Spider-Man: Μακριά από τον Τόπο του
του Jon Watts. Με τους Tom Holland, Samuel L. Jackson, Zendaya, Cobie Smulders, Jon Favreau, J. B. Smoove, Jacob Batalon, Martin Starr, Marisa Tomei, Jake Gyllenhaal.
Επιπόλαιος, αφελής, απερίσκεπτος. Νικητής!
του zerVo (@moviesltd) 
Αστεία, αστεία, μπορεί να μοιάζει με χθες, έχουν περάσει όμως 17 ολόκληρα χρόνια, από εκείνο το upside down φιλί - ορόσημο, της αεράτης Μαίρη Τζέιν στον αγαπημένο της Άνθρωπο Αράχνη. Και πόσα πράγματα δεν έχουν αλλάξει έκτοτε, καθώς την εισαγωγική τριλογία, υπογραφής Sam Raimi - ασυζητητί η ποιοτικότερη - ακολούθησε ένα δίπτυχο αναγέννησης των περιπετειών του Σπάιντερμαν, με την μορφή του Andrew Garfield, προτού η Sony και η Disney αποφασίσουν να τον εντάξουν στην απεραντοσύνη του Marvelικού σύμπαντος. Του οποίου το Spider-Man Far From Home, ορίζει το 23ο κύμα και δεύτερο, αυτόνομο για τον επιπόλαιο, αφελή και απερίσκεπτο πιτσιρικά, που αν μη τι άλλο κερδίζει σταδιακά την συμπάθεια και την αγάπη, του οπαδικού, για το είδος, κοινού.
Μετά από τον απροσδόκητο θάνατο του μέντορα του, Τόνι Σταρκ, ο πιτσιρικάς κολλεγιόπαις Πίτερ Πάρκερ, που όταν αντιλαμβάνεται πως ο κόσμος βρίσκεται σε κίνδυνο, μεταμορφώνεται σε Σπάιντερμαν, ελπίζοντας να βοηθήσει στην σωτηρία του, απογοητευμένος από την μοιραία τροπή που έχει πάρει η κατάσταση, θα δηλώσει συμμετοχή στην ομαδική εκδρομή του σχολείου του στην Ευρώπη, επιδιώκοντας τουλάχιστον να αποκομίσει ένα κέρδος ερωτικό: Προσεγγίζοντας την μορφονιά της τάξης Μισέλ Τζόουνς, που όχι και λίγοι μνηστήρες την τριγυρίζουν, ξεχνώντας όσο του δίνεται η ευκαιρία το μοιρολόι για τον χαμό του δασκάλου του, Άιρον Μαν. Μόνο που από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα διαβεί τα βενετσιάνικα κανάλια, θα αντιληφθεί πως επέλεξε να βρεθεί στο λάθος σημείο, την πιο λανθασμένη στιγμή...
...αφού μια άγνωστης προέλευσης δύναμη, πανίσχυρη και δομημένη από το υγρό στοιχείο, θα κάνει την εμφάνιση της, μετατρέποντας σε συντρίμμια το Ριάλτο και την Γέφυρα των Στεναγμών. Ελάχιστες στιγμές πριν την ολοκληρωτική καταστροφή, ο Μπόμπιρας Αράχνη, βρίσκοντας απρόβλεπτο σύμμαχο στο πρόσωπο ενός εξίσου παντοδύναμου αγνώστου, του Κουέντιν Μπεκ, που ο ίδιος τον αποκαλεί Μιστέριο, θα επαναφέρει την τάξη, εξολοθρεύοντας τον εχθρό. Αντίδραση ηρωική μεν, αλλά όχι και εντελώς αποδεκτή από τον απαιτητικό Νικ Φιούρυ, που δεν εκτιμά πως ο μικρός έχει τις ικανότητες και το σθένος, για να εξελιχθεί σε αληθινό Αβέντζερ...
Εντάξει, δεν μπορεί να κανείς να φέρει αντίρρηση στις προσταγές της κραταιάς ερυθρόλευκης μπράντας των κόμικ και στις μεθόδους που επιθυμεί να ακολουθήσει, ώστε να μετατρέψει τις σελίδες της σε σελιλόιντ. Το βασικό κολπάκι που της έχει πετύχει τα εμπορικά χατίρια εσχάτως και έχει να κάνει με τον εύθυμο αφηγηματικό κορμό και τις ακατάπαυστες χιουμοριστικές πινελιές, ακόμη κι αν τριγύρω επικρατεί πανδαιμόνιο, εννοείται πως ακολουθείται κι εδώ κατά γράμμα, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκείνο, που κατόπιν του, δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για πλάκες.
Παραμένοντας στο πόστο του σκηνοθέτη και μετά το Homecoming, καθώς το στούντιο έκρινε το έργο του επαρκές, ο Jon Watts, ακολουθεί πιστά την συνταγή των ολιγόλεπτων επεξηγηματικών σεκάνς, που λειτουργούν ως γεφυράκια για να ακολουθήσει ο εξαιρετικής CGI γραφής όλεθρος, που θα ισοπεδώσει την μία μετά την άλλη τις μεγαλουπόλεις που επισκέπτεται το κολέγιο. Το σόου, πάντως, σε κάθε περιοχή (έπονται Πράγα, Βερολίνο, Λόνδρα) που οι φονικοί Ελεμένταλς επιθυμούν να μετατρέψουν σε σκόνη και θρύψαλα, μετά την ολοκλήρωση του, ομοιάζει με φινάλε σπαγγέτι γουέστερν, καθώς εκεί ακριβώς που πριν ελάχιστα δευτερόλεπτα χανόταν ο κόσμος, τώρα σύσσωμη η τάξη, συνοδεία αποτυχημένα ανεκδοτικών καθηγητών, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σχεδιάζει την επόμενη βόλτα της. Είπαμε, κόμικ, αλλά εδώ έπεσε παραξήλωμα...
Το θετικότερο στοιχείο, για όσους δεν γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, μη έχοντας τριβεί με τα ορίτζιναλ αφηγήματα του Stan Lee - όπως εγώ δηλαδή - είναι το τουίστ που λαμβάνει χώρα εκεί κοντά κάπου στην μέση, όταν σκάζει στο εκράν ο πραγματικός κακός του στόρι. Ανατροπή που δεν ισχύει δηλαδή για το συντριπτικό ποσοστό των θεατών / φανς, που γνωρίζουν απόξω και ανακατωτά ποιοι είναι οι φίλιοι και ποιοι οι villains, όλων των κομικένιων επών, συνεπώς για εκείνους δεν παίζει το τρικ της έκπληξης. Οφείλω να παραδεχτώ πάντως, πως στο πέρασμα του χρόνου, οι κακοί που καλείται να κοντράρει ο Σπάιντι, έχουν ευρηματική γέννεση. Αντιθέτως το μεγάλο σουρπρί, για όλους, μηδενός εξαιρουμένου, εκρηγνύεται στους τίτλους του φινάλε, αφήνοντας λογαριασμούς ορθάνοικτους (και αποκαλυπτικούς) για την συνέχεια.
Σε γενικές γραμμές η ροή του timeline, διατηρείται ακέραιη και φτιάχνει τους οπαδούς του σινε - superhero - σίριαλ, που μέσω παρακλαδιών και διασταυρώσεων μοιάζει να μην έχει τελειωμό, όχι κατ ανάγκη αρνητικό δεδομένο για τους παραγωγούς που συνεχίζουν να μετρούν τα εκατομμύρια των εισπράξεων. Κρίκο - κρίκο, αυξάνοντας ραγδαία την αλυσίδα του Universe, που ενθουσιάζει φυσικά τους οπαδούς, μα κακά τα ψέμματα, δεν είναι και τόσο εύκολο για κάποιον όχι μυημένο να θυμάται όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν. Συνεπώς δεν αποκλίνει ούτε πόντο από το γνώριμο πατρόν, το Μακριά από τον Τόπο του.
Ένα καλοστημένο καλοκαιρινό περιπετειάκι, με ευχάριστες και διασκεδαστικές κατά τόπους πενιές, ωσότου έρχεται η στιγμή να σοβαρέψουν τα πάντα, πριν τον καταιγιστικό επίλογο και that's all folks, μέχρι το επόμενο ραντεβουδάκι. Αξιόλογος, ξανά, ως προβληματισμένος (και ερωτοχτυπημένος) Πάρκερ, ο Tom Holland, έχει δίπλα του ως στηρίγματα, εκτός από την αγαπημένη του Εμ Τζέι (Zendaya), τόσο τον μονόφθαλμο προστάτη Sam Jackson, όσο και τον πρωτοφανέρωτο στο κόλπο Jake Gyllenhaal, που ο ρόλος του Μιστέριο, του ταιριάζει γάντι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν πρέπει να υπήρχε δεύτερος μέσα στην κατάμεστη αίθουσα, που να τον νόμιζε φίλο κι αδελφό, ίσαμε το ημιχρόνιο. Υπέρ μου, δεν βαριέσαι...
...αφού μια άγνωστης προέλευσης δύναμη, πανίσχυρη και δομημένη από το υγρό στοιχείο, θα κάνει την εμφάνιση της, μετατρέποντας σε συντρίμμια το Ριάλτο και την Γέφυρα των Στεναγμών. Ελάχιστες στιγμές πριν την ολοκληρωτική καταστροφή, ο Μπόμπιρας Αράχνη, βρίσκοντας απρόβλεπτο σύμμαχο στο πρόσωπο ενός εξίσου παντοδύναμου αγνώστου, του Κουέντιν Μπεκ, που ο ίδιος τον αποκαλεί Μιστέριο, θα επαναφέρει την τάξη, εξολοθρεύοντας τον εχθρό. Αντίδραση ηρωική μεν, αλλά όχι και εντελώς αποδεκτή από τον απαιτητικό Νικ Φιούρυ, που δεν εκτιμά πως ο μικρός έχει τις ικανότητες και το σθένος, για να εξελιχθεί σε αληθινό Αβέντζερ...
Εντάξει, δεν μπορεί να κανείς να φέρει αντίρρηση στις προσταγές της κραταιάς ερυθρόλευκης μπράντας των κόμικ και στις μεθόδους που επιθυμεί να ακολουθήσει, ώστε να μετατρέψει τις σελίδες της σε σελιλόιντ. Το βασικό κολπάκι που της έχει πετύχει τα εμπορικά χατίρια εσχάτως και έχει να κάνει με τον εύθυμο αφηγηματικό κορμό και τις ακατάπαυστες χιουμοριστικές πινελιές, ακόμη κι αν τριγύρω επικρατεί πανδαιμόνιο, εννοείται πως ακολουθείται κι εδώ κατά γράμμα, τουλάχιστον μέχρι να φτάσουμε στο σημείο εκείνο, που κατόπιν του, δεν υπάρχουν και πολλά περιθώρια για πλάκες.
Παραμένοντας στο πόστο του σκηνοθέτη και μετά το Homecoming, καθώς το στούντιο έκρινε το έργο του επαρκές, ο Jon Watts, ακολουθεί πιστά την συνταγή των ολιγόλεπτων επεξηγηματικών σεκάνς, που λειτουργούν ως γεφυράκια για να ακολουθήσει ο εξαιρετικής CGI γραφής όλεθρος, που θα ισοπεδώσει την μία μετά την άλλη τις μεγαλουπόλεις που επισκέπτεται το κολέγιο. Το σόου, πάντως, σε κάθε περιοχή (έπονται Πράγα, Βερολίνο, Λόνδρα) που οι φονικοί Ελεμένταλς επιθυμούν να μετατρέψουν σε σκόνη και θρύψαλα, μετά την ολοκλήρωση του, ομοιάζει με φινάλε σπαγγέτι γουέστερν, καθώς εκεί ακριβώς που πριν ελάχιστα δευτερόλεπτα χανόταν ο κόσμος, τώρα σύσσωμη η τάξη, συνοδεία αποτυχημένα ανεκδοτικών καθηγητών, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, σχεδιάζει την επόμενη βόλτα της. Είπαμε, κόμικ, αλλά εδώ έπεσε παραξήλωμα...
Το θετικότερο στοιχείο, για όσους δεν γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις, μη έχοντας τριβεί με τα ορίτζιναλ αφηγήματα του Stan Lee - όπως εγώ δηλαδή - είναι το τουίστ που λαμβάνει χώρα εκεί κοντά κάπου στην μέση, όταν σκάζει στο εκράν ο πραγματικός κακός του στόρι. Ανατροπή που δεν ισχύει δηλαδή για το συντριπτικό ποσοστό των θεατών / φανς, που γνωρίζουν απόξω και ανακατωτά ποιοι είναι οι φίλιοι και ποιοι οι villains, όλων των κομικένιων επών, συνεπώς για εκείνους δεν παίζει το τρικ της έκπληξης. Οφείλω να παραδεχτώ πάντως, πως στο πέρασμα του χρόνου, οι κακοί που καλείται να κοντράρει ο Σπάιντι, έχουν ευρηματική γέννεση. Αντιθέτως το μεγάλο σουρπρί, για όλους, μηδενός εξαιρουμένου, εκρηγνύεται στους τίτλους του φινάλε, αφήνοντας λογαριασμούς ορθάνοικτους (και αποκαλυπτικούς) για την συνέχεια.
Σε γενικές γραμμές η ροή του timeline, διατηρείται ακέραιη και φτιάχνει τους οπαδούς του σινε - superhero - σίριαλ, που μέσω παρακλαδιών και διασταυρώσεων μοιάζει να μην έχει τελειωμό, όχι κατ ανάγκη αρνητικό δεδομένο για τους παραγωγούς που συνεχίζουν να μετρούν τα εκατομμύρια των εισπράξεων. Κρίκο - κρίκο, αυξάνοντας ραγδαία την αλυσίδα του Universe, που ενθουσιάζει φυσικά τους οπαδούς, μα κακά τα ψέμματα, δεν είναι και τόσο εύκολο για κάποιον όχι μυημένο να θυμάται όλα όσα έχουν συμβεί στο παρελθόν. Συνεπώς δεν αποκλίνει ούτε πόντο από το γνώριμο πατρόν, το Μακριά από τον Τόπο του.
Ένα καλοστημένο καλοκαιρινό περιπετειάκι, με ευχάριστες και διασκεδαστικές κατά τόπους πενιές, ωσότου έρχεται η στιγμή να σοβαρέψουν τα πάντα, πριν τον καταιγιστικό επίλογο και that's all folks, μέχρι το επόμενο ραντεβουδάκι. Αξιόλογος, ξανά, ως προβληματισμένος (και ερωτοχτυπημένος) Πάρκερ, ο Tom Holland, έχει δίπλα του ως στηρίγματα, εκτός από την αγαπημένη του Εμ Τζέι (Zendaya), τόσο τον μονόφθαλμο προστάτη Sam Jackson, όσο και τον πρωτοφανέρωτο στο κόλπο Jake Gyllenhaal, που ο ρόλος του Μιστέριο, του ταιριάζει γάντι. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν πρέπει να υπήρχε δεύτερος μέσα στην κατάμεστη αίθουσα, που να τον νόμιζε φίλο κι αδελφό, ίσαμε το ημιχρόνιο. Υπέρ μου, δεν βαριέσαι...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική