Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Σαν χθες την φέρνω στο μυαλό εκείνη την εποχή, που ο - εβδομήντα χρονών πλέον - Ιρλανδός κινηματογραφιστής, έπαιζε σαν ένα από τα πιο καυτά σκηνοθετικά ονόματα, με τις ταινίες του να θεωρούνται στάνταρ υψηλού επιπέδου, χάριν της βαρύγδουπης υπογραφής του. Είχε γίνει άλλωστε ιδιαίτερα αποδεκτή στην σινεφίλ κοινότητα η περίπτωση της Mona Lisa, που έστρωσε με δάφνες τον δρόμο για να ακολουθήσουν το ανατρεπτικό The Crying Game και το υπερ-στιλιζαρισμένο Interview With A Vampire, για να τον εδραιώσουν ως μια από τις πιο σημαντικές μορφές των 90s. Κι έπειτα, σαν να έπεσε μια κουρτίνα μπρος στην δημιουργικότητα του, ποτέ δεν έπιασε στάθμες ανάλογες της αξίας του, ακόμη κι αν υπέγραψε αξιοπρεπείς στιγμές σαν τον Michael Collins, το The End Of The Affair ή το The Good Thief. Με την δέκατη όγδοη μεγάλου μήκους στιγμή της πορείας του, το ψυχολογικό θρίλερ Η Χήρα (Greta), ο γέρο Neil Jordan πιθανότατα και να πιάνει το ιστορικό χαμηλό, μιας άνισης καριέρας.

Ορφανή από μητέρα και αποτραβηγμένη από τον πατέρα της, που επέλεξε να ακολουθήσει έναν καινούργιο δρόμο στην ζωή του, η όμορφη Φράνσις, εργαζόμενη σε ένα από τα πιο εκλεκτά ρεστοράν της Νέας Υόρκης, ακόμη δεν έχει ξεπεράσει την μεγάλη απώλεια. Ζώντας φιλοξενούμενη, μαζί με την πολύ πιο εκδηλωτική φίλη της Έρικα, σε διαμέρισμα του Μανχάταν, προσπαθεί να ακολουθήσει την κολλητή της στους ξέφρενους ρυθμούς της, καταλήγοντας όμως πάντοτε θλιμμένη, αγκαλιά με τις θύμησες εκείνης που την έφερε στον κόσμο. Επιστρέφοντας μια βραδιά από την εργασία της, σε ένα βαγόνι του υπόγειου σιδηρόδρομου, θα εντοπίσει μια ξεχασμένη τσάντα, που θα αποφασίσει να την πάρει, προκειμένου να την παραδώσει στην κάτοχο της.

Τα στοιχεία θα την οδηγήσουν σε μια λαϊκή γειτονιά της μητρόπολης και στο κατώφλι μιας μοναχικής εξηντάχρονης γυναίκας, της με γαλλικές ρίζες Γκρέτα, που κι εκείνη ζει χώρια από την βουή, αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που βίωσε δίπλα στον θανόντα σύζυγό της και την λατρεμένη της θυγατέρα, που εδώ και χρόνια έχει φύγει μακριά της στο Παρίσι. Σταδιακά οι δυο τους θα αναπτύξουν μια ιδιαίτερη σχέση, έντονα συναισθηματική και με αμοιβαία ανοίγματα των ψυχών τους, υποκαθιστώντας τις προσωπικές τους ελλείψεις και ανάγκες, η καθεμιά στο πρόσωπο της άλλης. Πολύ σύντομα μια μοιραία αποκάλυψη, θα δώσει στην αγαθή Φράνσις να καταλάβει, πως η καινούργια της, προστατευτική φιλενάδα, δεν έχει και τόσο ηθικά κίνητρα, όπως αρχικά δείχνει.

Και τότε θα την κάνει πέρα, θα αρνηθεί κάθε είδους παρέα μαζί της, δεν θα απαντά στις δεκάδες επαναλαμβανόμενες κλήσεις και SMS της, ούτε θα επιθυμήσει να την δει ποτέ μπροστά της. Έλα όμως που η ηλικιωμένη Χήρα, έχει πάρει με εντελώς άλλο μάτι τον δεσμό της με την μικρή και η απόρριψη θα της κοστίσει σε τέτοιο βαθμό που θα επιζητήσει να την κάνει τον βίο εφιάλτη, εμφανιζόμενη διαρκώς σε κάθε της βήμα σαν φάντασμα. Και όσο η πιτσιρίκα θα στρίβει όποτε αντιλαμβάνεται την παρουσία της, τόσο η Γκρέτα θα παίξει με ακόμη πιο σκληρό τρόπο το παρανοϊκό της παιχνίδι.

Για να λύνουμε μονομιάς τις παρεξηγήσεις, για μια φιλμική μυθοπλασία που μοιάζει εκ πρώτης όψης ενδιαφέρουσα και με βλέψεις πως θα καταφέρει να μοιράσει πάμπολλές ανατριχίλες και αγωνίες, το έργο στο σύνολο του δεν είναι καλό. Είναι αβάσιμο και υπερβολικό στην θεμελιώδη του ιδέα, είναι άσχημα σχεδιασμένο στην σεναριακή του υφή, είναι τέλος αρνητικά υλοποιημένο, από έναν ντιρέκτορα που κάποτε τέτοιου είδους ιστορίες τις κεντούσε στο εκράν για πλάκα. Δεν υπάρχει καμία ορθολογική συνοχή στην σκέψη του "τυχαίου" παρατήματος της Μπέρμπερι φτηνοκόπιας στον συρμό, δεν υφίσταται ο παραμικρός εξηγήσιμος λόγος της στιγμιαίας, θετικής προς το πρόσωπο της τάχαμου Παριζιάνας, μετάλλαξης στην μεσαία πράξη της μικρής, δεν υπάρχει τέλος, ολάκερος ο επίλογος, με την υπερβολικά κουτή ανατροπή και την ακόμη κουτότερη, συνολική στάση του σωτήρα. Που θέλω δεν θέλω θα σποιλάρω πως αυτός δεν είναι ο ιδιωτικός μπάτσος - δηλαδή ο ηθοποιός φετίχ του Jordan, Stephen Rea - απλά για να τονίσω πως τέτοια ηλίθια περίπτωση ντετέκτιβ στα χρονικά του σινεμά δεν έχει ματαυπάρξει. Και το πιο τραγικό είναι πως δεν είναι ετούτη η χείριστη σεκάνς του φιλμ, μα μια άλλη νυχτερινή, που στο επίκεντρο της παίζει το ταλαντούχο καλιφορνέζικο κουκλάκι Maika Monroe (το κολλητάρι) που έχει ταξιδέψει τις μισές λεωφόρους της πόλης και δεν έχει αντιληφθεί πως πέντε μέτρα πίσω της κάποιος απειλητικά την φωτογραφίζει. Ούτε σε c-movie δεν συμβαίνουν αυτά...

Το κρίμα λοιπόν δεν πηγαίνει προς την μεριά του κάποτε φημισμένου Βρετανού φιλμοποιού, που έτσι κι αλλιώς θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχει αποσυρθεί στην γαλήνη της γενέτειρας του, κάπου στον παραθαλάσσιο βορρά του Έιρε. Αλλά στην πλήρη ανικανότητα να εκμεταλλευτεί το Greta, την πανίσχυρη ορμή του πρωταγωνιστικού του διδύμου, που συνθέτουν η πιο εκφραστική φραντσέζα ηθοποιός των πρόσφατων δεκαετιών μαζί με τα πιο ζουμερά χειλάκια του Χόλιγουντ. Ιδανική στην απόδοση χαρακτήρων εκκεντρικών, εμμονικών έως και ψυχωσικών, η Isabelle Huppert, όσο κι αν το προσπαθεί, χάνεται από το ανάκατα δομημένο σκριπτ, για να καταλήξει μάλλον χόρορ κακέκτυπο της γνώριμης εικόνας της Δασκάλας του Πιάνου. Από την δική της μεριά και με σύμβουλο σε κάθε μορφασμό της, την ερμηνεία της στην ριμέικ Carrie, η Chloë Grace Moretz, με χαρακτηριστικό 80s look, κρατά σφιχτά τον καταλύτη των ισορροπιών, μέχρι που κι εκείνος γίνεται θρύψαλα από την ανεξήγητα μπερδεμένη καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Και κρίμα κυρίως, για την υπαρκτή χημεία των δυο γυναικών, πάνω σε περσόνες που αμφότερες έχουν με επιτυχία στηρίξει υποκριτικά, που πηγαίνει στράφι από την στημένη στο πόδι, συνολική προχειροδουλειά.