Ο Γίγαντας
των Aitor Arregi, Jon Garaño. Με τους Joseba Usabiaga, Eneko Sagardoy, Iñigo Aranburu, Ramón Agirre, Aia Kruse
Θα φύγω και θα με ζητάς. Και τότε θα παραπονιέσαι, Ισπανία μου...
του zerVo (@moviesltd) 
Ήταν 2014 όταν στο φημισμένο και ένα από τα ποιοτικότερα της Ευρώπης, κινηματογραφικό φεστιβάλ του Σαν Σεμπάστιαν, έκανε την εμφάνιση της η ταινία Λουλούδια (Loreak), ένα υπέροχο δείγμα φιλμικής γραφής από την αυτόνομη σπανιόλικη γωνιά της Βασκονίας. Το φιλμ υπήρξε το πρώτο ιστορικά που πήρε μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα της πιο ευτυχισμένης, σύμφωνα με τις μετρήσεις, πόλης της ηπείρου μας και αφού σάρωσε κάθε σχετικό βραβείο, είχε την τιμή να εκπροσωπήσει την χώρα του στην τόσο ενδιαφέρουσα, μη αγγλόφωνη Οσκαρική κούρσα. Η επιστροφή της δημιουργικής ομάδας που υπήρξε υπεύθυνη για το σαγηνευτικό εκείνο άνθος, πραγματοποιείται μια τετραετία κατοπινά, ακολουθώντας ακριβώς την ίδια διαδρομή. Παρουσία στο ετήσιο Σεπτεμβριάτικο πανηγύρι και θρίαμβος στην βραβεύσεις της Ισπανικής Ακαδημίας Σινεμά, με δεκατρείς υποψηφιότητες, εκ των οποίων μεταφράστηκαν σε Goya οι δέκα!!! Και όμως όχι και εκείνη του καλύτερου έργου της σεζόν, τίτλος που δεν κατακτήθηκε από τον Γίγαντα (Handia) αλλά από το The Bookshop της Isabel Coixet.
1833. Το ξέσπασμα του πρώτου Καρλικού πολέμου, συνέπεια της επιλογής του βασιλέα Φερδινάνδου του 7ου να ορίσει ως διάδοχο του την ανήλικη θυγατέρα του Ισαβέλλα και όχι τον μικρότερο αδελφό του Κάρολο, θα βυθίσει ολόκληρη την Ισπανία σε μια ανελέητη αιματηρή εμφύλια διαμάχη. Όπως κάθε οικογένεια υποχρεούταν να τροφοδοτήσει τον στρατό με τα παιδιά της, έτσι και εκείνη του φοβισμένου πάμφτωχου αγρότη Αντόνιο από το χωριουδάκι του Άλτζο, θα έπρεπε να επιλέξει ποιο από τα δύο αγόρια της θα αρματωνόταν για να μεταβεί στο μέτωπο. Κλήρος που έπεσε, λογικά, στον πρωτότοκο της οικογένειας Μαρτίν, έναν ονειροπόλο νέο, που ο σοβαρός τραυματισμός του στο πεδίο της μάχης, θα του αφήσει ένα μόνιμο κουσούρι στο δεξί χέρι και μια μόνιμη μελαγχολία στην ψυχή.
Επιστρέφοντας, καιρό μετά το πέρας των εχθροπραξιών στο πατρικό του, ελπίζοντας να καταφέρει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την γη, θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, βλέποντας τον νεαρότερο αδελφό του Χόακιν, να έχει αποκτήσει μέγεθος αφύσικο και γιγαντιαίο, σχεδόν διπλάσιο του κανονικού. Παρακινούμενος από έναν δαιμόνιο ατζέντη, θα δει στο πρόσωπο του φοβισμένου γίγαντα που δεν μπορεί να εξηγήσει τι του έχει συμβεί, μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να πλουτίσει και να πραγματοποιήσει το μεγάλο του ταξίδι στην Αμερική, περιφέροντας τον από πόλη σε πόλη της Γηραιάς και παρουσιάζοντας τον έναντι υψηλού κομίστρου, ως τον πιο θηριώδη άνθρωπο σε όλο τον κόσμο. Μια ατραξιόν μοναδική και ξεχωριστή, που σύντομα θα γεμίσει με ζεστές λίρες τα πουγγιά των δύο αδελφών, πλούτη που δεν θα αντικαταστήσουν ποτέ το συναίσθημα της εκμετάλλευσης που θα νιώσει μέσα του το ταλαίπωρο Τέρας.
Χρησιμοποιώντας μια πραγματική περίπτωση γιγαντισμού, ενός άξιου αναφοράς γεγονότος που έλαβε χώρα στα εδάφη της όμορφης και υπερήφανης ζώνης στις ράχες των Πυρηναίων, το σκηνοθετικό δίδυμο των Aitor Arregi και Jon Garano, σε συνεργασία με τον έτερο κομπανιέρο της ομάδας των Λουλουδιών Jose Mari Goenaga, στήνουν μια δραματική ιστορία σχέσεων, με πασιφανείς αλληγορικές προεκτάσεις. Εκτοξεύοντας αρχικά την φόρτιση, με τις σκληρές εικόνες πολέμου και μάλιστα του εξ ορισμού χειρότερου είδους, του αδελφικού, οι Βάσκοι δημιουργοί, μεταφέρουν την ομοαίματη ρήξη μέσα στον μικρόκοσμο της ίδιας φαμίλιας, προβάλλοντας την κυκλοθυμική σχέση δύο ολοσχερώς αντίθετης ιδιοσυγκρασίας αδελφών. Του γινόμενου εκ των πραγμάτων τυχοδιώκτη Μαρτίν και του διαφορετικού μα συνεσταλμένου συνάμα Χοακίν, που συμβαδίζουν την κοινή τους πορεία μέσα σε εντάσεις, φόβους, αμφιβολίες, ανασφάλειες, ακόμη και ρήξεις. Στο φινάλε, αφού το αίμα, ουδέποτε νερώνει, η ειρήνη και η αγάπη θα επικρατήσουν, στέλνοντας το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Διοικητική, οργανωτική, φίλια ή εχθρική, ακόμη και (αστεία) μοναρχική μιας και ο σπανιόλος συνασπισμός κρατιδίων, ακόμη διέπεται από την λάμψη του στέμματος, μα το κυριότερο την απλοϊκή, την ανθρώπινη, μοιράζοντας το σύνθημα πως κανείς δεν έχει να χωρίσει τίποτα με κανέναν.
Πολύ όμορφή η κινηματογράφηση, μουντή όσο πρέπει σε μια αγέλαστη και θλιβερής εξέλιξης πλοκή, έξοχα τοποθετημένη στα πλάνα μουσική επένδυση, εξαιρετική η καλλιτεχνική διεύθυνση και ακόμη πιο προσεγμένα τα ειδικά εφέ, πείθουν ακόμη και τον πιο δύσπιστο πως το θηρίο των δυόμισι μέτρων μπόι, που βαδίζει στο εκράν είναι πραγματικό και όχι αποτέλεσμα CGI. Σε καμία περίπτωση όπως φαίνεται δε, η παραγωγή δεν αρνήθηκε να σκορπίσει παράδες, για να ταξιδέψει την κάμερα σε διεθνείς προορισμούς - μέχρι και Στόουνχετζ, έχει το πρόγραμμα, αν και εκεί προφανώς έχει παρέμβει υπολογιστής - προκειμένου να ακολουθήσει το πλάνο της παγκοσμιοποίησης, αλλά και της διεθνοποίησης του υπαρκτού ζητήματος που βιώνει η ξεχωριστή Βασκονία του Χοακίν. Που με τόσο ρεαλισμό αποδίδει ο πρωτοεμφανιζόμενος στην μεγάλη οθόνη Eneko Sagardoy, συνθέτοντας ένα σπουδαίο ντουέτο με τον πιο πεπειραμένο Joseba Usabiaga.
Που μεγαλώνει, θεριεύει, γιγαντώνεται ως κράτος και οικονομία παρόλα αυτά στέκει αγέρωχα στην ράχη της μητέρας πατρίδας, έστω κι αν εκείνη πολλές φορές της γυρίζει την πλάτη και απλώς την χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος. Και δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμη και την ιερή της ραχοκοκαλιά, ώστε να μην αφήσει τον δεσμό αίματος ξεκρέμαστο, ανήμπορο, κατεστραμμένο ψυχή τε και σώματι. Παρότι δεν ακολουθεί κανόνες φιλμικής οικονομίας και μέσα από κάποιες σεναριακές επαναλήψεις ξεφεύγει χρονικά, ο Γίγαντας είναι μια πολύ σωστά δομημένη πολιτική ταινία, που περνά προσεχτικά τα νοήματα της μιλώντας αποκλειστικά και μόνο βάσκικα, χωρίς να οδηγείται σε ακρότητες, πατριωτικές φανφάρες και αποσχιστικές τυμπανοκρουσίες.
Επιστρέφοντας, καιρό μετά το πέρας των εχθροπραξιών στο πατρικό του, ελπίζοντας να καταφέρει να ασχοληθεί επαγγελματικά με την γη, θα βρεθεί μπροστά σε μια τεράστια έκπληξη, βλέποντας τον νεαρότερο αδελφό του Χόακιν, να έχει αποκτήσει μέγεθος αφύσικο και γιγαντιαίο, σχεδόν διπλάσιο του κανονικού. Παρακινούμενος από έναν δαιμόνιο ατζέντη, θα δει στο πρόσωπο του φοβισμένου γίγαντα που δεν μπορεί να εξηγήσει τι του έχει συμβεί, μια πρώτης τάξης ευκαιρία για να πλουτίσει και να πραγματοποιήσει το μεγάλο του ταξίδι στην Αμερική, περιφέροντας τον από πόλη σε πόλη της Γηραιάς και παρουσιάζοντας τον έναντι υψηλού κομίστρου, ως τον πιο θηριώδη άνθρωπο σε όλο τον κόσμο. Μια ατραξιόν μοναδική και ξεχωριστή, που σύντομα θα γεμίσει με ζεστές λίρες τα πουγγιά των δύο αδελφών, πλούτη που δεν θα αντικαταστήσουν ποτέ το συναίσθημα της εκμετάλλευσης που θα νιώσει μέσα του το ταλαίπωρο Τέρας.
Χρησιμοποιώντας μια πραγματική περίπτωση γιγαντισμού, ενός άξιου αναφοράς γεγονότος που έλαβε χώρα στα εδάφη της όμορφης και υπερήφανης ζώνης στις ράχες των Πυρηναίων, το σκηνοθετικό δίδυμο των Aitor Arregi και Jon Garano, σε συνεργασία με τον έτερο κομπανιέρο της ομάδας των Λουλουδιών Jose Mari Goenaga, στήνουν μια δραματική ιστορία σχέσεων, με πασιφανείς αλληγορικές προεκτάσεις. Εκτοξεύοντας αρχικά την φόρτιση, με τις σκληρές εικόνες πολέμου και μάλιστα του εξ ορισμού χειρότερου είδους, του αδελφικού, οι Βάσκοι δημιουργοί, μεταφέρουν την ομοαίματη ρήξη μέσα στον μικρόκοσμο της ίδιας φαμίλιας, προβάλλοντας την κυκλοθυμική σχέση δύο ολοσχερώς αντίθετης ιδιοσυγκρασίας αδελφών. Του γινόμενου εκ των πραγμάτων τυχοδιώκτη Μαρτίν και του διαφορετικού μα συνεσταλμένου συνάμα Χοακίν, που συμβαδίζουν την κοινή τους πορεία μέσα σε εντάσεις, φόβους, αμφιβολίες, ανασφάλειες, ακόμη και ρήξεις. Στο φινάλε, αφού το αίμα, ουδέποτε νερώνει, η ειρήνη και η αγάπη θα επικρατήσουν, στέλνοντας το μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση. Διοικητική, οργανωτική, φίλια ή εχθρική, ακόμη και (αστεία) μοναρχική μιας και ο σπανιόλος συνασπισμός κρατιδίων, ακόμη διέπεται από την λάμψη του στέμματος, μα το κυριότερο την απλοϊκή, την ανθρώπινη, μοιράζοντας το σύνθημα πως κανείς δεν έχει να χωρίσει τίποτα με κανέναν.
Πολύ όμορφή η κινηματογράφηση, μουντή όσο πρέπει σε μια αγέλαστη και θλιβερής εξέλιξης πλοκή, έξοχα τοποθετημένη στα πλάνα μουσική επένδυση, εξαιρετική η καλλιτεχνική διεύθυνση και ακόμη πιο προσεγμένα τα ειδικά εφέ, πείθουν ακόμη και τον πιο δύσπιστο πως το θηρίο των δυόμισι μέτρων μπόι, που βαδίζει στο εκράν είναι πραγματικό και όχι αποτέλεσμα CGI. Σε καμία περίπτωση όπως φαίνεται δε, η παραγωγή δεν αρνήθηκε να σκορπίσει παράδες, για να ταξιδέψει την κάμερα σε διεθνείς προορισμούς - μέχρι και Στόουνχετζ, έχει το πρόγραμμα, αν και εκεί προφανώς έχει παρέμβει υπολογιστής - προκειμένου να ακολουθήσει το πλάνο της παγκοσμιοποίησης, αλλά και της διεθνοποίησης του υπαρκτού ζητήματος που βιώνει η ξεχωριστή Βασκονία του Χοακίν. Που με τόσο ρεαλισμό αποδίδει ο πρωτοεμφανιζόμενος στην μεγάλη οθόνη Eneko Sagardoy, συνθέτοντας ένα σπουδαίο ντουέτο με τον πιο πεπειραμένο Joseba Usabiaga.
Που μεγαλώνει, θεριεύει, γιγαντώνεται ως κράτος και οικονομία παρόλα αυτά στέκει αγέρωχα στην ράχη της μητέρας πατρίδας, έστω κι αν εκείνη πολλές φορές της γυρίζει την πλάτη και απλώς την χρησιμοποιεί προς ίδιον όφελος. Και δεν διστάζει να θυσιάσει ακόμη και την ιερή της ραχοκοκαλιά, ώστε να μην αφήσει τον δεσμό αίματος ξεκρέμαστο, ανήμπορο, κατεστραμμένο ψυχή τε και σώματι. Παρότι δεν ακολουθεί κανόνες φιλμικής οικονομίας και μέσα από κάποιες σεναριακές επαναλήψεις ξεφεύγει χρονικά, ο Γίγαντας είναι μια πολύ σωστά δομημένη πολιτική ταινία, που περνά προσεχτικά τα νοήματα της μιλώντας αποκλειστικά και μόνο βάσκικα, χωρίς να οδηγείται σε ακρότητες, πατριωτικές φανφάρες και αποσχιστικές τυμπανοκρουσίες.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Ιουνίου 2018 από την Weird Wave!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική