Toy Story 4
του Josh Cooley. Με τις φωνές των Tom Hanks, Tim Allen, Annie Potts, Tony Hale, Keegan-Michael Key, Jordan Peele, Madeleine McGraw, Christina Hendricks, Keanu Reeves, Ally Maki, Jay Hernandez, Lori Alan, Joan Cusack.
Η ιστορία μιας ζωής...
του zerVo (@moviesltd) 
Για κάποιους σαν και του λόγου μου, δεν είναι απλά μια Ιστορία των Παιχνιδιών, αλλά εκείνη μιας ολάκερης ζωής. Σαν τώρα φέρνω βλέπεις στο μυαλό την εικόνα, σχεδόν 25 χρόνων πριν, που το πρώτο μας το μωρό ησύχαζε στο ριλάξ, μόνο όταν άκουγε - για νηοστή φορά - το μελωδικό τραγουδάκι Εγώ κι Εσύ Μαζί, που σήμαινε πως στην τηλεόραση σε λίγο θα εμφανιστεί ο κούκλινος καμπόης με το κίτρινο ριγέ πουκάμισο. Ή στο δεύτερο και το τρίτο επεισόδιο της σειράς, την ανυπομονησία να τρέξουμε πρώτοι από όλους στην αίθουσα για να μάθουμε την μεταγλωττισμένη εξέλιξη, σε βάθος χρόνου, των καλοσχηματισμένων φιγούρων και πως πέρασαν σταδιακά από τα χέρια του ενός παιδιού στο νεότερο. Μαζί με εκείνα τα παιδάκια, μεγάλωσαν και τα δικά μας, όμως, γεράσαμε κι εμείς, άρα η απάντηση στην πληροφορία που μοίρασα τις προάλλες, έχοντας κατά νου ακόμα εκείνο το παλιό το παρελθόν, πως όπου νά'ναι βγαίνει και το τέταρτο μέρος, μάλλον ήλθε φυσιολογική από μεριάς τους: Άσε μας ρε πατέρα με τα Μικι Μάους...
Έχοντας προσαρμοστεί, τόσο ο ίδιος όσο και τα φιλαράκια του, στο καινούργιο τους περιβάλλον, ως παιχνίδια κληροδοτήματα, του μεγάλου αδελφού Άντι, στην μικρούλα Μπόνυ, ο καλόκαρδος και πάντα αλληλέγγυος σερίφης Γούντυ, θα βρεθεί μπροστά σε ένα τεράστιο ηθικό δίλημμα. Αντιλαμβανόμενος πως η χειροτεχνία που η μικρούλα θα φτιάξει μόνη της από διάφορα πλαστικά υλικά, το ασύμμετρο κουκλάκι Φόρκι, που τόσο εκείνη λατρεύει, δεν νιώθει από την μεριά του τόσο παιχνίδι, όσο σκουπίδι, θα κάνει τα πάντα για να το μεταπείσει πως στην πραγματικότητα σημαίνει πολλά για εκείνη που τον δημιούργησε.
Έχοντας να κοντράρει την μόνιμη αντίδραση του Πηρουνάκια, ο Γούντυ κατά την διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στην ύπαιθρο, όπου η Μπόνυ θα πάρει αντάμα της όλα της τα παιχνιδάκια, από ένα στιγμιαίο λάθος, θα βρεθούν εκτός του τροχόσπιτου και πλέον ολομόναχοι θα κληθούν να βρουν τον δρόμο που θα τους οδηγήσει ξανά στην ζεστασιά της φαμίλιας. Ολομόναχοι? Όχι ακριβώς, αφού στην περιπλάνηση τους, θα βρουν και πάλι μπροστά τους, την πανέμορφη πορσελάνινη βοσκοπούλα Λόλα, που έχοντας φύγει καιρό από κοντά τους, έχει βιώσει τόσες εμπειρίες που την έχουν δυναμώσει ψυχικά, ώστε να μπορεί να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν κάθε πρόκληση, όπως και κάθε πιθανό κίνδυνο.
Ως πιο περιπετειώδης λοιπόν μας συστήνεται αυτό το καινούργιο τεύχος, της πλέον θρυλικής animation συλλογής και εκείνης που εδραίωσε στην ουσία το όνομα του στούντιο της Pixar, ως το κορυφαίο του είδους. Αγωνία στην πορεία της πλοκής, που και πάλι στηρίζεται στην γνώριμη βάση του σπασίματος της βασικής ομάδας των Toys και την απομάκρυνση του ενός από την εστία, στοιχείο που αυτόματα σημαίνει συναγερμό για όλα τα παιχνιδάκια, που αμά την απουσία των αφεντικών τους ζωντανεύουν, ως πραγματικά ανθρωπάκια. Μακριά από την βάση του λοιπόν θα βρεθεί και πάλι ο χαρισματικός, πανέξυπνος, αλλά και ριψοκίνδυνος ρέιντζερ, που σε καμία περίπτωση το συναίσθημα της προστασίας των πιο αδύνατων, δεν θα τον αφήσει να εγκαταλείψει στην μοίρα του, το ασύμμετρο "έργο τέχνης" της πιτσιρίκας...
Του Φόρκυ, που στην ουσία ορίζει και τον πιο βασικό προσθετικό χαρακτήρα του καινούργιου αυτού τσάπτερ, μιας περσόνας που φτιάχτηκε από σκουπιδάκια - ένα πλαστικό πιρούνι μιας χρήσης για κορμί, ένα σπασμένο ξυλάκι παγωτού για πόδια, ένα σύρμα καθαρισμού για χέρια και δυο, ο Θεός να τα κάνει μάτια. Και που το μέσα του, προς το καλάθι των αχρήστων το οδηγεί, εκεί που όπως νιώθει αξίζει, αντί για την θαλπωρή της ζεστής αγκάλης του μικρού παιδιού, που όπως όλα τα συνομήλικα του, δεν κάνουν λεπτό δίχως το καινούργιο τους κοσκινάκι. Όμορφη, πολύ όμορφη αυτή η σεναριακή βάση, όπως και η κατά κάποιον τρόπο road movie εξέλιξη της, όπου ο συνεσταλμένος Γούντυ, με την γλυκύτατη χροιά της φωνής του αγέραστου Tom Hanks, επιβάλλεται παντί τρόπω να βάλει μυαλό στο απαισιόδοξο και με τάσεις αυτοχειρίας "καραγκιοζάκι". Στοιχείο θλίψης είναι η αλήθεια αυτό, για την ματιά των δεκάχρονων...
Θλίψης στιγμιαίας πάντως, που πηγαίνει πολύ γρήγορα περίπατο, καθώς τα διασκεδαστικά τρικς και οι αστείες σκηνές πολύ γρήγορα δίνουν την σκυτάλη ξανά στο κέφι και την πολυχρωμία, που εκτυλίσσεται πέριξ του λαμπερού Λούνα Παρκ. Αλλά και εντός των τεσσάρων τειχών ενός παλαιοπωλείου, όπου λαμβάνει χώρα μια άλλη, μελαγχολική ενίοτε, αλλά και με τάσεις τρόμου, υποιστορία. Εκείνη της όμορφης κούκλας Γκάμπι Γκάμπι (Christina Hendricks) που έχοντας χαλασμένο το ηχειάκι της ομιλίας της, δεν είναι δυνατόν να αγοραστεί ως μεταχειρισμένη από κανένα παιδάκι. Κι αυτό της έχει προκαλέσει τόσο πόνο, ώστε να σχεδιάσει μαζί με την συμμορία των κακίστρων μαριονετών φίλων της την απαγωγή του Γούντυ, προκειμένου να του κλέψει το άριστα διατηρημένο υλικό φωνής. Είναι οι στιγμές που το σασπένς, με horror διάθεση, να το πούμε κι αυτό, ανεβάζει παλμούς. Κατεβάζοντας όμως τους τόνους της συγκίνησης και του μελοδράματος, στοιχείων που τα τρία προηγούμενα ξεχείλιζαν σε κάθε τους δευτερόλεπτο.
Εννοείται πως το τέταρτο Toy Story, στην αφήγηση του, ακόμη κι αν ο λατρεμένος μας Μπαζ Λάιτγιαρ (πάλι ο Tim Allen στην απόδοση) περιορίζεται χρονικά, από βασικός κολλητός κάπου στο φόντο, μαζί με όλη την παλιοπαρέα, είναι και πάλι καλό. Πολύ καλό! Δεν είναι όμως αφοπλιστικά συγκλονιστικό όπως οι προκάτοχοι του, μιας και δεν καταφέρνει να οδηγήσει το φίλινγκ της πλατείας του στα άκρα, να την κάνει να βουρκώσει, σαν άκοπα το κατάφερναν τα αριστουργήματα του Lasseter και του Unkrich. Το σχέδιο αριστεύει όπως συνήθως, δημιουργώντας ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, αντάξιο για σίκουελ της μοναδικά ονειρικής Ιστορίας των Παιχνιδιών. Σίκουελ... Μια λέξη αταίριαστη για το εισαγωγικό τρίπτυχο, που λειτούργησε στις ψυχές των θεατών του, ως μονάδα μία. Και εντέλει πιστεύω πως αυτό εδώ το μέρος, μολονότι καλοφτιαγμένο και έξοχα εκτελεσμένο, δείχνει να αποστασιοποιείται από τα πρότερα, να απομακρύνεται από τον θεμελιώδη νόμο της θελκτικής κορύφωσης, να ξεφεύγει από την προδιαγεγραμμένη ομήγυρη. Όπως ο κεντρικός ήρωας του, ένα πράγμα. Καλή τύχη σου Μαν! Το γραμμένο όνομα στην σόλα της μπότας σου, ποτέ δεν θα σε κάνει να λησμονήσεις από που ξεκίνησες!
Έχοντας να κοντράρει την μόνιμη αντίδραση του Πηρουνάκια, ο Γούντυ κατά την διάρκεια μιας οικογενειακής εκδρομής στην ύπαιθρο, όπου η Μπόνυ θα πάρει αντάμα της όλα της τα παιχνιδάκια, από ένα στιγμιαίο λάθος, θα βρεθούν εκτός του τροχόσπιτου και πλέον ολομόναχοι θα κληθούν να βρουν τον δρόμο που θα τους οδηγήσει ξανά στην ζεστασιά της φαμίλιας. Ολομόναχοι? Όχι ακριβώς, αφού στην περιπλάνηση τους, θα βρουν και πάλι μπροστά τους, την πανέμορφη πορσελάνινη βοσκοπούλα Λόλα, που έχοντας φύγει καιρό από κοντά τους, έχει βιώσει τόσες εμπειρίες που την έχουν δυναμώσει ψυχικά, ώστε να μπορεί να τους βοηθήσει να ξεπεράσουν κάθε πρόκληση, όπως και κάθε πιθανό κίνδυνο.
Ως πιο περιπετειώδης λοιπόν μας συστήνεται αυτό το καινούργιο τεύχος, της πλέον θρυλικής animation συλλογής και εκείνης που εδραίωσε στην ουσία το όνομα του στούντιο της Pixar, ως το κορυφαίο του είδους. Αγωνία στην πορεία της πλοκής, που και πάλι στηρίζεται στην γνώριμη βάση του σπασίματος της βασικής ομάδας των Toys και την απομάκρυνση του ενός από την εστία, στοιχείο που αυτόματα σημαίνει συναγερμό για όλα τα παιχνιδάκια, που αμά την απουσία των αφεντικών τους ζωντανεύουν, ως πραγματικά ανθρωπάκια. Μακριά από την βάση του λοιπόν θα βρεθεί και πάλι ο χαρισματικός, πανέξυπνος, αλλά και ριψοκίνδυνος ρέιντζερ, που σε καμία περίπτωση το συναίσθημα της προστασίας των πιο αδύνατων, δεν θα τον αφήσει να εγκαταλείψει στην μοίρα του, το ασύμμετρο "έργο τέχνης" της πιτσιρίκας...
Του Φόρκυ, που στην ουσία ορίζει και τον πιο βασικό προσθετικό χαρακτήρα του καινούργιου αυτού τσάπτερ, μιας περσόνας που φτιάχτηκε από σκουπιδάκια - ένα πλαστικό πιρούνι μιας χρήσης για κορμί, ένα σπασμένο ξυλάκι παγωτού για πόδια, ένα σύρμα καθαρισμού για χέρια και δυο, ο Θεός να τα κάνει μάτια. Και που το μέσα του, προς το καλάθι των αχρήστων το οδηγεί, εκεί που όπως νιώθει αξίζει, αντί για την θαλπωρή της ζεστής αγκάλης του μικρού παιδιού, που όπως όλα τα συνομήλικα του, δεν κάνουν λεπτό δίχως το καινούργιο τους κοσκινάκι. Όμορφη, πολύ όμορφη αυτή η σεναριακή βάση, όπως και η κατά κάποιον τρόπο road movie εξέλιξη της, όπου ο συνεσταλμένος Γούντυ, με την γλυκύτατη χροιά της φωνής του αγέραστου Tom Hanks, επιβάλλεται παντί τρόπω να βάλει μυαλό στο απαισιόδοξο και με τάσεις αυτοχειρίας "καραγκιοζάκι". Στοιχείο θλίψης είναι η αλήθεια αυτό, για την ματιά των δεκάχρονων...
Θλίψης στιγμιαίας πάντως, που πηγαίνει πολύ γρήγορα περίπατο, καθώς τα διασκεδαστικά τρικς και οι αστείες σκηνές πολύ γρήγορα δίνουν την σκυτάλη ξανά στο κέφι και την πολυχρωμία, που εκτυλίσσεται πέριξ του λαμπερού Λούνα Παρκ. Αλλά και εντός των τεσσάρων τειχών ενός παλαιοπωλείου, όπου λαμβάνει χώρα μια άλλη, μελαγχολική ενίοτε, αλλά και με τάσεις τρόμου, υποιστορία. Εκείνη της όμορφης κούκλας Γκάμπι Γκάμπι (Christina Hendricks) που έχοντας χαλασμένο το ηχειάκι της ομιλίας της, δεν είναι δυνατόν να αγοραστεί ως μεταχειρισμένη από κανένα παιδάκι. Κι αυτό της έχει προκαλέσει τόσο πόνο, ώστε να σχεδιάσει μαζί με την συμμορία των κακίστρων μαριονετών φίλων της την απαγωγή του Γούντυ, προκειμένου να του κλέψει το άριστα διατηρημένο υλικό φωνής. Είναι οι στιγμές που το σασπένς, με horror διάθεση, να το πούμε κι αυτό, ανεβάζει παλμούς. Κατεβάζοντας όμως τους τόνους της συγκίνησης και του μελοδράματος, στοιχείων που τα τρία προηγούμενα ξεχείλιζαν σε κάθε τους δευτερόλεπτο.
Εννοείται πως το τέταρτο Toy Story, στην αφήγηση του, ακόμη κι αν ο λατρεμένος μας Μπαζ Λάιτγιαρ (πάλι ο Tim Allen στην απόδοση) περιορίζεται χρονικά, από βασικός κολλητός κάπου στο φόντο, μαζί με όλη την παλιοπαρέα, είναι και πάλι καλό. Πολύ καλό! Δεν είναι όμως αφοπλιστικά συγκλονιστικό όπως οι προκάτοχοι του, μιας και δεν καταφέρνει να οδηγήσει το φίλινγκ της πλατείας του στα άκρα, να την κάνει να βουρκώσει, σαν άκοπα το κατάφερναν τα αριστουργήματα του Lasseter και του Unkrich. Το σχέδιο αριστεύει όπως συνήθως, δημιουργώντας ένα οπτικοακουστικό υπερθέαμα, αντάξιο για σίκουελ της μοναδικά ονειρικής Ιστορίας των Παιχνιδιών. Σίκουελ... Μια λέξη αταίριαστη για το εισαγωγικό τρίπτυχο, που λειτούργησε στις ψυχές των θεατών του, ως μονάδα μία. Και εντέλει πιστεύω πως αυτό εδώ το μέρος, μολονότι καλοφτιαγμένο και έξοχα εκτελεσμένο, δείχνει να αποστασιοποιείται από τα πρότερα, να απομακρύνεται από τον θεμελιώδη νόμο της θελκτικής κορύφωσης, να ξεφεύγει από την προδιαγεγραμμένη ομήγυρη. Όπως ο κεντρικός ήρωας του, ένα πράγμα. Καλή τύχη σου Μαν! Το γραμμένο όνομα στην σόλα της μπότας σου, ποτέ δεν θα σε κάνει να λησμονήσεις από που ξεκίνησες!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Ιουνίου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική