Polaroid
του Lars Klevberg. Με τους Kathryn Prescott, Tyler Young, Samantha Logan, Keenan Tracey, Priscilla Quintana, Mitch Pileggi, Madelaine Petsch, Grace Zabriskie.
Θάνατος σε ένα κλικ
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Τράβα μου μία... φωτογραφία! Not!
Πριν δύο βδομάδες γράφαμε τα... χειρότερα για την ταινία του Klevberg Η κούκλα του σατανά (Child's Play). Οπότε, κάποια πράγματα μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε κι εδώ. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Νορβηγός Lars Klevberg. Ταινία που βασίζεται στην ομώνυμη μικρού μήκους ταινία του σκηνοθέτη και είναι έτοιμη από το 2017. Απλά, έμεινε πίσω η έξοδός της στους κινηματογράφους επειδή τα δικαιώματά της ανήκαν στην εταιρία του Harvey Weinstein, που όλοι ξέρουμε πως είχε κάτι λίγα δικαστικά προβλήματα (μουάχαχαχα). Η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του ήταν «Η κούκλα του σατανά», που βγήκε στις αίθουσες της χώρας μας δυο βδομάδες νωρίτερα από αυτήν.
Η πρώτη χώρα στην οποία κυκλοφόρησε στις αίθουσες η συγκεκριμένη ταινία ήταν η Γερμανία, τον περασμένο Ιανουάριο. Και είναι μια ταινία που δεν έχει ημερομηνία εξόδου για τις ΗΠΑ, οπότε μάλλον θα την φάει η μαρμάγκα – και δικαίως! Τα γυρίσματα της ταινίας έγιναν στην πόλη Ντάρμουθ της Νέας Σκοτίας, στον Καναδά.
Η υπόθεση: Η ντροπαλή έφηβη Μπερντ παίρνει μια κάμερα polaroid τύπου SX-70 από τον Τάιλερ, που την απέκτησε από ένα παζάρι, κι έχει πάνω της χαραγμένα τα αρχικά «ΡΤΣ». Η Μπερντ φωτογραφίζει τον Τάιλερ και παρατηρεί μια παράξενη μουτζουρωμένη φιγούρα να υπάρχει στη φωτογραφία. Η Μπερντ αργότερα πηγαίνει σε ένα πάρτι με την καλύτερή της φίλη, την Κέισι και συναντάει την υπόλοιπη παρέα της και τον Κόνορ, το αγόρι που πάντα ήθελε να έχει. Η Μπερντ χρησιμοποιεί τη νέα της κάμερα για να βγάλει φωτογραφία την παρέα της. Μια από τις φίλες της βγάζει μια σέλφι με την κάμερα. Εν τω μεταξύ, ο Τάιλερ βρίσκεται δολοφονημένος και ο σερίφης Πέμπροουκ ενημερώνει την Μπερντ για το περιστατικό.
Στο σπίτι μετά, η Μπερντ παρατηρεί πως η μουτζούρα έχει φύγει από τη φωτογραφία του Τάιλερ και πήγε μυστηριωδώς στη φωτογραφία της φίλης της. Πολύ σύντομα, θα βρεθεί κι εκείνη νεκρή. Όταν το μαθαίνει αυτό η Μπερντ, θα προσπαθήσει να καταστρέψει την κάμερα και να προειδοποιήσει τους φίλους της. Η Μπερντ και ο Κόνορ ερευνούν και μαθαίνουν πως η κάμερα ανήκε στον καθηγητή φωτογραφίας Ρόλαντ Τζόζεφ Σέιμπλ (ΡΤΣ) που δούλευε στο σχολείο τους χρόνια πριν. Είχε κατηγορηθεί πως βασάνισε τέσσερις μαθητές και σκότωσε τους τρεις από αυτούς, ενώ τράβηξε και μερικές αποκρουστικές φωτογραφίες. Ένας από τους απαχθέντες κατάφερε και δραπέτευσε και η αστυνομία ύστερα σκότωσε το Ρόλαντ. Η έρευνα της Μπερντ και του Κόνορ θα τους οδηγήσει στην σύζυγο του καθηγητή, που θα τους αποκαλύψει κάποιο μυστικό που θα είναι κρίσιμο για την υπόθεση αυτή. Το σκοτεινό και τραυματικό παρελθόν της οικογένειας θα στοιχειώσει τους νεαρούς ήρωες τη στιγμή που παλεύουν να επιζήσουν από την οντότητα που απελευθέρωσε αυτή η διαβολική κάμερα…
Η άποψή μας: Ξέρω 'γω, αν ήμουν τίποτα 14, 15 χρονών μπορεί να γούσταρα τρελά αυτήν την ταινία, που πουλάει φτηνό τρόμο. Και ο 50χρονος εαυτός μου θα ζήλευε σίγουρα τον 15χρονο εαυτό μου, που θα γούσταρε αυτήν την ταινία. Μόνο που ο 50χρονος εαυτός μου αδυνατεί να βρει κάτι ενδιαφέρον σε αυτό το πράμα. Εν αντιθέσει με μερικές χιλιάδες 15χρονους, που θα πάνε να δουν την ταινία και θα... γουστάρουν. Θα τρομάξουν, ίσως να σκιαχτούν, αν πάνε ζευγαράκια δε, αγοράκια και κοριτσάκια, μερικά αγοράκια μπορεί να το παίξουν και ματσό και να κοροϊδεύουν τις φίλες τους, που θα ουρλιάζουν ή θα βλέπουν ανάμεσα από τα δάχτυλα καθώς οι παλάμες θα σκεπάζουν το πρόσωπό τους.
Ή αν είναι έξυπνοι, θα σιγοψιθυρίζουν «μην φοβάσαι, μια ταινία είναι, εγώ είμαι εδώ» και θα έχουν βρει έναν πολύ γρήγορο δρόμο για την καρδιά της φοβισμένης φίλης. Μπορεί και τα αγοράκια να τρομάξουν έτσι; Και κάποια κοριτσάκια να τους κοροϊδεύουν ή να τους καθησυχάζουν – ώρα είναι τώρα να τα βάλουμε με την πολιτική ορθότητα, ήμαρτον. Να πω πως όταν ήμουν μικρότερος στη Γερμανία, πολύ μικρότερος, καμιά 40αριά χρόνια πριν, θυμάμαι κάποιος στο στενό οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον (δεν ξέρω ποιος ακριβώς) είχε πάρει τέτοια κάμερα και είχα τραβήξει μερικές φωτό. Για τα πιτσιρίκια, που ξέρουν να βγάζουν μόνο ψηφιακές φωτό με τα κινητά τους, τούτη η ταινία στην αρχή θα φανεί σαν... εξωγήινη. Όπως πχ αν τύχει να δουν κανένα αναλογικό τηλέφωνο με καντράν, όχι με κουμπιά.
Παλιά λοιπόν, παιδάκια, χρησιμοποιούσαμε φωτογραφίες με φιλμ, δεν μπορούσαμε από πριν να ξέρουμε τι έχουμε τραβήξει, δεν μπορούσαμε να «διαγράψουμε» τις φωτό που δεν μας άρεσαν και είχαμε μια αγωνία μέχρι να εμφανιστεί το φιλμ – εντός βδομάδας συνήθως. Ναι, αλλά τότε, κάθε χάλια φωτό που βγάζαμε, την βάζαμε σε άλμπουμ και η σκηνή έμενε εντυπωμένη για πάντα στη μνήμη μας. Είχαμε 1000 φωτό από όλη τη ζωή μας. Τώρα πας μια βόλτα και σε μια ώρα μπορείς να βγάλεις 1000 φωτό τις οποίες θα ξεχάσεις την επόμενη στιγμή. Έχει χαθεί το δέος ρε παιδί μου. Όταν κάτι βγαίνει σε μικρή ποσότητα, το εκτιμάς περισσότερο. Όταν κάτι παράγεται σε υπερπλεονασμό, ευτελίζεται, χάνει την αξία του, δεν του δίνεις σημασία. Εν πάση περιπτώσει, αν και οι Polaroid που έβγαζαν φωτό που εμφανίζονταν μπροστά σου μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα υπήρχαν από πολύ παλιά, έγιναν μόδα τη δεκαετία του '80. Και τώρα είναι vintage για όλους τους χίπστερ εκεί έξω.
Τεςπα, για να πάμε στην ταινία μας. Τι να πεις γι' αυτό το φιλμ. Οι πιο πολλές ταινίες τρόμου της σειράς κουβαλάνε μιαν ελαφρότητα απίστευτη και σεναριακά βασίζονται σε μαλακίες απιστεύτου μεγέθους. Εδώ αςούμε, ένα κακό πνεύμα έχει μπει μέσα στην Polaroid και όποιος φωτογραφίζεται, πεθαίνει! Τον δολοφονεί το κακό πνεύμα! Ναι, αλλά για να σκοτώσει πρέπει να βρει συνθήκες εμφανιστηρίου. Δηλαδή, σκοτάδι (αν και στα εμφανιστήρια έχει κόκκινο φως, anyway) και όχι υψηλές θερμοκρασίες. Α, και αν πριν προλάβει να σκοτώσει αυτόν που βγαίνει φωτογραφία, τραβηχτεί άλλη φωτογραφία, με άλλο υποκείμενο, το πνεύμα φεύγει από τον πρώτο, χωρίς να τον σκοτώσει, και πάει στον επόμενο. Γιατί... έτσι! Έτσι βόλευε τον σεναριογράφο ρε παιδί μου. Καμία λογική εξήγηση. Έτσι. Γιατί μπορούμε. Για το πως μπήκε το κακό πνεύμα στη μηχανή, δίνεται μια εξήγηση του κώλου, αλλά εν πάση περιπτώσει, κάτι ψιθυρίζεται για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Για τη... μετάβαση, τίποτα.
Μάλλον δεν είδε ο σκηνοθέτης το πραγματικά εξαιρετικό – και με υπαρξιακές ανησυχίες - «Σε ακολουθεί». Τίποτα παιδί μου, εδώ μια χαζομάρα. Και η Grace Zabriskie (της φήμης του «Twin Peaks») σε έναν πολύ μικρό ρόλο, να γουρλώνει κλασικά τα μάτια της για να δώσει μια καλτ διάσταση στην ταινία, που δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει. Και δεν έχει κανένα βυζί ή λίγο χαβαλέ για να πεις ότι αξίζει τον κόπο. Το έφαγε και η σοβαροφάνεια συν τοις άλλοις. Πολύ φοβάμαι πως θα τον φάμε πολύ στη μάπα τον Νορβηγό σκηνοθέτη, δυστυχώς. Να επιδείκνυε κάποιο ταλέντο, έστω στο φτιάξιμο μιας ατμόσφαιρας. Μπα, ούτε καν αυτό. Που να πάρει, γιατί την είδα την ταινία; Α, για να τη θάψω. Και να μην διαβάσει κανείς το θάψιμο. Ωραίοι τύποι είστε, μπράβο, πάντα τέτοια!
Η υπόθεση: Η ντροπαλή έφηβη Μπερντ παίρνει μια κάμερα polaroid τύπου SX-70 από τον Τάιλερ, που την απέκτησε από ένα παζάρι, κι έχει πάνω της χαραγμένα τα αρχικά «ΡΤΣ». Η Μπερντ φωτογραφίζει τον Τάιλερ και παρατηρεί μια παράξενη μουτζουρωμένη φιγούρα να υπάρχει στη φωτογραφία. Η Μπερντ αργότερα πηγαίνει σε ένα πάρτι με την καλύτερή της φίλη, την Κέισι και συναντάει την υπόλοιπη παρέα της και τον Κόνορ, το αγόρι που πάντα ήθελε να έχει. Η Μπερντ χρησιμοποιεί τη νέα της κάμερα για να βγάλει φωτογραφία την παρέα της. Μια από τις φίλες της βγάζει μια σέλφι με την κάμερα. Εν τω μεταξύ, ο Τάιλερ βρίσκεται δολοφονημένος και ο σερίφης Πέμπροουκ ενημερώνει την Μπερντ για το περιστατικό.
Στο σπίτι μετά, η Μπερντ παρατηρεί πως η μουτζούρα έχει φύγει από τη φωτογραφία του Τάιλερ και πήγε μυστηριωδώς στη φωτογραφία της φίλης της. Πολύ σύντομα, θα βρεθεί κι εκείνη νεκρή. Όταν το μαθαίνει αυτό η Μπερντ, θα προσπαθήσει να καταστρέψει την κάμερα και να προειδοποιήσει τους φίλους της. Η Μπερντ και ο Κόνορ ερευνούν και μαθαίνουν πως η κάμερα ανήκε στον καθηγητή φωτογραφίας Ρόλαντ Τζόζεφ Σέιμπλ (ΡΤΣ) που δούλευε στο σχολείο τους χρόνια πριν. Είχε κατηγορηθεί πως βασάνισε τέσσερις μαθητές και σκότωσε τους τρεις από αυτούς, ενώ τράβηξε και μερικές αποκρουστικές φωτογραφίες. Ένας από τους απαχθέντες κατάφερε και δραπέτευσε και η αστυνομία ύστερα σκότωσε το Ρόλαντ. Η έρευνα της Μπερντ και του Κόνορ θα τους οδηγήσει στην σύζυγο του καθηγητή, που θα τους αποκαλύψει κάποιο μυστικό που θα είναι κρίσιμο για την υπόθεση αυτή. Το σκοτεινό και τραυματικό παρελθόν της οικογένειας θα στοιχειώσει τους νεαρούς ήρωες τη στιγμή που παλεύουν να επιζήσουν από την οντότητα που απελευθέρωσε αυτή η διαβολική κάμερα…
Η άποψή μας: Ξέρω 'γω, αν ήμουν τίποτα 14, 15 χρονών μπορεί να γούσταρα τρελά αυτήν την ταινία, που πουλάει φτηνό τρόμο. Και ο 50χρονος εαυτός μου θα ζήλευε σίγουρα τον 15χρονο εαυτό μου, που θα γούσταρε αυτήν την ταινία. Μόνο που ο 50χρονος εαυτός μου αδυνατεί να βρει κάτι ενδιαφέρον σε αυτό το πράμα. Εν αντιθέσει με μερικές χιλιάδες 15χρονους, που θα πάνε να δουν την ταινία και θα... γουστάρουν. Θα τρομάξουν, ίσως να σκιαχτούν, αν πάνε ζευγαράκια δε, αγοράκια και κοριτσάκια, μερικά αγοράκια μπορεί να το παίξουν και ματσό και να κοροϊδεύουν τις φίλες τους, που θα ουρλιάζουν ή θα βλέπουν ανάμεσα από τα δάχτυλα καθώς οι παλάμες θα σκεπάζουν το πρόσωπό τους.
Ή αν είναι έξυπνοι, θα σιγοψιθυρίζουν «μην φοβάσαι, μια ταινία είναι, εγώ είμαι εδώ» και θα έχουν βρει έναν πολύ γρήγορο δρόμο για την καρδιά της φοβισμένης φίλης. Μπορεί και τα αγοράκια να τρομάξουν έτσι; Και κάποια κοριτσάκια να τους κοροϊδεύουν ή να τους καθησυχάζουν – ώρα είναι τώρα να τα βάλουμε με την πολιτική ορθότητα, ήμαρτον. Να πω πως όταν ήμουν μικρότερος στη Γερμανία, πολύ μικρότερος, καμιά 40αριά χρόνια πριν, θυμάμαι κάποιος στο στενό οικογενειακό – φιλικό περιβάλλον (δεν ξέρω ποιος ακριβώς) είχε πάρει τέτοια κάμερα και είχα τραβήξει μερικές φωτό. Για τα πιτσιρίκια, που ξέρουν να βγάζουν μόνο ψηφιακές φωτό με τα κινητά τους, τούτη η ταινία στην αρχή θα φανεί σαν... εξωγήινη. Όπως πχ αν τύχει να δουν κανένα αναλογικό τηλέφωνο με καντράν, όχι με κουμπιά.
Παλιά λοιπόν, παιδάκια, χρησιμοποιούσαμε φωτογραφίες με φιλμ, δεν μπορούσαμε από πριν να ξέρουμε τι έχουμε τραβήξει, δεν μπορούσαμε να «διαγράψουμε» τις φωτό που δεν μας άρεσαν και είχαμε μια αγωνία μέχρι να εμφανιστεί το φιλμ – εντός βδομάδας συνήθως. Ναι, αλλά τότε, κάθε χάλια φωτό που βγάζαμε, την βάζαμε σε άλμπουμ και η σκηνή έμενε εντυπωμένη για πάντα στη μνήμη μας. Είχαμε 1000 φωτό από όλη τη ζωή μας. Τώρα πας μια βόλτα και σε μια ώρα μπορείς να βγάλεις 1000 φωτό τις οποίες θα ξεχάσεις την επόμενη στιγμή. Έχει χαθεί το δέος ρε παιδί μου. Όταν κάτι βγαίνει σε μικρή ποσότητα, το εκτιμάς περισσότερο. Όταν κάτι παράγεται σε υπερπλεονασμό, ευτελίζεται, χάνει την αξία του, δεν του δίνεις σημασία. Εν πάση περιπτώσει, αν και οι Polaroid που έβγαζαν φωτό που εμφανίζονταν μπροστά σου μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα υπήρχαν από πολύ παλιά, έγιναν μόδα τη δεκαετία του '80. Και τώρα είναι vintage για όλους τους χίπστερ εκεί έξω.
Τεςπα, για να πάμε στην ταινία μας. Τι να πεις γι' αυτό το φιλμ. Οι πιο πολλές ταινίες τρόμου της σειράς κουβαλάνε μιαν ελαφρότητα απίστευτη και σεναριακά βασίζονται σε μαλακίες απιστεύτου μεγέθους. Εδώ αςούμε, ένα κακό πνεύμα έχει μπει μέσα στην Polaroid και όποιος φωτογραφίζεται, πεθαίνει! Τον δολοφονεί το κακό πνεύμα! Ναι, αλλά για να σκοτώσει πρέπει να βρει συνθήκες εμφανιστηρίου. Δηλαδή, σκοτάδι (αν και στα εμφανιστήρια έχει κόκκινο φως, anyway) και όχι υψηλές θερμοκρασίες. Α, και αν πριν προλάβει να σκοτώσει αυτόν που βγαίνει φωτογραφία, τραβηχτεί άλλη φωτογραφία, με άλλο υποκείμενο, το πνεύμα φεύγει από τον πρώτο, χωρίς να τον σκοτώσει, και πάει στον επόμενο. Γιατί... έτσι! Έτσι βόλευε τον σεναριογράφο ρε παιδί μου. Καμία λογική εξήγηση. Έτσι. Γιατί μπορούμε. Για το πως μπήκε το κακό πνεύμα στη μηχανή, δίνεται μια εξήγηση του κώλου, αλλά εν πάση περιπτώσει, κάτι ψιθυρίζεται για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Για τη... μετάβαση, τίποτα.
Μάλλον δεν είδε ο σκηνοθέτης το πραγματικά εξαιρετικό – και με υπαρξιακές ανησυχίες - «Σε ακολουθεί». Τίποτα παιδί μου, εδώ μια χαζομάρα. Και η Grace Zabriskie (της φήμης του «Twin Peaks») σε έναν πολύ μικρό ρόλο, να γουρλώνει κλασικά τα μάτια της για να δώσει μια καλτ διάσταση στην ταινία, που δεν έχει τίποτε άλλο να επιδείξει. Και δεν έχει κανένα βυζί ή λίγο χαβαλέ για να πεις ότι αξίζει τον κόπο. Το έφαγε και η σοβαροφάνεια συν τοις άλλοις. Πολύ φοβάμαι πως θα τον φάμε πολύ στη μάπα τον Νορβηγό σκηνοθέτη, δυστυχώς. Να επιδείκνυε κάποιο ταλέντο, έστω στο φτιάξιμο μιας ατμόσφαιρας. Μπα, ούτε καν αυτό. Που να πάρει, γιατί την είδα την ταινία; Α, για να τη θάψω. Και να μην διαβάσει κανείς το θάψιμο. Ωραίοι τύποι είστε, μπράβο, πάντα τέτοια!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική