Ο Θάνατος του Στάλιν
του Armando Iannucci. Με τους Steve Buscemi, Simon Russell Beale, Paddy Considine, Rupert Friend, Jason Isaacs, Michael Palin, Andrea Riseborough, Jeffrey Tambor
Όταν ιστορία διδάσκουν τα δελτία Τύπου...
του zerVo (@moviesltd) 
Αλήθεια τώρα, το δελτίο Τύπου της διανομής της ταινίας, που μοιράστηκε σε δημοσιογράφους και σχολιαστές σινεμά, πολύ θα ήθελα να μάθω ποιος ακριβώς το συνέγραψε. Και κατόπιν να πληροφορηθώ από που άντλησε τις πηγές του, ποια μεθοδολογία ακολούθησε στην τεκμηρίωση των όσων διένειμε και τέλος να καταλήξω στο συμπέρασμα ποιων πολιτικών συμφερόντων φορέα εξυπηρετεί. Διαβάζω εκφράσεις του τύπου "Δικτάτορας", "τύραννος", "έλλειψη ηθικών αξιών του ολοκληρωτισμού"! Τι μας λέτε καλέ? Σοβαρά? Φαντάζομαι είστε οι ίδιοι αναπαραγωγείς και μεταφραστές των Δυτικόφερτων press releases που σε ανάλογες περιπτώσεις ταινιών, από την αντίπερα μεριά της Κοκκινιάς, έκαναν λόγο για τον Εθνοπατέρα Λίνκολν, για τον Ειρηνιστή Τσόρτσιλ και τον μαχητή της Δημοκρατίας Τζει Εφ Κέι. Κάπου πάντως σας δικαιολογώ. Είναι οι φορές που η αμάθεια είναι τρομακτικά χειρότερη από την εστωμάθεια...
5 Μαρτίου του 1953. Κτυπημένος από βαρύτατο εγκεφαλικό επεισόδιο, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος και ηγέτης της Σοβιετικής Ένωσης, Γιόσεφ Στάλιν, στα 75 του χρόνια αφήνει την τελευταία του πνοή στην οικία του. Από τις πρώτες κιόλας ώρες που το μαντάτο θα διαδοθεί εμπιστευτικά στα μέλη της Κυβέρνησης, εκείνα θα βρεθούν στην ντάτσα του εκλιπόντα όχι για να δείξουν την θλίψη τους για τον χαμό του επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες λίντερ της χώρας, αλλά για να διεκδικήσουν, ο καθένας όσο το δυνατόν μεγαλύτερο από την μεριά του, μερίδιο στην κενή διοικητική θέση που αφήνει.
Πάνω από το άψυχο σώμα του Στάλιν, θα συναθροιστούν ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας Λαβρέντι Μπέρια, ο Αναπληρωτής Γραμματέας Γκεόργκι Μαλένκοφ, ο Υψηλόβαθμος στην Κομματική ιεραρχία Νικίτα Χρουτσόφ και ο Υπουργός των Εξωτερικών Βιάτσεσλαβ Μολότοφ, επιδεικνύοντας ο καθένας από την μεριά του, θλίψη σκηνοθετημένη, προκειμένου να κερδίσει πόντους στην κούρσα της διαδοχής. Που σύμφωνα με το πρωτόκολλο επιβάλλεται να είναι άμεση, αφού η αχανής Ομοσπονδία δεν νοείται να παραμείνει για καιρό ακέφαλη...
Αυτά λοιπόν μεταξύ άλλων μας περιγράφει στην θεματική της βάση η Βρετανικής κοπής και βασισμένη σε Φραντσέζικη κομικ νουβέλα, σατιρική - ο Θεός να την κάμει - δημιουργία, που περιστρέφεται γύρω από τον αιφνίδιο χαμό του, όπως τον καταγράφει η εισαγωγή της, Σφαγέα, Δολοφόνου, Εγκληματία, Γενοκτόνου και ξέρω γω τι άλλο ακόμη μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια η αντικομουνιστική μανία που έχει περιλάβει εσχάτως τους "φιλελεύθερους" Ευρωπαίους. Ολοσδιόλου "τυχαία" και "συμπτωματικά", το φιλμ, κάνει την εμφάνιση του στους κινηματογράφους ολάκερου του κόσμου, την χρονιά του εορτασμού της συμπλήρωσης των 100 ετών από την Κόκκινη Επανάσταση, ενάντια στο Μοναρχικό Τσαρικό καθεστώς. Με δυο λόγια η προπαγανδιστική ρίψη λάσπης και δυσωδίας, προκειμένου να δειχτεί ως ιδανική κοινωνική συνθήκη ο Επεκτατικός Καπιταλισμός, εδώ εμφανίζεται σε ολάκερο το μεγαλείο της!
Για να είμαι ειλικρινής και με γνώμονα τις αντίστοιχου καυστικού ύφους δουλειές που έχουν προβάλλει στο (πολύ μακρινό) παρελθόν κάποιοι προοδευτικοί, φλεγματικοί, ευφυείς και ακομπλεξάριστοι Μπριτόνοι, θα περίμενα κάτι πιο έξυπνο, καλοστημένο και εμπνευσμένο, από ετούτο το σιχαμερού χιούμορ και σαχλής αισθητικής κατασκεύασμα, που ως μοναδικό του στόχο έχει να μειώσει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, τόσο την προσωπικότητα του ηγέτη, όσο και εκείνες των ανθρώπων που τον περιστοίχιζαν και πλέον, σύμφωνα με το σενάριο, έχουν βγάλει μαχαίρια επιδιώκοντας να αρπάξουν την ορφανή καρέκλα. Και άντε να δεχτώ - που δεν γίνεται, αλλά λέμε, ως υπόθεση εργασίας - τις στρεβλότατες και ψευδείς αναφορές που προέρχονται από κράτη όπου πλέον βασιλεύει ο φασισμός και η ακροδεξιά συνείδηση και μεσουράνησαν κάποτε διεθνώς ως δορυφόροι της κραταιάς ΕΣΣΔ, γύρω από την περσόνα του Γεωργιανής καταγωγής Εθνοπατέρα και εκείνες τις διαβολικές των διαδόχων του που πάνε - τι ωραία πλάκα! - να βγάλουν τα μάτια τους πάνω από τον πεθαμένο. Πως είναι δυνατόν να εμφανίζεται ως πενιχρή κι αόρατη καρικατούρα με μηδενισμένη έως και παραπεταμένη υπόσταση, ο λαϊκός ήρωας Στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ, που οδήγησε τον Κόκκινο Στρατό στην τελική επικράτηση επί των Ναζί κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος που παρέλασε πρώτος στο απελευθερωμένο από την Σβάστικα Βερολίνο! Ντροπής πράγματα ε?
Το παραλήρημα κάποιου Armando Iannucci, εκ της παγκοσμίως φημισμένης για την καλλιτεχνική της παιδεία και κουλτούρα Σκοτίας, αποξαρχής είναι προφανές πως έχει σκοπό να προσβάλλει πρόσωπα και μνήμες, επιμένοντας να δείχνει τον νεκρό Στάλιν πεσμένο κατάχαμα και κατουρημένο πάνω στην μοκέτα του, υποτιθέμενα για να βγάλει γέλιο, σαφώς από τους ομοίας πολιτικής του προσέγγισης θεατές. Ή την ώρα του ύστατου αποχαιρετισμού, που εκατομμύρια λαού υπέμεινε στην πραγματικότητα το δριμύ ψύχος για να πει το αντίο, να βάζει τους δελφίνους να σφάζονται μπροστά στο φέρετρο. Μεγάλη πλάκα...
Το καταφανώς και προκλητικά ανιστόρητο The Death Of Stalin φυσικά ομιλεί την αγγλική γλώσσα, τονισμένη με το γνώριμο βαρύ ρώσικο πλέγμα, που μάλλον κάποιος έχει πείσει τους Εγγλέζους πως βγάζει γέλιο για να επιμένουν στην διακωμώδηση του. Ένα στοιχείο αναπόσπαστο της ιντερνάσιοναλ γλαφυρής σε επίπεδα ρεντίκολου απεικόνισης της σύγχρονης Ρωσίας και των κατοίκων της, μιας χώρας κυρίαρχης - και όχι σερίφικα κυριαρχικής, όπως άλλες - με όλα τα όμορφα και τα άσχημα που διέπουν κάθε τόπο του πλανήτη και ενός λαού με κουλτούρα αιώνων, που εδώ ψευδώς (και βαλτώς) εμφανίζεται φοβισμένος, τρομαγμένος, περιθωριοποιημένος, τρεμουλιάρης, μπροστά στην όρεξη ενός παρανοϊκού, ο οποίος έχει αναλάβει την διακυβέρνηση του.
Και όλα αυτά μας τα καταγράφουν σε φιλμικό πόνημα οι Εγγλέζοι, οι εξυπνάκηδες, οι διαστρεβλωτές της παγκόσμιας ιστορίας, που τα ματωμένα σημάδια τους μιλούν ακόμη ολοζώντανα στο Σύνταγμα και τα Προπύλαια. Και που παρακαλάνε να πάει να συναντήσει τον Στάλιν ο γερο-Loach μπας και βουλώσει και το τελευταίο στόμα που βγάζει τα άπλυτα τους στην φόρα... Ήμαρτον!
Πάνω από το άψυχο σώμα του Στάλιν, θα συναθροιστούν ο επικεφαλής της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας Λαβρέντι Μπέρια, ο Αναπληρωτής Γραμματέας Γκεόργκι Μαλένκοφ, ο Υψηλόβαθμος στην Κομματική ιεραρχία Νικίτα Χρουτσόφ και ο Υπουργός των Εξωτερικών Βιάτσεσλαβ Μολότοφ, επιδεικνύοντας ο καθένας από την μεριά του, θλίψη σκηνοθετημένη, προκειμένου να κερδίσει πόντους στην κούρσα της διαδοχής. Που σύμφωνα με το πρωτόκολλο επιβάλλεται να είναι άμεση, αφού η αχανής Ομοσπονδία δεν νοείται να παραμείνει για καιρό ακέφαλη...
Αυτά λοιπόν μεταξύ άλλων μας περιγράφει στην θεματική της βάση η Βρετανικής κοπής και βασισμένη σε Φραντσέζικη κομικ νουβέλα, σατιρική - ο Θεός να την κάμει - δημιουργία, που περιστρέφεται γύρω από τον αιφνίδιο χαμό του, όπως τον καταγράφει η εισαγωγή της, Σφαγέα, Δολοφόνου, Εγκληματία, Γενοκτόνου και ξέρω γω τι άλλο ακόμη μπορεί να βγάλει στην επιφάνεια η αντικομουνιστική μανία που έχει περιλάβει εσχάτως τους "φιλελεύθερους" Ευρωπαίους. Ολοσδιόλου "τυχαία" και "συμπτωματικά", το φιλμ, κάνει την εμφάνιση του στους κινηματογράφους ολάκερου του κόσμου, την χρονιά του εορτασμού της συμπλήρωσης των 100 ετών από την Κόκκινη Επανάσταση, ενάντια στο Μοναρχικό Τσαρικό καθεστώς. Με δυο λόγια η προπαγανδιστική ρίψη λάσπης και δυσωδίας, προκειμένου να δειχτεί ως ιδανική κοινωνική συνθήκη ο Επεκτατικός Καπιταλισμός, εδώ εμφανίζεται σε ολάκερο το μεγαλείο της!
Για να είμαι ειλικρινής και με γνώμονα τις αντίστοιχου καυστικού ύφους δουλειές που έχουν προβάλλει στο (πολύ μακρινό) παρελθόν κάποιοι προοδευτικοί, φλεγματικοί, ευφυείς και ακομπλεξάριστοι Μπριτόνοι, θα περίμενα κάτι πιο έξυπνο, καλοστημένο και εμπνευσμένο, από ετούτο το σιχαμερού χιούμορ και σαχλής αισθητικής κατασκεύασμα, που ως μοναδικό του στόχο έχει να μειώσει στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, τόσο την προσωπικότητα του ηγέτη, όσο και εκείνες των ανθρώπων που τον περιστοίχιζαν και πλέον, σύμφωνα με το σενάριο, έχουν βγάλει μαχαίρια επιδιώκοντας να αρπάξουν την ορφανή καρέκλα. Και άντε να δεχτώ - που δεν γίνεται, αλλά λέμε, ως υπόθεση εργασίας - τις στρεβλότατες και ψευδείς αναφορές που προέρχονται από κράτη όπου πλέον βασιλεύει ο φασισμός και η ακροδεξιά συνείδηση και μεσουράνησαν κάποτε διεθνώς ως δορυφόροι της κραταιάς ΕΣΣΔ, γύρω από την περσόνα του Γεωργιανής καταγωγής Εθνοπατέρα και εκείνες τις διαβολικές των διαδόχων του που πάνε - τι ωραία πλάκα! - να βγάλουν τα μάτια τους πάνω από τον πεθαμένο. Πως είναι δυνατόν να εμφανίζεται ως πενιχρή κι αόρατη καρικατούρα με μηδενισμένη έως και παραπεταμένη υπόσταση, ο λαϊκός ήρωας Στρατάρχης Γκεόργκι Ζούκοφ, που οδήγησε τον Κόκκινο Στρατό στην τελική επικράτηση επί των Ναζί κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο ίδιος που παρέλασε πρώτος στο απελευθερωμένο από την Σβάστικα Βερολίνο! Ντροπής πράγματα ε?
Το παραλήρημα κάποιου Armando Iannucci, εκ της παγκοσμίως φημισμένης για την καλλιτεχνική της παιδεία και κουλτούρα Σκοτίας, αποξαρχής είναι προφανές πως έχει σκοπό να προσβάλλει πρόσωπα και μνήμες, επιμένοντας να δείχνει τον νεκρό Στάλιν πεσμένο κατάχαμα και κατουρημένο πάνω στην μοκέτα του, υποτιθέμενα για να βγάλει γέλιο, σαφώς από τους ομοίας πολιτικής του προσέγγισης θεατές. Ή την ώρα του ύστατου αποχαιρετισμού, που εκατομμύρια λαού υπέμεινε στην πραγματικότητα το δριμύ ψύχος για να πει το αντίο, να βάζει τους δελφίνους να σφάζονται μπροστά στο φέρετρο. Μεγάλη πλάκα...
Το καταφανώς και προκλητικά ανιστόρητο The Death Of Stalin φυσικά ομιλεί την αγγλική γλώσσα, τονισμένη με το γνώριμο βαρύ ρώσικο πλέγμα, που μάλλον κάποιος έχει πείσει τους Εγγλέζους πως βγάζει γέλιο για να επιμένουν στην διακωμώδηση του. Ένα στοιχείο αναπόσπαστο της ιντερνάσιοναλ γλαφυρής σε επίπεδα ρεντίκολου απεικόνισης της σύγχρονης Ρωσίας και των κατοίκων της, μιας χώρας κυρίαρχης - και όχι σερίφικα κυριαρχικής, όπως άλλες - με όλα τα όμορφα και τα άσχημα που διέπουν κάθε τόπο του πλανήτη και ενός λαού με κουλτούρα αιώνων, που εδώ ψευδώς (και βαλτώς) εμφανίζεται φοβισμένος, τρομαγμένος, περιθωριοποιημένος, τρεμουλιάρης, μπροστά στην όρεξη ενός παρανοϊκού, ο οποίος έχει αναλάβει την διακυβέρνηση του.
Και όλα αυτά μας τα καταγράφουν σε φιλμικό πόνημα οι Εγγλέζοι, οι εξυπνάκηδες, οι διαστρεβλωτές της παγκόσμιας ιστορίας, που τα ματωμένα σημάδια τους μιλούν ακόμη ολοζώντανα στο Σύνταγμα και τα Προπύλαια. Και που παρακαλάνε να πάει να συναντήσει τον Στάλιν ο γερο-Loach μπας και βουλώσει και το τελευταίο στόμα που βγάζει τα άπλυτα τους στην φόρα... Ήμαρτον!
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 8 Μαρτίου 2018 από την Odeon!
