Διακοπές στην Ίμπιζα
του Arnaud Lemort. Με τους Christian Clavier, Mathilde Seigner, Leopold Buchsbaum, Pili Groyne, Joey Starr, Olivier Marchal, Frédérique Bel.
Μύκονοοοοοοοοοοοοοοοςςςς!!!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Πάμε όλοι μαζί, σε μια παραλία!
Αυτή είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Arnaud Lemort – και η πρώτη του που προβάλλεται εμπορικά στην Ελλάδα. Οι προηγούμενες ταινίες του ήταν οι εξής: «L'amour, c'est mieux à deux» (2010), σε συνσκηνοθεσία με τον Dominique Farrugia και «Dépression et des potes» (2012).
Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας Διακοπές στην Ίμπιζα (Ibiza) δόθηκε την Παρασκευή 28 Ιουνίου στην Ελλάδα! Συγκεκριμένα, η Seven Films (εγχώρια εταιρία διανομής της ταινίας) σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό En Lefko 87,7, διοργάνωσαν την avant premiere της ταινίας στον Λυκαβηττό, όπου ουσιαστικά στήθηκε ένα τεράστιο Drive In!
Η υπόθεση: Ο Φιλίπ είναι ένας μεσήλικας ποδολόγος με... κοιλίτσα, που ζει και εργάζεται στη Λιλ, στη βόρεια Γαλλία. Είναι διαζευγμένος εδώ και πολύ καιρό. Στο δρόμο του θα βρεθεί η Καρόλ. Είναι αρκετά νεώτερή του, διατηρούσε ρεστοράν με τον σύζυγό της, με τον οποίο έχει μόλις χωρίσει (αποδείχτηκε... πηδηχτούλης) κι έχει δύο παιδιά: τον έφηβο Ζουλιέν και την 13χρονη Μανόν. Ο Φιλίπ και η Καρόλ δείχνουν – και είναι – πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους. Προσπαθώντας να κερδίσει τα δύο νεαρά παιδιά της συντρόφου του, ο Φιλίπ είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα. Έτσι, μέσω της Καρόλ, θα κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα συμφωνία με τον Ζουλιέν: εάν ο νεαρός γράψει καλά στις τελικές εξετάσεις του και πάρει το απολυτήριο, θα επιλέξει εκείνος τον προορισμό των καλοκαιρινών διακοπών τους.
Ο Ζουλιέν αποκτάει κίνητρο, τα καταφέρνει μια χαρά και η επιλογή του είναι η Ίμπιζα. Για τον Φιλίπ, που είναι συνηθισμένος σε ήρεμες διακοπές, αυτή η επιλογή δεν του... κάθεται καλά. Εντέλει , όμως, θα πειστεί να συντονιστεί. Οπότε, το ζευγάρι και τα δύο παιδιά της Καρόλ πηγαίνουν στην Ίμπιζα. Ένα σωρό εκπλήξεις και εμπειρίες τους περιμένουν εκεί. Εκείνο, όμως, που ενδιαφέρει περισσότερο από όλα τον Φιλίπ είναι ένα: θα καταφέρουν να λειτουργήσουν σαν οικογένεια; Θα μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών της Καρόλ;
Η άποψή μας: Ζούμε σε πολύ παράξενες εποχές. Σε εποχές στις οποίες πάμπολλες βεβαιότητες και δεδομένα έχουν πάψει να υφίστανται. Η καθημερινότητα πλέον αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς σε σχέση πχ με 40 χρόνια πίσω. Κι ενώ στερεότυπα και συμπεριφορές αιώνων είναι ριζωμένα βαθιά στους ανθρώπους και δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, γίνεται προσπάθεια εν πάση περιπτώσει η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων να είναι όσο το δυνατόν πιο ανεκτική, λιγότερο προσβλητική, περισσότερο θετική. Στην προσπάθεια αυτή γίνονται και πάρα πάρα πάρα πολλές υπερβολές και πολλά φάουλ, αλλά γενικώς κάποια πράγματα έπρεπε να αλλάξουν. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, λοιπόν, από τότε που μπήκε στη ζωή μας η πολιτική ορθότητα. Που δεν έχουμε μάθει ακόμα να τη χρησιμοποιούμε σωστά. Αντιθέτως, κάποιοι την έχουν εργαλιοποιήσει (ουφ, πολύ ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το νέο ρήμα, που πλέον είναι πολύ της μοδός), σε τέτοιο βαθμό που η πολιτική ορθότητα άνετα παραπέμπει πια σε... φασισμό και ολοκληρωτισμό – τις ίδιες τις καταστάσεις υποτίθεται τις οποίες πολεμάει!
Πιο έντονα από όλα πλήττεται παραδόξως η τέχνη! Και δη η κωμωδία και η σάτιρα! Επιτρέπεται να κάνεις πλάκα στους γκέι; Στους πόντιους; Στους μαύρους; Στους ανθρώπους με σωματική αναπηρία; Στις ξανθιές; Στους βετζετέριανς; Στους χίπστερ; Στους new age; Κι αν κάνεις πλάκα, με ποιον τρόπο και ποιος θα μας πει, αν όντως κάνεις πλάκα, που ξεπερνάει τις περιχαρακώσεις της πολιτικής ορθότητας ή αν πουσάρεις μια πολιτική ατζέντα ρατσιστική, στρεβλή, μικρόμυαλη και λίγη; Προσωπικά, δεν μπορώ να δώσω μία απάντηση... erga omnes: έναντι όλων. Εντέλει, νομίζω πως τα πάντα είναι θέμα αισθητικής. Και της αντίληψης που έχει ο καθένας μας. Που σε μια ταινία κάτι μη πολιτικά ορθό μπορεί να του φανεί ριζοσπαστικό και σούπερ γουάου, και δώσε και κάνε τους τη μούρη κιμά κυρ σκηνοθέτα και σε μια άλλη ταινία το ίδιο μη πολιτικά ορθό αστείο να είναι κακόγουστο, φασιστικό και ίου.
Στη συγκεκριμένη ταινία γίνεται προσπάθεια να ξεπεραστούν μη πολιτικώς ορθά εσκαμμένα. Και οι γκέι γίνονται στόχος (το φιλί μεταξύ ανδρών μέσα στο αεροπλάνο, που προκαλεί την αμηχανία του ποδόγιατρου) και κυρίως οι άνθρωποι με οικολογικές ευαισθησίες (όλη η φάση με τη σκατοθύελλα λίγο πριν το φινάλε). Το θέμα για μένα είναι άλλο: ότι αυτές οι προσπάθειες... δεν είναι αστείες! Περισσότερο κακόγουστες φαντάζουν παρά οτιδήποτε άλλο. Έχεις μια υποτίθεται οικογενειακή κωμωδία στο πλαίσιο του fish out of water και ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θεατής δυσκολεύεται να γελάσει. Γιατί; Μα γιατί αυτά που βλέπει να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια του δεν είναι αστεία.
Εκεί, ντε και καλά το «I still loving you» των Scorpions και το «I love rock'n'roll» της Joan Jett να είναι και καλά ντροπιαστικά στην εποχή που κυριαρχούν τα beat. Ήμαρτον. Να παίρνουν οι γέροι ναρκωτικά (χωρίς να το ξέρουν) και να περνούν την καλύτερη νύχτα της ζωής τους και οι έφηβοι να λειτουργούν ως ενήλικες. Φοβερό! Τι μήνυμα περνιέται έτσι όμως; Παιδιά, μην κάνετε ναρκωτικά, αλλά κι εσείς ρε παππούδια, που δεν έχετε πάρει ποτέ, δοκιμάστε βρε, δεν ξέρετε τι χάνετε; Τρικυμία εν κρανίω! Γενικώς, αυτή είναι μία από τις κλασικές γαλλικές κωμωδίες του καλοκαιριού, που έχουν δώσει στις γαλλικές κωμωδίες του καλοκαιριού κακό όνομα! Θέλω να πω, τι σχέση έχει αυτή η ταινία με το «Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου»; Καμία απολύτως!
Οι ηθοποιοί επίσης φαίνεται να δουλεύουν σε αυτόματο πιλότο. Ο Christian Clavier βασίζεται στη μανιέρα του και είναι στο όριο να μετατραπεί σε... Σεφερλής! Η σκηνή στο κλαμπ όπου... παίζει air guitar το τραγούδι της Joan Jett με το πλήθος από κάτω να παραληρεί (!!!!!) είναι, ε, χμ, άθλια! Η Mathilde Seigner, η λιγότερο γνωστή αδελφή της Emmanuelle, της συζύγου του Polanski, τα πάει καλύτερα, τα πιτσιρίκια είναι αδιάφορα και δυστυχώς, δεν βλέπουμε πολλά βυζγιά και κώλους στην ταινία. Ή μήπως... βλέπουμε; Κρίμα. Πάντως, ως νησί η Ίμπιζα δείχνει ενδιαφέρον και λογικά αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κανείς. Ακόμα κι αν δεν είναι 20άρης. Λέω εγώ τώρα.
Η υπόθεση: Ο Φιλίπ είναι ένας μεσήλικας ποδολόγος με... κοιλίτσα, που ζει και εργάζεται στη Λιλ, στη βόρεια Γαλλία. Είναι διαζευγμένος εδώ και πολύ καιρό. Στο δρόμο του θα βρεθεί η Καρόλ. Είναι αρκετά νεώτερή του, διατηρούσε ρεστοράν με τον σύζυγό της, με τον οποίο έχει μόλις χωρίσει (αποδείχτηκε... πηδηχτούλης) κι έχει δύο παιδιά: τον έφηβο Ζουλιέν και την 13χρονη Μανόν. Ο Φιλίπ και η Καρόλ δείχνουν – και είναι – πολύ ερωτευμένοι μεταξύ τους. Προσπαθώντας να κερδίσει τα δύο νεαρά παιδιά της συντρόφου του, ο Φιλίπ είναι έτοιμος να κάνει τα πάντα. Έτσι, μέσω της Καρόλ, θα κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα συμφωνία με τον Ζουλιέν: εάν ο νεαρός γράψει καλά στις τελικές εξετάσεις του και πάρει το απολυτήριο, θα επιλέξει εκείνος τον προορισμό των καλοκαιρινών διακοπών τους.
Ο Ζουλιέν αποκτάει κίνητρο, τα καταφέρνει μια χαρά και η επιλογή του είναι η Ίμπιζα. Για τον Φιλίπ, που είναι συνηθισμένος σε ήρεμες διακοπές, αυτή η επιλογή δεν του... κάθεται καλά. Εντέλει , όμως, θα πειστεί να συντονιστεί. Οπότε, το ζευγάρι και τα δύο παιδιά της Καρόλ πηγαίνουν στην Ίμπιζα. Ένα σωρό εκπλήξεις και εμπειρίες τους περιμένουν εκεί. Εκείνο, όμως, που ενδιαφέρει περισσότερο από όλα τον Φιλίπ είναι ένα: θα καταφέρουν να λειτουργήσουν σαν οικογένεια; Θα μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών της Καρόλ;
Η άποψή μας: Ζούμε σε πολύ παράξενες εποχές. Σε εποχές στις οποίες πάμπολλες βεβαιότητες και δεδομένα έχουν πάψει να υφίστανται. Η καθημερινότητα πλέον αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς σε σχέση πχ με 40 χρόνια πίσω. Κι ενώ στερεότυπα και συμπεριφορές αιώνων είναι ριζωμένα βαθιά στους ανθρώπους και δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη, γίνεται προσπάθεια εν πάση περιπτώσει η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων να είναι όσο το δυνατόν πιο ανεκτική, λιγότερο προσβλητική, περισσότερο θετική. Στην προσπάθεια αυτή γίνονται και πάρα πάρα πάρα πολλές υπερβολές και πολλά φάουλ, αλλά γενικώς κάποια πράγματα έπρεπε να αλλάξουν. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια, λοιπόν, από τότε που μπήκε στη ζωή μας η πολιτική ορθότητα. Που δεν έχουμε μάθει ακόμα να τη χρησιμοποιούμε σωστά. Αντιθέτως, κάποιοι την έχουν εργαλιοποιήσει (ουφ, πολύ ήθελα να χρησιμοποιήσω αυτό το νέο ρήμα, που πλέον είναι πολύ της μοδός), σε τέτοιο βαθμό που η πολιτική ορθότητα άνετα παραπέμπει πια σε... φασισμό και ολοκληρωτισμό – τις ίδιες τις καταστάσεις υποτίθεται τις οποίες πολεμάει!
Πιο έντονα από όλα πλήττεται παραδόξως η τέχνη! Και δη η κωμωδία και η σάτιρα! Επιτρέπεται να κάνεις πλάκα στους γκέι; Στους πόντιους; Στους μαύρους; Στους ανθρώπους με σωματική αναπηρία; Στις ξανθιές; Στους βετζετέριανς; Στους χίπστερ; Στους new age; Κι αν κάνεις πλάκα, με ποιον τρόπο και ποιος θα μας πει, αν όντως κάνεις πλάκα, που ξεπερνάει τις περιχαρακώσεις της πολιτικής ορθότητας ή αν πουσάρεις μια πολιτική ατζέντα ρατσιστική, στρεβλή, μικρόμυαλη και λίγη; Προσωπικά, δεν μπορώ να δώσω μία απάντηση... erga omnes: έναντι όλων. Εντέλει, νομίζω πως τα πάντα είναι θέμα αισθητικής. Και της αντίληψης που έχει ο καθένας μας. Που σε μια ταινία κάτι μη πολιτικά ορθό μπορεί να του φανεί ριζοσπαστικό και σούπερ γουάου, και δώσε και κάνε τους τη μούρη κιμά κυρ σκηνοθέτα και σε μια άλλη ταινία το ίδιο μη πολιτικά ορθό αστείο να είναι κακόγουστο, φασιστικό και ίου.
Στη συγκεκριμένη ταινία γίνεται προσπάθεια να ξεπεραστούν μη πολιτικώς ορθά εσκαμμένα. Και οι γκέι γίνονται στόχος (το φιλί μεταξύ ανδρών μέσα στο αεροπλάνο, που προκαλεί την αμηχανία του ποδόγιατρου) και κυρίως οι άνθρωποι με οικολογικές ευαισθησίες (όλη η φάση με τη σκατοθύελλα λίγο πριν το φινάλε). Το θέμα για μένα είναι άλλο: ότι αυτές οι προσπάθειες... δεν είναι αστείες! Περισσότερο κακόγουστες φαντάζουν παρά οτιδήποτε άλλο. Έχεις μια υποτίθεται οικογενειακή κωμωδία στο πλαίσιο του fish out of water και ακόμα και ο πιο καλοπροαίρετος θεατής δυσκολεύεται να γελάσει. Γιατί; Μα γιατί αυτά που βλέπει να ξετυλίγονται μπροστά στα μάτια του δεν είναι αστεία.
Εκεί, ντε και καλά το «I still loving you» των Scorpions και το «I love rock'n'roll» της Joan Jett να είναι και καλά ντροπιαστικά στην εποχή που κυριαρχούν τα beat. Ήμαρτον. Να παίρνουν οι γέροι ναρκωτικά (χωρίς να το ξέρουν) και να περνούν την καλύτερη νύχτα της ζωής τους και οι έφηβοι να λειτουργούν ως ενήλικες. Φοβερό! Τι μήνυμα περνιέται έτσι όμως; Παιδιά, μην κάνετε ναρκωτικά, αλλά κι εσείς ρε παππούδια, που δεν έχετε πάρει ποτέ, δοκιμάστε βρε, δεν ξέρετε τι χάνετε; Τρικυμία εν κρανίω! Γενικώς, αυτή είναι μία από τις κλασικές γαλλικές κωμωδίες του καλοκαιριού, που έχουν δώσει στις γαλλικές κωμωδίες του καλοκαιριού κακό όνομα! Θέλω να πω, τι σχέση έχει αυτή η ταινία με το «Κολύμπα ή αλλιώς βυθίσου»; Καμία απολύτως!
Οι ηθοποιοί επίσης φαίνεται να δουλεύουν σε αυτόματο πιλότο. Ο Christian Clavier βασίζεται στη μανιέρα του και είναι στο όριο να μετατραπεί σε... Σεφερλής! Η σκηνή στο κλαμπ όπου... παίζει air guitar το τραγούδι της Joan Jett με το πλήθος από κάτω να παραληρεί (!!!!!) είναι, ε, χμ, άθλια! Η Mathilde Seigner, η λιγότερο γνωστή αδελφή της Emmanuelle, της συζύγου του Polanski, τα πάει καλύτερα, τα πιτσιρίκια είναι αδιάφορα και δυστυχώς, δεν βλέπουμε πολλά βυζγιά και κώλους στην ταινία. Ή μήπως... βλέπουμε; Κρίμα. Πάντως, ως νησί η Ίμπιζα δείχνει ενδιαφέρον και λογικά αξίζει τον κόπο να το επισκεφτεί κανείς. Ακόμα κι αν δεν είναι 20άρης. Λέω εγώ τώρα.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 4 Ιουλίου 2019 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική