Το Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης
του David Robert Mitchell. Με τους Andrew Garfield, Riley Keough, Topher Grace, Patrick Fischler, Grace Van Patten, Callie Hernandez, Zosia Mamet, Jeremy Bobb, Sydney Sweeney.
Τι μας κρύβουν;
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
«Αυτό θα πάει για τρακόσιε χιλιάδε δίσκοι!»
Τον Αμερικάνο David Robert Mitchell τον γνωρίσαμε μέσω της δεύτερης μεγάλου μήκους ταινίας του, που δεν ήταν άλλη από το εξαιρετικό Σε ακολουθεί (It Follows, 2014). Μάλιστα, με εκείνη την ταινία ο 45χρονος σήμερα Mitchell είχε συμμετάσχει στο τμήμα «Εβδομάδα της Κριτικής» του φεστιβάλ των Καννών εκείνης της χρονιάς. Είχε προηγηθεί το «The Myth of the American Sleepover» (2010) κι εκείνο με συμμετοχή στην «Εβδομάδα της Κριτικής» εκείνης της χρονιάς. Ε, με την τρίτη του ταινία πήγε ξανά στις Κάννες, πέρσι, αυτήν τη φορά όμως στο Διαγωνιστικό Τμήμα. Μία ταινία ανά τέσσερα χρόνια. Καθόλου άσχημα. Κι αυτή, η τελευταία του, Το Μυστικό της Ασημένιας Λίμνης (Under The Silver Lake), είναι μια ταινία που γουστάραμε τρελά. Κι ας μην πήγε την τρέλα της ως τα άκρα, όπως το θέλαμε...
Μετά την προβολή της στις Κάννες και τις αντικρουόμενες κριτικές που πήρε, η εταιρία που εξασφάλισε τα δικαιώματά της στις ΗΠΑ άλλαξε πολλές φορές την ημερομηνία εξόδου της. Μάλιστα, κάποια στιγμή, είχε τεθεί ζήτημα να μονταριστεί εκ νέου και να βγει μετά στις αίθουσες. Αρχικά, η ταινία ήταν να βγει στις ΗΠΑ λοιπόν τον Ιούνιο του 2018. Κατόπιν, η ημερομηνία εξόδου μετατέθηκε για τον Δεκέμβρη του 2018, μέσα στην περίοδο που βγαίνουν οι οσκαρικές ταινίες δηλαδή. Εντέλει, η ημερομηνία εξόδου της μετατέθηκε για τις 19 Απριλίου τρέχοντος. Στη χώρα μας δηλαδή θα παιχτεί πριν από την Αμερική. Η πρώτη χώρα στην οποία η ταινία προβλήθηκε εμπορικά ήταν η Γαλλία, τον περασμένο Αύγουστο κι εκεί έκανε εισπράξεις που ξεπέρασαν το 1,5 εκατομμύριο δολάρια.
Η υπόθεση: Καλιφόρνια, 2011/ Ο Σαμ είναι ένας 33χρονος άντρας χωρίς φιλοδοξίες. Ζει σε ένα διαμέρισμα που νοικιάζει σε ένα συγκρότημα κατοικιών στο ανατολικό Λος Άντζελες και περνάει τις μέρες του πηδώντας μια wannabe ηθοποιό, τσεκάροντας με τα κιάλια του τους γείτονες και τις γειτόνισσές του και διαβάζοντας μετά μανίας ένα fanzine με τίτλο «Under the Silver Lake». Δεν έχει δουλειά, δεν τον νοιάζει να πιάσει δουλειά, δεν έχει χρήματα και σε πέντε μέρες θα αναγκαστεί να φύγει από το διαμέρισμά του, καθώς χρωστάει πολλά νοίκια. Μοναδική του σχέση με την οικογένειά του είναι τα τηλεφωνήματα που δέχεται από τη μητέρα του. Τη βαρεμάρα του έρχονται να την ανατρέψουν δύο γεγονότα: κάποιος σκοτώνει σκύλους στην περιοχή του Σαμ (!!!) και μια νέα, όμορφη κοπέλα εμφανίζεται στο συγκρότημα.
Τη λένε Σάρα. Ο Σαμ βγαίνει με τη Σάρα και περνάει υπέροχα το βράδυ μαζί της. Τόσο υπέροχα, που την ερωτεύεται! Την επόμενη μέρα, όμως, η Σάρα εξαφανίζεται μυστηριωδώς και το διαμέρισμα που νοίκιαζε μένει άδειο από πράγματα! Σε έναν από τους τοίχους του διαμερίσματος ο Σαμ βρίσκει αποτυπωμένο ένα παράξενο σχήμα. Παράλληλα, ένας δισεκατομμυριούχος εξαφανίζεται, επίσης μυστηριωδώς. Ο Σαμ θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει τι ακριβώς συμβαίνει. Και θα μπει σε έναν κόσμο μυστήριο, γεμάτο από πρόσωπα, πράγματα, σύμβολα, που ποτέ του δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχουν...
Η άποψή μας: Καιρό είχα να δω μια ταινία – rollercoaster με εκατομμύρια ιδέες, με απίστευτη κινηματογραφοφιλία, με χιλιάδες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, ένα κράμα όπου το «Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό» συναντά το «Mullholland Drive», που συναντάει το «Donnie Darko», που συναντάει την άλλη ταινία του Richard Kelly, το «Southland Tales», που συναντά την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», που συναντά το «Ζουν ανάμεσά μας», που συναντάει το τηλεοπτικό «Leftovers» και το άλλο τηλεοπτικό, το «Twin Peaks» και θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι εις το διηνεκές! Ο σκηνοθέτης, πάντα σε δικό του σενάριο, όπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες του, επιχειρεί κάτι σαν οπτική και ακουστική εγκυκλοπαίδεια για το τι σημαίνει να είσαι (σχετικά) νέος, άντε, τριαντάρης, τη σήμερον ημέρα. Δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί ένα μεγαλύτερο μπάτζετ από αυτό που είχε ως τώρα στις ταινίες του. Δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί σημαντικότερους ηθοποιούς – έστω, μεγαλύτερα ονόματα απ' ότι ως τώρα στην καριέρα του. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά είναι ηθοποιοί που τον εμπιστεύονται απόλυτα!
Πχ ο Andrew Garfield, o πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Σαμ, εμφανίζεται γυμνός (εντάξει, από πίσω) να κάνει σεξ, να είναι βρώμικος και να... μυρίζει (μέχρι και ασβός τον πιτσιλάει ρε φίλε, τραβάει δράμα, άστα). Η διαρκώς ανερχόμενη Riley Keough, σαν να λέμε, η εγγονή του Elvis Presley, είναι επίσης αποκαλυπτική (όχι όσο στο «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» του Lars von Trier, όπου επίσης συμμετέχει, αλλά και πάλι). Και με κάθε ευκαιρία, κινηματογραφοφιλία. Η σκηνή πχ όπου ο Σαμ πρωτοβλέπει την Σάρα στην πισίνα, είναι ακριβές αντίγραφο ανάλογης σκηνής που είχε η Marilyn Monroe στην τελευταία της ταινία πριν το θάνατό της, η οποία δεν βγήκε ποτέ στους κινηματογράφους, μιας που δεν ολοκληρώθηκε. Μέχρι και σύνδεση με το «2011: Η Οδύσσεια του διαστήματος» υπάρχει, με τρόπο που δεν μπορείτε να φανταστείτε! Πέρα από τα... χοντρά, υπάρχουν και οι μικρές λεπτομέρειες. Πχ, το διαμέρισμα στο οποίο μένει ο Σαμ έχει το νούμερο 23. Το νούμερο 23 κουβαλάει πολλά κρυφά νοήματα πίσω του για τους αριθμολάγνους. Τέτοια.
Δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις από τη μία αναφορά και πας στην επόμενη. Αφίσα των Nirvana υπογεγραμμένη. Όχι όμως από τον Kurt Cobain, αλλά από την... κόρη του! Και να' σου το ένα γαμάτο τραγούδι μετά το άλλο (έτσι κι αλλιώς, μιλάμε για το σπουδαιότερο σάουντρακ των τελευταίων χρόνων)! Και να ακούγονται τραγούδια επιλεγμένα όχι μόνο γιατί ταιριάζουν αλλά επειδή οι στίχοι τους μπαίνουν στην πλοκή – γι' αυτό και τους βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Πχ όταν ακούγεται το «What's the frequency Kenneth» των REM, οι παρακάτω στίχοι είναι βασικής σημασίας για την ίδια την ταινία κι αυτά που θέλει να πει: «I'd studied your cartoons, radio, music, TV, movies, magazines/ Richard said, "Withdrawal in disgust is not the same as apathy"/ A smile like the cartoon, tooth for a tooth/ You said that irony was the shackles of youth». Κι αν όλα όσα νομίζαμε παλιότερα και νομίζουν οι σημερινοί νέοι ως επαναστατικά δεν ήταν παρά στοιχεία για μανιπουλάρισμα; Κι αν το «Smells Like Teen Spirit» δεν γράφτηκε για φασαρισμένη κιθάρα αλλά πάνω σε ένα πιάνο; Η σκηνή με τον «Συνθέτη» είναι από τις πιο σπουδαίες της ταινίας.
Γενικώς, ο Mitchell μπάζει τον θεατή του σε έναν κόσμο που είναι εντελώς αναγνωρίσιμος αλλά ταυτόχρονα και τόσο σουρεαλιστικός. Μόνο που αυτός ο σουρεαλισμός είναι εντελώς... ρεαλιστικός! Όλα όσα λέγονται, γίνονται πιστευτά. Ναι, θα μπορούσαν να γίνουν. Ναι, υπάρχουν κρυφά νοήματα σε βιβλία, τραγούδια, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές. Ναι, υπάρχουν νοήματα και σημάδια τα οποία μπορούν να αναγνωρίσουν μόνον οι πλούσιοι – οι φτωχοί μένουν στην απ' έξω. Ναι, το να αποκωδικοποιήσεις κάτι είναι σύνθετο, αλλά αν βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει, θα τα καταφέρεις. Δεν χρειάζεται να παίξεις έναν δίσκο ανάποδα για να βρεις μηνύματα από τον... σατανά! Αρκεί να παίξεις με τους αριθμούς και να αποκωδικοποιήσεις πράγματα. Ναι, όλο το μυστικό του σύμπαντος μπορεί να κρύβεται στο πίσω μέρος μιας συσκευασίας δημητριακών! Ο δημιουργός οργιάζει! Σε βάζει στο τριπάκι του χωρίς λεπτό να σε πετάει έξω. Είναι τόσο άψογος κατασκευαστικά, τόσο συνεπής σε ότι αφορά τον ρυθμό, τόσο ενδιαφέροντας αισθητικά και τόσο ιντριγκαδόρος νοηματικά, που δεν βαριέσαι στιγμή!
Η έρευνα του Σαμ σε αυτό το κάτι σαν ειρωνικό νεονουάρ, τον οδηγεί σε υπόγεια τούνελ, σε προτομές του James Dean και σε αγάλματα του Νεύτωνα, σε κατά συρροή δολοφόνους σκύλων και σε παράξενους, έκπτωτους βασιλιάδες και σε τάφους παλιών ηθοποιών, σε ιδιαίτερες σέκτες και σε κωδικοποιημένα μηνύματα, σε έναν κόσμο πέρα από τον κόσμο μας και σε έναν άλλο όπου υπάρχουν... αναχωρητές. Πραγματικά τρομερή ταινία, που δεν σταματά να σε εκπλήσσει ούτε λεπτό. Κι αν το φινάλε σας φανεί... κάπως όταν με το καλό δείτε την ταινία, εγώ νομίζω πως είναι εντελώς ταιριαστό. Καλά είναι να παρατηρείς τον κόσμο «από απέναντι», καλύτερο όμως να συμμετέχεις, να ζεις. Και να απομακρύνεσαι από τη θέση του παρατηρητή. Γιατί εν δυνάμει, αντικείμενο της παρατήρησής σου μπορεί να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Κι όταν ζεις και πάψεις να παρατηρείς, μπορεί όλα τα παράξενα που τόσο πολύ σου τραβούσαν την προσοχή, να μην έχουν πια καμία σημασία. Κι ας μην καταλάβεις ποτέ τι λέει ο αναθεματισμένος παπαγάλος κι αν κι αυτό που λέει θα μπορούσε να έχει νόημα σε έναν κόσμο εντελώς α-νόητο!
Ναι, του ξεφεύγει κάπου το πράγμα του σκηνοθέτη, από τον ενθουσιασμό του κι από την ανάγκη του να φουσκώσει κι άλλο, να βάλει κι άλλα πράγματα κι άλλες αναφορές, γιατί όχι το «How to Marry a Millionaire», γιατί όχι ο Hitchcock, γιατί όχι ο Nicolas Rey, γιατί όχι ο μύθος του Μεφιστοφελή; Kill your idols. Ιδίως αν πίσω από τα idols βρίσκεται ένας άσχημος γεράκος, που φτιάχνει πιασάρικα «επαναστατικά» τραγουδάκια για το... τσεκ! Μόνο εξωγήινους δεν έχει η ταινία! Ας είναι. Στο επόμενο επεισόδιο!!!
ΥΓ: Εννοείται πως θα την ξαναδώ. Με τρέλα!
Η υπόθεση: Καλιφόρνια, 2011/ Ο Σαμ είναι ένας 33χρονος άντρας χωρίς φιλοδοξίες. Ζει σε ένα διαμέρισμα που νοικιάζει σε ένα συγκρότημα κατοικιών στο ανατολικό Λος Άντζελες και περνάει τις μέρες του πηδώντας μια wannabe ηθοποιό, τσεκάροντας με τα κιάλια του τους γείτονες και τις γειτόνισσές του και διαβάζοντας μετά μανίας ένα fanzine με τίτλο «Under the Silver Lake». Δεν έχει δουλειά, δεν τον νοιάζει να πιάσει δουλειά, δεν έχει χρήματα και σε πέντε μέρες θα αναγκαστεί να φύγει από το διαμέρισμά του, καθώς χρωστάει πολλά νοίκια. Μοναδική του σχέση με την οικογένειά του είναι τα τηλεφωνήματα που δέχεται από τη μητέρα του. Τη βαρεμάρα του έρχονται να την ανατρέψουν δύο γεγονότα: κάποιος σκοτώνει σκύλους στην περιοχή του Σαμ (!!!) και μια νέα, όμορφη κοπέλα εμφανίζεται στο συγκρότημα.
Τη λένε Σάρα. Ο Σαμ βγαίνει με τη Σάρα και περνάει υπέροχα το βράδυ μαζί της. Τόσο υπέροχα, που την ερωτεύεται! Την επόμενη μέρα, όμως, η Σάρα εξαφανίζεται μυστηριωδώς και το διαμέρισμα που νοίκιαζε μένει άδειο από πράγματα! Σε έναν από τους τοίχους του διαμερίσματος ο Σαμ βρίσκει αποτυπωμένο ένα παράξενο σχήμα. Παράλληλα, ένας δισεκατομμυριούχος εξαφανίζεται, επίσης μυστηριωδώς. Ο Σαμ θα προσπαθήσει να εξιχνιάσει τι ακριβώς συμβαίνει. Και θα μπει σε έναν κόσμο μυστήριο, γεμάτο από πρόσωπα, πράγματα, σύμβολα, που ποτέ του δεν μπορούσε να φανταστεί ότι υπάρχουν...
Η άποψή μας: Καιρό είχα να δω μια ταινία – rollercoaster με εκατομμύρια ιδέες, με απίστευτη κινηματογραφοφιλία, με χιλιάδες αναφορές στην ποπ κουλτούρα, ένα κράμα όπου το «Λος Άντζελες: Εμπιστευτικό» συναντά το «Mullholland Drive», που συναντάει το «Donnie Darko», που συναντάει την άλλη ταινία του Richard Kelly, το «Southland Tales», που συναντά την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», που συναντά το «Ζουν ανάμεσά μας», που συναντάει το τηλεοπτικό «Leftovers» και το άλλο τηλεοπτικό, το «Twin Peaks» και θα μπορούσα να συνεχίσω έτσι εις το διηνεκές! Ο σκηνοθέτης, πάντα σε δικό του σενάριο, όπως και στις δύο προηγούμενες ταινίες του, επιχειρεί κάτι σαν οπτική και ακουστική εγκυκλοπαίδεια για το τι σημαίνει να είσαι (σχετικά) νέος, άντε, τριαντάρης, τη σήμερον ημέρα. Δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί ένα μεγαλύτερο μπάτζετ από αυτό που είχε ως τώρα στις ταινίες του. Δείχνει ότι μπορεί να χειριστεί σημαντικότερους ηθοποιούς – έστω, μεγαλύτερα ονόματα απ' ότι ως τώρα στην καριέρα του. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά είναι ηθοποιοί που τον εμπιστεύονται απόλυτα!
Πχ ο Andrew Garfield, o πρωταγωνιστής της ταινίας, ο Σαμ, εμφανίζεται γυμνός (εντάξει, από πίσω) να κάνει σεξ, να είναι βρώμικος και να... μυρίζει (μέχρι και ασβός τον πιτσιλάει ρε φίλε, τραβάει δράμα, άστα). Η διαρκώς ανερχόμενη Riley Keough, σαν να λέμε, η εγγονή του Elvis Presley, είναι επίσης αποκαλυπτική (όχι όσο στο «Το σπίτι που έχτισε ο Τζακ» του Lars von Trier, όπου επίσης συμμετέχει, αλλά και πάλι). Και με κάθε ευκαιρία, κινηματογραφοφιλία. Η σκηνή πχ όπου ο Σαμ πρωτοβλέπει την Σάρα στην πισίνα, είναι ακριβές αντίγραφο ανάλογης σκηνής που είχε η Marilyn Monroe στην τελευταία της ταινία πριν το θάνατό της, η οποία δεν βγήκε ποτέ στους κινηματογράφους, μιας που δεν ολοκληρώθηκε. Μέχρι και σύνδεση με το «2011: Η Οδύσσεια του διαστήματος» υπάρχει, με τρόπο που δεν μπορείτε να φανταστείτε! Πέρα από τα... χοντρά, υπάρχουν και οι μικρές λεπτομέρειες. Πχ, το διαμέρισμα στο οποίο μένει ο Σαμ έχει το νούμερο 23. Το νούμερο 23 κουβαλάει πολλά κρυφά νοήματα πίσω του για τους αριθμολάγνους. Τέτοια.
Δεν προλαβαίνεις να συνέλθεις από τη μία αναφορά και πας στην επόμενη. Αφίσα των Nirvana υπογεγραμμένη. Όχι όμως από τον Kurt Cobain, αλλά από την... κόρη του! Και να' σου το ένα γαμάτο τραγούδι μετά το άλλο (έτσι κι αλλιώς, μιλάμε για το σπουδαιότερο σάουντρακ των τελευταίων χρόνων)! Και να ακούγονται τραγούδια επιλεγμένα όχι μόνο γιατί ταιριάζουν αλλά επειδή οι στίχοι τους μπαίνουν στην πλοκή – γι' αυτό και τους βλέπουμε στη μεγάλη οθόνη. Πχ όταν ακούγεται το «What's the frequency Kenneth» των REM, οι παρακάτω στίχοι είναι βασικής σημασίας για την ίδια την ταινία κι αυτά που θέλει να πει: «I'd studied your cartoons, radio, music, TV, movies, magazines/ Richard said, "Withdrawal in disgust is not the same as apathy"/ A smile like the cartoon, tooth for a tooth/ You said that irony was the shackles of youth». Κι αν όλα όσα νομίζαμε παλιότερα και νομίζουν οι σημερινοί νέοι ως επαναστατικά δεν ήταν παρά στοιχεία για μανιπουλάρισμα; Κι αν το «Smells Like Teen Spirit» δεν γράφτηκε για φασαρισμένη κιθάρα αλλά πάνω σε ένα πιάνο; Η σκηνή με τον «Συνθέτη» είναι από τις πιο σπουδαίες της ταινίας.
Γενικώς, ο Mitchell μπάζει τον θεατή του σε έναν κόσμο που είναι εντελώς αναγνωρίσιμος αλλά ταυτόχρονα και τόσο σουρεαλιστικός. Μόνο που αυτός ο σουρεαλισμός είναι εντελώς... ρεαλιστικός! Όλα όσα λέγονται, γίνονται πιστευτά. Ναι, θα μπορούσαν να γίνουν. Ναι, υπάρχουν κρυφά νοήματα σε βιβλία, τραγούδια, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές. Ναι, υπάρχουν νοήματα και σημάδια τα οποία μπορούν να αναγνωρίσουν μόνον οι πλούσιοι – οι φτωχοί μένουν στην απ' έξω. Ναι, το να αποκωδικοποιήσεις κάτι είναι σύνθετο, αλλά αν βάλεις το μυαλό σου να δουλέψει, θα τα καταφέρεις. Δεν χρειάζεται να παίξεις έναν δίσκο ανάποδα για να βρεις μηνύματα από τον... σατανά! Αρκεί να παίξεις με τους αριθμούς και να αποκωδικοποιήσεις πράγματα. Ναι, όλο το μυστικό του σύμπαντος μπορεί να κρύβεται στο πίσω μέρος μιας συσκευασίας δημητριακών! Ο δημιουργός οργιάζει! Σε βάζει στο τριπάκι του χωρίς λεπτό να σε πετάει έξω. Είναι τόσο άψογος κατασκευαστικά, τόσο συνεπής σε ότι αφορά τον ρυθμό, τόσο ενδιαφέροντας αισθητικά και τόσο ιντριγκαδόρος νοηματικά, που δεν βαριέσαι στιγμή!
Η έρευνα του Σαμ σε αυτό το κάτι σαν ειρωνικό νεονουάρ, τον οδηγεί σε υπόγεια τούνελ, σε προτομές του James Dean και σε αγάλματα του Νεύτωνα, σε κατά συρροή δολοφόνους σκύλων και σε παράξενους, έκπτωτους βασιλιάδες και σε τάφους παλιών ηθοποιών, σε ιδιαίτερες σέκτες και σε κωδικοποιημένα μηνύματα, σε έναν κόσμο πέρα από τον κόσμο μας και σε έναν άλλο όπου υπάρχουν... αναχωρητές. Πραγματικά τρομερή ταινία, που δεν σταματά να σε εκπλήσσει ούτε λεπτό. Κι αν το φινάλε σας φανεί... κάπως όταν με το καλό δείτε την ταινία, εγώ νομίζω πως είναι εντελώς ταιριαστό. Καλά είναι να παρατηρείς τον κόσμο «από απέναντι», καλύτερο όμως να συμμετέχεις, να ζεις. Και να απομακρύνεσαι από τη θέση του παρατηρητή. Γιατί εν δυνάμει, αντικείμενο της παρατήρησής σου μπορεί να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός. Κι όταν ζεις και πάψεις να παρατηρείς, μπορεί όλα τα παράξενα που τόσο πολύ σου τραβούσαν την προσοχή, να μην έχουν πια καμία σημασία. Κι ας μην καταλάβεις ποτέ τι λέει ο αναθεματισμένος παπαγάλος κι αν κι αυτό που λέει θα μπορούσε να έχει νόημα σε έναν κόσμο εντελώς α-νόητο!
Ναι, του ξεφεύγει κάπου το πράγμα του σκηνοθέτη, από τον ενθουσιασμό του κι από την ανάγκη του να φουσκώσει κι άλλο, να βάλει κι άλλα πράγματα κι άλλες αναφορές, γιατί όχι το «How to Marry a Millionaire», γιατί όχι ο Hitchcock, γιατί όχι ο Nicolas Rey, γιατί όχι ο μύθος του Μεφιστοφελή; Kill your idols. Ιδίως αν πίσω από τα idols βρίσκεται ένας άσχημος γεράκος, που φτιάχνει πιασάρικα «επαναστατικά» τραγουδάκια για το... τσεκ! Μόνο εξωγήινους δεν έχει η ταινία! Ας είναι. Στο επόμενο επεισόδιο!!!
ΥΓ: Εννοείται πως θα την ξαναδώ. Με τρέλα!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Μαρτίου 2019 από την από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική