Κορίτσι για Φίλημα
των Abby Kohn, Marc Silverstein. Με τους Amy Schumer, Michelle Williams, Rory Scovel, Emily Ratajkowski, Busy Philipps, Aidy Bryant, Naomi Campbell, Lauren Hutton, Tom Hopper
Καλώς τα κορίτσα τα ζουμπουρλούδικα!
του zerVo (@moviesltd) 
Η ταινία Big, που φέτος κλείνει τριάντα χρόνια ζωής και στην ουσία είναι εκείνη που εκτόξευσε την πορεία της καριέρας του, νεαρότατου τότε στα 1988, Tom Hanks, δεν είναι βέβαια η πρώτη χρονικά, αλλά μια από τις πλέον αξιομνημόνευτες του είδους, όπου ο κεντρικός ήρωας εύχεται να αλλάξει φόρμα και με κάποιον μαγικό τρόπο, η επιθυμία του πραγματοποιείται, με απρόσμενες συνέπειες. Εδώ, στο φιλμ I Feel Pretty, η χιλιοειδωμένη δημιουργία της Penny Marshall ουσιαστικά λειτουργεί σαν καταλύτης εξέλιξης του κωμικού στόρι, με την μοναδική διαφορά πως η αλλαγή συμβαίνει στην φαντασία ενός και μόνο προσώπου, αυτού δηλαδή που το στόρι περιστρέφεται γύρω του...
Απογοητευμένη από την αδιόρθωτη εξωτερική της εμφάνιση, η στρουμπουλή, με τα γεμάτα μαγουλάκια και την στρόγγυλη κοιλίτσα, ασουλούπωτη Ρενέ Μπένετ, δεν καταφέρνει να βρει διέξοδο από το σύμπλεγμα που της έχει δημιουργήσει η αρνητική της, όπως πιστεύει, μόστρα. Πολύ θα το ήθελε να ξεφύγει επαγγελματικά από την σκοτεινή τρύπα όπου εργάζεται, γεμίζοντας με προϊόντα την εμπορική ιστοσελίδα της φημισμένης μπράντας καλλυντικών Λεκλέρ και να βρει ένα πόστσο στα κεντρικά γραφεία του Μανχάταν, μα της είναι πλήρως αδύνατον να φανταστεί τον παχουλό εαυτό της, να περιφέρεται ανάμεσα στα πανέμορφα μοντέλα που δοκιμάζουν την καλλωπιστική πραμάτεια. Όπως πολύ θα επιθυμούσε να την πλησιάσει, θαμπωμένος από την ομορφάδα της, ο ιδανικός άντρας των ονείρων της, από το να περιορίζεται μαζί με τις δύο, επίσης ευσωμούλες, κολλητές της φιλενάδες στην (μηδενικής ανταπόκρισης) ονλάιν αναζήτηση φλερτ.
Και καθώς τα γυμναστήρια και οι ζούμπες, μάλλον αρνητικές συνέπειες έχουν στην αυτοπεποίθηση της, ερχόμενη σε επαφή με τις σμιλεμένες επί ώρες κορμάρες στους διαδρόμους και τα ποδήλατα, δεν πιστεύει καν πως θα της δοθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία, κούκλα και ευπαρουσίαστη, να ρίχνει τους πάντες ξερούς στο διάβα της. Άγαρμπη και ασούμπαλη, πάνω στην έντονη προσπάθεια της κάψει καμιά θερμίδα παραπάνω στην γυμναστική, θα υποστεί ατύχημα, χτυπώντας βαριά στο κεφάλι. Και έκτοτε μονομιάς θα αλλάξουν τα πάντα. Έχοντας την εντύπωση πως το λουκ της μεταβλήθηκε ολοκληρωτικά, από το τσουπωτό στο υπέροχο, η Ρενέ, με την αυτοεκτίμηση να έχει φτάσει στα ουράνια και θέση ρεσεπσιονίστ θα κερδίσει με το σπαθί της στην Λεκλέρ και τα αφεντικά θα εντυπωσιάσει με τον σταρικό της αέρα και τους άντρες θα αρχίσει να ρίχνει για πλάκα!
Άλλαξε όμως το παραμικρό πάνω της και συμβαίνουν όλα αυτά? Εννοείται πως όχι, αφού προφανώς η τούμπα κάποια ζημιά προκάλεσε στο αδειανό της το μυαλό και στην ουσία μόνο εκείνη έπεισε πως πλέον είναι μια Θεά και όχι η χθεσινή, αόρατη χοντρούλα που ουδείς της έδινε σημασία. Δηλαδή είναι ακριβώς η ίδια, που χάρη στην ισχύ που της παρέχει η ασφάλεια της σικάτης, μέσα στα (άβολα μιας και ο όγκος δεν μειώθηκε) μίνι και τα (εφαρμοστά, σε βαθμό τσίτα) ταγιέρ εικόνας της, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Από το να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της δουλειάς της, αφήνοντας την εργοδοσία με το στόμα ανοικτό χάρη στις απίθανες ικανότητες της, μέχρι και να της κάνουν κόρτε άπαντες (σιγά...) όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.
Και κάπως έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι μιας βγαλμένης από την δεκαετία του 80, όχι και τόσο ρομαντικής, πιο πολύ φαρσικής θα έλεγα, κομεντί, που ακολουθεί κατά γράμμα τις συμβουλές των πιασάρικων τότε Vice Versa και Like Father Like Son, με την μοναδική ανατροπή πως δεν έχει μεταβληθεί στην κοψιά της καλής μας ούτε ίντσα. Ένα στόρι που διαθέτει μια όμορφη ιδέα είναι η αλήθεια, αλλά που εξατμίζεται πάρα πολύ γρήγορα χάρη στην άνευρη τακτική που ακολουθεί το ντουέτο των άπειρων ντιρεκτόρων Kohn και Silverstein, που έχουν διανύσει όμως πορεία στο είδος, από το πόστο του σεναριογράφου, στα He's Just Not That into You, The Vow και How to Be Single.
Το κόλπο όλο έχει να κάνει με την απελευθέρωση του πραγματικού χαρακτήρα, του μόνιμα κεφάτου, του διασκεδαστικού, του απρόβλεπτου, του υπεράνω, του ηγετικού, με καταληκτική θέση όμως και του αλαζονικού, που παράγει η αποτίναξη του όποιου κόμπλεξ. Η διάθεση της σκηνοθεσίας είναι να ακολουθήσει την σατιρική δίοδο, όμως και ποτέ να μην πάρει αυτή το υπαρκτό ζήτημα έστω και λιγάκι στα σοβαρά, σκορπώντας συνεχώς στον αέρα γλαφυρότητες υποτιθέμενα αστείες, που τείνουν σε χοντράδες, με μοναδική εξαίρεση εκείνο το ταχύτατο δεκάλεπτο της μετάλλαξης, που ένα δυο χαμόγελα τα προκαλούν οι επιδέξια αδέξιες κινήσεις της Ρενέ. Όνομα που εκτιμώ δόθηκε τιμής ένεκεν στο προβληματισμένο κορίτσι μας εδώ, παρμένο από την μία και μοναδική Renee, που όχι πολύ καιρό πίσω, δίδαξε την έννοια της ερμηνευτικής αγαρμποσύνης.
Μονοπάτι που ακολουθεί κατά γράμμα η συμπαθής Amy Schumer, κινηματογραφική ηθοποιός με ζωή μόλις τριών ετών - ντεμπούτο στο Trainwreck του 2015 - μα με πολύ μεγαλύτερη διαδρομή στην μικρή οθόνη, που κάνει ότι περνά από το χέρι της για να διασκεδάσει και το παραμικρό περιττό λίπος του άτακτου κορμιού της. Το σινεμά όμως δεν είναι χαζοκούτι και αυτή η αυτοπαρώδηση, μπορεί αρχικά να της ταίριαξε, στην εξέλιξη της μοιάζει με μανιέρα, που την οδηγεί σε συνεχείς επαναλήψεις. Ενδεχόμενα και έχοντας πετάξει πέρα το όποιο θεματάκι εμφάνισης, αφού προφανώς ούτε κούκλα είναι, ούτε σαγόνια ρίχνει στο πάτωμα, εκείνο που να της λείπει για να κάνει το μεγάλο μπαμ, να είναι μια κωμωδία που θα την αποσπάσει από το προφίλ της ζουμπουρλούς single και να αναδείξει κι άλλα ταλέντα της. Ίσαμε να συμβεί κάτι τέτοιο, γι απόψε σίγουρα προτιμούμε να (ματά)δούμε το Big, από το άνοστο, άνισο και εντέλει αδιάφορο Κορίτσι για Φίλημα...
Και καθώς τα γυμναστήρια και οι ζούμπες, μάλλον αρνητικές συνέπειες έχουν στην αυτοπεποίθηση της, ερχόμενη σε επαφή με τις σμιλεμένες επί ώρες κορμάρες στους διαδρόμους και τα ποδήλατα, δεν πιστεύει καν πως θα της δοθεί κάποια στιγμή η ευκαιρία, κούκλα και ευπαρουσίαστη, να ρίχνει τους πάντες ξερούς στο διάβα της. Άγαρμπη και ασούμπαλη, πάνω στην έντονη προσπάθεια της κάψει καμιά θερμίδα παραπάνω στην γυμναστική, θα υποστεί ατύχημα, χτυπώντας βαριά στο κεφάλι. Και έκτοτε μονομιάς θα αλλάξουν τα πάντα. Έχοντας την εντύπωση πως το λουκ της μεταβλήθηκε ολοκληρωτικά, από το τσουπωτό στο υπέροχο, η Ρενέ, με την αυτοεκτίμηση να έχει φτάσει στα ουράνια και θέση ρεσεπσιονίστ θα κερδίσει με το σπαθί της στην Λεκλέρ και τα αφεντικά θα εντυπωσιάσει με τον σταρικό της αέρα και τους άντρες θα αρχίσει να ρίχνει για πλάκα!
Άλλαξε όμως το παραμικρό πάνω της και συμβαίνουν όλα αυτά? Εννοείται πως όχι, αφού προφανώς η τούμπα κάποια ζημιά προκάλεσε στο αδειανό της το μυαλό και στην ουσία μόνο εκείνη έπεισε πως πλέον είναι μια Θεά και όχι η χθεσινή, αόρατη χοντρούλα που ουδείς της έδινε σημασία. Δηλαδή είναι ακριβώς η ίδια, που χάρη στην ισχύ που της παρέχει η ασφάλεια της σικάτης, μέσα στα (άβολα μιας και ο όγκος δεν μειώθηκε) μίνι και τα (εφαρμοστά, σε βαθμό τσίτα) ταγιέρ εικόνας της, μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Από το να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της δουλειάς της, αφήνοντας την εργοδοσία με το στόμα ανοικτό χάρη στις απίθανες ικανότητες της, μέχρι και να της κάνουν κόρτε άπαντες (σιγά...) όπου σταθεί κι όπου βρεθεί.
Και κάπως έτσι ξετυλίγεται το κουβάρι μιας βγαλμένης από την δεκαετία του 80, όχι και τόσο ρομαντικής, πιο πολύ φαρσικής θα έλεγα, κομεντί, που ακολουθεί κατά γράμμα τις συμβουλές των πιασάρικων τότε Vice Versa και Like Father Like Son, με την μοναδική ανατροπή πως δεν έχει μεταβληθεί στην κοψιά της καλής μας ούτε ίντσα. Ένα στόρι που διαθέτει μια όμορφη ιδέα είναι η αλήθεια, αλλά που εξατμίζεται πάρα πολύ γρήγορα χάρη στην άνευρη τακτική που ακολουθεί το ντουέτο των άπειρων ντιρεκτόρων Kohn και Silverstein, που έχουν διανύσει όμως πορεία στο είδος, από το πόστο του σεναριογράφου, στα He's Just Not That into You, The Vow και How to Be Single.
Το κόλπο όλο έχει να κάνει με την απελευθέρωση του πραγματικού χαρακτήρα, του μόνιμα κεφάτου, του διασκεδαστικού, του απρόβλεπτου, του υπεράνω, του ηγετικού, με καταληκτική θέση όμως και του αλαζονικού, που παράγει η αποτίναξη του όποιου κόμπλεξ. Η διάθεση της σκηνοθεσίας είναι να ακολουθήσει την σατιρική δίοδο, όμως και ποτέ να μην πάρει αυτή το υπαρκτό ζήτημα έστω και λιγάκι στα σοβαρά, σκορπώντας συνεχώς στον αέρα γλαφυρότητες υποτιθέμενα αστείες, που τείνουν σε χοντράδες, με μοναδική εξαίρεση εκείνο το ταχύτατο δεκάλεπτο της μετάλλαξης, που ένα δυο χαμόγελα τα προκαλούν οι επιδέξια αδέξιες κινήσεις της Ρενέ. Όνομα που εκτιμώ δόθηκε τιμής ένεκεν στο προβληματισμένο κορίτσι μας εδώ, παρμένο από την μία και μοναδική Renee, που όχι πολύ καιρό πίσω, δίδαξε την έννοια της ερμηνευτικής αγαρμποσύνης.
Μονοπάτι που ακολουθεί κατά γράμμα η συμπαθής Amy Schumer, κινηματογραφική ηθοποιός με ζωή μόλις τριών ετών - ντεμπούτο στο Trainwreck του 2015 - μα με πολύ μεγαλύτερη διαδρομή στην μικρή οθόνη, που κάνει ότι περνά από το χέρι της για να διασκεδάσει και το παραμικρό περιττό λίπος του άτακτου κορμιού της. Το σινεμά όμως δεν είναι χαζοκούτι και αυτή η αυτοπαρώδηση, μπορεί αρχικά να της ταίριαξε, στην εξέλιξη της μοιάζει με μανιέρα, που την οδηγεί σε συνεχείς επαναλήψεις. Ενδεχόμενα και έχοντας πετάξει πέρα το όποιο θεματάκι εμφάνισης, αφού προφανώς ούτε κούκλα είναι, ούτε σαγόνια ρίχνει στο πάτωμα, εκείνο που να της λείπει για να κάνει το μεγάλο μπαμ, να είναι μια κωμωδία που θα την αποσπάσει από το προφίλ της ζουμπουρλούς single και να αναδείξει κι άλλα ταλέντα της. Ίσαμε να συμβεί κάτι τέτοιο, γι απόψε σίγουρα προτιμούμε να (ματά)δούμε το Big, από το άνοστο, άνισο και εντέλει αδιάφορο Κορίτσι για Φίλημα...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 7 Ιουνίου 2018 από την Spentzos Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική