά και μηδενική αντίσταση στη φλύαρη και εντέλει άνευ στιβαρής ουσίας παράδοση, στη μόνιμη και αξεχώριστα ευχή / κατάρα που τον κρατά σε Peter Pan επίπεδο καλλιτεχνικής ωριμότητας, σε αυτό που λέμε self-indulgence.
Αυτό που ο geek νικά τον ολοκληρωμένο καλλιτέχνη κάθε φορά στα σημεία. Το επίπεδο παραγωγής κοντά στα $100 μύρια, χορταίνει ντηζάιν ο αμφιβληστροειδής. Ένα τσούρμο κάμεος από Bruce Dern, Michael Madsen, Kurt Russell, Al Pacino καθώς και ρολάκια στα παιδιά των Bruce Willis, Uma Thurman, Kevin Smith.
Κι εδώ τραβάς τη γραμμή, κρατώντας τον ένα και μοναδικό λόγο που καθιστά το Once Upon A Time…In Hollywood πλέον αξιοθέατο. Και να αποδώσεις τα ανήκοντα εύσημα στον Tarantino δικαιώνοντας τη ρήση του ότι το ζευγάρωμα DiCaprio - Pitt είναι αντίστοιχης σάρωσης με εκείνο των Newman - Redford στο Butch Cassidy and the Sundance Kid (σύμπτωση; γυρισμένου στα 1969). Αυτοκαταστροφικά ανασφαλής με σπαραχτικές εκρήξεις κόβει ο ένας - μειλίχια προστατευτικός με θανατηφόρα ένστικτα όταν προκληθεί (και απίστευτους κοιλιακούς στα 55 του, να τα λέμε αυτά) ράβει ο άλλος. Οσκαρικά στριφογυριστές ερμηνείες, πρώτη εμφάνιση του Leo, τέσσερα χρόνια μετά το στεφάνωμά του στο The Revenant. Πανέξυπνη η προσέγγιση του Brad να παίζει δυο σκάλες κάτω, σεγκοντάροντας συμπληρωματικά τα ξεσπάσματα του παρτενέρ του.
Η δε τελική καθαρτήρια σκηνή αφαιρεί κάθε φενάκη ότι η ταινία υφίσταται εν πολλοίς για περισσότερους λόγους από ότι ως ωδή στην ανδρική φιλία τους (καθώς άπαντες οι γυναικείοι ρόλοι υπάρχουν κυρίως για να υποφέρουν, όπως σε κάθε ταινία του Tarantino) και ως ερωτικό γράμμα στο Χόλυγουντ, όχι τόσο όπως αυτό υπήρξε πραγματικά, αλλά όπως μάλλον το φαντασιώθηκε ο δημιουργός της. Να στο σουμάρω το λοιπόν: Τα νερά στη Sauble Beach καθάρια και η άμμος γκριζαριστή μους. Βαθιά άντε μέχρι τη μέση. Καλή μεν, αλλά σα τη Χαλκιδική δεν έχει.
Ο νιόπαντρος σκηνοθέτης του Inglourious Basterds όπου ξανάγραψε την ιστορία του τέλους του ναζισμού, επαναεπιχειρεί μια ποιητική τη αδεία ιστορική παραχάραξη με ένα αμφιλεγόμενο αιμοσταγές τέλος - παραπομπή στο (χειρότερό του) grindhouse flick Death Proof, ενώ στην πορεία θα ξεφτιλίσει το είδωλο Bruce Lee και θα γεμώσει την οθόνη άπλυτες γυναικείες πατούσες, ικανοποιώντας το πασίγνωστο φετίχ του.
Μη μπερδεύεσαι, αυτή δεν είναι καν μια προσπάθεια κατεδάφισης του δημιουργού που έμαθε σινεμά στη νέα γενιά κριτικών κινηματογράφου, με τις αναφορές και εδώ σε ένα μάτσο ξεχασμένους πιονέρους της b μουβιόλας μέχρι τον Claude Lelouch. Στις δικές μου αντένες, ο τυπάς είπε να κάνει το δικό του Roma, φθονώντας (αποδεδειγμένα) το Boogie Nights, για να καταλήξει σε κάτι σαν το Hail, Caesar! των Coen Bros: Υποδειγματικά χρωματισμένο (Richardson είναι αυτός), σαρδόνια γραμμένο για να καυτηριάσει την αμετροεπή κενότητα της ζωής μέσα στα studios αλλά και μηδενική αντίσταση στη φλύαρη και εντέλει άνευ στιβαρής ουσίας παράδοση, στη μόνιμη και αξεχώριστα ευχή / κατάρα που τον κρατά σε Peter Pan επίπεδο καλλιτεχνικής ωριμότητας, σε αυτό που λέμε self-indulgence.
Αυτό που ο geek νικά τον ολοκληρωμένο καλλιτέχνη κάθε φορά στα σημεία. Το επίπεδο παραγωγής κοντά στα $100 μύρια, χορταίνει ντηζάιν ο αμφιβληστροειδής. Ένα τσούρμο κάμεος από Bruce Dern, Michael Madsen, Kurt Russell, Al Pacino καθώς και ρολάκια στα παιδιά των Bruce Willis, Uma Thurman, Kevin Smith.
Κι εδώ τραβάς τη γραμμή, κρατώντας τον ένα και μοναδικό λόγο που καθιστά το Once Upon A Time…In Hollywood πλέον αξιοθέατο. Και να αποδώσεις τα ανήκοντα εύσημα στον Tarantino δικαιώνοντας τη ρήση του ότι το ζευγάρωμα DiCaprio - Pitt είναι αντίστοιχης σάρωσης με εκείνο των Newman - Redford στο Butch Cassidy and the Sundance Kid (σύμπτωση; γυρισμένου στα 1969). Αυτοκαταστροφικά ανασφαλής με σπαραχτικές εκρήξεις κόβει ο ένας - μειλίχια προστατευτικός με θανατηφόρα ένστικτα όταν προκληθεί (και απίστευτους κοιλιακούς στα 55 του, να τα λέμε αυτά) ράβει ο άλλος. Οσκαρικά στριφογυριστές ερμηνείες, πρώτη εμφάνιση του Leo, τέσσερα χρόνια μετά το στεφάνωμά του στο The Revenant. Πανέξυπνη η προσέγγιση του Brad να παίζει δυο σκάλες κάτω, σεγκοντάροντας συμπληρωματικά τα ξεσπάσματα του παρτενέρ του.
Η δε τελική καθαρτήρια σκηνή αφαιρεί κάθε φενάκη ότι η ταινία υφίσταται εν πολλοίς για περισσότερους λόγους από ότι ως ωδή στην ανδρική φιλία τους (καθώς άπαντες οι γυναικείοι ρόλοι υπάρχουν κυρίως για να υποφέρουν, όπως σε κάθε ταινία του Tarantino) και ως ερωτικό γράμμα στο Χόλυγουντ, όχι τόσο όπως αυτό υπήρξε πραγματικά, αλλά όπως μάλλον το φαντασιώθηκε ο δημιουργός της. Να στο σουμάρω το λοιπόν: Τα νερά στη Sauble Beach καθάρια και η άμμος γκριζαριστή μους. Βαθιά άντε μέχρι τη μέση. Καλή μεν, αλλά σα τη Χαλκιδική δεν έχει.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 22 Αυγούστου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική