Τεντ Μπάντι, Ένας Γοητευτικός Δολοφόνος
του Joe Berlinger. Με τους Zac Efron, Lily Collins, Kaya Scodelario, Haley Joel Osment, Jim Parsons, John Malkovich.
Ο ορισμός του άκαρδου διαβόλου!
του zerVo (@moviesltd) 
Στέκομαι στο προσωπικό σχόλιο μιας εκ των συνηγόρων, που τον υπερασπίστηκαν στις τελικές εφέσεις του, σε μια ύστατη προσπάθεια να αποφύγει το τελεσίδικο της εσχάτης των ποινών: Ο ορισμός του άκαρδου διαβόλου! Έχοντας παραδεχθεί εμμέσως και πλαγίως, χρησιμοποιώντας το τρίτο πρόσωπο - από την στιγμή που κρίθηκε ένοχος, με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας α' βαθμού - τις στυγερές δολοφονίες τριάντα ανήμπορων γυναικών που βρέθηκαν στο διάβα του, κατά την περίοδο 1974 - 1978, ο Θίοντορ Ρόμπερτ Μπάντι, έχει καταγραφεί στα αστυνομικά χρονικά των Ηνωμένων Πολιτειών, ως ο υπ αριθμόν ένα κατά συρροήν φονιάς. Θεωρείται απόλυτα βέβαιο, πως ο αριθμός των θυμάτων του, είναι πολύ μεγαλύτερος, αν και το στοιχείο που σόκαρε την κοινή γνώμη της Αστερόεσσας, ήταν η βασανιστική, σαδιστική μέθοδος που ακολουθούσε για να εξοντώσει όσες είχαν την ατυχία να τον συναντήσουν, ενώ στην συνέχεια δείχνοντας απίστευτες τάσεις νεκροφιλίας και ιεροσυλίας, τους αφαιρούσε τα μέλη, κρατώντας για ενθύμια της ανελέητης δράσης του.
1969. Σε ένα νυχτερινό κλαμπ του Σιάτλ, ο γοητευτικός, νεαρός σπουδαστής της Νομικής, Τεντ Μπάντι, θα γνωρίσει την όμορφη συνομήλικη του, Λιζ Κένταλ, μια εργαζόμενη ως γραμματέας, διαζευγμένη μητέρα ενός μικρού κοριτσιού, μια σχέση που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε έναν έρωτα παθιασμένο, όσο και μοιραίο. Απουσιάζοντας τακτικά από κοντά της, με το πρόσχημα της παρακολούθησης των μαθημάτων του στο πανεπιστήμιο, δεν της είχε κινήσει τις υποψίες πως ενδεχόμενα η δράση του, θα μπορούσε να είναι παραβατική. Μέχρι τα μέσα του 75, όταν και θα συλληφθεί από τις αστυνομικές αρχές της Γιούτα και θα οδηγηθεί τάχιστα σε δίκη, με την κατηγορία της δολοφονίας μιας νεαρής φοιτήτριας. Ο δεσμός του με την Λιζ, θα νιώσει τους πρώτους τριγμούς, καθώς εκείνη θα χάσει κάθε εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του, παρόλους τους όρκους αθωότητας που θα εκστομίσει. Κατάσταση που θα ξεφύγει ολοκληρωτικά εκτός ελέγχου, καθώς η Δίωξη του Κολοράντο, θα τον θεωρήσει ως τον βασικό ύποπτο για τους θανάτους δύο ακόμη νεαρών κοριτσιών στην περιοχή του Άσπεν. Και ο κλοιός γύρω από τον ευειδή, πανέξυπνο, ετοιμόλογο και με πέραση στο ωραίο φύλο, ολοένα και σφίγγει.
Δεν είναι και λίγες οι κινηματογραφικές ιστορίες που έχουν γυριστεί, με αφορμή τα ανατριχιαστικά εγκλήματα ενός ζωντανού δαίμονα κρυμμένου πίσω από το λαμπερό και πεντακάθαρο παρουσιαστικό. Κατά βάση τηλεοπτικού χαρακτήρα μετριότητες και δίχως σπουδαίο υπόβαθρο, όλες έδωσαν περισσότερη σημασία στις λεπτομέρειες των φονικών, παρά στην απόπειρα μελέτης του προβληματικού αυτού χαρακτήρα. Μέχρι που την κατάσταση πήρε στα χέρια του το δίκτυο του Netflix, παρουσιάζοντας αρχικά ένα τετράωρο σοκαριστικό ντοκιμαντέρ, τριάντα χρόνια μετά την εκτέλεση του (Conversations With A Killer) όπου μιλά ο ίδιος σε συνεντεύξεις εντός της φυλακής και ακολούθως μια δραματοποιημένη συρραφή των στιγμών από την ώρα της πρώτης του σύλληψης, που βασίζεται στα απομνημονεύματα της Elizabeth Kendall, εκείνης δηλαδή που έζησε διπλα του, περισσότερο από κάθε άλλη.
Η αλήθεια είναι πως και τα δύο πονήματα του ραγδαία ανερχόμενου διαύλου, ακολουθούν πιστά τα ιστορικά ντοκουμέντα και δεν παρεκκλίνουν ούτε πόντο από τα γνωστά σε όλους δεδομένα. Φέροντας αμφότερα την σκηνοθετική υπογραφή του ίδιου δημιουργού, του υποψήφιου για Όσκαρ για την καθηλωτική τεκμηρίωση του Paradise Lost 3: Purgatory, γύρω από την υπόθεση των Τριών του Μέμφις, Joe Berlinger, γεγονός θετικό σε ότι αφορά στην αφηγηματική πιστότητα, καθώς είναι σαφές, πως ελάχιστοι στον κόσμο μπορούν να γνωρίζουν περισσότερα γύρω από τον τεράστιο Φάκελλο Μπάντι.
Σε αντίθεση όμως με το γνώριμο πεδίο δράσης του, το ντοκιμαντέρ, ο ντιρέκτορας εδώ κινείται σε νερά κινηματογραφικά που δεν μοιάζει να τα γνωρίζει ιδιαίτερα, στο πάλεμα του να αναπαραστήσει την εποχή στο εκράν. Εκεί που τα καταφέρνει καλά ο Berlinger, είναι στο να περάσει στον θεατή του έργου του, το συναίσθημα που η σχεδόν για μια δεκαετία μνηστή του ένιωθε για το λαμπερό του πρόσωπο και την πλημμυρισμένη από μια ολόφωτη αγιοσύνη μορφή του, που σε καμία περίπτωση δεν της έδινε το δικαίωμα να διανοηθεί, όλα εκείνα τα σατανικά που έκρυβε πίσω της. Για την Λιζ ο Μπάντι ήταν Θεός, μοναδικός, ανεπανάληπτος, ο άντρας της ζωής της, αλλά κι εκείνος που της στέρησε την όποια αθωότητα στην ψυχή, κατόπιν των ανήκουστων αποκαλύψεων. Εμπιστοσύνη πέρα από τυφλή δηλαδή, κάτι που ισχύει και για το δεύτερο θηλυκό της ιστορίας, την Κάρολ Ανν Μπουν, που στάθηκε στο πλευρό του στις ύστατες του στιγμές, φέροντας στον κόσμο μάλιστα και το παιδί τους. Κύριε των Δυνάμεων!
Οπότε με όλα αυτά τα άξια συστατικά, που μπορεί να χωλαίνει αυτό το δραματικό θρίλερ και να μην στέκεται ως ισάξιο ή έστω κοντινό ποιοτικά του docu? Στο γεγονός πως η κάμερα, εστιάζει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε στην λαμπάδα του τέρατος, στην γλυκύτητα των εκφράσεων του, στην δίχως άλλο πέραση του στα κορίτσια που σχημάτιζαν ουρές υποστήριξης έξω από το σωφρονιστικό ίδρυμα. Και ελάχιστα στα αιματηρά συμβάντα ή στον διαβολικό ψυχισμό του δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο. Τα παζλάκια της εξιστόρησης, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, τοποθετούνται με σειρά χρονολογική σε μια γραμμή, με τις πληροφοριακές ημερομηνίες να δημιουργούν ακόμη περισσότερο το φίλινγκ πως πρόκειται για μια ταινία, φτιαγμένη κατά κύριο λόγο για την μικρή οθόνη. Και εκεί, στον σχεδιασμό της παραγωγής, είναι που συμβαίνουν τα περισσότερα φάουλ...
Δεν είναι δηλαδή δυνατόν, να μην προετοιμάζεις καιρό πριν τον πρωταγωνιστή σου, για να μακρύνει το μαλλί και ανταυτού τον περιφέρεις με την γελοία φιλαριστή περούκα στην κεφαλή, που κόβει αμέτρητους πόντους από την ρεαλιστικότητα του θέματος. Ακόμη χειρότερα ισχύουν για την αστεία κόμμωση της ύστατης αγαπημένης του, που η ψεύτικη τρίχα είναι ακόμη πιο εμφανής. Μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά ανάμεσα στο κανονικό σινεμά και στο κάτι σαν υβρίδιο του Netflix. Και είναι κρίμα κάτι τέτοιο, για τον Zac Efron, που σε όλες τις σοβαρές ταινίες και όχι τις σαχλαμαρίστικες κομεντί, που έχει παίξει, είναι το λιγότερο αξιοπρεπής. Και για την Scodelario επίσης. Αντιθέτως η πριγκίπισσα της Disney, Lily Collins, εμφανίζεται σε πολύ πιο γήινη φόρμα, όχι τόσο με στάμπα 70s και είναι καλή στον υποστηρικτικό της ρόλο. Αν και ξεχνιέται σημαντικά από το σενάριο, στις στιγμές που λαμβάνει χώρα η ακροαματική διαδικασία, περνώντας η περσόνα της σε δεύτερη μοίρα. Στιγμές δικαστηρίου, που είναι κι οι καλύτερες, καθώς πραγματοποιείται με ακρίβεια, αντιγραφή από το πατρόν των ντοκουμέντων, όπως εκείνα προβάλλονται στους τίτλους τέλους, ενός φιλμ που στέκεται με συνέπεια στην παρουσίαση των γεγονότων, χωρίς όμως να κερδίζει την σφραγίδα του ξεχωριστού.
Δεν είναι και λίγες οι κινηματογραφικές ιστορίες που έχουν γυριστεί, με αφορμή τα ανατριχιαστικά εγκλήματα ενός ζωντανού δαίμονα κρυμμένου πίσω από το λαμπερό και πεντακάθαρο παρουσιαστικό. Κατά βάση τηλεοπτικού χαρακτήρα μετριότητες και δίχως σπουδαίο υπόβαθρο, όλες έδωσαν περισσότερη σημασία στις λεπτομέρειες των φονικών, παρά στην απόπειρα μελέτης του προβληματικού αυτού χαρακτήρα. Μέχρι που την κατάσταση πήρε στα χέρια του το δίκτυο του Netflix, παρουσιάζοντας αρχικά ένα τετράωρο σοκαριστικό ντοκιμαντέρ, τριάντα χρόνια μετά την εκτέλεση του (Conversations With A Killer) όπου μιλά ο ίδιος σε συνεντεύξεις εντός της φυλακής και ακολούθως μια δραματοποιημένη συρραφή των στιγμών από την ώρα της πρώτης του σύλληψης, που βασίζεται στα απομνημονεύματα της Elizabeth Kendall, εκείνης δηλαδή που έζησε διπλα του, περισσότερο από κάθε άλλη.
Η αλήθεια είναι πως και τα δύο πονήματα του ραγδαία ανερχόμενου διαύλου, ακολουθούν πιστά τα ιστορικά ντοκουμέντα και δεν παρεκκλίνουν ούτε πόντο από τα γνωστά σε όλους δεδομένα. Φέροντας αμφότερα την σκηνοθετική υπογραφή του ίδιου δημιουργού, του υποψήφιου για Όσκαρ για την καθηλωτική τεκμηρίωση του Paradise Lost 3: Purgatory, γύρω από την υπόθεση των Τριών του Μέμφις, Joe Berlinger, γεγονός θετικό σε ότι αφορά στην αφηγηματική πιστότητα, καθώς είναι σαφές, πως ελάχιστοι στον κόσμο μπορούν να γνωρίζουν περισσότερα γύρω από τον τεράστιο Φάκελλο Μπάντι.
Σε αντίθεση όμως με το γνώριμο πεδίο δράσης του, το ντοκιμαντέρ, ο ντιρέκτορας εδώ κινείται σε νερά κινηματογραφικά που δεν μοιάζει να τα γνωρίζει ιδιαίτερα, στο πάλεμα του να αναπαραστήσει την εποχή στο εκράν. Εκεί που τα καταφέρνει καλά ο Berlinger, είναι στο να περάσει στον θεατή του έργου του, το συναίσθημα που η σχεδόν για μια δεκαετία μνηστή του ένιωθε για το λαμπερό του πρόσωπο και την πλημμυρισμένη από μια ολόφωτη αγιοσύνη μορφή του, που σε καμία περίπτωση δεν της έδινε το δικαίωμα να διανοηθεί, όλα εκείνα τα σατανικά που έκρυβε πίσω της. Για την Λιζ ο Μπάντι ήταν Θεός, μοναδικός, ανεπανάληπτος, ο άντρας της ζωής της, αλλά κι εκείνος που της στέρησε την όποια αθωότητα στην ψυχή, κατόπιν των ανήκουστων αποκαλύψεων. Εμπιστοσύνη πέρα από τυφλή δηλαδή, κάτι που ισχύει και για το δεύτερο θηλυκό της ιστορίας, την Κάρολ Ανν Μπουν, που στάθηκε στο πλευρό του στις ύστατες του στιγμές, φέροντας στον κόσμο μάλιστα και το παιδί τους. Κύριε των Δυνάμεων!
Οπότε με όλα αυτά τα άξια συστατικά, που μπορεί να χωλαίνει αυτό το δραματικό θρίλερ και να μην στέκεται ως ισάξιο ή έστω κοντινό ποιοτικά του docu? Στο γεγονός πως η κάμερα, εστιάζει πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε στην λαμπάδα του τέρατος, στην γλυκύτητα των εκφράσεων του, στην δίχως άλλο πέραση του στα κορίτσια που σχημάτιζαν ουρές υποστήριξης έξω από το σωφρονιστικό ίδρυμα. Και ελάχιστα στα αιματηρά συμβάντα ή στον διαβολικό ψυχισμό του δολοφόνου με το αγγελικό πρόσωπο. Τα παζλάκια της εξιστόρησης, πέραν ελαχίστων εξαιρέσεων, τοποθετούνται με σειρά χρονολογική σε μια γραμμή, με τις πληροφοριακές ημερομηνίες να δημιουργούν ακόμη περισσότερο το φίλινγκ πως πρόκειται για μια ταινία, φτιαγμένη κατά κύριο λόγο για την μικρή οθόνη. Και εκεί, στον σχεδιασμό της παραγωγής, είναι που συμβαίνουν τα περισσότερα φάουλ...
Δεν είναι δηλαδή δυνατόν, να μην προετοιμάζεις καιρό πριν τον πρωταγωνιστή σου, για να μακρύνει το μαλλί και ανταυτού τον περιφέρεις με την γελοία φιλαριστή περούκα στην κεφαλή, που κόβει αμέτρητους πόντους από την ρεαλιστικότητα του θέματος. Ακόμη χειρότερα ισχύουν για την αστεία κόμμωση της ύστατης αγαπημένης του, που η ψεύτικη τρίχα είναι ακόμη πιο εμφανής. Μικρές λεπτομέρειες που κάνουν την διαφορά ανάμεσα στο κανονικό σινεμά και στο κάτι σαν υβρίδιο του Netflix. Και είναι κρίμα κάτι τέτοιο, για τον Zac Efron, που σε όλες τις σοβαρές ταινίες και όχι τις σαχλαμαρίστικες κομεντί, που έχει παίξει, είναι το λιγότερο αξιοπρεπής. Και για την Scodelario επίσης. Αντιθέτως η πριγκίπισσα της Disney, Lily Collins, εμφανίζεται σε πολύ πιο γήινη φόρμα, όχι τόσο με στάμπα 70s και είναι καλή στον υποστηρικτικό της ρόλο. Αν και ξεχνιέται σημαντικά από το σενάριο, στις στιγμές που λαμβάνει χώρα η ακροαματική διαδικασία, περνώντας η περσόνα της σε δεύτερη μοίρα. Στιγμές δικαστηρίου, που είναι κι οι καλύτερες, καθώς πραγματοποιείται με ακρίβεια, αντιγραφή από το πατρόν των ντοκουμέντων, όπως εκείνα προβάλλονται στους τίτλους τέλους, ενός φιλμ που στέκεται με συνέπεια στην παρουσίαση των γεγονότων, χωρίς όμως να κερδίζει την σφραγίδα του ξεχωριστού.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 11 Ιουλίου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική