John Wick: Κεφάλαιο 3
του Chad Stahelski. Με τους Keanu Reeves, Ian McShane, Halle Berry, Jerome Flynn, Jason Mantzoukas, Asia Kate Dillon, Robin Lord Taylor, Laurence Fishburne, Anjelica Huston, Lance Reddick, Mark Dacascos.
Guns, Lots of Guns!
του zerVo (@moviesltd) 
Ξεκαθάρισμα καταρχήν μαζί σου Τζόναθαν. Την πρώτη σου φορά, όταν είχες πέσει σε βαθιά κατάθλιψη αναπολώντας την χαμένη καλή σου κι εξαφάνισες ολάκερη Ρωσική Μαφία για ένα τετράποδο, πιάνοντας μια 90άρα μύρια στον μποξόφη, στο είχα πει, πως δεν τα άξιζες ούτε για πλάκα. Την δεύτερη, που στην ουσία δεν έκανες τίποτα παραπάνω από το να επαναλάβεις το ίδιο κόλπο γκρόσο, διπλασιάζοντας την συγκομιδή δολαρίων, με έκανες να τσιμπιέμαι, που δεν μπορούσα να κατανοήσω τους λόγους ετούτης της εμπορικής επιτυχίας σου. Πλέον μετά και το τρίτο επεισόδιο σου, μπορώ μονάχα να υποβάλλω τα σέβη μου, αφού έχεις καταφέρει να σηκώσεις τόσο εισπρακτικό κουρνιαχτό γύρω από την πάρτη σου, χωρίς στην πραγματικότητα να έχεις κάνει σχεδόν τίποτα. Πλοκή, you know? Θα μου πεις την εποχή του ενός υπέρ ήρωα per week, κάτι τέτοιες απαιτήσεις, μοιάζουν με λεπτομέρειες...
Έχοντας μόλις φέρει εις πέρας ένα από τα πιο δύσκολα συμβόλαια θανάτου της καριέρας του, εξοντώνοντας έναν εκ των κορυφαίων στην ιεραρχία της αδελφότητας του εγκλήματος, ο επαγγελματίας εκτελεστής Τζον Γουίκ, θα βρεθεί εκτός χρόνου επικοινωνίας με την βάση και αυτομάτως θα οριστεί ως επικηρυγμένος, για το ποσό ρεκόρ των 14 εκατομμυρίων μπακς. Δίχως να διαθέτει την πολυτέλεια να οργανώσει την αντίδραση του, καθώς αμέτρητοι κυνηγοί κεφαλών θα ριχτούν μονομιάς στο κατόπι του και με τους συμμάχους να περιορίζονται σημαντικά, ο χήρος Τζον, θα σκεφτεί πως η μοναδική του ελπίδα σωτηρίας, ώστε να καθαρίσει ξανά το όνομα του και να αφαιρεθεί από την λίστα των επικίνδυνων wanted, είναι κρυμμένη στις ερήμους του Μαρόκου.
Δρόμο θα πάρει και δρόμο θα αφήσει, αφού ισοπεδώσει το μισό Μπρούκλιν και καμιά πεντακοσαριά πάνοπλους νοματαίους πριν αναχωρήσει για Καζαμπλάνκα, ψάχνοντας την λύτρωση, αφού δεν είναι δυνατόν να ξεπεράσει ολομόναχος, ολάκερο οργανωμένο συνδικάτο. Το μείζων θέμα για εκείνον, είναι που σε κάθε βήμα του, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι διψασμένοι για αίμα αντίπαλοι, μη αφήνοντας του το περιθώριο να υπολογίσει με σαφήνεια το επόμενο του βήμα. Και η νοητή κλεψύδρα γύρω του ολοένα και αδειάζει, σημαίνοντας συναγερμό, πως το τέλος του, όπου νάναι πλησιάζει...
Τι έχει συμβεί τώρα εδώ και που έχει οδηγηθεί ένα πράγμα που ξεκίνησε με όχι και πολλές πολλές φιλοδοξίες, από την ματαιόπονη έφοδο κάποιας συμμορίας μια βραδιά στο διαμέρισμα του Τζονι? Ακούγοντας η παραγωγή τα δικαιολογημένα παράπονα περί μηδενικού πλοτ στα δύο πρότερα τσάπτερς, πήρε την απόφαση να ρίξει στο μίξερ, όσο περισσότερους καινούργιους χαρακτήρες μπορούσε, σχηματίζοντας ένα δαιδαλώδες παζλ διαπλοκής, όπου κανείς δεν είναι στην ουσία ο φίλος ή ο εχθρός που φαίνεται. Φυσικά οι φανς των κινηματογραφικών σκοτωμών, που από δαύτους και ετούτο το μέρος διαθέτει και σε πληθώρα και σε ποικιλία, δεν πολυζορίζονται που το σενάριο δεν βγάζει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, ούτε που πηγαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό περίπατο, το άλλοθι του "στυλιζαρισμένου action", ταμπέλα που κατά κόρον χρησιμοποίησε ο ντιρέκτωρ Chad Stahelski, απαντώντας στις βολές περί ανύπαρκτης ίντριγκας.
Με το μπάτζετ να έχει τριπλασιαστεί από την εισαγωγική φορά, στο κόλπο θα μπουν, όχι μόνο τα εξωτικά σκηνικά στις παρυφές του Άτλαντα, αλλά και κάμποσοι διάσημοι αστέρες σαν την Halle Berry, την σιμά στα 70 της πια θυγατέρα Houston ή τον Γαλλομαροκίνο Said Taghmaoui, για να περιβάλλουν τους ήδη γνώριμους από τα προηγούμενα Ian McShane, Laurence Fishburne, Lance Reddick. Το αστείο είναι που στην εξίσωση προστίθεται κι ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους Action Man της περιόδου της βίντεο κασέτας, ο φοβερός και τρομερός Marc Dacascos, με προφανή αποστολή να ξυπνήσει τα 80s πάθη της πλατείας, εποχής που το είδος σάρωνε στις αίθουσες. Φάουλ! Για τις χιτάρες τότες δεν ήταν υπαίτιος κανένας Sly, κανένας Schwartz και κανένας από τους δευτεροκλασάτους Van Damme ή Seagal. Έστω κι αν θεωρούνταν προϊόντα βήτα εθνικής τω καιρώ εκείνω, η διατήρηση τους στην μνήμη τόσες δεκαετίες μετά, απέδειξε ακριβώς το αντίθετο, πως είχαν βάση, θέμα, κορμό, ρυθμό, χημεία. Εδώ σου δίνεται η εντύπωση πως το ίδιο παλεύεται να επιτευχθεί με το μπούχτισμα, το χόρτασμα, τον ακατάπαυστο πανικό, τα ειδικά εφέ και το σχιζοφρενικό μοντάζ. Μα δεν είναι έτσι η αγάπη...
Πόσο μάλλον όταν στο επίκεντρο βρίσκεται ένας συμπαθής μεν, όχι και φημισμένος για την ερμηνευτική του πληρότητα σταρ, σαν τον Keanu Reeves, που κάποια μοίρα προφανώς τον έχει σε συμπάθεια, επαναφέροντας τον από τον μαρασμό που είχε ξεπέσει, κατόπιν του σφυρίγματος της λήξης της καριέρας των Wachowski Sisters. Κέφι και όρεξη για να ριχτεί σε νέες προκλήσεις, ακολουθώντας το δόγμα Neeson για τους σιτεμένους περφόρμερς το διαθέτει ο 55χρονος πλέον ηθοποιός, που πλάκα πλάκα μας κάνει παρέα στο εκράν για κοντά μια 35ετία, από τότε που έπαιζε κιθάρα στον αέρα ως έφηβος Τεντ. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι αρκετό από μόνο του, ούτε καν με την βοήθεια της ονομαστής κομπανίας που τον συντροφεύει για να οριστεί ο Τζον Γουίκ του ως μεγάλος και τρανός!
Συνεπώς τα πάντα - και - εδώ εξαντλούνται στις ευρηματικές μεθόδους εξολόθρευσης των οχτρών, στις ικανοποιητικές χορογραφίες, που μαγικές, εξωπραγματικές ή ανεπανάληπτες τις αποκαλεί μόνο όποιος αφελής (και ασεβής) δεν γνωρίζει τι εστί Αγία Τριάδα των Johnnyδων από το Χονγκ Κονγκ - To, Mak, Woo. Οπότε αν μένει κάτι και για εμάς, πέρα από τα εκατομμύρια του τζακ ποτ στα ταμεία της Lionsgate, είναι το ματασυναπάντημα του Νίο και του Μορφέα στο φινάλε - υπόσχεση για coming back soon, έτσι για να φέρουμε ξανά κατά νου, την τριλογία που καθόρισε τον κανόνα της απόλυτης υπεραξίας, όσο καιρό θυμάμαι να υπάρχει σινεμά.
Δρόμο θα πάρει και δρόμο θα αφήσει, αφού ισοπεδώσει το μισό Μπρούκλιν και καμιά πεντακοσαριά πάνοπλους νοματαίους πριν αναχωρήσει για Καζαμπλάνκα, ψάχνοντας την λύτρωση, αφού δεν είναι δυνατόν να ξεπεράσει ολομόναχος, ολάκερο οργανωμένο συνδικάτο. Το μείζων θέμα για εκείνον, είναι που σε κάθε βήμα του, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι διψασμένοι για αίμα αντίπαλοι, μη αφήνοντας του το περιθώριο να υπολογίσει με σαφήνεια το επόμενο του βήμα. Και η νοητή κλεψύδρα γύρω του ολοένα και αδειάζει, σημαίνοντας συναγερμό, πως το τέλος του, όπου νάναι πλησιάζει...
Τι έχει συμβεί τώρα εδώ και που έχει οδηγηθεί ένα πράγμα που ξεκίνησε με όχι και πολλές πολλές φιλοδοξίες, από την ματαιόπονη έφοδο κάποιας συμμορίας μια βραδιά στο διαμέρισμα του Τζονι? Ακούγοντας η παραγωγή τα δικαιολογημένα παράπονα περί μηδενικού πλοτ στα δύο πρότερα τσάπτερς, πήρε την απόφαση να ρίξει στο μίξερ, όσο περισσότερους καινούργιους χαρακτήρες μπορούσε, σχηματίζοντας ένα δαιδαλώδες παζλ διαπλοκής, όπου κανείς δεν είναι στην ουσία ο φίλος ή ο εχθρός που φαίνεται. Φυσικά οι φανς των κινηματογραφικών σκοτωμών, που από δαύτους και ετούτο το μέρος διαθέτει και σε πληθώρα και σε ποικιλία, δεν πολυζορίζονται που το σενάριο δεν βγάζει κάποιο ιδιαίτερο νόημα, ούτε που πηγαίνει σε πολύ μεγάλο βαθμό περίπατο, το άλλοθι του "στυλιζαρισμένου action", ταμπέλα που κατά κόρον χρησιμοποίησε ο ντιρέκτωρ Chad Stahelski, απαντώντας στις βολές περί ανύπαρκτης ίντριγκας.
Με το μπάτζετ να έχει τριπλασιαστεί από την εισαγωγική φορά, στο κόλπο θα μπουν, όχι μόνο τα εξωτικά σκηνικά στις παρυφές του Άτλαντα, αλλά και κάμποσοι διάσημοι αστέρες σαν την Halle Berry, την σιμά στα 70 της πια θυγατέρα Houston ή τον Γαλλομαροκίνο Said Taghmaoui, για να περιβάλλουν τους ήδη γνώριμους από τα προηγούμενα Ian McShane, Laurence Fishburne, Lance Reddick. Το αστείο είναι που στην εξίσωση προστίθεται κι ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους Action Man της περιόδου της βίντεο κασέτας, ο φοβερός και τρομερός Marc Dacascos, με προφανή αποστολή να ξυπνήσει τα 80s πάθη της πλατείας, εποχής που το είδος σάρωνε στις αίθουσες. Φάουλ! Για τις χιτάρες τότες δεν ήταν υπαίτιος κανένας Sly, κανένας Schwartz και κανένας από τους δευτεροκλασάτους Van Damme ή Seagal. Έστω κι αν θεωρούνταν προϊόντα βήτα εθνικής τω καιρώ εκείνω, η διατήρηση τους στην μνήμη τόσες δεκαετίες μετά, απέδειξε ακριβώς το αντίθετο, πως είχαν βάση, θέμα, κορμό, ρυθμό, χημεία. Εδώ σου δίνεται η εντύπωση πως το ίδιο παλεύεται να επιτευχθεί με το μπούχτισμα, το χόρτασμα, τον ακατάπαυστο πανικό, τα ειδικά εφέ και το σχιζοφρενικό μοντάζ. Μα δεν είναι έτσι η αγάπη...
Πόσο μάλλον όταν στο επίκεντρο βρίσκεται ένας συμπαθής μεν, όχι και φημισμένος για την ερμηνευτική του πληρότητα σταρ, σαν τον Keanu Reeves, που κάποια μοίρα προφανώς τον έχει σε συμπάθεια, επαναφέροντας τον από τον μαρασμό που είχε ξεπέσει, κατόπιν του σφυρίγματος της λήξης της καριέρας των Wachowski Sisters. Κέφι και όρεξη για να ριχτεί σε νέες προκλήσεις, ακολουθώντας το δόγμα Neeson για τους σιτεμένους περφόρμερς το διαθέτει ο 55χρονος πλέον ηθοποιός, που πλάκα πλάκα μας κάνει παρέα στο εκράν για κοντά μια 35ετία, από τότε που έπαιζε κιθάρα στον αέρα ως έφηβος Τεντ. Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι αρκετό από μόνο του, ούτε καν με την βοήθεια της ονομαστής κομπανίας που τον συντροφεύει για να οριστεί ο Τζον Γουίκ του ως μεγάλος και τρανός!
Συνεπώς τα πάντα - και - εδώ εξαντλούνται στις ευρηματικές μεθόδους εξολόθρευσης των οχτρών, στις ικανοποιητικές χορογραφίες, που μαγικές, εξωπραγματικές ή ανεπανάληπτες τις αποκαλεί μόνο όποιος αφελής (και ασεβής) δεν γνωρίζει τι εστί Αγία Τριάδα των Johnnyδων από το Χονγκ Κονγκ - To, Mak, Woo. Οπότε αν μένει κάτι και για εμάς, πέρα από τα εκατομμύρια του τζακ ποτ στα ταμεία της Lionsgate, είναι το ματασυναπάντημα του Νίο και του Μορφέα στο φινάλε - υπόσχεση για coming back soon, έτσι για να φέρουμε ξανά κατά νου, την τριλογία που καθόρισε τον κανόνα της απόλυτης υπεραξίας, όσο καιρό θυμάμαι να υπάρχει σινεμά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Μαΐου 2019 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική