Το κορίτσι στην ομίχλη
του Donato Carrisi. Με τους Toni Servillo, Jean Reno, Alessio Boni, Michela Cescon, Lucrezia Guidone, Jacopo Olmo Antinori, Sabrina Martina
Κοκκινομάλλες, πέστροφες και δάσκαλε που δίδασκες!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ένας, δύο, τρεις, πολλοί δολοφόνοι...
Αυτή είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Donato Carrisi, ένας από τους πιο γνωστούς και πετυχημένους συγγραφείς βιβλίων αστυνομικού μυστηρίου στην Ιταλία. Τα βιβλία του έχουν πουλήσει πάνω από τρία εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως! Το σενάριο τούτης της ταινίας του βασίζεται χαλαρά στο ομότιτλο βιβλίο του.
Η ταινία ήταν υποψήφια για τρία βραβεία David di Donatello (τα ιταλικά Όσκαρ): καλύτερου σεναρίου, σκηνογραφίας και πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Τελικά, κέρδισε εκείνο του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. Η παγκόσμια πρεμιέρα δόθηκε στο περσινό φεστιβάλ της Ρώμης. Και οι εισπράξεις που έκανε η ταινία στην Ιταλία ξεπέρασαν τα 4 εκατομμύρια ευρώ.
Η υπόθεση: Ένας άνδρας στουκάρει το αυτοκίνητό του στο δρόμο που οδηγεί στο Αβεσό, μια μικρή πόλη στις ιταλικές Άλπεις. Είναι ο πρώην αστυνομικός ερευνητής Βόγκελ. Δεν έχει τραυματιστεί. Μα τότε, ποιανού είναι το αίμα πάνω στα ρούχα του; Ο ψυχίατρος της περιοχής, Αουγκούστο Φλόρες, καλείται από την αστυνομία να αποφανθεί για την κατάσταση του Βόγκελ. Οι δυο τους συναντιούνται για πρώτη φορά. Κι ας μην έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Βόγκελ ήταν ξανά στην ίδια πόλη. Είχε κληθεί να αποσαφηνίσει το μυστήριο πίσω από την εξαφάνιση μιας κοκκινομάλλας έφηβης, της Άννα Λου, λίγο πριν τον εορτασμό των Χριστουγέννων. Ο Βόγκελ αφηγείται την ιστορία της υπόθεσης στον ψυχίατρο. Είναι ένας σπουδαίος αστυνομικός, που έχει όμως το δικό του τρόπο δράσης. Χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να πετύχει τους σκοπούς του. Αυτό δεν του είχε βγει σε καλό σε μια προηγούμενη υπόθεση που είχε αναλάβει. Τα χρησιμοποιεί όμως εκ νέου για να βρει ποιος απήγαγε την Άννα Λου. Οι υποψίες του πέφτουν σε έναν καθηγητή, που πρόσφατα έχει μετακομίσει στην περιοχή, μαζί με τη γυναίκα του και την κόρη του. Θα καταφέρει να εξιχνιάσει την υπόθεση; Και μήπως οι ρίζες είναι πολύ βαθύτερες απ' όσο πιστεύει;
Η άποψή μας: Καιρό είχα να ευχαριστηθώ τόσο πολύ ένα αστυνομικό θρίλερ. Μια ταινία με τρομερή ατμόσφαιρα, φοβερό κλίμα, απίστευτο storytelling, μια ταινία που κάνει τον θεατή να είναι κυριολεκτικά γαντζωμένος στην άκρη της καρέκλας του, μια ταινία με συνεχείς ανατροπές, που ούτε μπορείς να φανταστείς πού μπορεί να σε οδηγήσει το σενάριό της, μια ταινία με όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τρεις δολοφόνους – όλοι τους πολίτες πέραν πάσης υποψίας! Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης γνωρίζει καλά τους κανόνες του παιχνιδιού και χρησιμοποιεί όλα τα κόλπα υπέρ του. Και πέρα από το ότι καταφέρνει να παραδώσει μια απολύτως ψυχαγωγική ταινία, δεν χάνει την ευκαιρία όποτε μπορεί να προβεί και στον απαραίτητο σοσιολογικό σχολιασμό. Επίτηδες τοποθετεί το σκηνικό δράσης σε ένα ορεινό χωριό: εδώ δεν έχουμε τον μεσογειακό ήλιο να πρωτοστατεί.
Αντιθέτως, έχουμε την ομίχλη ως συνήθη κατάσταση, το παράξενο σκοτάδι, την απουσία άπλετου φωτός. Μια ομίχλη που μπαίνει και στον τίτλο – τόσο σημαντική είναι. Μια ομίχλη που θολώνει την όραση, αποπροσανατολίζει τα κοράκια, δεν αφήνει να οριοθετηθούν σαφώς το καλό και το κακό. Μια κλειστή κοινωνία όπου όλοι ξέρουν όλους. Όπου υπάρχει και μια θρησκευτική ομάδα φανατικών, οι οποίοι μια χαρά θα λειτουργούσαν στο πλαίσιο που έθεσε ο M. Night Shyamalan στο «Σκοτεινό χωριό» του. Τα ξενοδοχεία της περιοχής έχουν κλείσει το ένα μετά το άλλο, οι νέοι δεν έχουν τι να κάνουν (ένας είναι ηδονοβλεψίας-stalker, άλλη θεωρεί στόχο ζωής να εμφανιστεί στην τηλεόραση), υπάρχει απίστευτη ρουτίνα και βαρεμάρα. Κι όπως εξηγεί και ο ψυχίατρος στον επιθεωρητή, αυτή η κατάσταση στην οποία δεν συμβαίνει τίποτε, όπου εκλείπει ο φόβος του θανάτου, οδηγεί σε... αυτοκτονίες! Προφανώς, όμως, οδηγεί και σε άρρωστες ψυχοπαθολογίες. Ο Carrisi ελέγχει άψογα το υλικό του και είναι τόσο σίγουρος γι' αυτό, νιώθει τόση αυτοπεποίθηση, που δεν κωλώνει να πάρει και αφηγηματικά ρίσκα.
Εξηγούμαι: μην περιμένετε φρενήρεις ρυθμούς αλά αμερικάνικη τηλεόραση! Εννοείται, βεβαίως, πως δεν έχουμε να κάνουμε και με ρυθμούς Αγγελόπουλου από το «Τοπίο στην ομίχλη», προς Θεού. Αλλά δεν βιάζεται ο σκηνοθέτης. Το τρελό είναι πως κάθε τέταρτο με εικοσάλεπτο αλλάζει το φόκους, ενσωματώνονται νέοι χαρακτήρες που οδηγούν την ιστορία αλλού. Κι όμως, όλο αυτό δεν μπερδεύει τον θεατή, ίσα ίσα, τον ιντριγκάρει περισσότερο. Και το χρονικό πλαίσιο της αφήγησης αλλάζει, γι' αυτό αρχικά ο θεατής πρέπει να έχει το νου του: ο χρόνος δεν κυλάει γραμμικά στην ταινία. Λέγονται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το ρόλο των κακών στην τέχνη (και δη, στη λογοτεχνία και το σινεμά ειδικότερα, αλλά και στα βιντεογκέιμς), για το ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει παρθενογένεση όχι μόνον στην τέχνη αλλά και στα εγκλήματα (!!!), στηλιτεύεται ο ρόλος της τηλεόρασης (που και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την αστυνομία και άλλους κατασταλτικούς θεσμούς προς ίδιον όφελος αλλά και χειραγωγεί και μπορεί να καταστρέψει ανθρώπους και συνειδήσεις αν το επιθυμεί, αν ο στόχος που διακυβεύεται είναι η υψηλή τηλεθέαση), το κυριότερο όμως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με αγνό, ανόθευτο, λαϊκό, μεγάλων επιδόσεων σινεμά, ατόφιο ρε παιδί μου, πως το λένε.
Εντάξει, δεν λείπουν και τα αδύναμα σημεία στο σενάριο, που τα τρώει η... ομίχλη (ότι υπάρχει σε αυτήν την παρένθεση μπορεί εν δυνάμει να είναι σπόιλερ, οπότε, ειδικά αυτήν την παράγραφο ας την αποφύγουν όσοι θέλουν να δουν την ταινία χωρίς να προετοιμάζονται για τις εκπλήξεις: α) είναι ένα κεράτωμα αρκετό για να μετακομίσει κάποιος, να χαθούν χρήματα από τον οικογενειακό προϋπολογισμό – δεν εξηγείται επαρκώς το πως γίνεται αυτό - και να σκεφτεί άλλους τρόπους για να τα 'κονομήσει; β) είναι δυνατόν ένας τόσο ευφυής αστυνομικός να μην γνωρίζει – έστω και στα ιταλικά αντίστοιχα – την παροιμία «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού»; γ) δεν είναι νεφελώδες το όλο θέμα ψυχίατρος – καρδιακή προσβολή – πέστροφες και τα λοιπά; - εδώ κλείνει η παρένθεση). Ο Servillo «κεντάει» στο ρόλο του αστυνομικού και δίνει ένα έξτρα μπόνους σε ότι αφορά την παρακολούθηση της ταινίας. Μιας ταινίας που ναι, ίσως το παρακάνει με τις ανατροπές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιάνεις τον εαυτό σου να λέει «αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ στην πραγματικότητα».
Ναι, είναι απλώς μια ταινία, αλλά τι ωραία ταινία φίλε μου.
Η υπόθεση: Ένας άνδρας στουκάρει το αυτοκίνητό του στο δρόμο που οδηγεί στο Αβεσό, μια μικρή πόλη στις ιταλικές Άλπεις. Είναι ο πρώην αστυνομικός ερευνητής Βόγκελ. Δεν έχει τραυματιστεί. Μα τότε, ποιανού είναι το αίμα πάνω στα ρούχα του; Ο ψυχίατρος της περιοχής, Αουγκούστο Φλόρες, καλείται από την αστυνομία να αποφανθεί για την κατάσταση του Βόγκελ. Οι δυο τους συναντιούνται για πρώτη φορά. Κι ας μην έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Βόγκελ ήταν ξανά στην ίδια πόλη. Είχε κληθεί να αποσαφηνίσει το μυστήριο πίσω από την εξαφάνιση μιας κοκκινομάλλας έφηβης, της Άννα Λου, λίγο πριν τον εορτασμό των Χριστουγέννων. Ο Βόγκελ αφηγείται την ιστορία της υπόθεσης στον ψυχίατρο. Είναι ένας σπουδαίος αστυνομικός, που έχει όμως το δικό του τρόπο δράσης. Χρησιμοποιεί τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για να πετύχει τους σκοπούς του. Αυτό δεν του είχε βγει σε καλό σε μια προηγούμενη υπόθεση που είχε αναλάβει. Τα χρησιμοποιεί όμως εκ νέου για να βρει ποιος απήγαγε την Άννα Λου. Οι υποψίες του πέφτουν σε έναν καθηγητή, που πρόσφατα έχει μετακομίσει στην περιοχή, μαζί με τη γυναίκα του και την κόρη του. Θα καταφέρει να εξιχνιάσει την υπόθεση; Και μήπως οι ρίζες είναι πολύ βαθύτερες απ' όσο πιστεύει;
Η άποψή μας: Καιρό είχα να ευχαριστηθώ τόσο πολύ ένα αστυνομικό θρίλερ. Μια ταινία με τρομερή ατμόσφαιρα, φοβερό κλίμα, απίστευτο storytelling, μια ταινία που κάνει τον θεατή να είναι κυριολεκτικά γαντζωμένος στην άκρη της καρέκλας του, μια ταινία με συνεχείς ανατροπές, που ούτε μπορείς να φανταστείς πού μπορεί να σε οδηγήσει το σενάριό της, μια ταινία με όχι έναν, ούτε δύο, αλλά τρεις δολοφόνους – όλοι τους πολίτες πέραν πάσης υποψίας! Ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης γνωρίζει καλά τους κανόνες του παιχνιδιού και χρησιμοποιεί όλα τα κόλπα υπέρ του. Και πέρα από το ότι καταφέρνει να παραδώσει μια απολύτως ψυχαγωγική ταινία, δεν χάνει την ευκαιρία όποτε μπορεί να προβεί και στον απαραίτητο σοσιολογικό σχολιασμό. Επίτηδες τοποθετεί το σκηνικό δράσης σε ένα ορεινό χωριό: εδώ δεν έχουμε τον μεσογειακό ήλιο να πρωτοστατεί.
Αντιθέτως, έχουμε την ομίχλη ως συνήθη κατάσταση, το παράξενο σκοτάδι, την απουσία άπλετου φωτός. Μια ομίχλη που μπαίνει και στον τίτλο – τόσο σημαντική είναι. Μια ομίχλη που θολώνει την όραση, αποπροσανατολίζει τα κοράκια, δεν αφήνει να οριοθετηθούν σαφώς το καλό και το κακό. Μια κλειστή κοινωνία όπου όλοι ξέρουν όλους. Όπου υπάρχει και μια θρησκευτική ομάδα φανατικών, οι οποίοι μια χαρά θα λειτουργούσαν στο πλαίσιο που έθεσε ο M. Night Shyamalan στο «Σκοτεινό χωριό» του. Τα ξενοδοχεία της περιοχής έχουν κλείσει το ένα μετά το άλλο, οι νέοι δεν έχουν τι να κάνουν (ένας είναι ηδονοβλεψίας-stalker, άλλη θεωρεί στόχο ζωής να εμφανιστεί στην τηλεόραση), υπάρχει απίστευτη ρουτίνα και βαρεμάρα. Κι όπως εξηγεί και ο ψυχίατρος στον επιθεωρητή, αυτή η κατάσταση στην οποία δεν συμβαίνει τίποτε, όπου εκλείπει ο φόβος του θανάτου, οδηγεί σε... αυτοκτονίες! Προφανώς, όμως, οδηγεί και σε άρρωστες ψυχοπαθολογίες. Ο Carrisi ελέγχει άψογα το υλικό του και είναι τόσο σίγουρος γι' αυτό, νιώθει τόση αυτοπεποίθηση, που δεν κωλώνει να πάρει και αφηγηματικά ρίσκα.
Εξηγούμαι: μην περιμένετε φρενήρεις ρυθμούς αλά αμερικάνικη τηλεόραση! Εννοείται, βεβαίως, πως δεν έχουμε να κάνουμε και με ρυθμούς Αγγελόπουλου από το «Τοπίο στην ομίχλη», προς Θεού. Αλλά δεν βιάζεται ο σκηνοθέτης. Το τρελό είναι πως κάθε τέταρτο με εικοσάλεπτο αλλάζει το φόκους, ενσωματώνονται νέοι χαρακτήρες που οδηγούν την ιστορία αλλού. Κι όμως, όλο αυτό δεν μπερδεύει τον θεατή, ίσα ίσα, τον ιντριγκάρει περισσότερο. Και το χρονικό πλαίσιο της αφήγησης αλλάζει, γι' αυτό αρχικά ο θεατής πρέπει να έχει το νου του: ο χρόνος δεν κυλάει γραμμικά στην ταινία. Λέγονται πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για το ρόλο των κακών στην τέχνη (και δη, στη λογοτεχνία και το σινεμά ειδικότερα, αλλά και στα βιντεογκέιμς), για το ότι ουσιαστικά δεν υπάρχει παρθενογένεση όχι μόνον στην τέχνη αλλά και στα εγκλήματα (!!!), στηλιτεύεται ο ρόλος της τηλεόρασης (που και μπορεί να χρησιμοποιηθεί από την αστυνομία και άλλους κατασταλτικούς θεσμούς προς ίδιον όφελος αλλά και χειραγωγεί και μπορεί να καταστρέψει ανθρώπους και συνειδήσεις αν το επιθυμεί, αν ο στόχος που διακυβεύεται είναι η υψηλή τηλεθέαση), το κυριότερο όμως είναι ότι έχουμε να κάνουμε με αγνό, ανόθευτο, λαϊκό, μεγάλων επιδόσεων σινεμά, ατόφιο ρε παιδί μου, πως το λένε.
Εντάξει, δεν λείπουν και τα αδύναμα σημεία στο σενάριο, που τα τρώει η... ομίχλη (ότι υπάρχει σε αυτήν την παρένθεση μπορεί εν δυνάμει να είναι σπόιλερ, οπότε, ειδικά αυτήν την παράγραφο ας την αποφύγουν όσοι θέλουν να δουν την ταινία χωρίς να προετοιμάζονται για τις εκπλήξεις: α) είναι ένα κεράτωμα αρκετό για να μετακομίσει κάποιος, να χαθούν χρήματα από τον οικογενειακό προϋπολογισμό – δεν εξηγείται επαρκώς το πως γίνεται αυτό - και να σκεφτεί άλλους τρόπους για να τα 'κονομήσει; β) είναι δυνατόν ένας τόσο ευφυής αστυνομικός να μην γνωρίζει – έστω και στα ιταλικά αντίστοιχα – την παροιμία «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού»; γ) δεν είναι νεφελώδες το όλο θέμα ψυχίατρος – καρδιακή προσβολή – πέστροφες και τα λοιπά; - εδώ κλείνει η παρένθεση). Ο Servillo «κεντάει» στο ρόλο του αστυνομικού και δίνει ένα έξτρα μπόνους σε ότι αφορά την παρακολούθηση της ταινίας. Μιας ταινίας που ναι, ίσως το παρακάνει με τις ανατροπές, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πιάνεις τον εαυτό σου να λέει «αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ στην πραγματικότητα».
Ναι, είναι απλώς μια ταινία, αλλά τι ωραία ταινία φίλε μου.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Μαρτίου 2018 από την Spentzos Films!
1 σχόλια:
Είστε πάρα πολύ ευγενική. Η ταινία είναι βαρετότατη και δηθενότατη...
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική