Mom and Dad
του Brian Taylor. Με τους Nicolas Cage, Selma Blair, Anne Winters, Zackary Arthur, Lance Hendricksen, Robert Cunningham, Olivia Crocicchia, Samantha Lemole, Marilyn Dodds Frank
Και οι γονείς τρελάθηκαν!
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Όταν ο μπαμπάς και η μαμά θέλουν να σε σκοτώσουν!
Αυτή είναι η πέμπτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Brian Taylor, αλλά ουσιαστικά η πρώτη που σκηνοθετεί μόνος του! Στις προηγούμενες τέσσερις σκηνοθετούσε παρέα με τον Mark Neveldine και το σκηνοθετικό δίδυμο ήταν γνωστό ως Neveldine – Taylor. Η φιλμογραφία του διδύμου είναι η εξής: «Εκτός ορίων» (Crank, 2006), «Εκτός ορίων 2» (Crank: High Voltage, 2009), «Gamer» (2009) και «Ghost Rider: Το πνεύμα της εκδίκησης» (Ghost Rider: Spirit of Vengeance, 2011). Στην τελευταία αυτή ταινία πρωταγωνιστής ήταν ο Nicolas Cage, όπως και στο συγκεκριμένο πόνημα, το οποίο γυρίστηκε έξι χρόνια μετά!
Η ταινία Mom And Dad έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της τον Σεπτέμβριο του 2017 στο φεστιβάλ του Τορόντο. Στο Molins de Rei Horror Film Festival η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας (το Molins de Rei είναι ένας δήμος λίγο έξω από τη Βαρκελώνη). Τέλος, ο Nicolas Cage δήλωσε πως αυτή είναι η καλύτερη ταινία στην οποία έχει συμμετάσχει τα τελευταία 10 χρόνια!!!
Η υπόθεση: Ο Μπρεντ και η Κένταλ είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, που αποτελεί το στερεότυπο του αμερικανικού ονείρου: ζουν μιαν ευτυχισμένη ζωή με τα δύο τους παιδιά, την εφήβη κόρη τους, Κάρλι και το δεκάχρονο γιο τους, Τζος σε ένα πλούσιο προάστιο μιας μεγαλούπολης με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η σύγχρονη ζωή. Ξαφνικά, όμως, μια μέρα, κι όσο τα παιδιά βρίσκονται ακόμα στο σχολείο, μια άγνωστη επιδημία θα ξεσπάσει στην περιοχή, οδηγώντας όλους τους γονείς στην τρέλα! Ουσιαστικά, αυτή η φρενίτιδα οδηγεί τους γονείς να έχουν μόνο ένα στόχο: να σκοτώσουν τα παιδιά τους! Με οποιονδήποτε τρόπο!
Η Κάρλι και ο Τζος θα βρεθούν εγκλωβισμένα στο σπίτι με τους παρανοϊκούς γονείς τους και θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν τουλάχιστον μέχρι το βράδυ. Γιατί το βράδυ είναι καλεσμένοι στο σπίτι ο παππούς και η γιαγιά τους, δηλαδή, οι γονείς του πατέρα τους! Που, λόγω της ίδιας τρέλας, θα θέλουν να σκοτώσουν τον Μπρεντ! Θα σώσουν οι γέροι τους πιτσιρικάδες;
Η άποψή μας: 2013. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: τρεις. Από αυτές, προβλήθηκαν στους κινηματογράφους της χώρας μας οι δύο. 2014. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: τέσσερις – η μία από αυτές προβλήθηκε στους κινηματογράφους της Ελλάδας. 2015. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: δύο – καμία από αυτές στους κινηματογράφους της χώρας μας. 2016. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: πέντε – μία από αυτές στους κινηματογράφους της χώρας μας. 2017. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: πέντε – μία από αυτές, η ταινία που εξετάζουμε τώρα, προβάλλεται στους κινηματογράφους της χώρας μας! Ήτοι, μέσα σε πέντε χρόνια, ο βραβευμένος με Όσκαρ (!!!), μην το ξεχνάμε αυτό, ανιψιός του Francis Ford Coppola, έχει παίξει σε 19 ταινίες (!!!!) κι από αυτές προβλήθηκαν εμπορικά στη χώρα μας μόλις οι πέντε!
Το καλτ αυτό είδωλο πλέον δείχνει να έχει χάσει την μπάλα και παίζει σε οποιαδήποτε ταινία του ζητάνε να συμμετάσχει. Μην απορήσετε αν σε πέντε – έξι χρόνια πάρει κάποιον ζουμερό ρόλο, κάνει ένα απίστευτο comeback και ξαναπαίξει στα Όσκαρ. Ως τότε, όμως, θα τον βλέπουμε σε καλτιές, όπως τούτη εδώ. Που, ας μην γελιόμαστε, γυρίστηκε μεν για τον κινηματογράφο, αλλά το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι εκείνο που αλλιώς έχει μάθει να καταναλώνει σινεμά! Τούτη η ταινία είναι ένα καθαρόαιμα b-movie, μια ταινία τρόμου που λέει πράγματα σοβαρά χωρίς να παίρνει ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά – κι αυτό είναι καλό! Μια αρρώστια που προσβάλλει το νευρικό σύστημα γονέων (!), μια αρρώστια η οποίο μεταδίδεται μέσα από οθόνες (τηλεόρασης, κομπιούτερ) – ή μπορεί και όχι – μια αρρώστια τέλος πάντων με μορφή επιδημίας οδηγεί γονείς να θέλουν να δολοφονήσουν τα παιδιά τους! Φοβερή ιδέα! Και από ιδέες δεν τα πήγαινε ποτέ άσχημα ο Taylor.
Το premise των δύο ταινιών «Crank» πχ είναι καταπληκτικό! Για να μην πεθάνει ο Jason Statham (πρωταγωνιστής και των δύο ταινιών της σειράς), δηλητηριασμένος από μια παράξενη ουσία, θα πρέπει να λειτουργεί πάντα στα κόκκινα, με την καρδιά του να χτυπάει με 587 σφυγμούς ξέρω'γω. Σαν το «Speed» αλλά σε άνθρωπο! Εκεί, η αισθητική της ταινίας και η όλη κατασκευή υπηρετούσε εξαιρετικά την ιδέα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα εκτροχιασμένο roller coaster γεμάτο διασκέδαση, που κανονικά έστελνε τον θεατή... αδιάβαστο! Εδώ, τα πράγματα δεν είναι εξίσου καλά. Και πάλι οι ρυθμοί είναι φρενήρεις, και πάλι το μοντάζ κάνει παπάδες, και πάλι νιώθεις ότι αυτό που βλέπεις επί της μεγάλης οθόνης, θα εκτροχιαστεί. Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση. Το αμερικάνικο όνειρο ως εφιάλτης. Η ευτυχισμένη οικογένεια ως το μεγαλύτερο ψέμα. Ναι, ωραία όλα αυτά, αλλά εκεί που θα μπορούσαμε να είχαμε ένα αποτέλεσμα τύπου «Stepford Wives» (το παλιό, έτσι, όχι το ριμέικ), οι προσδοκίες εντέλει δεν δικαιώνονται. Γιατί ο σκηνοθέτης – σεναριογράφος μένει στις προθέσεις. Δεν εμβαθύνει. Του αρκεί να κάνει τον θεατή να τρομάξει και να γελάσει ταυτόχρονα. Μένει στην επιφάνεια.
Και όσο τρελαμένος (για άλλη μια φορά, σε μια επίδειξη best of των ερμηνευτικών του αποθηκών) κι αν είναι ο Nicolas Cage και όσο πολύ καλή είναι η (παραγνωρισμένη) Selma Blair και όσο κι αν η σκηνή με τον Lance Hendricksen να μπήγει δεκάδες φορές το μαχαίρι του στο σώμα του Nicolas βγάζει γέλιο (!) δεν σου μένει κάτι παραπάνω μετά το πέρας της ταινίας. Μιας ταινίας που δεν τολμάει το ένα βήμα παραπάνω. Δεν τραβάει τα πράγματα ακόμα περισσότερο στα άκρα. Και ουσιαστικά, τελειώνει χωρίς να έχει φινάλε. Όχι, δεν είναι ανοιχτό το φινάλε. Είναι φοβισμένο, αδέξιο, άτολμο.
Όσοι είμαστε γονείς ξέρουμε πως ισχύει το «λατρεύουμε τα παιδιά μας αλλά κάποιες στιγμές θέλουμε να τα σκοτώσουμε». Ε, εδώ, η κυριολεξία ήθελε κάτι παραπάνω για να λειτουργήσει...
Η υπόθεση: Ο Μπρεντ και η Κένταλ είναι ένα παντρεμένο ζευγάρι, που αποτελεί το στερεότυπο του αμερικανικού ονείρου: ζουν μιαν ευτυχισμένη ζωή με τα δύο τους παιδιά, την εφήβη κόρη τους, Κάρλι και το δεκάχρονο γιο τους, Τζος σε ένα πλούσιο προάστιο μιας μεγαλούπολης με όλες τις ανέσεις που προσφέρει η σύγχρονη ζωή. Ξαφνικά, όμως, μια μέρα, κι όσο τα παιδιά βρίσκονται ακόμα στο σχολείο, μια άγνωστη επιδημία θα ξεσπάσει στην περιοχή, οδηγώντας όλους τους γονείς στην τρέλα! Ουσιαστικά, αυτή η φρενίτιδα οδηγεί τους γονείς να έχουν μόνο ένα στόχο: να σκοτώσουν τα παιδιά τους! Με οποιονδήποτε τρόπο!
Η Κάρλι και ο Τζος θα βρεθούν εγκλωβισμένα στο σπίτι με τους παρανοϊκούς γονείς τους και θα πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβιώσουν τουλάχιστον μέχρι το βράδυ. Γιατί το βράδυ είναι καλεσμένοι στο σπίτι ο παππούς και η γιαγιά τους, δηλαδή, οι γονείς του πατέρα τους! Που, λόγω της ίδιας τρέλας, θα θέλουν να σκοτώσουν τον Μπρεντ! Θα σώσουν οι γέροι τους πιτσιρικάδες;
Η άποψή μας: 2013. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: τρεις. Από αυτές, προβλήθηκαν στους κινηματογράφους της χώρας μας οι δύο. 2014. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: τέσσερις – η μία από αυτές προβλήθηκε στους κινηματογράφους της Ελλάδας. 2015. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: δύο – καμία από αυτές στους κινηματογράφους της χώρας μας. 2016. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: πέντε – μία από αυτές στους κινηματογράφους της χώρας μας. 2017. Ταινίες στις οποίες συμμετείχε ο Nicolas Cage: πέντε – μία από αυτές, η ταινία που εξετάζουμε τώρα, προβάλλεται στους κινηματογράφους της χώρας μας! Ήτοι, μέσα σε πέντε χρόνια, ο βραβευμένος με Όσκαρ (!!!), μην το ξεχνάμε αυτό, ανιψιός του Francis Ford Coppola, έχει παίξει σε 19 ταινίες (!!!!) κι από αυτές προβλήθηκαν εμπορικά στη χώρα μας μόλις οι πέντε!
Το καλτ αυτό είδωλο πλέον δείχνει να έχει χάσει την μπάλα και παίζει σε οποιαδήποτε ταινία του ζητάνε να συμμετάσχει. Μην απορήσετε αν σε πέντε – έξι χρόνια πάρει κάποιον ζουμερό ρόλο, κάνει ένα απίστευτο comeback και ξαναπαίξει στα Όσκαρ. Ως τότε, όμως, θα τον βλέπουμε σε καλτιές, όπως τούτη εδώ. Που, ας μην γελιόμαστε, γυρίστηκε μεν για τον κινηματογράφο, αλλά το κοινό στο οποίο απευθύνεται είναι εκείνο που αλλιώς έχει μάθει να καταναλώνει σινεμά! Τούτη η ταινία είναι ένα καθαρόαιμα b-movie, μια ταινία τρόμου που λέει πράγματα σοβαρά χωρίς να παίρνει ποτέ τον εαυτό της στα σοβαρά – κι αυτό είναι καλό! Μια αρρώστια που προσβάλλει το νευρικό σύστημα γονέων (!), μια αρρώστια η οποίο μεταδίδεται μέσα από οθόνες (τηλεόρασης, κομπιούτερ) – ή μπορεί και όχι – μια αρρώστια τέλος πάντων με μορφή επιδημίας οδηγεί γονείς να θέλουν να δολοφονήσουν τα παιδιά τους! Φοβερή ιδέα! Και από ιδέες δεν τα πήγαινε ποτέ άσχημα ο Taylor.
Το premise των δύο ταινιών «Crank» πχ είναι καταπληκτικό! Για να μην πεθάνει ο Jason Statham (πρωταγωνιστής και των δύο ταινιών της σειράς), δηλητηριασμένος από μια παράξενη ουσία, θα πρέπει να λειτουργεί πάντα στα κόκκινα, με την καρδιά του να χτυπάει με 587 σφυγμούς ξέρω'γω. Σαν το «Speed» αλλά σε άνθρωπο! Εκεί, η αισθητική της ταινίας και η όλη κατασκευή υπηρετούσε εξαιρετικά την ιδέα. Το αποτέλεσμα ήταν ένα εκτροχιασμένο roller coaster γεμάτο διασκέδαση, που κανονικά έστελνε τον θεατή... αδιάβαστο! Εδώ, τα πράγματα δεν είναι εξίσου καλά. Και πάλι οι ρυθμοί είναι φρενήρεις, και πάλι το μοντάζ κάνει παπάδες, και πάλι νιώθεις ότι αυτό που βλέπεις επί της μεγάλης οθόνης, θα εκτροχιαστεί. Μια κοινωνία σε ελεύθερη πτώση. Το αμερικάνικο όνειρο ως εφιάλτης. Η ευτυχισμένη οικογένεια ως το μεγαλύτερο ψέμα. Ναι, ωραία όλα αυτά, αλλά εκεί που θα μπορούσαμε να είχαμε ένα αποτέλεσμα τύπου «Stepford Wives» (το παλιό, έτσι, όχι το ριμέικ), οι προσδοκίες εντέλει δεν δικαιώνονται. Γιατί ο σκηνοθέτης – σεναριογράφος μένει στις προθέσεις. Δεν εμβαθύνει. Του αρκεί να κάνει τον θεατή να τρομάξει και να γελάσει ταυτόχρονα. Μένει στην επιφάνεια.
Και όσο τρελαμένος (για άλλη μια φορά, σε μια επίδειξη best of των ερμηνευτικών του αποθηκών) κι αν είναι ο Nicolas Cage και όσο πολύ καλή είναι η (παραγνωρισμένη) Selma Blair και όσο κι αν η σκηνή με τον Lance Hendricksen να μπήγει δεκάδες φορές το μαχαίρι του στο σώμα του Nicolas βγάζει γέλιο (!) δεν σου μένει κάτι παραπάνω μετά το πέρας της ταινίας. Μιας ταινίας που δεν τολμάει το ένα βήμα παραπάνω. Δεν τραβάει τα πράγματα ακόμα περισσότερο στα άκρα. Και ουσιαστικά, τελειώνει χωρίς να έχει φινάλε. Όχι, δεν είναι ανοιχτό το φινάλε. Είναι φοβισμένο, αδέξιο, άτολμο.
Όσοι είμαστε γονείς ξέρουμε πως ισχύει το «λατρεύουμε τα παιδιά μας αλλά κάποιες στιγμές θέλουμε να τα σκοτώσουμε». Ε, εδώ, η κυριολεξία ήθελε κάτι παραπάνω για να λειτουργήσει...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Neo Films
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική