Ποια Νομίζεις Ότι Είμαι
του Safy Nebbou. Με τους Juliette Binoche, Charles Berling, Nicole Garcia, François Civil, Guillaume Gouix.
Lancôme Paris
του zerVo (@moviesltd) 
Τι θα ήθελα μονάχα. Να μας δείξει το φιλμ, σε μια και μόνο σκηνή, έτσι σε δευτερόλεπτα, μια εικόνα της μεγαλοκοπέλας, ελάχιστα πριν την εγκαταλείψει ο Κύρης της. Να φανταστώ την σεκάνς λοιπόν, εκείνος να επιστρέφει στο σπίτι από την εργασία και αυτή να τον καρτερεί, στην πόρτα, λουσαρισμένη και περιποιημένη, με όλα αυτά τα βαφτικά που στην πορεία του έργου έδειξε να διαθέτει σε αφθονία, να του ανοίγει μια τεράστια αγκαλιά, με χαμόγελο πλατύ αγαπησιάρικο και να πέφτει πάνω του με ορμή και πάθος, σαν να μην υπήρξε χθες, σαν να μην παίζει αύριο. Ή μήπως όχι λες? Το αντίθετο να συνέβη, ούτε πόρτες, ούτε κατώφλια, ούτε φιλιά, ούτε κραγιόν, αλλά νυσταγμένη η Κυρία να του πετά ένα πιάτο ξαναζεσταμένο φαγητό στο τραπέζι και να φεύγει τρέχοντας για το δωμάτιο, μην τυχόν και χάσει το νέο επεισόδιο του Τατουάζ. Γιατί ναι μεν ακούγεται άσχημα η σφραγίδα της εγκαταλελειμένης, πρέπει να γνωρίζουμε όμως και τι προσπάθεια έκανε εκείνη, ώστε να μην την φορέσει φαρδιά πλατιά στο κούτελο.
Πικραμένη για την ατυχή έκβαση της πορείας του γάμου της, από τον καιρό που ο σύζυγός της, την άφησε να μεγαλώσει μόνη της δύο ανήλικα αγόρια, για τα μάτια μιας άλλης, πολύ νεότερης της, η πενηντάχρονη καθηγήτρια Κλερ, παλεύει να αγκιστρωθεί σε ερωτικούς δεσμούς με νεαρούς άντρες, όχι με θετικά αποτελέσματα. Όπως καλή ώρα, η σχέση της με τον Λούντο, που μάλλον δεν οδηγεί πουθενά, καθώς εκείνος δεν δείχνει τον αντιμετωπίζει με την στοιχειώδη σοβαρότητα. Πάνω στην απελπισία της νυχτερινής της μοναξιάς, εκείνη θα αποφασίσει να ανοίξει λογαριασμό στο Facebook, προκειμένου να παρακολουθήσει ονλάιν τις κινήσεις του εραστή της, με ψεύτικα στοιχεία, ως Κλάρα Αντούνιεζ, υποδυόμενη μια κοπέλα, με τα μισά της χρόνια...
Η δημιουργία της διαδικτυακής φιλίας με τον συγκάτοικο του Λούντο, τον συνομήλικο του, επαγγελματία φωτογράφο, Άλεξ, θα της ανοίξει νέους αισιόδοξους, συναισθηματικά, δρόμους, ακόμη κι αν χρειάζεται για να τους κρατήσει ζωντανούς, να παίξει τον ρόλο μιας άλλης, πιτσιρίκας, μοντέλου, που έχει ολόκληρη την ζωή της μπροστά. Οι μεταμεσονύχτιες επικοινωνίες, που σχεδόν πάντα θα έχουν τηλεφωνική οργασμική κατάληξη, σύντομα θα οδηγήσουν στην ανάγκη της συνάντησης των δύο αγνώστων. Κι εκεί θέλοντας και μη, η Κλερ θα κληθεί να αποκαλύψει την πραγματικότητα στον Internet Lover της. Η πραγματικότητα όμως, για εκείνη, θα είναι πολύ πιο δύσκολη από όσο αρχικά φανταζόταν.
Ξανά μανά λοιπόν στον σινεμά, το αιώνιο πρόβλημα της γυναικείας ανασφάλειας, που εκρήγνυται εκεί κάπου στα μιντ 40, ταυτόχρονα με την έλευση της εμμηνόπαυσης, για να προκαλέσει το τεράστιο μπιγκ μπανγκ στον μεσήλικο θηλυκό οργανισμό. Με ποθεί? Πόσοι με ποθούν? Με ποθεί ολάκερος ο κόσμος? Εννοείται πως σε έναν χθεσινό, ντεμοντέ, συμβατικό κόσμο, η απάντηση θα δινόταν μονάχα με μια βόλτα στην παραλιακή ντισκοτέκ ηλικιωμένων (βλέπε Gloria δηλαδή) με την μοναδική διαφορά πως στις μέρες μας, με το πάτημα ενός κουμπιού, δίνεται σε όλους η ευκαιρία της επικοινωνίας μέσω του ηλεκτρονικού διαύλου. Εκεί απαιτεί προσοχή όμως, αφού ο απέναντι δεν είναι παρά μόνο μια (50 - 50, αληθινή ή ψεύτικη) φωτογραφία, άντε δύο, πέντε ή δέκα. Δεν τον πιάνεις, δεν τον ακουμπάς, δεν θωρείς το χαμόγελο του, μπας και καταλάβεις αν είναι αυθεντικός ή σου κάνει πλάκα.
Άμαθη λοιπόν σε αυτό τον ιντεράκτιβ κόσμο, η μαντάμ της ιστορίας μας, θα ξεμυαλιστεί τρόπον τινά, από τα όμορφα λόγια του 25άρη, δίχως όμως να αντιληφθεί πως όλα ετούτα εκείνος, δεν τα στέλνει σε εκείνη, μα στο κατά δυόμισι δεκαετίες νεότερο, άβαταρ της. Το πείσμα να αποδείξει πως η μπογιά της περνά, θα την ωθήσει σύντομα στο να εμφανιστεί μπροστά του, μην υπολογίζοντας όμως τον παράγοντα της αρνητικής έκπληξης. Η ταινία μάλλον προς το δράμα τείνει, αναπαράγοντας ένα ζήτημα, την κρίση της μέσης ηλικίας, που πολλάκις έχει μπλεχτεί σε σενάρια στο παρελθόν. Η εισαγωγή που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Safy Nebbou, για να εντάξει την μπερδεμένη ηρωίδα του στον καινούργιο ιντερνετικό της κόσμο, μόνο με μοντέρνα δεν μπορεί να μοιάσει, δεκαπέντε χρόνια πλας, από την έλευση της διασημότερης εφαρμογής κοινωνικής δικτύωσης. Άσε που πρέπει να την έχουμε δει περισσότερες από μια ντουζίνα φορές, κατά κύριο λόγο σε αμερικάνικα χόρρορ, δεύτερης κατηγορίας.
Ακόμη κι αν το παράλληλο υποστόρι, με την διήγηση των περιπετειών της Κλερ / Κλάρας στην ψυχαναλύτρια της - εντέλει δεν παίζει κεντροευρωπαίος, να μην έχει καθίσει στην δερμάτινη καρέκλα του σρινκ - δεν δένει με τα υπόλοιπα, όσο θα πίστευε ο δημιουργός, εντούτοις στην πορεία κτίζεται μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που εμφανίζει τόσο χιουμοριστικές, όσο κυρίως προς το θρίλερ, εκφάνσεις. Οι ανατροπές του ύστατου τρίτου της διάρκειας, επιβεβαιώνουν πάντως, πως μάλλον για αλλού το εκκίνησε το θέμα του ο Γάλλος και αλλού το ρεύμα τον τράβηξε. Αναγκαστικά το πιο πιθανόν, προκειμένου να βάλει ένα τέλος σε ένα στόρι που έχει ειπωθεί από άλλους πολύ καλύτερα.
Διαφημιστικό πρόμο της Lancome, θυμίζει το Celle Que Vous Croyez, αν το καλοκοιτάξεις. Δεν είναι βλέπεις τυχαίος ο συσχετισμός της κορυφαίας μπράντας καλλυντικών, με την πρωταγωνίστρια του, που εδώ και πολύ καιρό προωθεί τα προϊόντα της, με προνόμιο, αυτό το υπέροχο πρόσωπο που της χάρισε ο Θεός. Το οποίο χωρίς το απαιτούμενο μέικ απ, ε, δείχνει πενηντάχρονο και βάλε, αλλά κάτι οι κρεμούλες, κάτι τα μικρολιφτ, αναζωογονείται για να μοιάσει πολύ πιο ελκυστικό, γοητευτικό, θελκτικό. Στοίχημα, κανείς σοβαρός άντρας δεν θα το παρατούσε, για καμιάς μπάρμπι πιτσιρίκας τα κάλλη, αν ήταν έτσι φροντισμένο διαρκώς... Η κάμερα δεν χάνει καμία ευκαιρία να εστιάσει στα πανέμορφα χαρακτηριστικά της Juliette Binoche, ακόμη κι αν εκείνα κρύβονται πίσω από τζαμένιες, βροχερές συνήθως επιφάνειες, έτσι γι να ανέβει κάπως το θερμόμετρο της Άρλεκιν λίμπιντο. Βιπεράκι που στην ουσία είναι αυτό το, δεν το λες και πρωτότυπο, φιλμάκι, που δίχως άλλο κρατά τον θεατή του κοντά, με τις αφελείς εναλλαγές του μέχρι τέλους. Κι ύστερα το ξεχνάς, δεν βρίσκεις και κάποιον λόγο για να το μνημονεύεις, έτσι κι αλλιώς.
Η δημιουργία της διαδικτυακής φιλίας με τον συγκάτοικο του Λούντο, τον συνομήλικο του, επαγγελματία φωτογράφο, Άλεξ, θα της ανοίξει νέους αισιόδοξους, συναισθηματικά, δρόμους, ακόμη κι αν χρειάζεται για να τους κρατήσει ζωντανούς, να παίξει τον ρόλο μιας άλλης, πιτσιρίκας, μοντέλου, που έχει ολόκληρη την ζωή της μπροστά. Οι μεταμεσονύχτιες επικοινωνίες, που σχεδόν πάντα θα έχουν τηλεφωνική οργασμική κατάληξη, σύντομα θα οδηγήσουν στην ανάγκη της συνάντησης των δύο αγνώστων. Κι εκεί θέλοντας και μη, η Κλερ θα κληθεί να αποκαλύψει την πραγματικότητα στον Internet Lover της. Η πραγματικότητα όμως, για εκείνη, θα είναι πολύ πιο δύσκολη από όσο αρχικά φανταζόταν.
Ξανά μανά λοιπόν στον σινεμά, το αιώνιο πρόβλημα της γυναικείας ανασφάλειας, που εκρήγνυται εκεί κάπου στα μιντ 40, ταυτόχρονα με την έλευση της εμμηνόπαυσης, για να προκαλέσει το τεράστιο μπιγκ μπανγκ στον μεσήλικο θηλυκό οργανισμό. Με ποθεί? Πόσοι με ποθούν? Με ποθεί ολάκερος ο κόσμος? Εννοείται πως σε έναν χθεσινό, ντεμοντέ, συμβατικό κόσμο, η απάντηση θα δινόταν μονάχα με μια βόλτα στην παραλιακή ντισκοτέκ ηλικιωμένων (βλέπε Gloria δηλαδή) με την μοναδική διαφορά πως στις μέρες μας, με το πάτημα ενός κουμπιού, δίνεται σε όλους η ευκαιρία της επικοινωνίας μέσω του ηλεκτρονικού διαύλου. Εκεί απαιτεί προσοχή όμως, αφού ο απέναντι δεν είναι παρά μόνο μια (50 - 50, αληθινή ή ψεύτικη) φωτογραφία, άντε δύο, πέντε ή δέκα. Δεν τον πιάνεις, δεν τον ακουμπάς, δεν θωρείς το χαμόγελο του, μπας και καταλάβεις αν είναι αυθεντικός ή σου κάνει πλάκα.
Άμαθη λοιπόν σε αυτό τον ιντεράκτιβ κόσμο, η μαντάμ της ιστορίας μας, θα ξεμυαλιστεί τρόπον τινά, από τα όμορφα λόγια του 25άρη, δίχως όμως να αντιληφθεί πως όλα ετούτα εκείνος, δεν τα στέλνει σε εκείνη, μα στο κατά δυόμισι δεκαετίες νεότερο, άβαταρ της. Το πείσμα να αποδείξει πως η μπογιά της περνά, θα την ωθήσει σύντομα στο να εμφανιστεί μπροστά του, μην υπολογίζοντας όμως τον παράγοντα της αρνητικής έκπληξης. Η ταινία μάλλον προς το δράμα τείνει, αναπαράγοντας ένα ζήτημα, την κρίση της μέσης ηλικίας, που πολλάκις έχει μπλεχτεί σε σενάρια στο παρελθόν. Η εισαγωγή που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης Safy Nebbou, για να εντάξει την μπερδεμένη ηρωίδα του στον καινούργιο ιντερνετικό της κόσμο, μόνο με μοντέρνα δεν μπορεί να μοιάσει, δεκαπέντε χρόνια πλας, από την έλευση της διασημότερης εφαρμογής κοινωνικής δικτύωσης. Άσε που πρέπει να την έχουμε δει περισσότερες από μια ντουζίνα φορές, κατά κύριο λόγο σε αμερικάνικα χόρρορ, δεύτερης κατηγορίας.
Ακόμη κι αν το παράλληλο υποστόρι, με την διήγηση των περιπετειών της Κλερ / Κλάρας στην ψυχαναλύτρια της - εντέλει δεν παίζει κεντροευρωπαίος, να μην έχει καθίσει στην δερμάτινη καρέκλα του σρινκ - δεν δένει με τα υπόλοιπα, όσο θα πίστευε ο δημιουργός, εντούτοις στην πορεία κτίζεται μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη, που εμφανίζει τόσο χιουμοριστικές, όσο κυρίως προς το θρίλερ, εκφάνσεις. Οι ανατροπές του ύστατου τρίτου της διάρκειας, επιβεβαιώνουν πάντως, πως μάλλον για αλλού το εκκίνησε το θέμα του ο Γάλλος και αλλού το ρεύμα τον τράβηξε. Αναγκαστικά το πιο πιθανόν, προκειμένου να βάλει ένα τέλος σε ένα στόρι που έχει ειπωθεί από άλλους πολύ καλύτερα.
Διαφημιστικό πρόμο της Lancome, θυμίζει το Celle Que Vous Croyez, αν το καλοκοιτάξεις. Δεν είναι βλέπεις τυχαίος ο συσχετισμός της κορυφαίας μπράντας καλλυντικών, με την πρωταγωνίστρια του, που εδώ και πολύ καιρό προωθεί τα προϊόντα της, με προνόμιο, αυτό το υπέροχο πρόσωπο που της χάρισε ο Θεός. Το οποίο χωρίς το απαιτούμενο μέικ απ, ε, δείχνει πενηντάχρονο και βάλε, αλλά κάτι οι κρεμούλες, κάτι τα μικρολιφτ, αναζωογονείται για να μοιάσει πολύ πιο ελκυστικό, γοητευτικό, θελκτικό. Στοίχημα, κανείς σοβαρός άντρας δεν θα το παρατούσε, για καμιάς μπάρμπι πιτσιρίκας τα κάλλη, αν ήταν έτσι φροντισμένο διαρκώς... Η κάμερα δεν χάνει καμία ευκαιρία να εστιάσει στα πανέμορφα χαρακτηριστικά της Juliette Binoche, ακόμη κι αν εκείνα κρύβονται πίσω από τζαμένιες, βροχερές συνήθως επιφάνειες, έτσι γι να ανέβει κάπως το θερμόμετρο της Άρλεκιν λίμπιντο. Βιπεράκι που στην ουσία είναι αυτό το, δεν το λες και πρωτότυπο, φιλμάκι, που δίχως άλλο κρατά τον θεατή του κοντά, με τις αφελείς εναλλαγές του μέχρι τέλους. Κι ύστερα το ξεχνάς, δεν βρίσκεις και κάποιον λόγο για να το μνημονεύεις, έτσι κι αλλιώς.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Ιουλίου 2019 από την Rosebud 21!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική