Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία;
του Jason Reitman. Με τους Charlize Theron, Mackenzie Davis, Mark Duplass, Ron Livingston, Emily Haine, Elaine Tan
«See How the M-other Half Lives»
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Πού είσαι νιότη που ’δειχνες πως θα γινόμουν… άλλη
Αυτή είναι η έβδομη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο έχων κλείσει τα 41 του χρόνια Jason Reitman, υιός του επίσης σκηνοθέτη Ivan Reitman. Η φιλμογραφία του έχει ως εξής: «Thank You for Smoking» (2005), «Juno» (2007), «Ραντεβού στον αέρα» (Up in the Air, 2009), «Περίπου ώριμη» (Young Adult, 2011), «Οι τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού» (Labor Day, 2013), «Άνδρες, γυναίκες & παιδιά» (Men, Women & Children, 2014) και «Tully: Τα παιδιά είναι ευτυχία;» (Tully, 2018). Στην ταινία αυτή συνεργάζεται για τρίτη φορά με την Diablo Cody στο σενάριο και για δεύτερη φορά με την Charlize Theron ως πρωταγωνίστριά του. Η παγκόσμια πρεμιέρα της ταινίας έγινε στο περασμένο φεστιβάλ του Σάντανς.
Για να ταιριάζει περισσότερο με αυτό που θεωρούσε πως έπρεπε να δείχνει σωματικά η Μάρλο, η Theron έβαλε περίπου 25 κιλά μέσα σε ένα διάστημα τρεισήμισι περίπου μηνών! Έτρωγε με σύστημα... junk food! Για να επανέλθει στα φυσιολογικά της κιλά χρειάστηκε να δουλέψει σκληρά για σχεδόν ενάμιση χρόνο!
Η υπόθεση: Η Μάρλο, μια παντρεμένη γυναίκα με δυο παιδιά, είναι έγκυος στο τρίτο. Η οχτάχρονη κόρη της μεγαλώνει σχεδόν στον αυτόματο πιλότο ενώ ο πεντάχρονος γιος της πηγαίνει στο νηπιαγωγείο, έχοντας μαθησιακές δυσκολίες. Ο σύζυγός της έχει βαρύ εργασιακό πρόγραμμα. Κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει στην ανατροφή των παιδιών του αλλά όλο το βάρος το σηκώνει ουσιαστικά η Μάρλο. Που νιώθει ολοένα και περισσότερο κουρασμένη! Όταν δε, γεννιέται το νέο μωρό, η κατάσταση δείχνει να μην... παλεύεται!
Χωρίς σχεδόν καθόλου ύπνο πλέον, παραιτημένη, με παραπάνω κιλά από την εγκυμοσύνη, τα νεύρα της είναι έτοιμα να σπάσουν. Σε μια στιγμή κρίσης αποφασίζει να δεχτεί το δώρο που της είχε τάξει ο (πλούσιος) αδελφός της: μια «νυχτερινή νταντά». Και η «νυχτερινή νταντά», ονόματι Τάλι, έχει τη μορφή μιας όμορφης, ανεξάρτητης φοιτήτριας που θα τη βοηθήσει όχι μόνο να βρει περισσότερο χρόνο να ξεκουραστεί, αλλά και να αλλάξει εντελώς τη ζωή της με τον πιο απρόσμενο τρόπο…
Η άποψή μας: Αγαπώ τις ταινίες που έχουν χτυπητές αδυναμίες αλλά αντί να βγουν νοκ άουτ παλεύοντας με τον εαυτό τους (#diplhs) εντέλει καταφέρνουν να σταθούν όρθιες. Και να πουν αυτό που έχουν να πουν. Όχι με τον πιο... σικ ή ταιριαστό ή όμορφο ή δημοφιλή τρόπο. Αλλά με έναν δικό τους «take no prisoners» στυλ. Και μόνο για αυτήν τους τη μαγκιά αξίζει τον κόπο να τις αναγνωρίσουμε και να τις... προωθήσουμε! Αρχικά, ας ξεκινήσουμε με κάτι μικρό αλλά εντέλει πολύ σημαντικό. Κάποιοι συνάδελφοι και κάποιοι άνθρωποι που γενικώς γράφουν για σινεμά διαφώνησαν με το ερωτηματικό του ελληνικού τίτλου. Τα παιδιά είναι ευτυχία; Εγώ το επικροτώ! Αυτό το ερωτηματικό είναι η χαραμάδα στη βεβαιότητα, στην άνωθεν εντολή, στην καθεστηκυία τάξη, στο εύλογο αλλά φάουλ «έτσι το βρήκαμε»!
Εννοείται ρε παιδιά ότι τα... παιδιά είναι ευτυχία. Αλλά καλό είναι να βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Θέλω να πω, τα αγαθά κόποις κτώνται. Θέλω να πω, η ευτυχία δεν προσφέρεται έτσι, απλόχερα, πάρε να έχεις. Θέλω να πω, αγαπάμε τα παιδιά μας, γι' αυτά παλεύουμε, για να τους προσφέρουμε ένα καλύτερο αύριο χωρίς να παραβλέπουμε το σήμερα, αλλά στάκα. Το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι a walk in the park. Δεν μπαίνω καν στο δεδομένο ότι εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης κι ακόμα δεν ξέρουμε τον... σωστό (αν υπάρχει τέτοιος) τρόπο για να αναθρέψουμε τα παιδιά! Αλλά το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έχει ξενύχτι. Έχει αϋπνίες. Έχει άγχος. Για πρώτη φορά στη ζωή του ένας γονέας από τη στιγμή που γεννιέται το πρώτο του παιδί παύει να ασχολείται μόνον με τον εαυτό του! Κι αρχίζει να ασχολείται με κάποιον άλλον! Κι εντάξει με τους πατεράδες, εμείς έχουμε τον εύκολο ρόλο. Εκείνες οι έρημες οι μητέρες; Που πέρα όλων των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές φορές και την επιλόχειο κατάθλιψη; Όλα από τα χέρια τους. Όλα! Ε, η μηχανή κάποια στιγμή θα κλατάρει. Οπότε, ναι, παράξενο ως λογική αλλά σαφέστατα δικαιολογείται το ερωτηματικό στον ελληνικό τίτλο. Η απάντηση είναι «ναι», αναφανδόν, αλλά να κοιτάμε και τα γύρω γύρω, έτσι;
Πάμε στην ταινία αυτή – καθαυτή. Αποκαλύπτει πολλές αλήθειες τούτο το φιλμ. Ακριβώς, επειδή το σενάριο έχει γραφτεί από μια γυναίκα, που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο! Πώς μιλάμε στην εποχή του facebook για βιωματικά ποστ; Ε, αυτό. Η Diablo Cody το έχει ξανακάνει και στις άλλες δύο συνεργασίες της με τον Reitman. Πάντα στο επίκεντρο μία γυναίκα, που καλείται να αντιμετωπίσει την μητρότητα σε πολύ νεαρή ηλικία («Juno»), αλλά και την... ανωριμότητα σε μεγάλη ηλικία, με όλο το πακέτο περί γάμου και τεκνοποίησης («Περίπου ώριμη»). Αυτή η γυναίκα που περιγράφει είναι ο... εαυτός της κατά μία έννοια. Το ίδιο κάνει κι εδώ. Το έχει δηλώσει εξάλλου: τούτο το σενάριο προέκυψε όταν η ίδια ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί, γέννησε και... πελάγωσε!
Κι ενώ στις προηγούμενες εγκυμοσύνες δεν καταδεχόταν καν να σκεφτεί την περίπτωση της «νυχτερινής νταντάς», στην τελευταία της ένιωσε τόσο κουρασμένη, που προχώρησε σε πρόσληψη μιας τέτοιας. Και το... ευχαριστήθηκε! Αυτήν την εμπειρία λοιπόν μετέφερε στο χαρτί που έγινε σενάριο πάνω στο οποίο δομήθηκε τούτη η ταινία. Και ο Reitman έκανε ό,τι μπορούσε για να το αναδείξει. Η σκηνή λοιπόν όπου βλέπουμε την καθημερινή ρουτίνα της Μάρλο μετά τη γέννηση του παιδιού σε μοντάζ που γίνεται ολοένα και πιο έντονο, πιο αγχωτικό, πιο ασφυκτικό, κινηματογραφείται ως εφιάλτης! Και ο θεατής τον βιώνει ως τέτοιο! Κι άλλες φέτες ζωής και αλήθειας μας προσφέρει η ταινία. Το ενοχλητικό του κλωτσήματος της θέσης του οδηγού από το σπλάχνο του κατά τη διάρκεια οδήγησης είναι μία από αυτές. Το... πλέιστεσιο του πατέρα στο κρεβάτι είναι μία άλλη από αυτές! Το... άρμεγμα για τη δημιουργία αποθέματος γάλακτος, η κατάσταση limbo, το χάος στο σπίτι, η παγωμένη πίτσα ως δείπνο, αλήθειες μέχρι κεραίας.
Σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχαν την τύχη να πετύχουν και σπουδαία πρωταγωνίστρια. Η Charlize Theron το'χει με τις μεταμορφώσεις. Το έκανε ξανά με το «Monster», το πετυχαίνει κι εδώ. Χαλάει το σώμα της για να είναι πιο κοντά στο ρόλο. Είναι τρομερή. Και στην κατατονία της και στις εκρήξεις της και στο... φευγιό της. Η «χημεία» της με την Mackenzie Davis, που υποδύεται την Tully του τίτλου, είναι πολύ πετυχημένη. Κι ευτυχώς, γιατί πάνω σε αυτήν τη «χημεία» ισορροπεί η επιτυχία ή η αποτυχία της ταινίας. Η Davis έχει κλείσει τα 31 της αλλά μια χαρά περνάει για 25άρα. Έχει ιδιαίτερο πρόσωπο, με έντονα μάτια και βλέμμα και μετά το «Blade Runner 2049» δείχνει έτοιμη για ένα λαμπρό μέλλον. Ο ρόλος της είναι δύσκολος, καθώς κουβαλάει αυτό το ιδιαίτερο που... κρύβει η ταινία.
Καλή ταινία είναι αυτή, με γοργόνες (στη φαντασία), με μάγκες (πίσω από την κάμερα), με τρομερό σάουντρακ: η σκηνή του μοντάζ της εξόδου στην πόλη με όλες (!!!) τις επιτυχίες της Cindy Lauper είναι απολαυστική. Ωραιότατο το φινάλε, έστω με τις συμβάσεις του, κλείνει μια χαρά μια ταινία που τα πάει... μια χαρά. Και ναι, καμιά φορά, το να αγαπάς σημαίνει απλά το να είσαι εκεί. Έτσι;
Η υπόθεση: Η Μάρλο, μια παντρεμένη γυναίκα με δυο παιδιά, είναι έγκυος στο τρίτο. Η οχτάχρονη κόρη της μεγαλώνει σχεδόν στον αυτόματο πιλότο ενώ ο πεντάχρονος γιος της πηγαίνει στο νηπιαγωγείο, έχοντας μαθησιακές δυσκολίες. Ο σύζυγός της έχει βαρύ εργασιακό πρόγραμμα. Κάνει ό,τι μπορεί για να βοηθήσει στην ανατροφή των παιδιών του αλλά όλο το βάρος το σηκώνει ουσιαστικά η Μάρλο. Που νιώθει ολοένα και περισσότερο κουρασμένη! Όταν δε, γεννιέται το νέο μωρό, η κατάσταση δείχνει να μην... παλεύεται!
Χωρίς σχεδόν καθόλου ύπνο πλέον, παραιτημένη, με παραπάνω κιλά από την εγκυμοσύνη, τα νεύρα της είναι έτοιμα να σπάσουν. Σε μια στιγμή κρίσης αποφασίζει να δεχτεί το δώρο που της είχε τάξει ο (πλούσιος) αδελφός της: μια «νυχτερινή νταντά». Και η «νυχτερινή νταντά», ονόματι Τάλι, έχει τη μορφή μιας όμορφης, ανεξάρτητης φοιτήτριας που θα τη βοηθήσει όχι μόνο να βρει περισσότερο χρόνο να ξεκουραστεί, αλλά και να αλλάξει εντελώς τη ζωή της με τον πιο απρόσμενο τρόπο…
Η άποψή μας: Αγαπώ τις ταινίες που έχουν χτυπητές αδυναμίες αλλά αντί να βγουν νοκ άουτ παλεύοντας με τον εαυτό τους (#diplhs) εντέλει καταφέρνουν να σταθούν όρθιες. Και να πουν αυτό που έχουν να πουν. Όχι με τον πιο... σικ ή ταιριαστό ή όμορφο ή δημοφιλή τρόπο. Αλλά με έναν δικό τους «take no prisoners» στυλ. Και μόνο για αυτήν τους τη μαγκιά αξίζει τον κόπο να τις αναγνωρίσουμε και να τις... προωθήσουμε! Αρχικά, ας ξεκινήσουμε με κάτι μικρό αλλά εντέλει πολύ σημαντικό. Κάποιοι συνάδελφοι και κάποιοι άνθρωποι που γενικώς γράφουν για σινεμά διαφώνησαν με το ερωτηματικό του ελληνικού τίτλου. Τα παιδιά είναι ευτυχία; Εγώ το επικροτώ! Αυτό το ερωτηματικό είναι η χαραμάδα στη βεβαιότητα, στην άνωθεν εντολή, στην καθεστηκυία τάξη, στο εύλογο αλλά φάουλ «έτσι το βρήκαμε»!
Εννοείται ρε παιδιά ότι τα... παιδιά είναι ευτυχία. Αλλά καλό είναι να βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Θέλω να πω, τα αγαθά κόποις κτώνται. Θέλω να πω, η ευτυχία δεν προσφέρεται έτσι, απλόχερα, πάρε να έχεις. Θέλω να πω, αγαπάμε τα παιδιά μας, γι' αυτά παλεύουμε, για να τους προσφέρουμε ένα καλύτερο αύριο χωρίς να παραβλέπουμε το σήμερα, αλλά στάκα. Το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι a walk in the park. Δεν μπαίνω καν στο δεδομένο ότι εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινης εξέλιξης κι ακόμα δεν ξέρουμε τον... σωστό (αν υπάρχει τέτοιος) τρόπο για να αναθρέψουμε τα παιδιά! Αλλά το μεγάλωμα των παιδιών δεν είναι εύκολη υπόθεση. Έχει ξενύχτι. Έχει αϋπνίες. Έχει άγχος. Για πρώτη φορά στη ζωή του ένας γονέας από τη στιγμή που γεννιέται το πρώτο του παιδί παύει να ασχολείται μόνον με τον εαυτό του! Κι αρχίζει να ασχολείται με κάποιον άλλον! Κι εντάξει με τους πατεράδες, εμείς έχουμε τον εύκολο ρόλο. Εκείνες οι έρημες οι μητέρες; Που πέρα όλων των άλλων έχουν να αντιμετωπίσουν πολλές φορές και την επιλόχειο κατάθλιψη; Όλα από τα χέρια τους. Όλα! Ε, η μηχανή κάποια στιγμή θα κλατάρει. Οπότε, ναι, παράξενο ως λογική αλλά σαφέστατα δικαιολογείται το ερωτηματικό στον ελληνικό τίτλο. Η απάντηση είναι «ναι», αναφανδόν, αλλά να κοιτάμε και τα γύρω γύρω, έτσι;
Πάμε στην ταινία αυτή – καθαυτή. Αποκαλύπτει πολλές αλήθειες τούτο το φιλμ. Ακριβώς, επειδή το σενάριο έχει γραφτεί από μια γυναίκα, που έχει βιώσει κάτι αντίστοιχο! Πώς μιλάμε στην εποχή του facebook για βιωματικά ποστ; Ε, αυτό. Η Diablo Cody το έχει ξανακάνει και στις άλλες δύο συνεργασίες της με τον Reitman. Πάντα στο επίκεντρο μία γυναίκα, που καλείται να αντιμετωπίσει την μητρότητα σε πολύ νεαρή ηλικία («Juno»), αλλά και την... ανωριμότητα σε μεγάλη ηλικία, με όλο το πακέτο περί γάμου και τεκνοποίησης («Περίπου ώριμη»). Αυτή η γυναίκα που περιγράφει είναι ο... εαυτός της κατά μία έννοια. Το ίδιο κάνει κι εδώ. Το έχει δηλώσει εξάλλου: τούτο το σενάριο προέκυψε όταν η ίδια ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί, γέννησε και... πελάγωσε!
Κι ενώ στις προηγούμενες εγκυμοσύνες δεν καταδεχόταν καν να σκεφτεί την περίπτωση της «νυχτερινής νταντάς», στην τελευταία της ένιωσε τόσο κουρασμένη, που προχώρησε σε πρόσληψη μιας τέτοιας. Και το... ευχαριστήθηκε! Αυτήν την εμπειρία λοιπόν μετέφερε στο χαρτί που έγινε σενάριο πάνω στο οποίο δομήθηκε τούτη η ταινία. Και ο Reitman έκανε ό,τι μπορούσε για να το αναδείξει. Η σκηνή λοιπόν όπου βλέπουμε την καθημερινή ρουτίνα της Μάρλο μετά τη γέννηση του παιδιού σε μοντάζ που γίνεται ολοένα και πιο έντονο, πιο αγχωτικό, πιο ασφυκτικό, κινηματογραφείται ως εφιάλτης! Και ο θεατής τον βιώνει ως τέτοιο! Κι άλλες φέτες ζωής και αλήθειας μας προσφέρει η ταινία. Το ενοχλητικό του κλωτσήματος της θέσης του οδηγού από το σπλάχνο του κατά τη διάρκεια οδήγησης είναι μία από αυτές. Το... πλέιστεσιο του πατέρα στο κρεβάτι είναι μία άλλη από αυτές! Το... άρμεγμα για τη δημιουργία αποθέματος γάλακτος, η κατάσταση limbo, το χάος στο σπίτι, η παγωμένη πίτσα ως δείπνο, αλήθειες μέχρι κεραίας.
Σεναριογράφος και σκηνοθέτης είχαν την τύχη να πετύχουν και σπουδαία πρωταγωνίστρια. Η Charlize Theron το'χει με τις μεταμορφώσεις. Το έκανε ξανά με το «Monster», το πετυχαίνει κι εδώ. Χαλάει το σώμα της για να είναι πιο κοντά στο ρόλο. Είναι τρομερή. Και στην κατατονία της και στις εκρήξεις της και στο... φευγιό της. Η «χημεία» της με την Mackenzie Davis, που υποδύεται την Tully του τίτλου, είναι πολύ πετυχημένη. Κι ευτυχώς, γιατί πάνω σε αυτήν τη «χημεία» ισορροπεί η επιτυχία ή η αποτυχία της ταινίας. Η Davis έχει κλείσει τα 31 της αλλά μια χαρά περνάει για 25άρα. Έχει ιδιαίτερο πρόσωπο, με έντονα μάτια και βλέμμα και μετά το «Blade Runner 2049» δείχνει έτοιμη για ένα λαμπρό μέλλον. Ο ρόλος της είναι δύσκολος, καθώς κουβαλάει αυτό το ιδιαίτερο που... κρύβει η ταινία.
Καλή ταινία είναι αυτή, με γοργόνες (στη φαντασία), με μάγκες (πίσω από την κάμερα), με τρομερό σάουντρακ: η σκηνή του μοντάζ της εξόδου στην πόλη με όλες (!!!) τις επιτυχίες της Cindy Lauper είναι απολαυστική. Ωραιότατο το φινάλε, έστω με τις συμβάσεις του, κλείνει μια χαρά μια ταινία που τα πάει... μια χαρά. Και ναι, καμιά φορά, το να αγαπάς σημαίνει απλά το να είσαι εκεί. Έτσι;
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 31 Μαΐου 2018 από την Tanweer!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική