Η Ληστεία της Μαφίας
του Tom DeNucci. Με τους Theo Rossi, Clive Standen, Samira Wiley, Chazz Palminteri, Don Johnson, William Forsythe.
Μην κλέβεις τον κλέφτη!
του zerVo (@moviesltd) 
Στις αρχές της δεκαετίας του 70, η δράση του οργανωμένου εγκλήματος στην Αμερική έφτασε στο απόγειο της. Η Μαφία δρούσε ανεξέλεγκτα και επιδιδόταν σε σωρεία εγκληματικών πράξεων, δίχως κανείς να την παρενοχλεί καθώς έλεγχε πλήρως την αστυνομία, τους δικαστές και τους πολιτικούς. Η αδιαμφισβήτητη κεφαλή της εγκληματικής οργάνωσης της Νέας Αγγλίας, υπήρξε ο διαβόητος Ρέιμοντ Πατριάρκα, που κινούσε τα υπόγεια νήματα με σιδερένια θέληση. Και αυτό εξακολούθησε να το κάνει, παρότι εσώκλειστος στο σωφρονιστικό ίδρυμα, κατηγορούμενος για συμμετοχή σε απόπειρα ανθρωποκτονίας. Στα 1975 άλλαξαν τα πάντα, μιας και έλαβε χώρα ένα γεγονός, που σήμανε και την αρχή του τέλους για την Κόζα Νόστρα. Αυτό ακριβώς το συμβάν περιγράφει με ιδιαίτερο τρόπο, η ταινία Η Ληστεία της Μαφίας.
Αδέλφια περισσότερο, παρά φίλοι κολλητοί, οι Ιρλανδέζικης καταγωγής Ντιους Ντασό και Τσάκι Φλυνν, από τα 15 τους βουτηγμένοι στην παρανομία, μπαινοβγαίνουν διαρκώς στην στενή, έχοντας ξαφρίσει το σύνολο σχεδόν των τραπεζών του Ρόουντ Άιλαντ. Στους περιοριστικούς διαδρόμους της φυλακής, η φήμη τους θα φτάσει μέχρι τα αυτιά του Φραντσέζου, καθηλωμένου στα δεύτερα κλιμάκια της ιεραρχίας του υποκόσμου, Τζέρι Ουιμέτ, που θα τους αγκαζάρει, απλώνοντας μπρος τους το μεγαλύτερο σχέδιο ληστείας που φαντάστηκαν ποτέ. Να αδειάσουν τις μυστικές κρύπτες του αφανούς θησαυροφυλάκιου της Μαφίας, που κανείς κλέφτης δεν έχει τολμήσει ποτέ του να ζυγώσει, φοβούμενος πως θα έρθει σε ρήξη με τα μεγάλα αφεντικά. Παίρνοντας σαν λεία, κοσμήματα και ομόλογα αξίας μεγαλύτερης των 30 εκατομμυρίων δολαρίων!
Που σε σημερινά λεφτά ισοδυναμούν με περίπου 150, σύμφωνα με την πληθωριστική αναγωγή, που μας παρουσιάζει στον επίλογο του το φιλμάκι. Γι αυτή τους την απίστευτα ρισκαδόρα κίνηση, οι Ιρλανδοί, αντάμα με την ομάδα που θα στήσουν για συνεργείο τους, θα ανταμειφθούν με το ποσόν των 70 χιλιάδων μπακς. Το πρόβλημα για το διαβόητο ντουέτο, δεν είναι το πως θα προσεγγίσουν το ελάχιστα φυλλασσόμενο, μιας και ουδείς διανοείται να το αδειάσει, Vault, αφού έχουν διαπράξει πολύ πιο δύσκολες αποστολές στο παρελθόν, σε μπάνκες με στρατούς μπάτσων στην πόρτα τους, μα το πως θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την κατοπινή οργή των Ιταλιάνων, που είναι απόλυτα βέβαιο πως δεν θα τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί στο εφεξής.
Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια τάξη, το σενάριο βασίζεται στην πραγματική ιστορία της διάρρηξης του καλά αποθηκευμένου, στα έγκατα μιας έκθεσης γουναρικών του Πρόβιντενς, θησαυρού, που αποτελεί μια από τις πλέον ονομαστές, αλλά και αποδοτικές, heist στα χρονικά των ΗΠΑ. Για την πραγματοποίηση του πλάνου, που οργανώθηκε εις αντίδραση ενός χαμηλόβαθμου στελέχους της Μαφίας, προς το πρόσωπο του κραταιού Πατριάρκα, χρειαζόταν μόνο ο εντοπισμός, δύο παντελώς αδαών κλεφτρονιών, που θα το έβλεπαν ως επίτευγμα και παράσημο στην λησταρχική καριέρα τους, μην δίνοντας σημασία στις κατοπινές συνέπειες, έχοντας ανοίξει μέτωπο με το συνδικάτο του εγκλήματος.
Με όνειρο ζωής μοιάζει η πραγμάτωση της κινηματογραφικής μεταφοράς της ληστείας, για τον άγνωστο στο ευρύ κοινό σκηνοθέτη Tom DeNucci, γέννημα θρέμμα της μικρότερης σε έκταση (γεωγραφικό τρίβια αυτό) Πολιτείας. Και το αποτέλεσμα που σερβίρει, είναι ανέλπιστα καλό, αν σκεφτούμε πως την ύπαρξη του ελάχιστα προμοταρισμένου φιλμ, δεν την γνώριζαν παρά μόνο οι λιγοστοί σινεφίλ που το παρακολούθησαν στα περιφερειακά ανεξάρτητα φεστιβάλ που προβλήθηκε. Με εισαγωγή, ντοκουμέντων της εποχής, για να μας μπάσει στο κόλπο γοργά, ο ντιρέκτορας σπαταλάει το πρώτο μισό της αφήγησης του, ζωγραφίζοντας τις περσόνες των δύο βασικών στελεχών της ομάδας των κλεφτών, αλλά το κυριότερο αναπαριστώντας έξοχα το σκηνικό της δράσης. Υπόκοσμος, μηδενικές ηθικές αξίες, καρχαρίες που τρώνε τα μικρότερα ψάρια, αλλά και από την άλλη μεριά, μια κοινωνική κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τα μέλη της κοινωνίας στην παρανομία, με μοναδικό στόχο την επιβίωση.
Θα περίμενε κανείς έχοντας παρακολουθήσει ντουζίνες ταινιών του είδους, το έργο να εστιάσει στο συμβάν αμιγώς, στο στήσιμο του επί χάρτου, στην μάζωξη του τιμ, στην με ακρίβεια δευτερολέπτου εκτέλεση του. Η ληστεία κρατά πολύ λίγο και ο λόγος είναι προφανής, όσο και αστείος! Κανείς απολύτως δεν φυλάει τις τοπ σίκρετ θυρίδες!!! Αρκεί και μόνο η σκέπη της Μαφίας, πάνω από το τούβλινο κτίριο που δεν τραβά τις υποψίες των πολιτών, για να μην το προσεγγίσει ουδείς, με την επιδίωξη να το ληστέψει. Και ίσαμε την ώρα της κλοπής, το συναίσθημα που ακολουθεί αφηγηματικά το Vault, μάλλον προς την γλαφυρότητα της σάτιρας παραπέμπει, τόσο χάρη στις αδέξιες κινήσεις του στυλ των με άγνοια του πραγματικού κινδύνου λωποδυτών, όσο κυρίως στις ατάκες που χρησιμοποιούν και μοιάζουν βγαλμένες από τις καλύτερες ημέρες των Coen.
Έκτοτε η φυσιογνωμία της ταινίας αλλάζει, η κάμερα ξανά ακολουθεί το ντουέτο στην κατοπινή του γεγονότος ζωή του, που έχει αλλάξει ριζικά, ρίχνοντας άνισα, πολύ περισσότερο φως στις ενέργειες του κατεστραμμένου από την κόκα Ντιους, που τον αποδίδει με έξοχο τρόπο, ο εκφραστικός Theo Rossi. Κερδίζοντας στα σημεία την άτυπη κόντρα με τον συναγωνιστή του στο κόλπο γκρόσο, Clive Standen, που η άκομψη περούκα του αφαιρεί πολλούς πόντους ερμηνευτικής σοβαρότητας. Το εξαιρετικό ρεπρίζ των σέβεντις, τονισμένο από το πιο φάνκι μπιτάτο σάουντρακ της χρονιάς, μαζί με τις παρουσίες ρολιστών τυποποιημένων στο genre σαν τον Palminteri, τον Johnson και τον Forsythe, αλλά και την σέξι ύπαρξη της μαύρης γαζέλας Samira Wiley, περιτυλίγουν άψογα το χρονικό, με το τελικό συμπέρασμα, παρόλα τα λαθάκια απειρίας στο τέμπο και την συνέχεια, να είναι σαφέστατα θετικό. Έκπληξη!
Που σε σημερινά λεφτά ισοδυναμούν με περίπου 150, σύμφωνα με την πληθωριστική αναγωγή, που μας παρουσιάζει στον επίλογο του το φιλμάκι. Γι αυτή τους την απίστευτα ρισκαδόρα κίνηση, οι Ιρλανδοί, αντάμα με την ομάδα που θα στήσουν για συνεργείο τους, θα ανταμειφθούν με το ποσόν των 70 χιλιάδων μπακς. Το πρόβλημα για το διαβόητο ντουέτο, δεν είναι το πως θα προσεγγίσουν το ελάχιστα φυλλασσόμενο, μιας και ουδείς διανοείται να το αδειάσει, Vault, αφού έχουν διαπράξει πολύ πιο δύσκολες αποστολές στο παρελθόν, σε μπάνκες με στρατούς μπάτσων στην πόρτα τους, μα το πως θα καταφέρουν να ξεφύγουν από την κατοπινή οργή των Ιταλιάνων, που είναι απόλυτα βέβαιο πως δεν θα τους αφήσουν σε χλωρό κλαρί στο εφεξής.
Για να τα βάζουμε τα πράγματα σε μια τάξη, το σενάριο βασίζεται στην πραγματική ιστορία της διάρρηξης του καλά αποθηκευμένου, στα έγκατα μιας έκθεσης γουναρικών του Πρόβιντενς, θησαυρού, που αποτελεί μια από τις πλέον ονομαστές, αλλά και αποδοτικές, heist στα χρονικά των ΗΠΑ. Για την πραγματοποίηση του πλάνου, που οργανώθηκε εις αντίδραση ενός χαμηλόβαθμου στελέχους της Μαφίας, προς το πρόσωπο του κραταιού Πατριάρκα, χρειαζόταν μόνο ο εντοπισμός, δύο παντελώς αδαών κλεφτρονιών, που θα το έβλεπαν ως επίτευγμα και παράσημο στην λησταρχική καριέρα τους, μην δίνοντας σημασία στις κατοπινές συνέπειες, έχοντας ανοίξει μέτωπο με το συνδικάτο του εγκλήματος.
Με όνειρο ζωής μοιάζει η πραγμάτωση της κινηματογραφικής μεταφοράς της ληστείας, για τον άγνωστο στο ευρύ κοινό σκηνοθέτη Tom DeNucci, γέννημα θρέμμα της μικρότερης σε έκταση (γεωγραφικό τρίβια αυτό) Πολιτείας. Και το αποτέλεσμα που σερβίρει, είναι ανέλπιστα καλό, αν σκεφτούμε πως την ύπαρξη του ελάχιστα προμοταρισμένου φιλμ, δεν την γνώριζαν παρά μόνο οι λιγοστοί σινεφίλ που το παρακολούθησαν στα περιφερειακά ανεξάρτητα φεστιβάλ που προβλήθηκε. Με εισαγωγή, ντοκουμέντων της εποχής, για να μας μπάσει στο κόλπο γοργά, ο ντιρέκτορας σπαταλάει το πρώτο μισό της αφήγησης του, ζωγραφίζοντας τις περσόνες των δύο βασικών στελεχών της ομάδας των κλεφτών, αλλά το κυριότερο αναπαριστώντας έξοχα το σκηνικό της δράσης. Υπόκοσμος, μηδενικές ηθικές αξίες, καρχαρίες που τρώνε τα μικρότερα ψάρια, αλλά και από την άλλη μεριά, μια κοινωνική κατάσταση φτώχειας και εξαθλίωσης, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τα μέλη της κοινωνίας στην παρανομία, με μοναδικό στόχο την επιβίωση.
Θα περίμενε κανείς έχοντας παρακολουθήσει ντουζίνες ταινιών του είδους, το έργο να εστιάσει στο συμβάν αμιγώς, στο στήσιμο του επί χάρτου, στην μάζωξη του τιμ, στην με ακρίβεια δευτερολέπτου εκτέλεση του. Η ληστεία κρατά πολύ λίγο και ο λόγος είναι προφανής, όσο και αστείος! Κανείς απολύτως δεν φυλάει τις τοπ σίκρετ θυρίδες!!! Αρκεί και μόνο η σκέπη της Μαφίας, πάνω από το τούβλινο κτίριο που δεν τραβά τις υποψίες των πολιτών, για να μην το προσεγγίσει ουδείς, με την επιδίωξη να το ληστέψει. Και ίσαμε την ώρα της κλοπής, το συναίσθημα που ακολουθεί αφηγηματικά το Vault, μάλλον προς την γλαφυρότητα της σάτιρας παραπέμπει, τόσο χάρη στις αδέξιες κινήσεις του στυλ των με άγνοια του πραγματικού κινδύνου λωποδυτών, όσο κυρίως στις ατάκες που χρησιμοποιούν και μοιάζουν βγαλμένες από τις καλύτερες ημέρες των Coen.
Έκτοτε η φυσιογνωμία της ταινίας αλλάζει, η κάμερα ξανά ακολουθεί το ντουέτο στην κατοπινή του γεγονότος ζωή του, που έχει αλλάξει ριζικά, ρίχνοντας άνισα, πολύ περισσότερο φως στις ενέργειες του κατεστραμμένου από την κόκα Ντιους, που τον αποδίδει με έξοχο τρόπο, ο εκφραστικός Theo Rossi. Κερδίζοντας στα σημεία την άτυπη κόντρα με τον συναγωνιστή του στο κόλπο γκρόσο, Clive Standen, που η άκομψη περούκα του αφαιρεί πολλούς πόντους ερμηνευτικής σοβαρότητας. Το εξαιρετικό ρεπρίζ των σέβεντις, τονισμένο από το πιο φάνκι μπιτάτο σάουντρακ της χρονιάς, μαζί με τις παρουσίες ρολιστών τυποποιημένων στο genre σαν τον Palminteri, τον Johnson και τον Forsythe, αλλά και την σέξι ύπαρξη της μαύρης γαζέλας Samira Wiley, περιτυλίγουν άψογα το χρονικό, με το τελικό συμπέρασμα, παρόλα τα λαθάκια απειρίας στο τέμπο και την συνέχεια, να είναι σαφέστατα θετικό. Έκπληξη!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική