The Greatest Showman
του Michael Gracey. Με τους Hugh Jackman, Zac Efron, Michelle Williams, Rebecca Ferguson, Zendaya, Paul Sparks
Catch The Rhythm!
του zerVo (@moviesltd) 
Άλλο πράγμα το μιούζικαλ, άλλος κινηματογράφος. Άλλο συναίσθημα, εντελώς διαφορετική προσέγγιση από τον θεατή, ειδικά αν ανήκει σε εκείνο το σινεφίλ σύνολο που έλκεται από τον συνδυασμό πρόζας και μουσικοχορευτικών παρεμβάσεων, παλιομοδίτικου είναι η αλήθεια ύφους, που όμως κατέστησαν μια φορά κι έναν καιρό το genre κυρίαρχο, της αποκαλούμενης χρυσής εποχής του Χόλιγουντ. Σαν βγαλμένο από το μακρινό τότε, το The Greatest Showman, ορίζει δείγμα τυπικό ενός είδους με αμέτρητους φανατικούς οπαδούς, που σε μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, φορές, επανεμφανίζεται μέσα στην χρονιά για να μοιράσει τις δικές του συγκινήσεις. Και για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, αν κρίνουμε από το πιάσιμο στο πόδι, από το ασταμάτητο, δίωρο catch the rhythm, μάλλον δεν τα κατάφερε και άσχημα ε?
Μεγαλωμένος κάτω από αντίξοες συνθήκες, ορφανός από πολύ νεαρή ηλικία και αναγκασμένος να εργαστεί σκληρά για να τα φέρει βόλτα, ο ενήλικας πλέον Π.Τ. Μπάρνουμ, υπάλληλος σε ναυτιλιακή εταιρεία της Νέας Υόρκης, θα κάνει το όνειρο του πραγματικότητα, παίρνοντας για γυναίκα του την όμορφη Τσάστιτυ, τον πρώτο και μοναδικό νεανικό του έρωτα, κόρη της αριστοκρατικής φαμίλιας που φρόντιζε ενδυματολογικά ο ράφτης πατέρας του. Το κλείσιμο της εργοδότριας φίρμας, που θα του δείξει τον δρόμο για την ανεργία, σε μια δύσκολη περίοδο, στα μέσα του 19ου αιώνα, για τα αμερικάνικα οικονομικά δεδομένα, θα προβληματίσει ιδιαίτερα τον φιλόδοξο άντρα, που πλέον έχει και δύο επιπλέον παιδικά στόματα να ταΐσει. Δαιμόνιος και ευρηματικός δεν θα μείνει με χέρια σταυρωμένα, παρά βρίσκοντας την χρηματοδότηση που χρειαζόταν, θα δημιουργήσει κάτι πρωτόγνωρο στα χρονικά του θεάματος της σταδιακά εξελισσόμενης Μητρόπολης. Ένα Μουσείο κέρινων ομοιωμάτων διαφορετικό από τα άλλα.
Ιδέα που δεν θα τρέξει αρχικά, στην σκέψη όμως να αντικαταστήσει τα άψυχα εκθέματα, με ολοζώντανα, ανθρώπους δηλαδή που χάρη στην ακραία ιδιόμορφη εξωτερική τους εμφάνιση προκαλούν την εντύπωση του περίγυρου, θα καταφέρει να στήσει στο κέντρο του Μανχάταν, μια απίθανη ατραξιόν, σύνολο από καλλιτεχνικά νούμερα που εξασκούν οι αρτίστες πρωταγωνιστές του, τα περιθωριοποιημένα του τέρατα. Το διαφορετικό Τσίρκο του Μπάρνουμ, θα σαρώσει εισπρακτικά και στις παραστάσεις του θα προκληθεί το αδιαχώρητο! Μια ανέλπιστα εκκωφαντική επιτυχία, πάντως, που θα εκτοξεύσει στα ύψη την ματαιοδοξία του εμπνευστή και οργανωτή του, σε τέτοιο βαθμό, ώστε σύντομα να λησμονήσει την ταπεινή του καταγωγή και τις συνεσταλμένες ρίζες του.
Παραμύθι που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά και στον βίο του φημισμένου μπίζνεσμαν, που μεσουράνησε στα καλλιτεχνικά δρώμενα του Μπιγκ Απλ, κατά την δεκαετία του 1830, δράση που δεν περιορίστηκε στα θέατρα και τις αρένες, αλλά πέρασε και στον πολιτικό στίβο, εκεί που ο Μπάρνουμ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την δημοτικότητα του. Κάποια από τα στοιχεία της ξεχωριστής του προσωπικότητας, είναι εκείνα που φωτίζει το θέμα του κινηματογραφικού αφιερώματος σε μια περσόνα δισυπόστατη πάντως, αφού έμεινε στην ιστορία τόσο ως φιλάνθρωπος και προστάτης των αδυνάτων, όσο όμως και στυγνός εκμεταλλευτής ταλέντων φρικώδους όψης.
Αυτή η πορεία ενός ρισκαδόρου που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα, στην ουσία όμως ξεπέρασε ακόμη και τις πιο ευφάνταστες προσδοκίες του, ανεβαίνοντας ραγδαία τα σκαλοπάτια της κοινωνικής ιεραρχίας -έγινε δεκτός, προσωπικά ακόμη και από την Βασίλισσα Βικτορία, όπως αποκαλύπτει μια από τις πιο επιδερμικά δοσμένες σεκάνς του φιλμ - αποδίδεται με τρόπο αντάξιο της σόουμαν φήμης του, μέσα από ένα έξοχα δομημένο, απίθανου τέμπο, πολύχρωμο και μοντέρνο μιούζικαλ. Βασικότερο ατού της ταινίας που υπογράφει ο πρωτάρης στην καρέκλα του σκηνοθέτη Michael Gracey, υποστηριζόμενος πάντως από τον Bill Condon που έχει γράψει την δική του ιστορία στο είδος, ως ο σεναρίστας του Chicago και του Dreamgirls, είναι τα ατόφιου τέμπο τραγούδια, που με τρόπο πιασάρικο στους στίχους τους, εξελίσσουν την πλοκή και δεν στέκουν απλώς ως μελωδικές γέφυρες στις γραμμικές βινιέτες της δραματουργίας. Εννοείται πως άπαντα σχεδόν τα βίντεο κλιπς, τονισμένα από την ιδανικά σχεδιασμένη σκηνική ατμόσφαιρα της περιόδου, χαρακτηρίζονται από τελειότητα και ακρίβεια στις κινήσεις των χορευτών που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. έστω και ντυμένοι όχι μόνο ρούχα βαριά εποχής, αλλά και ειδικά προσθετικά για να ταιριάξουν με την μόστρα των φρικιών του βαριετέ.
Οι μελωδίες ως είθισται εσχάτως αποδίδονται από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, γεγονός που ανεβάζει ακόμη πιότερο το ρεαλιστικό υπόβαθρο του πρότζεκτ. Εκεί που κυρίαρχο ρόλο κατέχει η μορφή του κορυφαίου περφόρμερ της εποχής μας, Hugh Jackman, του πολύπλευρου αστέρα που αν είχε λάμψει καμιά εβδομηνταριά χρόνια πριν, σίγουρα θα είχε αποκτήσει άλλη θέση στην Βίβλο του σινεμά, δίπλα σε θρύλους σαν τον Astaire ή τον Kelly. Εδώ το πενιχρό σε σασπένς στόρι δεν βοηθά τον Αυστραλό να δείξει στοιχεία και της υποκριτικής του δεινότητας, όπως συνέβη φερειπείν στους Les Mis, ο πανύψηλος σταρ όμως είναι απίθανος και αέρινος, κρατώντας την μπαγκέτα του ενορχηστρωτή ενός εξαιρετικά επιλεγμένου συνόλου. Που πανάξιοι παραστάτες του στέκονται η κούκλα Michelle Williams, ως η λατρεμένη μούσα αλλά και παραπεταμένη κάποια στιγμή Κυρά του αρχοντικού του The Greatest Showman, ο μορφονιός Zac Efron που καλά θα κάνει έχοντας αποκτήσει πείρα στο genre να ασχοληθεί μόνο με αυτό, η πανέμορφη Rebecca Ferguson που αποδίδει πιστά την ξελογιάστρα Εγγλέζα αοιδό Τζενι Λιντ και τέλος η εξωτική έκπληξη που ακούει στο όνομα Zendaya και μαγεύει τους αιθέρες ως η άφοβη ισορροπίστρια του τραπέζε.
Απλοϊκό το στόρι, όμορφο όμως το λαμπερό περιτύλιγμα του, όπως αρμόζει σε ένα αξιοπρεπές μουσικοχορευτικό, ασύμμετρα τωρινού μπιτ, σε σχέση με τους φραμπαλάδες, φέριτέιλ, γύρω από το A Million Dreams πλάνο οικονομικής και σοσιολογικής ανέλιξης ενός άντρα, που εντέλει κατάφερε να το φέρει, έστω και όχι απολύτως ηθικολογικά, εις πέρας.
Ιδέα που δεν θα τρέξει αρχικά, στην σκέψη όμως να αντικαταστήσει τα άψυχα εκθέματα, με ολοζώντανα, ανθρώπους δηλαδή που χάρη στην ακραία ιδιόμορφη εξωτερική τους εμφάνιση προκαλούν την εντύπωση του περίγυρου, θα καταφέρει να στήσει στο κέντρο του Μανχάταν, μια απίθανη ατραξιόν, σύνολο από καλλιτεχνικά νούμερα που εξασκούν οι αρτίστες πρωταγωνιστές του, τα περιθωριοποιημένα του τέρατα. Το διαφορετικό Τσίρκο του Μπάρνουμ, θα σαρώσει εισπρακτικά και στις παραστάσεις του θα προκληθεί το αδιαχώρητο! Μια ανέλπιστα εκκωφαντική επιτυχία, πάντως, που θα εκτοξεύσει στα ύψη την ματαιοδοξία του εμπνευστή και οργανωτή του, σε τέτοιο βαθμό, ώστε σύντομα να λησμονήσει την ταπεινή του καταγωγή και τις συνεσταλμένες ρίζες του.
Παραμύθι που βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά και στον βίο του φημισμένου μπίζνεσμαν, που μεσουράνησε στα καλλιτεχνικά δρώμενα του Μπιγκ Απλ, κατά την δεκαετία του 1830, δράση που δεν περιορίστηκε στα θέατρα και τις αρένες, αλλά πέρασε και στον πολιτικό στίβο, εκεί που ο Μπάρνουμ εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την δημοτικότητα του. Κάποια από τα στοιχεία της ξεχωριστής του προσωπικότητας, είναι εκείνα που φωτίζει το θέμα του κινηματογραφικού αφιερώματος σε μια περσόνα δισυπόστατη πάντως, αφού έμεινε στην ιστορία τόσο ως φιλάνθρωπος και προστάτης των αδυνάτων, όσο όμως και στυγνός εκμεταλλευτής ταλέντων φρικώδους όψης.
Αυτή η πορεία ενός ρισκαδόρου που έκανε το όνειρο του πραγματικότητα, στην ουσία όμως ξεπέρασε ακόμη και τις πιο ευφάνταστες προσδοκίες του, ανεβαίνοντας ραγδαία τα σκαλοπάτια της κοινωνικής ιεραρχίας -έγινε δεκτός, προσωπικά ακόμη και από την Βασίλισσα Βικτορία, όπως αποκαλύπτει μια από τις πιο επιδερμικά δοσμένες σεκάνς του φιλμ - αποδίδεται με τρόπο αντάξιο της σόουμαν φήμης του, μέσα από ένα έξοχα δομημένο, απίθανου τέμπο, πολύχρωμο και μοντέρνο μιούζικαλ. Βασικότερο ατού της ταινίας που υπογράφει ο πρωτάρης στην καρέκλα του σκηνοθέτη Michael Gracey, υποστηριζόμενος πάντως από τον Bill Condon που έχει γράψει την δική του ιστορία στο είδος, ως ο σεναρίστας του Chicago και του Dreamgirls, είναι τα ατόφιου τέμπο τραγούδια, που με τρόπο πιασάρικο στους στίχους τους, εξελίσσουν την πλοκή και δεν στέκουν απλώς ως μελωδικές γέφυρες στις γραμμικές βινιέτες της δραματουργίας. Εννοείται πως άπαντα σχεδόν τα βίντεο κλιπς, τονισμένα από την ιδανικά σχεδιασμένη σκηνική ατμόσφαιρα της περιόδου, χαρακτηρίζονται από τελειότητα και ακρίβεια στις κινήσεις των χορευτών που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό. έστω και ντυμένοι όχι μόνο ρούχα βαριά εποχής, αλλά και ειδικά προσθετικά για να ταιριάξουν με την μόστρα των φρικιών του βαριετέ.
Οι μελωδίες ως είθισται εσχάτως αποδίδονται από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, γεγονός που ανεβάζει ακόμη πιότερο το ρεαλιστικό υπόβαθρο του πρότζεκτ. Εκεί που κυρίαρχο ρόλο κατέχει η μορφή του κορυφαίου περφόρμερ της εποχής μας, Hugh Jackman, του πολύπλευρου αστέρα που αν είχε λάμψει καμιά εβδομηνταριά χρόνια πριν, σίγουρα θα είχε αποκτήσει άλλη θέση στην Βίβλο του σινεμά, δίπλα σε θρύλους σαν τον Astaire ή τον Kelly. Εδώ το πενιχρό σε σασπένς στόρι δεν βοηθά τον Αυστραλό να δείξει στοιχεία και της υποκριτικής του δεινότητας, όπως συνέβη φερειπείν στους Les Mis, ο πανύψηλος σταρ όμως είναι απίθανος και αέρινος, κρατώντας την μπαγκέτα του ενορχηστρωτή ενός εξαιρετικά επιλεγμένου συνόλου. Που πανάξιοι παραστάτες του στέκονται η κούκλα Michelle Williams, ως η λατρεμένη μούσα αλλά και παραπεταμένη κάποια στιγμή Κυρά του αρχοντικού του The Greatest Showman, ο μορφονιός Zac Efron που καλά θα κάνει έχοντας αποκτήσει πείρα στο genre να ασχοληθεί μόνο με αυτό, η πανέμορφη Rebecca Ferguson που αποδίδει πιστά την ξελογιάστρα Εγγλέζα αοιδό Τζενι Λιντ και τέλος η εξωτική έκπληξη που ακούει στο όνομα Zendaya και μαγεύει τους αιθέρες ως η άφοβη ισορροπίστρια του τραπέζε.
Απλοϊκό το στόρι, όμορφο όμως το λαμπερό περιτύλιγμα του, όπως αρμόζει σε ένα αξιοπρεπές μουσικοχορευτικό, ασύμμετρα τωρινού μπιτ, σε σχέση με τους φραμπαλάδες, φέριτέιλ, γύρω από το A Million Dreams πλάνο οικονομικής και σοσιολογικής ανέλιξης ενός άντρα, που εντέλει κατάφερε να το φέρει, έστω και όχι απολύτως ηθικολογικά, εις πέρας.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 28 Δεκεμβρίου 2017 από την Odeon!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική