Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η ατυχής συγκυρία της ταινίας, είναι που χρονικά συμπίπτει με το φευγιό και της δικής μας της μαμάς για διακοπές, καθώς οι υποχρεώσεις των υπολοίπων, αναγκαστικά μας κρατούν στο σπίτι. Ούτε μισό περιστατικό αυτής της απρόσεκτης κομεντί δεν έχει συμβεί εδώ και μία εβδομάδα. Τα πάντα λειτουργούν ρολόι, κυρίως διότι ο καθείς έχει αναλάβει το μερίδιο των εργασιών του και δεν καρτερεί από την "καμαριέρα" να τα πράξει όλα μοναχή της, όπως δηλαδή συμβαίνει όλο τον υπόλοιπο καιρό. Μα θα μου αντιδράσεις, πως τα παιδιά σου είναι μεγάλα, δεν έχεις τίποτα μωρά να φέρεις βόλτα. Εχμ, μάλλον όχι, η έννοια της λέξης "παιδιά" είναι μονοσήμαντη και δεν διαχωρίζεται ανάλογα τις ηλικίες. Όπως μάθουν! Και αυτό το δεκαήμερο, έχουν μάθει αλλιώς. Το ακριβώς αντίθετο από ότι συμβαίνει στο 10 Giorni Senza Mama...

Στα 45 του χρόνια, ο πολυάσχολος με την εργασία του Κάρλο, δεν βρίσκει ούτε μισό λεπτό για να ασχοληθεί με τις δουλειές του σπιτιού και κυρίως με το μεγάλωμα των τριών παιδιών του, γεγονός που έχει φτάσει στα άκρα της, την αγαπημένη του σύζυγο Τζούλια. Και σαν να μην έφτανε αυτό, διαμαρτύρεται κιόλας, έχοντας πειστεί μέσα του, πως θα προτιμούσε να βρίσκεται κατ οίκον και να ασχολείται με τα του νοικοκυριού, από το να φτύνει αίμα καθημερινά στο γραφείο, υποχρεωμένος να ανέχεται ένα αυταρχικό αφεντικό, αλλά και έναν μόνιμα γλυψειματία συνάδελφο. Πέστο κι έγινε! Η απόφαση της Κυράς να φύγει, αντάμα με την - όχι και τόσο συμπαθή στα μάτια του - αδελφή της, για την εξωτική Κούβα, θα τον αφήσει σύξυλο, καθώς θα πρέπει για ένα ολόκληρο δεκαήμερο, να αναλάβει δράση, παίζοντας εκείνος πια τον ρόλο της φευγάτης μητέρας...

Εντάξει, αδικαιολόγητος! Ο φίλος μας, δεν γνωρίζει ούτε τα στοιχειώδη, να ζεστάνει ένα γάλα, να αλλάξει μια πάνα, να σερβίρει ένα φαγητό της προκοπής. Τα αυτονόητα, όταν λες πως είσαι γονιός τριών κουτσούβελων, που για να γίνει το πράγμα (υποτίθεται) πιο σπαρταριστό, μάλλον σε διαόλια φέρνουν. Συνεπώς από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο που η Μαντάμ έχει αναχωρήσει για Ντορτσεβίτα στην Καραϊβική, τα πάντα θα πάνε στραβά. Και οι μικροί σατανάδες, ούτε σκέφτονται να αλλάξουν κομματάκι την στάση τους και να βοηθήσουν, μπας και περάσει όπως όπως ο καιρός και επιστρέψει για να βάλει τάξη. Εννοείται βέβαια, πως ο Κάρλο δεν έχει μονάχα τους μπόμπιρες να φροντίσει, αλλά και όλα όσα συμβαίνουν στην επιχείρηση, αναποδιές που θα κάνουν ακόμη πιο τεταμένο το κλίμα.

Αν και είναι μια σεναριακή ιδέα, που αν μη τι άλλο στα τηλεοπτικά σίριαλ έχει καταντήσει τυποποιημένη, στην πραγματικότητα πρόκειται για ριμέικ, μιας πολύ μεγάλης εμπορικής επιτυχίας από την Αργεντίνα - του 10 μέρες χωρίς τη μαμά (Mamá se fue de viaje) από τον Ariel Winograd, κοπής 2017. Στην ουσία ο Alessandro Genovesi, στο έκτο δημιουργικό του βήμα από το 2011 που μπήκε στο κινηματογραφικό μετερίζι, δεν αλλάζει και πάρα πολλά πράγματα από το ορίτζιναλ, ακολουθώντας τον γνωστό (για όποιον το έχει παρακολουθήσει) μπούσουλα, απλά τοποθετώντας την δράση πέριξ του Κολοσσαίο. Έτσι για να καταλάβουμε, πως μπορεί ο πατήρ να περνά τα πάνδεινα στην εργασία του, αλλά η ανταμοιβή του δεν είναι και μικρή για να μπορεί να συντηρεί σπιτικό, σε μια από τις πιο ακριβές περιοχές της Αιώνιας Πόλης.

Η κάμερα του Μιλανέζου ντιρέκτορα, εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στα παθήματα του άμαθου μπαμπά, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων, ανεκδοτικά είναι από κρύα έως παγωμένη. Δεν γελάς με τίποτα δηλαδή, με χοντράδες που ούτε μπορώ να διανοηθώ ποιος τις σκαρφίστηκε και κατοπινά επέμεινε να τις φτιάξει σε εικόνα. Και για να ξεφύγω από το επιφανειακό του πράγματος, την διασκέδαση δηλαδή του θεατή και να το πάω στο πιο σοβαρό, την κουβέντα περί των αρμοδιοτήτων που θα έπρεπε να έχουν καταμερισμένες στην εστία τους τα αντρόγυνα, όσα περιγράφει το εργάκι, δεν είναι δίκαια για κανέναν από τους δύο. Ούτε οι άντρες είναι τόσο αδέξιοι και γκαφατζήδες, μα το κυριότερο δεν χαρακτηρίζονται από αυτού του τύπου την ανευθυνότητα σε σχέση με τα τέκνα του, ούτε φυσικά οι γυναίκες, θα έπρεπε να είναι οι δούλες, που ολημερίς υποχρεούνται να μαγειρεύουν, να πλένουν και να σιδερώνουν. Πόσο μάλλον, όταν είναι και πτυχιούχες νομικής, συνεπώς απαρνήθηκαν μια (οποιαδήποτε) καριέρα στα κορτς, προκειμένου να ασχοληθούν με τα Πάμπερς του μωρού.

Όπως συμβαίνει δηλαδή με την απελπισμένη Μάμα της ιστορίας μας, την μπέλα Ιταλιάνα Valentina Lodovini, που αφήνει στα κρύα του λουτρού τον συμβίο της, Fabio De Luigi, αστέρα με σημαντική πορεία στο συγκεκριμένο, τίγκα στην ακατάπαυστη αλεγκρία, φιλμικό είδος. Ελάχιστα αστείος στις εκφράσεις του ο ατζούρο αστέρας, ουδέποτε πιάνει σωστά τον σφυγμό του ρόλου και απλά περιορίζεται σε μορφασμούς αρλεκίνου, μπας και βγάλει γέλιο, κάτι που δεν πετυχαίνει ποτέ! Αντιθέτως πετυχαίνει τον εισπρακτικό της σκοπό η ταινία, καθώς δεν τα λες και λίγα τα σχεδόν 10 εκατομμύρια έσοδα στον ντόπιο μποξόφη, με κόστος μηδενικό. Το μόνο που απομένει για να ολοκληρωθεί λοιπόν το τρίγωνο (της συφοράς), είναι να δούμε τον πάπι να ταλαιπωρείται στο εκράν, ομιλώντας ελληνικά. Παραδίνομαι!