Δεσμοί Αίματος
του Miguel Cohan. Με τους Dolores Fonzi, Oscar Martínez, Diego Velázquez, Paulina García, Luis Gnecco.
Μηδενική συνοχή
του zerVo (@moviesltd) 
Κι εκεί που είσαι καθηλωμένος πάνω από το γραφείο σου, με την χαρτούρα να σε περιβάλλει απειλητική, λειτουργώντας προσεχτικά και με προσοχή μην τυχόν και πράξεις το παραμικρό σφάλμα, που ενδεχόμενα κοστίσει στην ήδη ζορισμένη οικονομικά επιχείρηση σου, χτυπά το κινητό. Πατέρας, γράφει στο καντράν. Γονιός, μεν αγαπημένος, πλην όμως υπερήλιξ και με την γεροντική άνοια να έχει καθηλώσει για τα καλά το μπερδεμένο του μυαλό. Λογικό πως η τηλεφωνική διάλεξη δεν θα έχει την παραμικρή ουσία, καθώς ο ανακατεμένος γέροντας, ούτε που βρίσκεται καταλαβαίνει, ούτε τι συμβαίνει γύρω του, το μόνο που γνωρίζει είναι πως κάλεσε το παιδί του, έτσι, να πουν δυο κουβέντες. Τουρλού... Κι εκείνος μέσα στην σαστιμάρα της εργασίας τον αποπαίρνει, σε βαθμό που αυτός να νιώσει ολομόναχος, να ανέβει στην κορυφή της σκαλωσιάς και να σαλτάρει, δίνοντας τέλος στην ζωή του. Εσωτερικό διλημματικό ερώτημα: Τον κλαις τον πατέρα, που έφυγε, έστω και πλήρης ημερών από κοντά σου? Ή νιώθεις ανακούφιση που η ταλαιπωρία του / σου, μόλις ολοκληρώθηκε? Εδώ κανονικά την ρισπόντα, οφείλει να την δώσει αποκλειστικά και μόνο το αίμα, το μοναδικό άλλωστε που δικαιούται να μιλήσει. La Misma Sangre...
Σε βαθιά απόγνωση, βρίσκεται ο εξηντάχρονος Ελίας, στέλεχος της εβραϊκής παροικίας των προαστίων του Μπουένος Άιρες, καθώς η υποθηκευμένη μικρή γαλακτοκομική μονάδα του, οικογενειακή φάρμα πολλών γενεών, που κληρονόμησε μετά τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του, πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, με συνέπεια να βρίσκεται ένα βήμα πριν του την αρπάξει η τράπεζα. Η συμβία του επί τριάντα πέντε ολόκληρα χρόνια, Αντριάνα, επιτυχημένη στην δουλειά της, ως ιδιοκτήτης, αλλά και μαγείρισσα η ίδια, τοπικού κέτερινγκ, νιώθοντας πως η σχέση τους έχει τερματίσει οριστικά, αρνείται πεισματικά να τον δανείσει το ποσόν που χρειάζεται για να ξελασπώσει. Υπερασπίζοντας την άποψη της, λέγοντας πως ότι κάνει, το πράττει για τις δυο θυγατέρες της και τον λατρεμένο της εγγονό. Αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να τον εγκαταλείψει, δημιουργώντας του ακόμη μεγαλύτερο άγχος, καθώς θα τον κάνει να πιστέψει, πως επιθυμεί να βρεθεί και πάλι με τον κάποτε εραστή και νυν συνεργάτη της, Λαουτάρο.
Τα πάντα θα ανατραπούν μονομιάς, την στιγμή που η άτυχη Αντριάνα θα εντοπιστεί νεκρή στο εργαστήρι της, έχοντας πέσει θύμα της κακιάς στιγμής. Ένα γεγονός που θα σκορπίσει την θλίψη σε όλη την φαμίλια και ειδικότερα στην μεγαλύτερη κόρη Κάρλα, που κυριολεκτικά την λάτρευε. Αλλά θα δημιουργήσει και κάποιες αρχικές υποψίες στον άντρα της Σαντιάγκο, διακεκριμένο ιατρό στο επάγγελμα, που εντοπίζει πάμπολλα αναπάντητα ερωτηματικά πίσω από τον θάνατο της πεθεράς του. Και που όλα, υποδεικνύουν, πως η στάση του Ελίας είναι κάπως μυστηριώδης και αινιγματική σε σχέση με το συμβάν.
Λέει ψέμματα? Είναι δυνατόν να έβαλε ο ίδιος χέρι, ώστε να μπλέξει το κολιέ στον αναδευτήρα και να πνίξει την μητέρα των παιδιών του, σκηνοθετώντας το τέλειο έγκλημα? Μάλλον κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο και διόλου λογικά επεξηγήσιμο. Οπότε γιατί το ένα μετά το άλλο - σε συνδυασμό με το μηδενικό του τρισαλί για το φευγιό της Κυράς του - τα στοιχεία δείχνουν πως πρακτικά κάτι κρύβει, μη αποκαλύπτοντας την πλήρη αλήθεια? Αστυνομική, λες, θεατή, η υπόθεση, πότε στις επόμενες πράξεις του έργου, θα διαλευκανθεί αν πρόκειται στην ουσία για έγκλημα ή κακώς κατηγορείται, έστω και στα σιγανά και υποχθόνια, ο ταλαίπωρος, αν και μόνιμα σκυθρωπός, Ελίας.
Κι όμως όχι, η απόφαση που παίρνει ο Αργεντινέζος ντιρέκτορας Miguel Cohan, καθ υπόδειξη του σεναρίου του, είναι να πληροφορήσει άπαντες, το τι στην πραγματικότητα συνέβη πάρα πολύ νωρίς, ξεσκεπάζοντας μονομιάς τον υπαίτιο και δίνοντας χάρη, στα νύχια των χεριών μας, που σιγά σιγά είχαν ξεκινήσει να φαγώνονται στην μακάβρια θωριά της άψυχης σεφ. Τέλος το crime story, πριν καλά καλά μεσιάσει η ταινία ή για να το θέσω καλύτερα, τέλος στο σασπένς στο ερώτημα, τι πήγε επιπλέον στραβά, από την κακή μοίρα της ικανότατης, όσο και εγωιστικά κινούμενης, γυναίκας. Οπότε τι είναι αυτό που μας απομένει στο αγωνιώδες κομμάτι? Αν στην εξέλιξη, όλες αυτές οι αλήθειες, δημοσιοποιηθούν και τις μάθει ολάκερος ο οικογενειακός περίγυρος? Νοιάξιμο για εμάς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο? Απολύτως κανένα!
Αν κάπου επιβάλλεται να σταθώ, είναι στην μέθοδο που ακολούθησε ο σκηνοθέτης, για να μας σερβίρει την ιστορία του, που προσωπικά εκτιμώ υπό άλλες προϋποθέσεις θα ήταν το λιγότερο ενδιαφέρουσα. Κι αυτό διότι πάνω στο μοιρολόι του χαμού, αποφασίζει να αλλάξει ολοκληρωτικά την ρότα του τάιμ λάιν και να στραφεί στο παρελθόν, να μας δείξει το τραγικό συμβάν σε πλήρες εύρος, μέσα από ένα διαρκές φλας μπάκ. Τόσο διαρκές, που μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως το φιλμάκι, τρέχει σε πορεία ιρεβερσίμπλ, άρα κάπου αλλού επιθυμεί να μας οδηγήσει ο ποιητής, έχει ψωμί ακόμη το πράγμα. Η επαναφορά στο παρόν, η επιστροφή στο χθες ξανά, οι ανακατωσούρικες επαναλαμβανόμενες σκηνές από την θωριά άλλου υποκειμένου, όμως, είναι τεχνικές που στέλνουν την πλοκή να βαδίσει σε σκοινί ισορροπίας για μεγάλο διάστημα. Και θα ήταν απαιτητή η στήριξη από κάποιον σπουδαίο μετρ, για να μην γκρεμοτσακιστεί, μαζί με τις όποιες, μικρές για μεγάλες, φιλοδοξίες της.
Στην ουσία αν πηγάζει κάτι θετικό από την παρακολούθηση των Δεσμών Αίματος, είναι η απεικόνιση μιας υπαρκτής απεχθούς καθημερινότητας, εντός των ορίων των Δυτικών οικογενειών, που διαβολίζει τα μέλη της να πράξουν ενάντια στην συνοχή της, να την κατακερματίσουν, να την κάνουν σμπαράλια, κομμάτια. Το αίμα σαν να γίνηκε νερό δηλαδή, δεν υπάρχουν γονείς, παιδιά, συμβίοι, μόνον η πάρτη μας. Σύμφωνοι, αν κανείς επιδιώκει να μεταφέρει στο εκράν μια περίπτωση τόσο σπάνιας ακρότητας, τότε μάλλον δεν ακολουθεί την συνταγή του Δον Cohan, όμως! Που περισσότερο φέρνει προς το κομφουζιώδης, υπερβολική, παράλογη ενίοτε, ειδικά όταν προτάσσεται η δραματική και όχι η ας πούμε Netflix θρίλερ πλευρά της.
Επιλογές που μπέρδεψαν και τους συμμετέχοντες πρωταγωνιστές, αξιόλογους στο είδος τους ο καθένας, με προεξάρχοντα τον έμπειρο Oscar Martinez, να μοχθεί να βγάλει έστω και μισή συμπάθεια, του χαρακτήρα του, προς την πλατεία, μπας και κανείς σκεφτεί κάποιον καλό λόγο γι αυτόν. Με την καμία όμως, τα πάντα για εκείνον, από πλευράς οίκτου, έχουν ισοπεδωθεί από το υποσχόμενο ίντρο. Η ειλικρινά όμορφη, ως κόρη του, Dolores Fonzi, αλλά και η σπουδαία Paulina Garcia, ως άτεγκτη σύζυγος, είναι όπως πάντοτε δυναμικές στην απόδοση τους, μα αυτό δεν φτάνει ποτέ στην ταινία, για να την κάνει να ορθοποδήσει. Μια ταινία που πολύ θα ήθελα, να εξελιχθεί σε Secreto de sus ojos ή έστω σε La isla minima, όπως το παρόμοιου λατινοαμερικάνικου στυλιζαρίσματος τρέιλερ μου είχε γεννήσει ελπίδες. Παραμείναμε όμως μονάχα στο στυλ, λανθάναμε στην εκτίμηση των δυνατοτήτων μας, πιστέψαμε πως το σκριπτ μας είναι τόσο ισχυρό, ώστε να μην αφήσει περιθώρια για τρύπες ή απορίες, σαλτάραμε ματαιόδοξα και δυο τρεις φορές από το ένα είδος στο άλλο, άρα δεν αποτύχαμε άδικα. Κρίμα...
Τα πάντα θα ανατραπούν μονομιάς, την στιγμή που η άτυχη Αντριάνα θα εντοπιστεί νεκρή στο εργαστήρι της, έχοντας πέσει θύμα της κακιάς στιγμής. Ένα γεγονός που θα σκορπίσει την θλίψη σε όλη την φαμίλια και ειδικότερα στην μεγαλύτερη κόρη Κάρλα, που κυριολεκτικά την λάτρευε. Αλλά θα δημιουργήσει και κάποιες αρχικές υποψίες στον άντρα της Σαντιάγκο, διακεκριμένο ιατρό στο επάγγελμα, που εντοπίζει πάμπολλα αναπάντητα ερωτηματικά πίσω από τον θάνατο της πεθεράς του. Και που όλα, υποδεικνύουν, πως η στάση του Ελίας είναι κάπως μυστηριώδης και αινιγματική σε σχέση με το συμβάν.
Λέει ψέμματα? Είναι δυνατόν να έβαλε ο ίδιος χέρι, ώστε να μπλέξει το κολιέ στον αναδευτήρα και να πνίξει την μητέρα των παιδιών του, σκηνοθετώντας το τέλειο έγκλημα? Μάλλον κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο και διόλου λογικά επεξηγήσιμο. Οπότε γιατί το ένα μετά το άλλο - σε συνδυασμό με το μηδενικό του τρισαλί για το φευγιό της Κυράς του - τα στοιχεία δείχνουν πως πρακτικά κάτι κρύβει, μη αποκαλύπτοντας την πλήρη αλήθεια? Αστυνομική, λες, θεατή, η υπόθεση, πότε στις επόμενες πράξεις του έργου, θα διαλευκανθεί αν πρόκειται στην ουσία για έγκλημα ή κακώς κατηγορείται, έστω και στα σιγανά και υποχθόνια, ο ταλαίπωρος, αν και μόνιμα σκυθρωπός, Ελίας.
Κι όμως όχι, η απόφαση που παίρνει ο Αργεντινέζος ντιρέκτορας Miguel Cohan, καθ υπόδειξη του σεναρίου του, είναι να πληροφορήσει άπαντες, το τι στην πραγματικότητα συνέβη πάρα πολύ νωρίς, ξεσκεπάζοντας μονομιάς τον υπαίτιο και δίνοντας χάρη, στα νύχια των χεριών μας, που σιγά σιγά είχαν ξεκινήσει να φαγώνονται στην μακάβρια θωριά της άψυχης σεφ. Τέλος το crime story, πριν καλά καλά μεσιάσει η ταινία ή για να το θέσω καλύτερα, τέλος στο σασπένς στο ερώτημα, τι πήγε επιπλέον στραβά, από την κακή μοίρα της ικανότατης, όσο και εγωιστικά κινούμενης, γυναίκας. Οπότε τι είναι αυτό που μας απομένει στο αγωνιώδες κομμάτι? Αν στην εξέλιξη, όλες αυτές οι αλήθειες, δημοσιοποιηθούν και τις μάθει ολάκερος ο οικογενειακός περίγυρος? Νοιάξιμο για εμάς σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο? Απολύτως κανένα!
Αν κάπου επιβάλλεται να σταθώ, είναι στην μέθοδο που ακολούθησε ο σκηνοθέτης, για να μας σερβίρει την ιστορία του, που προσωπικά εκτιμώ υπό άλλες προϋποθέσεις θα ήταν το λιγότερο ενδιαφέρουσα. Κι αυτό διότι πάνω στο μοιρολόι του χαμού, αποφασίζει να αλλάξει ολοκληρωτικά την ρότα του τάιμ λάιν και να στραφεί στο παρελθόν, να μας δείξει το τραγικό συμβάν σε πλήρες εύρος, μέσα από ένα διαρκές φλας μπάκ. Τόσο διαρκές, που μου δημιουργήθηκε η εντύπωση πως το φιλμάκι, τρέχει σε πορεία ιρεβερσίμπλ, άρα κάπου αλλού επιθυμεί να μας οδηγήσει ο ποιητής, έχει ψωμί ακόμη το πράγμα. Η επαναφορά στο παρόν, η επιστροφή στο χθες ξανά, οι ανακατωσούρικες επαναλαμβανόμενες σκηνές από την θωριά άλλου υποκειμένου, όμως, είναι τεχνικές που στέλνουν την πλοκή να βαδίσει σε σκοινί ισορροπίας για μεγάλο διάστημα. Και θα ήταν απαιτητή η στήριξη από κάποιον σπουδαίο μετρ, για να μην γκρεμοτσακιστεί, μαζί με τις όποιες, μικρές για μεγάλες, φιλοδοξίες της.
Στην ουσία αν πηγάζει κάτι θετικό από την παρακολούθηση των Δεσμών Αίματος, είναι η απεικόνιση μιας υπαρκτής απεχθούς καθημερινότητας, εντός των ορίων των Δυτικών οικογενειών, που διαβολίζει τα μέλη της να πράξουν ενάντια στην συνοχή της, να την κατακερματίσουν, να την κάνουν σμπαράλια, κομμάτια. Το αίμα σαν να γίνηκε νερό δηλαδή, δεν υπάρχουν γονείς, παιδιά, συμβίοι, μόνον η πάρτη μας. Σύμφωνοι, αν κανείς επιδιώκει να μεταφέρει στο εκράν μια περίπτωση τόσο σπάνιας ακρότητας, τότε μάλλον δεν ακολουθεί την συνταγή του Δον Cohan, όμως! Που περισσότερο φέρνει προς το κομφουζιώδης, υπερβολική, παράλογη ενίοτε, ειδικά όταν προτάσσεται η δραματική και όχι η ας πούμε Netflix θρίλερ πλευρά της.
Επιλογές που μπέρδεψαν και τους συμμετέχοντες πρωταγωνιστές, αξιόλογους στο είδος τους ο καθένας, με προεξάρχοντα τον έμπειρο Oscar Martinez, να μοχθεί να βγάλει έστω και μισή συμπάθεια, του χαρακτήρα του, προς την πλατεία, μπας και κανείς σκεφτεί κάποιον καλό λόγο γι αυτόν. Με την καμία όμως, τα πάντα για εκείνον, από πλευράς οίκτου, έχουν ισοπεδωθεί από το υποσχόμενο ίντρο. Η ειλικρινά όμορφη, ως κόρη του, Dolores Fonzi, αλλά και η σπουδαία Paulina Garcia, ως άτεγκτη σύζυγος, είναι όπως πάντοτε δυναμικές στην απόδοση τους, μα αυτό δεν φτάνει ποτέ στην ταινία, για να την κάνει να ορθοποδήσει. Μια ταινία που πολύ θα ήθελα, να εξελιχθεί σε Secreto de sus ojos ή έστω σε La isla minima, όπως το παρόμοιου λατινοαμερικάνικου στυλιζαρίσματος τρέιλερ μου είχε γεννήσει ελπίδες. Παραμείναμε όμως μονάχα στο στυλ, λανθάναμε στην εκτίμηση των δυνατοτήτων μας, πιστέψαμε πως το σκριπτ μας είναι τόσο ισχυρό, ώστε να μην αφήσει περιθώρια για τρύπες ή απορίες, σαλτάραμε ματαιόδοξα και δυο τρεις φορές από το ένα είδος στο άλλο, άρα δεν αποτύχαμε άδικα. Κρίμα...
Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Αυγούστου 2019 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική