Ready Player One
του Steven Spielberg. Με τους Toby Kebbell, Maggie Grace, Ryan Kwanten,Ralph Ineson, Melissa Bolona, Ben Cross
I get up, and nothin' gets me down
του zerVo (@moviesltd) 
Ειλικρινά το έχω σκεφτεί πάρα πολλές φορές και την ιδέα μου την έστειλε συστημένη Εκείνος, χάρη στις λεωφόρους φαντασίας που άνοιξε στην συλλογιστική μου. Να υπήρχε, λέει, ένα μαγικό χέρι, που θα καταφέρει να εισχωρήσει στα κινηματογραφικά κιτάπια και με μια επιδέξια κίνηση, να διαγράψει μονοκοντυλιά όλο του το Έργο. Τίποτα πια, νάδα, σαν να μην υπήρξε ποτέ Μούσιας, σαν να μην έπιασε κάμερα στο χέρι, ούτε να στρογγυλοκάθισε στην πολυθρόνα με τα χιαστί ξύλα και τα δυο κάθετα πανιά. Μιλάμε για ταυτόχρονη διαγραφή ενός μεγάλου κομματιού της ζωής μου, γιατί αυτός εδώ ο τύπος έχει καταφέρει το εκπληκτικό επίτευγμα να ενώσει με έναν τρόπο μαγικό, τα λεγόμενα του στο εκράν με την ψυχή. Κι όχι μόνο την δική μου φαντάζομαι...
Εκτός και ήμουν μόνον εγώ που ακόμη και σε πισίνα, με τρόμο διέκρινα πτερύγια καρχαρία μια φορά κι έναν καιρό. Ή ο μοναδικός που κολύμπησε σε ένα ποτάμι δάκρυα, αντιλαμβανόμενος την απόγνωση του να βρίσκεσαι ως διαφορετικός, απομονωμένος και ανήμπορος σε τόπο ξένο κι αλαργινό. Με αντίτιμο ενός και μόνο μπιλιέτου, με δίδαξε να μπορώ να επικοινωνώ με τον άγνωστο απέναντι μου, με τέσσερις μόνο συλλαβές, με τέσσερις απλούστατες νότες. Με έμαθε να μην το βάζω κάτω, ακόμη και στις πιο αντίξοες και εχθρικές συνθήκες και να χρησιμοποιώ λογική, σύνεση, ευστροφία και ότι κρύβει το δερμάτινο δισάκι μου. Με έπεισε, σοβαρεύοντας την έκφραση του προσώπου του, πως η παράδοση ενός λαού είναι η σημαντικότερη κληρονομιά του και το σβήσιμο της ιστορικής μνήμης, ισούται με τον κατακερματισμό του. Με καθοδήγησε στο πως αν ακολουθώ το μονοπάτι της αλήθειας, που σίγουρα θα είναι το πιο δύσβατο, ίσως και το λιγότερο πετυχημένο ανταποδοτικά, σίγουρα όμως θα είναι εκείνο που θα με κάνει να κοιμάμαι ήρεμος και γαλήνιος τα βράδια. Και θα μπορούσα να μιλάω ώρες, ημέρες, μήνες, για όσα μου έχει προσφέρει και δεν θα είχα σαν εφόδια δίχως την εκ της οθόνης μακρόθεν παρουσία του, μην στεκόμενος απλώς στα προφανή ονειρικά, περιπετειώδη και φαντασμαγορικά που ενορχήστρωσε η μπαγκέτα του. Δεν ξέρω μοναχά, για πόσο καιρό ακόμη θα έχω αυτή την μοναδική ευτυχία, σε κάθε νέο του έργο, αφήνοντας πίσω την σκοτεινή αίθουσα να του στέλνω το νοερό SMS: "Thanx 4 All Mr Spielberg!"
Κόσμος 2045. Απογοητευμένος από την μίζερη τροπή που έχει πάρει η στείρα καθημερινότητα του, σε κοινωνίες πάμφτωχες και γκρεμισμένες από τους συνεχείς πολέμους, ο πληθυσμός βρίσκει διέξοδο στην εικονική πραγματικότητα του Κυβερνοχώρου, εκεί που έχει την δυνατότητα να πραγματοποιήσει ακόμη και το πιο απίθανο όνειρο του: Από το να σκαρφαλώσει στα Ιμαλάια με συνοδοιπόρο τον Μπάτμαν, ίσαμε να κάνει σκι πάνω στις χιονισμένες πλαγιές των Πυραμίδων της Γκίζας. Με το αζημίωτο βέβαια, αφού η πραγμάτωση της κάθε προσωπικής φαντασίωσης, μέσω των ψηφιακών μοναδικών αντιγράφων του καθενός, κοστίζει πανάκριβα, γεγονός που έχει αποφέρει μια περιουσία στους εμπνευστές και δημιουργούς του VR ψεύτικου κόσμου OASIS, Μόροου και Χάλιντει. Ο τελευταίος, μάλιστα, φρόντισε λίγο πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια βαριά άρρωστος, να προκαλέσει ακόμη περισσότερο το εθισμένο κοινό, ορίζοντας τρεις κρυφές πίστες στο βίντεο παιχνίδι, που όποιος χειριστής του καταφέρει και τις ξεκλειδώσει θα γίνει αυτόματα ο κληρονόμος της αμύθητης περιουσίας του, αποκτώντας το μερίδιο των μετοχών στον τεχνολογικό κολοσσό της Gregarious Games και συνάμα την ιδιοκτησία του δημοφιλούς τίτλου.
Κανείς όμως μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να σπάσει τους κώδικες, χρησιμοποιώντας τις υποδείξεις του μεγαλοφυούς πλάστη. Ανάμεσα στα εκατομμύρια των χρηστών που οραματίζονται να ανοίξουν τις μυστικές πύλες του OASIS και ο μοναχικός νεαρός Γουέιντ Γουότς, ορφανός από γονείς κάτοικος της φαβέλας του Κολόμπους στο ισοπεδωμένο Οχάιο, που ξοδεύει όλη του την ημέρα φορώντας το σκάφανδρο που τον εισάγει στον ψηφιακό κόσμο. Χρησιμοποιώντας το άβαταρ του ριψοκίνδυνου μαχητή Πάρζιβαλ o 18χρονος βάζοντας σε μια τάξη τις πληροφορίες που έχει στην κατοχή του, θα πετύχει να φτάσει πρώτος από όλους στο αρχικό κλειδί, γεγονός που θα τον εκτοξεύσει στον βαθμολογικό πίνακα των συμμετεχόντων, ανεβάζοντας συνάμα και την δημοτικότητα του. Ένα γεγονός που η ανήθικων πρακτικών τεχνολογική μπράντα ΙΟΙ του φιλόδοξου επιχειρηματία Νόλαν Σορέντο, που χρησιμοποιεί υπό καθεστώς σκλαβιάς μυριάδες υπερχρεωμένους πολίτες σαν παίκτες ελπίζοντας να φτάσει πρώτη στο έπαθλο, δεν θα δει με καθόλου καλό μάτι...
Σε αυτό το μουντό και συννεφιασμένο περιβάλλον του κοντινού μέλλοντος, που οι ψυχές των ανθρώπων έχουν αποξενωθεί σε σημείο τέτοιο ώστε να μην έχει ιδιαίτερο νόημα η αληθινή επαφή, παρά να μοιάζει πολύ πιο ενδιαφέρουσα η σχεδιασμένη, ιλουστρασιόν, πρακτικά ακίνδυνη αν τιγκάτη στην αδρεναλίνη, παραμυθένια του videogame, μας ταξιδεύει η κάμερα του Ready Player One. Έργου που στηρίζεται και όχι μεταφέρει στο πανί, το sci fi συγγραφικό πόνημα του φημισμένου μυθιστοριογράφου Ernest Cline από το 2011 και που στην ουσία τοποθετεί στην καρέκλα του βασικού του παίκτη τον θεατή του, δίνοντας του αποξαρχής το τζόιστικ για να αναζητήσει κι αυτός, παρέα με εκατομμύρια άλλους ακόμη, το Ιερό Δισκοπότηρο του Χάλιντει, που θα τον αναδείξει σε μεγάλο πρωταθλητή και κάτοχο του μυθικού τροπαίου.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, η πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει έχει άμεσο συσχετισμό με την συλλογιστική εκείνου που το συνέθεσε, εφόσον οι πίστες και τα επίπεδα είναι κτισμένα με γνώμονα τις εμπειρίες, τις θύμησες και τα προσωπικά του βιώματα. Όσο πιο πολύ κάποιος εισχωρεί στο δαιμόνιο μυαλό του τρελοεπιστήμονα, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες να επιλύσει τους γρίφους και να πάει παραπέρα στο παιχνίδι. Συνεπώς αυτόματα θα κληθεί να να λειτουργήσει νοσταλγικά, με άξονα σκεπτικής στο όμορφο κάποτε παρελθόν και όχι με βάση τις άδειες, κενές, φτωχές σε κουλτούρα εικόνες του περιοριστικού παρόντος. Βούτυρο στο ψωμί μας! Την ταινία έχει αναλάβει να την φέρει εις πέρας ο μετρ της πονικής επαναφοράς στο κάποτε Steven Spielberg. Κι αυτό θα επιχειρήσει να το πράξει με τον ολόδικο, αποκλειστικό του τρόπο...
Συνοστίζωντας σε ένα πλήρες πακέτο αναμνήσεις δικές του, από τότε που έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του μηχανή λήψης, αλλά και εικόνες που έζησε δίπλα σε αναγνωρισμένους τόσο από τον ίδιο, όσο και από την κοινή γνώμη, σπουδαίους συναδέλφους του, καμαρώνοντας την δική τους δουλειά στα σετς. Συνέπεια τούτου, στο δισυπόστατης κοψιάς ετούτο έργο, που το μισό (και λιγότερο) λαμβάνει χώρα στον αληθινό κόσμο και το έτερο ήμισυ στο ψηφιοποιημένο animation, είναι να μην υπάρχει ούτε λεπτό πλάνου που να μην συμβαίνει κατάθεση στεφάνου σε κάτι που εντυπωσίασε τον σκηνοθέτη σε όλη αυτή την κοντά μισού αιώνα πορεία. Και που ακόμη και ο σημαντικότερος γνώστης και θαυμαστής των όσων έχει καταφέρει στην Έβδομη Τέχνη, δεν θα πετύχει να ορίσει τον πλήρη κατάλογο τους, τουλάχιστον στην πρώτη ανάγνωση. Πρόκληση θα έλεγα, για το πότε θα βρεθεί εκείνος που θα απαριθμήσει πλήρως τις αναφορές (ειδικά τις φιλμικές) που προσπαθεί το Player 1.
Αυτή η απόπειρα του Μάγου έχει σαν αποτέλεσμα την οθόνη να την διαπερνά ακατάπαυστα ένα ηλεκτροφόρο κύμα πληροφοριών που σκεπάζει μόνιμα την πλατεία, δίνοντας της το έναυσμα να κατανοήσει πως η ψυχαγωγία του, ακόμη κι εκείνη που έχει θαφτεί σε χρόνιο λήθαργο κάπου στην μνήμη, ορίζει το μονοπάτι για την απόδραση και την διέξοδο. Και το φαινομενικό, το κίβδηλο μα ενίοτε προκλητικά ελκυστικό, μπορεί να παίξει σαν ένα υπέροχο εργαλείο για όποιον μπορέσει να το χειριστεί με φειδώ και σύνεση και ουχί με βουλιμικό τρόπο, προς επίτευξη ενός βραχυπρόθεσμου σκοπού. Οι παρεμβάσεις του δε στο ορίτζιναλ κείμενο του Cline, είναι τόσο καίριες, ώστε να κατορθώνει να εκτοξεύσει τις λέξεις που ανταποκρίνονται σε μια εικόνα, από χίλιες, σε χιλιάδες. Μάστορας λέμε, όχι αστεία!
Και με φαντασία οργιώδη και αχαλίνωτη, που πετυχαίνει να μιξάρει σε σώμα ένα οτιδήποτε θα μπορούσε να σκεφτεί ένα φανατικός σινεφίλ, ένας οπαδός του σινεμά της φαντασίας και του ονείρου. Μαι επιλογή από τα best of της καλλιτεχνικής του δράσης και πείρας κάνει ο Beard και την ανακατεύει στο μούλτι κατά τέτοιο τρόπο που νομίζεις πως μέσα στο δίωρο θα παρελάσει μπρος σου, το συντριπτικό ποσοστό της κινηματογραφικής, παιχνιδιάρικης και λαϊκά κουλτουριάρικης ιστορίας. Κι εκεί επέρχεται ο θρίαμβος. Βήμα με το βήμα, stage με το stage - για το μεσιανό επίπεδο, που παίζει εκεί σε ένα ψυχρό πανδοχείο, κάπου στα αποκομμένα βουνά, δεν θέλω να αναφερθώ, όχι προς αποφυγή αποκάλυψης σπόιλερς, μα διότι δεν έχω ακόμη συνέλθει από την γιγάντια έκπληξη - η συντροφιά των πέντε παικτών, που έχουν ενώσει δυνάμεις, τόσο σε VR όσο και στ αλήθεια, πιάνει το ουσιαστικό νόημα και μπαίνει στην τελική ευθεία έχοντας υπεροχή και πλεονέκτημα για να κόψει πρώτη το νήμα.
Υπέροχη κινηματογράφηση από τον Kaminski που πλέον έχει δοκιμαστεί παντού και τα έχει φέρει εις πέρας με μηδενικό ψέγος, κασέτα με σάουντρακ βγαλμένο από τις πιο χιτάτες εκπομπές των 80s FM, ιδανικές ερμηνευτικές επιλογές, τόσο για τον νεαρόκοσμο που υποδύεται τους έφηβους προς ενηλικίωση players, όσο και για τους πιο έμπειρους ηθοποιούς, από τους οποίους πολύ λογικά, ο Rylance αποσπά το πιο πολύ παλαμάκι, αποδίδοντας κάτι ενδιάμεσα σε Στιβ Τζομπς και Δόκτορα Έμμετ Μπράουν.
Φόρος τιμής σε ένα ονειρικό ποπ καλλιτεχνικό παρελθόν, διάρκειας 120 ρυθμικών και ακατάπαυστα εκρηκτικών λεπτών είναι το Ready Player One, δια χειρός εκείνου που δικαιούται όσο κανείς άλλος να τον στεφανώνουν ως μέντορα οι νεότεροι του. Που μέσα από πλάνα φίσκα σε γνώριμα hints and tips, ξυπνητήρια ατομικών εμπειριών του καθενός, ο μετρ υποκλίνεται σε καθένα τους ξεχωριστά, για να αποδείξει πως ο θαυμασμός υπερτερεί της εμμονής. Τον καταλαβαίνω τον Spielberg, δεν φθονεί ούτε κακοζηλεύει, παρά καμαρώνει! Θα το ήθελε πολύ να είχε πλημμυρίσει εκείνος πρώτος τον σινεμά με πηχτό, άλικο υγρό, χυμένο από τις κάνουλες των ασανσέρ, μα άλλος είχε δαύτη την τιμή. Γι αυτό και - μεταξύ πολλών άλλων ακόμη τιμώμενων εδώ - τον δοξάζει. Μέγας!
Κανείς όμως μέχρι τώρα δεν έχει καταφέρει να σπάσει τους κώδικες, χρησιμοποιώντας τις υποδείξεις του μεγαλοφυούς πλάστη. Ανάμεσα στα εκατομμύρια των χρηστών που οραματίζονται να ανοίξουν τις μυστικές πύλες του OASIS και ο μοναχικός νεαρός Γουέιντ Γουότς, ορφανός από γονείς κάτοικος της φαβέλας του Κολόμπους στο ισοπεδωμένο Οχάιο, που ξοδεύει όλη του την ημέρα φορώντας το σκάφανδρο που τον εισάγει στον ψηφιακό κόσμο. Χρησιμοποιώντας το άβαταρ του ριψοκίνδυνου μαχητή Πάρζιβαλ o 18χρονος βάζοντας σε μια τάξη τις πληροφορίες που έχει στην κατοχή του, θα πετύχει να φτάσει πρώτος από όλους στο αρχικό κλειδί, γεγονός που θα τον εκτοξεύσει στον βαθμολογικό πίνακα των συμμετεχόντων, ανεβάζοντας συνάμα και την δημοτικότητα του. Ένα γεγονός που η ανήθικων πρακτικών τεχνολογική μπράντα ΙΟΙ του φιλόδοξου επιχειρηματία Νόλαν Σορέντο, που χρησιμοποιεί υπό καθεστώς σκλαβιάς μυριάδες υπερχρεωμένους πολίτες σαν παίκτες ελπίζοντας να φτάσει πρώτη στο έπαθλο, δεν θα δει με καθόλου καλό μάτι...
Σε αυτό το μουντό και συννεφιασμένο περιβάλλον του κοντινού μέλλοντος, που οι ψυχές των ανθρώπων έχουν αποξενωθεί σε σημείο τέτοιο ώστε να μην έχει ιδιαίτερο νόημα η αληθινή επαφή, παρά να μοιάζει πολύ πιο ενδιαφέρουσα η σχεδιασμένη, ιλουστρασιόν, πρακτικά ακίνδυνη αν τιγκάτη στην αδρεναλίνη, παραμυθένια του videogame, μας ταξιδεύει η κάμερα του Ready Player One. Έργου που στηρίζεται και όχι μεταφέρει στο πανί, το sci fi συγγραφικό πόνημα του φημισμένου μυθιστοριογράφου Ernest Cline από το 2011 και που στην ουσία τοποθετεί στην καρέκλα του βασικού του παίκτη τον θεατή του, δίνοντας του αποξαρχής το τζόιστικ για να αναζητήσει κι αυτός, παρέα με εκατομμύρια άλλους ακόμη, το Ιερό Δισκοπότηρο του Χάλιντει, που θα τον αναδείξει σε μεγάλο πρωταθλητή και κάτοχο του μυθικού τροπαίου.
Για να συμβεί όμως κάτι τέτοιο, η πορεία που θα πρέπει να ακολουθήσει έχει άμεσο συσχετισμό με την συλλογιστική εκείνου που το συνέθεσε, εφόσον οι πίστες και τα επίπεδα είναι κτισμένα με γνώμονα τις εμπειρίες, τις θύμησες και τα προσωπικά του βιώματα. Όσο πιο πολύ κάποιος εισχωρεί στο δαιμόνιο μυαλό του τρελοεπιστήμονα, τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες να επιλύσει τους γρίφους και να πάει παραπέρα στο παιχνίδι. Συνεπώς αυτόματα θα κληθεί να να λειτουργήσει νοσταλγικά, με άξονα σκεπτικής στο όμορφο κάποτε παρελθόν και όχι με βάση τις άδειες, κενές, φτωχές σε κουλτούρα εικόνες του περιοριστικού παρόντος. Βούτυρο στο ψωμί μας! Την ταινία έχει αναλάβει να την φέρει εις πέρας ο μετρ της πονικής επαναφοράς στο κάποτε Steven Spielberg. Κι αυτό θα επιχειρήσει να το πράξει με τον ολόδικο, αποκλειστικό του τρόπο...
Συνοστίζωντας σε ένα πλήρες πακέτο αναμνήσεις δικές του, από τότε που έπιασε για πρώτη φορά στα χέρια του μηχανή λήψης, αλλά και εικόνες που έζησε δίπλα σε αναγνωρισμένους τόσο από τον ίδιο, όσο και από την κοινή γνώμη, σπουδαίους συναδέλφους του, καμαρώνοντας την δική τους δουλειά στα σετς. Συνέπεια τούτου, στο δισυπόστατης κοψιάς ετούτο έργο, που το μισό (και λιγότερο) λαμβάνει χώρα στον αληθινό κόσμο και το έτερο ήμισυ στο ψηφιοποιημένο animation, είναι να μην υπάρχει ούτε λεπτό πλάνου που να μην συμβαίνει κατάθεση στεφάνου σε κάτι που εντυπωσίασε τον σκηνοθέτη σε όλη αυτή την κοντά μισού αιώνα πορεία. Και που ακόμη και ο σημαντικότερος γνώστης και θαυμαστής των όσων έχει καταφέρει στην Έβδομη Τέχνη, δεν θα πετύχει να ορίσει τον πλήρη κατάλογο τους, τουλάχιστον στην πρώτη ανάγνωση. Πρόκληση θα έλεγα, για το πότε θα βρεθεί εκείνος που θα απαριθμήσει πλήρως τις αναφορές (ειδικά τις φιλμικές) που προσπαθεί το Player 1.
Αυτή η απόπειρα του Μάγου έχει σαν αποτέλεσμα την οθόνη να την διαπερνά ακατάπαυστα ένα ηλεκτροφόρο κύμα πληροφοριών που σκεπάζει μόνιμα την πλατεία, δίνοντας της το έναυσμα να κατανοήσει πως η ψυχαγωγία του, ακόμη κι εκείνη που έχει θαφτεί σε χρόνιο λήθαργο κάπου στην μνήμη, ορίζει το μονοπάτι για την απόδραση και την διέξοδο. Και το φαινομενικό, το κίβδηλο μα ενίοτε προκλητικά ελκυστικό, μπορεί να παίξει σαν ένα υπέροχο εργαλείο για όποιον μπορέσει να το χειριστεί με φειδώ και σύνεση και ουχί με βουλιμικό τρόπο, προς επίτευξη ενός βραχυπρόθεσμου σκοπού. Οι παρεμβάσεις του δε στο ορίτζιναλ κείμενο του Cline, είναι τόσο καίριες, ώστε να κατορθώνει να εκτοξεύσει τις λέξεις που ανταποκρίνονται σε μια εικόνα, από χίλιες, σε χιλιάδες. Μάστορας λέμε, όχι αστεία!
Και με φαντασία οργιώδη και αχαλίνωτη, που πετυχαίνει να μιξάρει σε σώμα ένα οτιδήποτε θα μπορούσε να σκεφτεί ένα φανατικός σινεφίλ, ένας οπαδός του σινεμά της φαντασίας και του ονείρου. Μαι επιλογή από τα best of της καλλιτεχνικής του δράσης και πείρας κάνει ο Beard και την ανακατεύει στο μούλτι κατά τέτοιο τρόπο που νομίζεις πως μέσα στο δίωρο θα παρελάσει μπρος σου, το συντριπτικό ποσοστό της κινηματογραφικής, παιχνιδιάρικης και λαϊκά κουλτουριάρικης ιστορίας. Κι εκεί επέρχεται ο θρίαμβος. Βήμα με το βήμα, stage με το stage - για το μεσιανό επίπεδο, που παίζει εκεί σε ένα ψυχρό πανδοχείο, κάπου στα αποκομμένα βουνά, δεν θέλω να αναφερθώ, όχι προς αποφυγή αποκάλυψης σπόιλερς, μα διότι δεν έχω ακόμη συνέλθει από την γιγάντια έκπληξη - η συντροφιά των πέντε παικτών, που έχουν ενώσει δυνάμεις, τόσο σε VR όσο και στ αλήθεια, πιάνει το ουσιαστικό νόημα και μπαίνει στην τελική ευθεία έχοντας υπεροχή και πλεονέκτημα για να κόψει πρώτη το νήμα.
Υπέροχη κινηματογράφηση από τον Kaminski που πλέον έχει δοκιμαστεί παντού και τα έχει φέρει εις πέρας με μηδενικό ψέγος, κασέτα με σάουντρακ βγαλμένο από τις πιο χιτάτες εκπομπές των 80s FM, ιδανικές ερμηνευτικές επιλογές, τόσο για τον νεαρόκοσμο που υποδύεται τους έφηβους προς ενηλικίωση players, όσο και για τους πιο έμπειρους ηθοποιούς, από τους οποίους πολύ λογικά, ο Rylance αποσπά το πιο πολύ παλαμάκι, αποδίδοντας κάτι ενδιάμεσα σε Στιβ Τζομπς και Δόκτορα Έμμετ Μπράουν.
Φόρος τιμής σε ένα ονειρικό ποπ καλλιτεχνικό παρελθόν, διάρκειας 120 ρυθμικών και ακατάπαυστα εκρηκτικών λεπτών είναι το Ready Player One, δια χειρός εκείνου που δικαιούται όσο κανείς άλλος να τον στεφανώνουν ως μέντορα οι νεότεροι του. Που μέσα από πλάνα φίσκα σε γνώριμα hints and tips, ξυπνητήρια ατομικών εμπειριών του καθενός, ο μετρ υποκλίνεται σε καθένα τους ξεχωριστά, για να αποδείξει πως ο θαυμασμός υπερτερεί της εμμονής. Τον καταλαβαίνω τον Spielberg, δεν φθονεί ούτε κακοζηλεύει, παρά καμαρώνει! Θα το ήθελε πολύ να είχε πλημμυρίσει εκείνος πρώτος τον σινεμά με πηχτό, άλικο υγρό, χυμένο από τις κάνουλες των ασανσέρ, μα άλλος είχε δαύτη την τιμή. Γι αυτό και - μεταξύ πολλών άλλων ακόμη τιμώμενων εδώ - τον δοξάζει. Μέγας!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Μαρτίου 2018 από την UIP!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική