Αλαντίν
του Guy Ritchie. Με τους Will Smith, Mena Massoud, Naomi Scott, Marwan Kenzari, Navid Negahban, Nasim Pedrad, Billy Magnussen.
Χίλιες και μια νύχτες!
του zerVo (@moviesltd) 
Ε, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά, αφού πλέον όπως φαίνεται, έχει μπει για τα καλά το νερό στο αυλάκι. Κι αν εξαιρέσουμε το ένα και μοναδικό fail, που αφορά στην περίπτωση της Maleficent, από τότε που η Disney αποφάσισε να ριμεικάρει σε live action τις τεράστιες επιτυχίες κινουμένων σχεδίων της, όλες οι υπόλοιπες, οδηγούμενες με γνώμονα τον σεβασμό στο ορίτζιναλ, διασκευές, έχουν πάρει στην τελική αξιολόγηση τους, το λιγότερο την σφραγίδα της ικανοποιητικής. Και αναμφίβολα της διασκεδαστικής. Κανόνας από όπου δεν εξαιρέθηκε ούτε το στοίχημα του Aladdin, που εντέλει μας άφησε με μια και μόνη, εγκυκλοπαιδική περισσότερο, απορία στο φινάλε του: Για ποιον ακριβώς λόγο έπαιξε αυτό το βαρύγδουπο όνομα στα credits, σιμά στην σήμανση Directed By?
Ένα χαμίνι, που ολημερίς περιφέρεται στα στενά σοκάκια της πολύβουης πρωτεύουσας του βασιλείου της Άγκραμπα, παρέα με τον πιστό του φίλο, πίθηκο Άμπου, είναι ο Αλαντίν, ένας κλεφτάκος που ζει, ξαφρίζοντας τις τσέπες των ανυποψίαστων περαστικών στο παζάρι. Εκεί που θα γνωρίσει και θα μαγευτεί από την απαράμιλλη ομορφάδα της, την νεαρή πριγκίπισσα Γιασμίν, την χαμηλών τόνων θυγατέρα του δίκαιου Σουλτάνου, σε μια από τις συχνές της, μυστικές αποδράσεις από την ανία του παλατιού. Όπως κι εκείνη θα εντυπωσιαστεί από τον ακραία περιπετειώδη τρόπο ζωής του νεαρού πορτοφολά, παρότι στον συλλογισμό της τελικά θα τον καταχωρήσει σαν απατεώνα και όχι σαν άτομο που αξίζει την εμπιστοσύνη της.
Γνώμη που θα αλλάξει μονομιάς καθώς εκείνος θα της επιστρέψει το χρυσό βραχιόλι, κληρονομιά που της άφησε η μητέρα της, εισερχόμενος κρυφά στο δωμάτιο της, λίγο πριν πέσει στην παγίδα του Τζαφάρ, του ανήθικου βεζίρη που εποφθαλμιά τόσο τον θρόνο, όσο και την καρδιά της λαμπερής διαδόχου του. Αιχμάλωτος και ανήμπορος να αντιδράσει, ο Αλαντίν θα βρεθεί παγιδευμένος σε μια γιγάντια σπηλιά γεμάτη θησαυρούς, ανάμεσα στους οποίους και το φημισμένο μαγικό λυχνάρι που όλοι αναζητούν να αποκτήσουν. Και που ερχόμενο στην κατοχή του θα απελευθερώσει το χιλίων χρόνων ζωής φυλακισμένο αλλά και πανίσχυρα μαγικό Τζίνι, δίνοντας στον φτωχό νέο την δυνατότητα να πραγματοποιήσει τρεις, οποιεσδήποτε τρεις, ευχές!
Συνεπώς για τον ερωτοχτυπημένο για τα μαύρα μάτια της πριγκιποπούλας, που η μοίρα της ορίζει να παντρευτεί μονάχα γαλαζοαίματο, νέο, η πρώτη πρώτη ανάγκη του είναι να μεταμορφωθεί σε πλούσιο Σεΐχη, ελπίζοντας πως έτσι θα κερδίσει την συμπάθεια της. Και κάπως έτσι ξετυλίγεται στο εκράν, μια από τις πιο αγαπημένες λαϊκές ιστορίες, που ο αραβικός θρύλος λέει πως γέννησε η έμπνευση της Σεχραζάντ, στις χίλιες και μία παραμυθένιες νύχτες της. Και πραγματικά το ύφος που το στούντιο θέλησε κατά απόλυτη τιμή να ακολουθήσει στην υλοποίηση και αυτού του φιλόδοξου πλάνου της, ήταν ακριβώς αυτό, να υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα της αίθουσας, το συναίσθημα του παραμυθένιου, του εξωπραγματικού, αυτού που μόνο το σινεμά εντέλει μπορεί να αποδώσει, δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να το σκάσει από την πραγματικότητα του.
Στην ουσία το σενάριο ελάχιστα αποκλίνει από εκείνο το χιλιοειδωμένο του animation, που 27 έτη πριν μετά ανέσεως θα κέρδιζε τον τίτλο στην συγκεκριμένη Οσκαρική κατηγορία, αν βεβαίως αυτή είχε εφευρεθεί. Φυσικά το ορίτζιναλ, εστεμμένο με δύο ολόχρυσα αγάλματα της Ακαδημίας για την μουσική του επένδυση και το τραγούδι, δεν άφησε σε κανέναν την εντύπωση πως το ριμέικ θα ακολουθούσε μονοπάτι διαφορετικό από εκείνο του αγωνιώδους μιούζικαλ, μιας και σε αρκετές στιγμές οι νότες και οι μελωδίες εισβάλλουν στο σκριπτ, δίνοντας του έναν παλιομοδίτικο, πλην αγαπημένο, χολιγουντιανό τόνο. Υπεύθυνος για την πενταγραμμική συνοδεία, ξανά ο μαέστρος Alan Menken, που όχι μόνο τροποποιεί σε πιο μοντέρνες, τις γνώριμες συνθέσεις του, όπως το νικηφόρο A Whole New World, αλλά προσφέρει και μια ολοκαίνουργη μουσική έμπνευση με το Speechless. Κομμάτι που με την φωνή της εξωτικά όμορφης Γιασμίν / Naomi Scott, κάνει παρέα σε μια από τις πιο καλογραμμένες σεκάνς της ταινίας.
Παρότι στην πρώτη του παρουσίαση ως κυανόχρουν Τζίνι, είχε μοιράσει θυμηδίες στο κοινό με την αστεία μόστρα του, ο Will Smith, στην πραγματικότητα είναι και εκείνος που κλέβει την παράσταση, με το κέφι, το μπρίο, τις αεράτες κινήσεις του. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το τέμπο από την στιγμή της εμφάνισης του, ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από εκείνον, χάρη στην ζωντάνια, τις απίθανες μεταμορφώσεις, την ικανότητα του να αποδίδει έναν ακόμη Hitch, σε ανατολίτικη κοψιά ετούτη την φορά. Προστατευόμενος του εδώ, ο ήρωας της μαρκίζας, ένας κοινός αλητάκος, με άδεια τσέπη, αλλά και με χρυσή καρδιά, που φέρει την μορφή ενός άπειρου από τέτοιου είδους ακριβές παραγωγές, ηθοποιού, όπως ο καναδοαιγύπτιος Mena Massoud. Που σταδιακά και όσο περνά ο χρόνος - και αποσπά τις αμέριστες βοήθειες από τον Fresh Prince - βρίσκει κι αυτός τα πατήματα του, μέχρι να καταφέρει να πάρει τον θετικό βαθμό για την παρουσία του. Στα αδύναμα δεδομένα του καστ πάντως, καταγράφεται ο Marwan Kenzari, που δεν θα γινόταν να στήσει πιο επίπεδο και κλισέ κακό Τζαφάρ.
Εν ολίγοις δεν μπορώ να βρω με ποιον τρόπο ο επισκέπτης της αίθουσας που παίζεται ο Aladdin θα αποχωρήσει δίχως να έχει χορτάσει δράση, ρομάντζο, άριστα ειδικά εφέ και εννοείται συναίσθημα. Ίσως όχι και με την ανάλογα ανατρεπτική διάθεση που υποσχόταν η ύπαρξη ενός ντιρέκτορα σαν τον Guy Ritchie στον πάγκο, αφού ο α-γραμμικός δημιουργικός του χαρακτήρας δεν εμφανίζεται ποτέ. Με το πνεύμα του Robin Williams, που φωνητικά είχε δώσει άλλη οντότητα στον δικό του θαυματοποιό στα 1992, να δίνει το πρόσταγμα και τον αεικίνητο Smith να παίρνει την σκυτάλη και χωρίς δεύτερη σκέψη να φέρνει σε πέρας την αποστολή, δεν υπάρχει και τόση ανάγκη για παρεμβάσεις από τον Βρετανό, ο οποίος ενδεχόμενα αποτέλεσε την χρυσή πολυτέλεια του Σχεδίου Αλαντίν. Που θα πετύχαινε - πιστεύω - και χωρίς εκείνον.
Γνώμη που θα αλλάξει μονομιάς καθώς εκείνος θα της επιστρέψει το χρυσό βραχιόλι, κληρονομιά που της άφησε η μητέρα της, εισερχόμενος κρυφά στο δωμάτιο της, λίγο πριν πέσει στην παγίδα του Τζαφάρ, του ανήθικου βεζίρη που εποφθαλμιά τόσο τον θρόνο, όσο και την καρδιά της λαμπερής διαδόχου του. Αιχμάλωτος και ανήμπορος να αντιδράσει, ο Αλαντίν θα βρεθεί παγιδευμένος σε μια γιγάντια σπηλιά γεμάτη θησαυρούς, ανάμεσα στους οποίους και το φημισμένο μαγικό λυχνάρι που όλοι αναζητούν να αποκτήσουν. Και που ερχόμενο στην κατοχή του θα απελευθερώσει το χιλίων χρόνων ζωής φυλακισμένο αλλά και πανίσχυρα μαγικό Τζίνι, δίνοντας στον φτωχό νέο την δυνατότητα να πραγματοποιήσει τρεις, οποιεσδήποτε τρεις, ευχές!
Συνεπώς για τον ερωτοχτυπημένο για τα μαύρα μάτια της πριγκιποπούλας, που η μοίρα της ορίζει να παντρευτεί μονάχα γαλαζοαίματο, νέο, η πρώτη πρώτη ανάγκη του είναι να μεταμορφωθεί σε πλούσιο Σεΐχη, ελπίζοντας πως έτσι θα κερδίσει την συμπάθεια της. Και κάπως έτσι ξετυλίγεται στο εκράν, μια από τις πιο αγαπημένες λαϊκές ιστορίες, που ο αραβικός θρύλος λέει πως γέννησε η έμπνευση της Σεχραζάντ, στις χίλιες και μία παραμυθένιες νύχτες της. Και πραγματικά το ύφος που το στούντιο θέλησε κατά απόλυτη τιμή να ακολουθήσει στην υλοποίηση και αυτού του φιλόδοξου πλάνου της, ήταν ακριβώς αυτό, να υπάρχει διάχυτο στην ατμόσφαιρα της αίθουσας, το συναίσθημα του παραμυθένιου, του εξωπραγματικού, αυτού που μόνο το σινεμά εντέλει μπορεί να αποδώσει, δίνοντας στον θεατή την ευκαιρία να το σκάσει από την πραγματικότητα του.
Στην ουσία το σενάριο ελάχιστα αποκλίνει από εκείνο το χιλιοειδωμένο του animation, που 27 έτη πριν μετά ανέσεως θα κέρδιζε τον τίτλο στην συγκεκριμένη Οσκαρική κατηγορία, αν βεβαίως αυτή είχε εφευρεθεί. Φυσικά το ορίτζιναλ, εστεμμένο με δύο ολόχρυσα αγάλματα της Ακαδημίας για την μουσική του επένδυση και το τραγούδι, δεν άφησε σε κανέναν την εντύπωση πως το ριμέικ θα ακολουθούσε μονοπάτι διαφορετικό από εκείνο του αγωνιώδους μιούζικαλ, μιας και σε αρκετές στιγμές οι νότες και οι μελωδίες εισβάλλουν στο σκριπτ, δίνοντας του έναν παλιομοδίτικο, πλην αγαπημένο, χολιγουντιανό τόνο. Υπεύθυνος για την πενταγραμμική συνοδεία, ξανά ο μαέστρος Alan Menken, που όχι μόνο τροποποιεί σε πιο μοντέρνες, τις γνώριμες συνθέσεις του, όπως το νικηφόρο A Whole New World, αλλά προσφέρει και μια ολοκαίνουργη μουσική έμπνευση με το Speechless. Κομμάτι που με την φωνή της εξωτικά όμορφης Γιασμίν / Naomi Scott, κάνει παρέα σε μια από τις πιο καλογραμμένες σεκάνς της ταινίας.
Παρότι στην πρώτη του παρουσίαση ως κυανόχρουν Τζίνι, είχε μοιράσει θυμηδίες στο κοινό με την αστεία μόστρα του, ο Will Smith, στην πραγματικότητα είναι και εκείνος που κλέβει την παράσταση, με το κέφι, το μπρίο, τις αεράτες κινήσεις του. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως το τέμπο από την στιγμή της εμφάνισης του, ορίζεται αποκλειστικά και μόνο από εκείνον, χάρη στην ζωντάνια, τις απίθανες μεταμορφώσεις, την ικανότητα του να αποδίδει έναν ακόμη Hitch, σε ανατολίτικη κοψιά ετούτη την φορά. Προστατευόμενος του εδώ, ο ήρωας της μαρκίζας, ένας κοινός αλητάκος, με άδεια τσέπη, αλλά και με χρυσή καρδιά, που φέρει την μορφή ενός άπειρου από τέτοιου είδους ακριβές παραγωγές, ηθοποιού, όπως ο καναδοαιγύπτιος Mena Massoud. Που σταδιακά και όσο περνά ο χρόνος - και αποσπά τις αμέριστες βοήθειες από τον Fresh Prince - βρίσκει κι αυτός τα πατήματα του, μέχρι να καταφέρει να πάρει τον θετικό βαθμό για την παρουσία του. Στα αδύναμα δεδομένα του καστ πάντως, καταγράφεται ο Marwan Kenzari, που δεν θα γινόταν να στήσει πιο επίπεδο και κλισέ κακό Τζαφάρ.
Εν ολίγοις δεν μπορώ να βρω με ποιον τρόπο ο επισκέπτης της αίθουσας που παίζεται ο Aladdin θα αποχωρήσει δίχως να έχει χορτάσει δράση, ρομάντζο, άριστα ειδικά εφέ και εννοείται συναίσθημα. Ίσως όχι και με την ανάλογα ανατρεπτική διάθεση που υποσχόταν η ύπαρξη ενός ντιρέκτορα σαν τον Guy Ritchie στον πάγκο, αφού ο α-γραμμικός δημιουργικός του χαρακτήρας δεν εμφανίζεται ποτέ. Με το πνεύμα του Robin Williams, που φωνητικά είχε δώσει άλλη οντότητα στον δικό του θαυματοποιό στα 1992, να δίνει το πρόσταγμα και τον αεικίνητο Smith να παίρνει την σκυτάλη και χωρίς δεύτερη σκέψη να φέρνει σε πέρας την αποστολή, δεν υπάρχει και τόση ανάγκη για παρεμβάσεις από τον Βρετανό, ο οποίος ενδεχόμενα αποτέλεσε την χρυσή πολυτέλεια του Σχεδίου Αλαντίν. Που θα πετύχαινε - πιστεύω - και χωρίς εκείνον.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 23 Μαΐου 2019 από την Feelgood Ent.!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική