Το κουκλόσπιτο του τρόμου
του Pascal Laugier. Με τους Crystal Reed, Emilia Jones, Anastasia Phillips, Taylor Hickson, Mylène Farmer, Rob Archer, Kevin Power
Μαρτύριο!
του zerVo (@moviesltd) 
Παίρνοντας αφορμή από την εξαιρετικά επιτυχημένη απόπειρα πάνω στο είδος, που επιχείρησαν οι γείτονες τους Ισπανοί, εκεί κάπου στην αρχές του αιώνα, γνωρίζοντας πως διαθέτουν την κυρίαρχη φιλμική βιομηχανία της Γηραιάς Ηπείρου, οι φίλοι μας οι Γάλλοι, πραγματοποίησαν την δική τους προσπάθεια στον δύσκολο, είναι η αλήθεια, τομέα του horror. Με πενιχρό σκορ δημιουργιών, απόλυτα δυσανάλογο σε σχέση με τις εκατοντάδες φραντσέζικες ταινίες που κυκλοφορούν συνολικά ετησίως, θα έλεγε κανείς πως δεν τα πήγαν και άσχημα. Στοχεύοντας κατά κύριο λόγο στην κινηματογραφική μετάλλαξη της κοινωνικής βίας που ζει ο τόπος και λιγότερο στο μεταφυσικό κομμάτι του τρόμου, μέσα από φιλμς όπως τα Inside, Mutants, Them και Haute Tension, επέδειξαν μια ιδιαίτερη δυναμική στο genre που ξεθύμανε τάχιστα με την εκπνοή της δεκαετίας των 00s. Ίσως αυτός να είναι και ο βασικός λόγος που σκηνοθέτες, όπως ο Pascal Laugier, δημιουργός της πλέον ονομαστής στιγμής αυτού του βραχύβιου κινήματος, πήραν των ομματιών τους και τράβηξαν για άλλες πολιτείες, προκειμένου να κάνουν πραγματικότητα τις ιδέες τους...
Κατόπιν του θανάτου της εύπορης θείας της, η σαραντάχρονη Πολίν, μαζί με τις δύο ανήλικες θυγατέρες της, την Μπεθ και την Βέρα, θα αναζητήσουν ένα καινούργιο ξεκίνημα στο απομακρυσμένο από την βουή της πόλης, σπίτι στην ύπαιθρο, που εκείνη τους κληροδότησε. Από τις πρώτες στιγμές κιόλας, στο ξύλινο δίπατο, με το σκοτεινό κελάρι και τις δεκάδες πορσελάνινες κούκλες για ντεκόρ, οι τρεις γυναίκες θα αντιληφθούν τον κίνδυνο που υπέχει αυτή τους η απομόνωση, φόβος που πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε πραγματικότητα, καθώς δυο παράξενης όψης άγνωστοι θα εισβάλλουν στην οικία και θα απειλήσουν τις ζωές τους.
Δεκαέξι χρόνια μετά από το τρομακτικό αυτό περιστατικό, που μετέτρεψε τα όνειρα τους σε εφιάλτες, οι δύο κοπέλες, γυναίκες πλέον, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ξεπεράσουν εκείνη την βασανιστική βραδιά. Κι αν η μικρότερη από τις δύο, η Μπεθ, έχει κατορθώσει να εξελιχθεί σε μια διάσημη συγγραφέα μυθιστορημάτων τρόμου, ουσιαστικά αναπλάθωντας στην γραφή της όλα όσα βίωσε εκείνη την μοιραία νύχτα στο αιματοβαμμένο σπίτι, η μεγαλύτερη, η Βέρα, ζει και αναβιώνει καθημερινά μέσα σε παράνοια τον πόνο της δολοφονικής επίθεσης. Ανησυχώντας για την κατάσταση της υγείας της, η Μπεθ θα επιστρέψει στον τόπο του μαρτυρίου, για να συναντήσει ξανά την μητέρα και την αδελφή της. που δεν το εγκατέλειψαν ποτέ. Και οι μνήμες που θα ξυπνήσουν, αυτή την φορά, θα είναι ακόμη πιο άγριες και εχθρικές, από όσα βίωσαν στα χέρια των σαδιστών...
Deja Vu λοιπόν? Βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάληψη των όσων τραγικών έζησαν τα δυο εφηβάκια και η ζορισμένη, μα γεμάτη δύναμη και σθένος να πολεμήσει αυτούς που απειλούν τα παιδιά της, προστάτιδα ή μήπως απλά και μόνο με το πέρασμα από το κατώφλι της βιλίτσας, το παρελθόν ξυπνά από μόνο του και επιστρέφει μέσα στα πονεμένα μυαλά των γυναικών, ακόμη πιο επιθετικό και φονικό? Είναι η στιγμή που ο ευφάνταστος Laugier παίρνει την απόφαση να τσουλήσει την έμπνευση του πάνω σε δύο χρονικές τροχιές, στο σήμερα και το χθες, χρησιμοποιώντας θολές τεχνικές, ονείρου και συννεφιασμένης φαντασίας, που ταράζουν τον θεατή και τον καθιστούν πιο ευάλωτο στις διαρκείς επιθέσεις των κλισεδιάρικων "Μπου", που λογικά παίρνουν θέση στο μενού ξεσηκωμού της ανατριχίλας.
Και το κολπάκι πιάνει, από την μια μεριά για τον λόγο του ότι η πλατεία έχει μείνει εκκρεμής και δεν γνωρίζει πλήρως τι συνέβη εκείνα τα φοβερά μεσάνυχτα, αλλά και διότι οι χαρακτήρες όλο αυτό τον τρόμο τον έχουν ακόμη ζωγραφισμένο στα μάτια τους και κάθε τους στιγμή, έκτοτε, ισοδυναμεί με κόλαση. Η ανατροπή, για τους λιγότερο εξασκημένους στην πρόβλεψη της, πιάνει τόπο, οι αινιγματικές μόστρες των επιτιθέμενων τεράτων σιγοντάρουν κι εκείνες στην εκτόξευση της αγωνίας, την ώρα που στην ανακατωσούρα του "τι τρέχει" σιγοβράζει μια πλοκή που δεν είναι και η πιο πρωτότυπη. Δεν είναι όμως και αμιγώς Χολιγουντιανή, με ότι θετικό ή αρνητικό κρύβει μια τέτοια διαπίστωση. Για να σταθούμε στα πλην, μιας παραγωγής καναδέζικης και σχετικά οικονομικής σε παράδες, τόσο τα ντεκόρ που μοιάζουν πάμφθηνα, όσο κυρίως το μακιγιάζ που δείχνει ερασιτεχνικό στερούν πόντους από το τελικό αποτέλεσμα.
Που το τρέχουν όμορφα στο υποκριτικό τους κομμάτι τα δύο ντουέτα που επέλεξε ο Laugier για να αποδώσουν τις κορασίδες νέες και ενήλικες - η γνωστότερη της τετράδας είναι η αληθινά όμορφη, αν και πειραγμένη εμφανώς σε χείλη και ζυγωματικά Crystal Reed των τηλεοπτικών Gotham και Teen Wolf. Έκπληξη ορίζει σιμά τους, η Κεμπεκουά ντίβα του γαλλόφωνου σανσόν και ουχί ηθοποιός Mylene Farmer, που αποδίδει με ελάχιστες ατάκες αλλά εκφραστικώς πειθήνια την μάνα - χαρακτήρα κλειδί για την εξέλιξη μιας φοβιστικής ιστορίας, που μοιάζει με ατμοσφαιρικό κομφούζιο, με προκαλεί όμως γοητευτικά, κάποια στιγμή να ξαναδιαβάσω το Ghostland, μπας και την αποπλέξω...
Δεκαέξι χρόνια μετά από το τρομακτικό αυτό περιστατικό, που μετέτρεψε τα όνειρα τους σε εφιάλτες, οι δύο κοπέλες, γυναίκες πλέον, δεν έχουν καταφέρει ακόμη να ξεπεράσουν εκείνη την βασανιστική βραδιά. Κι αν η μικρότερη από τις δύο, η Μπεθ, έχει κατορθώσει να εξελιχθεί σε μια διάσημη συγγραφέα μυθιστορημάτων τρόμου, ουσιαστικά αναπλάθωντας στην γραφή της όλα όσα βίωσε εκείνη την μοιραία νύχτα στο αιματοβαμμένο σπίτι, η μεγαλύτερη, η Βέρα, ζει και αναβιώνει καθημερινά μέσα σε παράνοια τον πόνο της δολοφονικής επίθεσης. Ανησυχώντας για την κατάσταση της υγείας της, η Μπεθ θα επιστρέψει στον τόπο του μαρτυρίου, για να συναντήσει ξανά την μητέρα και την αδελφή της. που δεν το εγκατέλειψαν ποτέ. Και οι μνήμες που θα ξυπνήσουν, αυτή την φορά, θα είναι ακόμη πιο άγριες και εχθρικές, από όσα βίωσαν στα χέρια των σαδιστών...
Deja Vu λοιπόν? Βρισκόμαστε μπροστά σε μια επανάληψη των όσων τραγικών έζησαν τα δυο εφηβάκια και η ζορισμένη, μα γεμάτη δύναμη και σθένος να πολεμήσει αυτούς που απειλούν τα παιδιά της, προστάτιδα ή μήπως απλά και μόνο με το πέρασμα από το κατώφλι της βιλίτσας, το παρελθόν ξυπνά από μόνο του και επιστρέφει μέσα στα πονεμένα μυαλά των γυναικών, ακόμη πιο επιθετικό και φονικό? Είναι η στιγμή που ο ευφάνταστος Laugier παίρνει την απόφαση να τσουλήσει την έμπνευση του πάνω σε δύο χρονικές τροχιές, στο σήμερα και το χθες, χρησιμοποιώντας θολές τεχνικές, ονείρου και συννεφιασμένης φαντασίας, που ταράζουν τον θεατή και τον καθιστούν πιο ευάλωτο στις διαρκείς επιθέσεις των κλισεδιάρικων "Μπου", που λογικά παίρνουν θέση στο μενού ξεσηκωμού της ανατριχίλας.
Και το κολπάκι πιάνει, από την μια μεριά για τον λόγο του ότι η πλατεία έχει μείνει εκκρεμής και δεν γνωρίζει πλήρως τι συνέβη εκείνα τα φοβερά μεσάνυχτα, αλλά και διότι οι χαρακτήρες όλο αυτό τον τρόμο τον έχουν ακόμη ζωγραφισμένο στα μάτια τους και κάθε τους στιγμή, έκτοτε, ισοδυναμεί με κόλαση. Η ανατροπή, για τους λιγότερο εξασκημένους στην πρόβλεψη της, πιάνει τόπο, οι αινιγματικές μόστρες των επιτιθέμενων τεράτων σιγοντάρουν κι εκείνες στην εκτόξευση της αγωνίας, την ώρα που στην ανακατωσούρα του "τι τρέχει" σιγοβράζει μια πλοκή που δεν είναι και η πιο πρωτότυπη. Δεν είναι όμως και αμιγώς Χολιγουντιανή, με ότι θετικό ή αρνητικό κρύβει μια τέτοια διαπίστωση. Για να σταθούμε στα πλην, μιας παραγωγής καναδέζικης και σχετικά οικονομικής σε παράδες, τόσο τα ντεκόρ που μοιάζουν πάμφθηνα, όσο κυρίως το μακιγιάζ που δείχνει ερασιτεχνικό στερούν πόντους από το τελικό αποτέλεσμα.
Που το τρέχουν όμορφα στο υποκριτικό τους κομμάτι τα δύο ντουέτα που επέλεξε ο Laugier για να αποδώσουν τις κορασίδες νέες και ενήλικες - η γνωστότερη της τετράδας είναι η αληθινά όμορφη, αν και πειραγμένη εμφανώς σε χείλη και ζυγωματικά Crystal Reed των τηλεοπτικών Gotham και Teen Wolf. Έκπληξη ορίζει σιμά τους, η Κεμπεκουά ντίβα του γαλλόφωνου σανσόν και ουχί ηθοποιός Mylene Farmer, που αποδίδει με ελάχιστες ατάκες αλλά εκφραστικώς πειθήνια την μάνα - χαρακτήρα κλειδί για την εξέλιξη μιας φοβιστικής ιστορίας, που μοιάζει με ατμοσφαιρικό κομφούζιο, με προκαλεί όμως γοητευτικά, κάποια στιγμή να ξαναδιαβάσω το Ghostland, μπας και την αποπλέξω...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 10 Μαΐου 2018 από την Seven Films!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική